Η αυτοκρατορία (της Ροκ) αντεπιτίθεται 1980

Είχαν διαισθανθεί ότι το ημερολογιακό κατώφλι που θα πέρναγαν θα τους έβγαζε στην πιο μαγική, στην πιο πλούσια, στην πιο πολύχρωμη δεκαετία του αιώνα; Και στην τελική τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη δεκαετία -τα περιβόητα 80’s- τόσο μα τόσο ξεχωριστή και ακόμα δεν έχουμε σταματήσει να την αναπολούμε;

Η επιστήμη όσο κι αν το προσπάθησε, όσο κι αν το πολέμησε δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει μια ικανοποιητική απάντηση. Κι αν ρωτήσεις τον κόσμο σε μια παρέα ο καθένας λέει τα δικά του. «Να ‘ναι που στη δεκαετία του 80 υπήρξε άνθιση σε όλα τα είδη μουσικής;» λέει ο ένας. «Να ‘ναι που οι επόμενες δεκαετίες δεν είχαν τόσο σαφές ενδυματολογικό και στυλιστικό στίγμα;», λέει ο άλλος. «Να ‘ναι που οι επόμενες δεκαετίες δεν είχαν Samantha Fox;», λέει ο παράλλος. «Να ‘ναι που στις επόμενες δεκαετίες δεν γύρισε έργα ο Στάθης Ψάλτης;» (λέω εγώ.) Μέχρι που κάποιος ξέμπαρκος αρχίζει να θυμάται τα κινούμενα σχέδια που έβλεπε μικρός τα Σάββατα στη μία το μεσημέρι στην ΕΡΤ κι όλοι ξεχνάνε το ερώτημα και μιλάνε για τον Νιλς Χόλγκερσον και την Οδύσσεια του Διαστήματος.

Εμείς όμως από αυτή εδώ τη στήλη θα τη βρούμε την απάντηση. Διότι από αυτήν ακριβώς τη στιγμή με ένα αποφασιστικό βζζζτ θα ανοίξουμε το μαγικό βαλιτσάκι του Sport Billy και θα αρχίσουμε να ψάχνουμε. Και θα βγάζουμε στο φως ό,τι πιάνουμε. Χρονιά τη χρονιά, ανάμνηση την ανάμνηση. Και είμαι σίγουρος ότι θα τη βρούμε την απάντηση ρε παιδιά και θα καταλάβουμε τι φταίει και είμαστε τόσο χοντρά κολλημένοι σε μια δεκαετία που ο κόσμος έβγαινε με πατίνια στους δρόμους και τρελαινόταν για τους Modern Talking σαν να ‘ταν κάτι το φυσιολογικό.

Ρε συ πάντως, δε μπορεί. Στις 31 Δεκεμβρίου του 1979 δεν μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μην είχαν διαισθανθεί τίποτα. Μα τόσοι άνθρωποι; Κάτι δε θα είχαν διαισθανθεί;

1980 η αυτοκρατορία (της Ροκ) αντεπιτίθεται

…η απάντηση είναι όχι. Χαμπάρι δεν είχανε πάρει. Ακόμα και η ίδια η χρονιά δεν πήρε χαμπάρι ότι ανήκε σε άλλη δεκαετία. Το 1980 λες και ήταν η φυσική συνέχεια των 70’s. Ο χορός της disco (κυριολεκτικά) καλά κρατούσε, η Abba συνεχίζανε να κάνουνε νούμερο 1 (τα τελευταία τους), οι Άγγελοι του Τσάρλι συνεχίζανε να έχουν μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα κι όλα φαινόντουσαν απολύτως αναμενόμενα με μια ντισκομπάλα από πάνω να τα φωτίζει.

Μεγάλες disco και disco-funky επιτυχίες δονούσαν τις ντισκοτέκ σε όλη την υφήλιο. Ακόμα κι ο μετέπειτα θρυλικός βασιλιάς της Pop, Michael Jackson είχε ένα από τα πρώτα του solo Νο.1 αποτίοντας φόρο τιμής στο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Kool & the Gang, Gap Band, Kurtis Blow, Diana Ross ήταν εκείνη την περίοδο από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής σκηνής. Ενώ οι Lipps Inc. προσθέτοντας στο ήδη υπάρχον disco χαρμάνι έντονη δόση από συνθεσάιζερ γνωρίζουν μια τεράστια επιτυχία με το “Funky Town” (εξαιρετική και η κοντά οκτάλεπτη maxi εκτέλεση)

Κάπου εκεί η Barbra Streizand σημειώνει την μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της καριέρας της με το “Woman In Love”, το οποίο είναι ένα απ’ τα 3 πιο πετυχημένα singles του 1980 παραμένοντας τρεις βδομάδες στη Νο.1 θέση της Βρετανίας κι άλλες τόσες στην Αμερική. Ειδική μνεία για το (αμίμητο) video clip που αποτελεί ποτ-πουρί ερωτικών σκηνών από προγενέστερες ταινίες της καλλιτέχνιδος! Δε θα ‘βρισκε φαίνεται σκηνοθέτη της προκοπής να γυρίσει καινούργιο υλικό.

Ενώ ο Kenny Rogers (o μπάρμπας απ’ το Texas με τα άσπρα μαλλιά και μούσια που έφερνε λίγο στον μπάμπα στρουμφ και μετά έγινε Fast-Food αλυσίδα) υπογράφει με τη βοήθεια του Lionel Richie το θρυλικό “Lady”, ένα από τα αδιαφιλονίκητα μπλουζ των πάρτυ, το οποίο στην Ελλάδα κλασσικά το βάζαμε αλλαγή με το “Hello”,  μετέπειτα σουξέ του 1983.

Τι άλλα; Πολλά Super groups! Δύο τεράστιες μπάντες που μεγαλούργησαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 κυρίως στην Ευρώπη αλλά ελάχιστες φορές σπάσανε ταμεία στην αγορά της Αμερικής, φέτος (δηλαδή το 1980) τα σπάνε!!!

Το Super group των Abba στην τελευταία τους υπερεπιτυχημένη χρονιά (το ‘81 και το ’82 που διαλύθηκαν ήταν σαφώς πιο χλιαρά γι’ αυτούς) γνωρίζουν 3 πολύ μεγάλες επιτυχίες. “The Winner Takes It All”, “Super Trouper”, “Lay All Your Love On Me”, εκ των οποίων το “The Winner Takes It All” γίνεται το προτελευταίο τους Νο.1 σε Βρετανία κι Ευρώπη (με τελευταίο το “Super Trouper”) και φτάνει μέχρι το Νο.3 των Billboard Charts στην Αμερική. Το κομμάτι παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα αγαπημένα κομμάτια των fans των Abba, με την υπέροχη μελωδία του, τη συγκινητική ερμηνεία  της Agnetha Faltskog και την πικρή ανάμνηση απ’ το πρόσφατο διαζύγιο Benny – Agnetha αποτυπωμένη στους στίχους του.

Η άλλη super μπάντα που μετά την Ευρώπη επιτέλους κάνει θραύση και στην Αμερική δεν είναι άλλη από τους Queen. Το “Another One Bites The Dust” με την χαρακτηριστική funky γραμμή του μπάσσου και τα νευρώδη φωνητικά του αξέχαστου Freddie Mercury γίνεται Νο.1 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, κάτι που πετυχαίνει και το επόμενο single τους “Crazy Little Thing Called Love”.

Το αντίπαλον δέος των Queen για το σημαντικότερο Ροκ σχήμα των 70’s και 80’s οι εξίσου θρυλικοί Pink Floyd επίσης γράφουν ιστορία. Το εφηβικό anthem “Another Brick In The Wall” προκαλεί πανικό στους καταλόγους επιτυχιών, γίνεται Νο.1 και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού (συγκεκριμένα στη Βρετανία η δεκαετία αλλάζει βρίσκοντάς το στο Νο.1) ενώ το concept album τους “The Wall” που κυκλοφορεί σε 2πλο βινύλιο με τον χαρακτηριστικό άσπρο τοίχο στο εξώφυλλο σπάει ρεκόρ πωλήσεων. Σκαρφαλώνει στην κορυφή των albums στο Billboard και δεν το ρίχνει άνθρωπος για 15 ολόκληρες βδομάδες. Η συναυλίες του “The Wall Tour” την ίδια χρονιά είναι ένα οπτικό υπερθέαμα μεταξύ άλλων ένα 10μετρο τοίχος που χωρίζει την μπάντα από το κοινό γκρεμίζεται στο φινάλε κάθε συναυλίας.

Συγκροτημάτων συνέχεια, τέταρτο και τελευταίο μέρος. Το 1980 πετυχαίνει ένα ακόμη γκρουπ σε απόλυτη ακμή. Η τρελή επιτυχία των Blondie οφείλεται στο  γεγονός ότι «πρόκειται για μια αρχετυπική μπάντα», δήλωνε κάποτε η front-woman τους Debbie Harry και μάλλον αυτό ακριβώς συνέβαινε. Μια πενταμελής μπάντα αντρών «πλαισιώνει» μια εκρηκτική performer με δίχρωμα μαλλιά (πολύ πριν την Cyndi Lauper) και η δυναμική περσόνα της απογειώνει τις Ροκ συνθέσεις που της εμπιστεύονται πάνω στην άνθιση του New Wave. Αρχετυπικό; Ξέρω γω. Πέσ’ το κι έτσι. Ευφυές, πάντως, σίγουρα.

Καθότι οι Blondie παραμένουν μέχρι και σήμερα το πιο πετυχημένο, εμπορικά τουλάχιστον, Ροκ σχήμα με γυναικεία φωνητικά. Κι εκείνη η χρονιά ίσως και να ‘ταν η χρονιά τους. Τρία αξέχαστα singles, και τα τρία Νο.1, “Call Me”, “Atomic” και “The Tide Is High” εκ των οποίων το πρώτο (μια συνεργασία των Blondie και του «μάγου» των συνθεσάιζερ Giorgio Moroder) ανήκει στο soundtrack της πολύ γνωστής ταινίας “American Gigolo” με τον Richard Gere. Κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό όμως είναι πως την ίδια χρονιά και η ίδια η Debbie Harry πρωταγωνιστεί σε ταινία και μάλιστα στο πλευρό του …Meatloaf (μπόινγκ!). Το εργάκι λέγεται “Roadie” (Blondie – Roadie. Καλό; ) αλλά μη με ρωτήσετε αν λέει τίποτα γιατί ούτε που το έχω δει, βασικά ούτε ακουστά δεν το ‘χα, στο ψάξιμο την βρήκα την πληροφορία.

Από κοντά με τους Blondie, οι Pretenders με μια εξίσου δυναμική front-woman, την Chrissie Hynde γνωρίζουν την πρώτη τους επιτυχία στην Ευρώπη (“Brass In Pocket”).

Παραλίγο και θα ξεχνάγαμε τους Police των οποίων η Νο.1 επιτυχία “Don’t Stand So Close To Me” γίνεται το Best Selling single της χρονιάς στη Μεγάλη Βρετανία. Ομολογώ ότι μου κάνει μεγάλη εντύπωση η τόση επιτυχία αυτού του κομματιού καθότι εγώ όταν ακούω το Best του Sting and the Police πάντα το περνάω.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Stevie Wonder γράφει και τραγουδάει το πολύ επιτυχημένο “Masterblaster (Jammin’)” προς τιμήν του θρύλου της Reggae, Bob Marley που ενώ το δικό του “Could You Be Loved” σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο, ο ίδιος καταρρέει στην διάρκεια μιας συναυλίας του και γίνεται διάγνωση ότι πάσχει από καρκίνο.

Ένα άλλο τραγικό γεγονός της χρονιάς είναι η αυτοκτονία του τραγουδιστή των Joy Division, Ian Curtis ο οποίος βρίσκεται κρεμασμένος στο σπίτι του με τα κορδόνια των παπουτσιών του σε ηλικία μόλις 23 χρονών. Οι εναπομείναντες Joy Division δημιουργούν τους πολύ σημαντικούς New Order.

Από τα βαριά στα ελαφριά. Ο Ιρλανδός Johnny Logan με τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας κερδίζει τη πρώτη θέση του 25ου διαγωνισμού της Eurovision στη Χάγη της Ολλανδίας και ταυτόχρονα γίνεται Νο.1 στο Chart της νικήτριας χώρας. (Εκείνες τις παλιές εποχές που ακόμα η Eurovision έβγαζε Νο.1 επιτυχίες.)

Συνεχίζουμε στην Βρετανία όπου ο τεράστιος και επιδραστικότατος David Bowie απαλλαγμένος από το βαρύ μακιγιάζ των προηγούμενων ετών και την περσόνα του Ziggy Stardust (εκείνη την περίοδο απλά κάνει τον κλόουν στα video clip) κατακτάει με τον ανανεωμένο του ήχο την κορυφή των Charts σε singles (“Ashes to ashes”) και albums (“Scary Monsters and  Super Creeps”). Παράλληλα πρωταγωνιστεί στην κατά Broadway θεατρική μεταφορά του «Ανθρώπου Ελέφαντα» με το ρόλο του John Merrick (δηλαδή του ίδιου του ανθρώπου ελέφαντα, ρόλο τον οποίο στην αντίστοιχη κινηματογραφική μεταφορά του David Lynch την ίδια χρονιά παίζει ο John Hurt). Οι κριτικές (σε όλα του) είναι συγκρατημένες.

Και μια που μιλήσαμε για Broadway να πούμε ότι το “Grease” μετά από μια εντυπωσιακή πορεία 3.388 παραστάσεων ρίχνει (οριστική) αυλαία και γίνεται η μακροβιότερη παράσταση του Broadway για τα δεδομένα της εποχής.

Ένας άλλος «πειραματιστής» Βρετανός, ο προ πενταετίας αποχωρήσας από τους Genesis, Peter Gabriel επιτέλους γνωρίζει μέσα στο 1980 την πρώτη μεγάλη solo επιτυχία του με το “Games Without Frontiers”, δεύτερα φωνητικά στο οποίο κάνει η πολύ σημαντική Kate Bush, η οποία έχει κι από μόνη της ένα Hit-single εκείνη τη χρονιά με το “Babooshka” («γιαγιά» στα Πολωνέζικα). Η Kate Bush γίνεται μια από τις πιο διορατικές καλλιτέχνιδες της εποχής καθώς αν και αποδεκτή από το mainstream δεν αποποιείται την ιδιοσυγκρασία της και ταυτόχρονα είναι από τις πρώτες που εκμεταλλεύεται την δύναμη του video-clip.

Και μέσα σε όλο αυτό το μεταβατικό κλίμα του απόηχου της sevent-ίλας, η δεκαετία του 80 αρχίζει να προβάλει το διαφορετικό, ηλεκτρονικό και με λίγο περισσότερο make-up προσωπό της. Το ρεύμα των ΝεοΡομαντικών (New Romantics), απότοκος του New Wave αλλά με πολύ περισσότερα σύνθια, κάνει την εμφάνισή του με έναν τρόπο που θα χαρακτηρίσει ανεξίτηλα τον ήχο και την αισθητική της νέας εποχής.

Οι Adam and the Ants με το “Antmusic”, οι Spandau Ballet με το “To Cut A Long Story Short”, οι Martha and the Muffins με το “Echo Beach” και κυρίως οι Orchestral Manoevres in the dark (OMD) με το “Enola Gay” και το “Electricity” του ’79 φέρνουν τον αέρα της αλλαγής και βάζουν στον χάρτη ένα μουσικό ρεύμα στους κόλπους του οποίου αναρίθμητες μπάντες και solo καλλιτέχνες θα μεγαλουργήσουν μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ταινίες!

“Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται”, το πολυαναμενόμενο sequel του “Πολέμου των Άστρων ”, της μεγαλύτερης μέχρι τότε εμπορικής επιτυχίας όλων των εποχών είναι γεγονός. Στην πρώτη προβολή του το Μάιο του 1980 το κοινό της εποχής του κουφαίνεται! Όχι απ’ τα πρωτοποριακά ηχητικά εφφέ που κάνουν το σινεμά να τρίζει συθέμελα αλλά επειδή στους τίτλους της αρχής η ταινία ξεκινάει ως εξής: “Episode V – The Empire Strikes Back”. Τι Τι “ Επεισόδιο 5 ” ρε  παιδιά;;; Τα επεισόδια 2,3 και 4 πότε προβλήθηκαν κι εμείς τα χάσαμε; «Ησυχάστε», αντέτεινε ο George Lucas στις συνεντεύξεις του και τα κουφαμένα πλήθη  κάπως ηρέμησαν. Ο George εξήγησε τότε για πρώτη φορά ότι ο “πόλεμος Των Άστρων” είναι μεν τριλογία αλλά κατά βάθος… εξαλογία, της οποίας τα 3 πρώτα μέρη θα γυριστούν κάποτε στο μέλλον, ενώ εκείνος αποφάσισε να γυρίσει πρώτα τα επεισόδια 4,5 και 6. Έτσι λοιπόν το πρώτο “Star Wars” του ’77 είναι κανονικά το Νο.4 της σειράς και τώρα “Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται” είναι κανονικά το No.5 . Έτσι λοιπόν οι σινεφίλ του 1980 βρέθηκαν να λύνουν ανώτερα μαθηματικά προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα απλό μπλοκμπάστερ. Έλεος, ας πούμε!

Αποτέλεσμα, η ταινία (ξ)έσκισε και σε εισιτήρια και σε κριτικές και σε όλα και θεωρείται μέχρι σήμερα από τους ορκισμένους φανς της σειράς (ανάμεσά τους και ο γράφων) ως η καλύτερη ταινία της τριλογίας και της εξαλογίας γενικότερα.

http://www.youtube.com/watch?v=R6bvuhPyq8Q

Μέσα στον όλο πανικό που είχε προκληθεί απ’ την απρόσμενη επιτυχία της διαστημικής εποποιίας του “Star Wars” οι τηλεοπτικοί παραγωγοί σύντομα «κατασκεύασαν» το τηλεοπτικό του αντίστοιχο. Το θρυλικό (για μας τους 30-κάτι)  “Αστρόπλοιο Γκαλάκτικα (Battlestar Galactica)”, με ήρωες τους επιβάτες μιας διαστημικής ναυαρχίδας που αναζητά τον μυθικό γι’ αυτούς πλανήτη Γη κι έχει για εχθρούς τους μεταλλικούς Κύλωνες (Cylons), είχε μια πολύ επιτυχημένη πορεία τη σεζόν ’78-’79 και μέσα στο 1980 προβλήθηκαν άλλα 8 επεισόδια με τις περιπέτειες των διαστημικών «προσφύγων» όταν επιτέλους ανακαλύπτουν τον πλανήτη μας.

http://www.youtube.com/watch?v=5-2mrCpV8Fk

Έξι μήνες μετά, το Δεκέμβριο του ’80 προς ’81, έκανε την έξοδό τους στις αίθουσες το άλλο πολυαναμενόμενο μπλοκμπάστερ/sequel της χρονιάς: το “Superman II”. Ωραίο έργο. Ο Christopher Reeve σε τρελούς υπερηρωισμούς, οι τρεις ιπτάμενοι κακοί να τα σπάνε όλα κανονικά και οι σαματάδες στην βραδινή Μητρόπολη/Νέα Υόρκη να είναι μακράν το καλύτερο σημείο της ταινίας. Κι όλο αυτό να το βλέπεις 5 χρονών ετών παλικάρι σε θερινό σινεμά στα Ταμπούρια. Αυτές ήταν εποχές. Αφίσα τον είχα τον Σούπερμαν υπέρδιπλη σαν πάπλωμα από το Αφισσόραμα τότε το περιοδικό. Εικόνισμα! Μετά που τον ξεκρέμασα έτσι όπως τις είχα όλες τις αφίσες μέσα σε μια κούτα στο πλυσταριό τις πέταξε η μάνα μου σε μια μετακόμιση. Τέλος πάντων ας μην τα σκεφτόμαστε τώρα αυτά και στεναχωριόμαστε.

Άλλες σημαντικές ταινίες που κάνανε πρεμιέρα μέσα στη χρονιά ήταν η πασίγνωστη και αισθησιακή “Γαλάζια Λίμνη (Blue Lagoon)” με τη Brooke Shields και τον Christopher Atkins, η τρελή κωμωδία “Μια τρελή κι απίθανη πτήση (Airplane)” των David Zucker & Jim Abrahams, το φουτουριστικό “Mad Max” του Αυστραλού George Miller που έδωσε τρελή ώθηση στην καριέρα του Mel Gibson, οι πασίγνωστοι “Ατσίδες με τα μπλε (Blues Brothers)” με τους Dan Aykroyd και John Belushi, οι πολύ-οσκαρικοί “Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People)” που πήραν τα Oscar ταινίας, σκηνοθεσίας και Β’ Αντρικού ρόλου για τον Timothy Hutton (αλλά δεν γνώρισαν ποτέ ιδιαίτερη επιτυχία στην Ελλάδα), το ασπρόμαυρο αριστούργημα του Martin Scorsese “Οργισμένο είδωλο (Raging Bull)” που χάρισε το Oscar Α’ Αντρικού ρόλου στο Robert De Niro, το επίσης ασπρόμαυρο και αριστούργημα “Άνθρωπος Ελέφαντας (The Elephant Man)” του σπουδαίου David Lynch με τους Anthony Hopkins και John Hurt, τις 8 υποψηφιότητες για Oscar και το κανένα βραβείο και….

…και 3 κορυφαίες ταινίες τρόμου που μέχρι και σήμερα παραμένουν αξεπέραστες! Το πρώτο και πιο τρομακτικό μέρος της πολυσυζητημένης και πολυsequel-αρισμένης “Παρασκευής και 13 (Friday The 13th)” του Sean Cunningham, η ατμοσφαιρική “Ομίχλη (The Fog)” του John Carpenter (καμία σχέση με το “The Mist” του 2006, εκτός απ’ το συγγραφέα του βέβαια) και η ανατριχιαστική “Λάμψη (The Shining)” του μάστορα Stanley Kubrick με τον Jack Nicholson (που επίσης ήταν προτεινόμενος για Oscar). Οι δύο τελευταίες ταινίες ήταν βεβαίως βασισμένες στα ομότιτλα Best Seller του Άρχοντα του τρόμου Stephen King.

Και κάπου εδώ κρύβεται ένα ακόμα θαρραλέο βήμα μέσα στο νέο κόσμο των 80’s. Μια ταινία κι ένα τραγούδι που ‘φέραν σαφώς το στίγμα της νέας δεκαετίας. Το περιβόητο “Fame”, ταινία του Alan Parker, με ήρωες μια παρέα νεαρών σπουδαστών στην Ακαδημία Ερμηνευτικών Τεχνών (Κέφι Γλέντι Θέατρο Χορός Τραγούδι) της Νέας Υόρκης προτείνεται για 8 Oscar και κάνει μεταξύ άλλων μόδα τα καλτσάκια χορού (Leg Warmers το λένε Εγκλέζικα, αλλά δεν ξέρω πως ακριβώς να το μεταφράσω, πιστεύω να καταλάβατε). Το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας γίνεται ένα παγκόσμιο Νο.1, κερδίζει εύκολα το Oscar τραγουδιού εκείνης της χρονιάς και ακούγεται ακατάπαυστα έως σήμερα αφήνοντας στη λήθη τις αμέτρητες διασκευές του.

Από τότε όλοι εμείς οι τυχεροί που πήγαμε σχολείο τα χρόνια του ’80 είχαμε αναρίθμητες ευκαιρίες να απολαύσουμε χορογραφίες του “Fame”, πάντα με το ίδιο «ξέσπασμα» στο ρεφρέν, από τα μπαλέτα σχεδόν κάθε τάξης στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια (τα πανεπιστήμια τη γλύτωσαν) της χώρας. Ένα το “Fame” κι ένα το μεταγενέστερο “It’s Raining Men” έσπασαν όλα τα ρεκόρ χορογραψιμότητας (πως το πες αυτό; ). Α ναι, και το “The Time Of My Life”.

Ήταν όμως ο Δεκέμβρης του ’80 αυτός που επεφύλασσε το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα το πιο θλιβερό γεγονός της χρονιάς.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 ο σημαντικότερος ίσως μουσικός της γενιάς του, ο οραματιστής συνθέτης του “Imagine”, του “Jealous Guy” και των μισών ή και παραπάνω επιτυχιών των μοναδικών Beatles πυροβολείται μέσα στο κτήριο Dakota στη Νέα Υόρκη. Ο σπουδαίος John Lennon είναι ήδη νεκρός όταν διακομίζεται λίγα λεπτά αργότερα στο νοσοκομείο Roosevelt. Αξίζει να σημειώσουμε ότι λίγες μέρες μετά, το πολύ αισιόδοξο single του “Starting Over” γίνεται μια παγκόσμια Νο.1 επιτυχία, και μάλιστα στη Βρετανία είναι το Νο.1 single της εβδομάδας των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και καλωσορίζει το 1981. Λίγους μήνες πριν, ο έτερος Beatle, Paul McCartney φίλος και συνεργάτης του Lennon φτάνει μέχρι το Νο.2 με το Hit-single του, “Coming Up”. (Απ’ το Νο.1 τον εμποδίζει το “Geno” των Dexy’s Midnight Runners.)

Έξι μέρες μετά το θάνατο του Lennon, στις 14 Δεκεμβρίου 1980, μέσα από μια ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση και μετά από προτροπή της χήρας του, Yoko Ono, το πλήθος ανα την Υφήλιο θα τηρήσει 10λεπτη σιγή προς τιμήν του.

Αυτό ήταν! Αυτά είναι όλα όσα –ίσως- θα θυμόμαστε από το 1980. Η επόμενη χρονιά προχώρησε τα πράγματα πολύυυυυυυ πιο πέρα. Στο επόμενο ραντεβού μας λοιπόν θα σας αποκαλύψουμε μεταξύ άλλων τι δουλειές κάνανε τα μέλη των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ Depeche Mode πριν το ηλεκτροποπ ντεμπούτο τους το 1981, καθώς και ποιος ήταν ο ηθοποιός-πρώτη επιλογή των Lucas και Spielberg για το ρόλο ενός νέου κινηματογραφικού ήρωα με το περίεργο όνομα Indiana Jones. (Τον Harrison Ford ούτε να τον φτύσουνε.)

Μέχρι τότε όπου κι αν πάτε ό,τι κι αν σας πουν οι άλλοι προσέξτε να μην κάνετε κάτι που θα έκανε τη μαμά σας να ντρέπεται. KEEP THE PAST, SAVE THE FUTURE και σε απλά ελληνικά, Viva 80’s FOREVER!

Άντε και May The Force Be With You μάγκες!!!

Τα δημοφιλέστερα τραγούδια του 1980

• Queen – Another One Bites The Dust
• Queen – Crazy Little Thing Called Love
• Abba – Super Trouper
• Abba – The Winner Takes It All
• Abba – Lay All Your Love On Me
• Diana Ross – Upside Down
• Lipps Inc – Funky Town
• Michael Jackson – Rock With You
• The Jacksons – Can You Feel It
• Blondie – Atomic
• Blondie – Call Me
• Blondie – The Tide Is High
• Robert Palmer – Johnny And Mary
• David Bowie – Ashes To Ashes
• The Cure – A Forest
• Roxy Music – Oh Yeah (On The Radio)
• Kenny Rogers – Lady
• Barbra Streisand – Woman In Love
• Johnny Logan – What’s Another Year (Eurovision Song Contest Winner 1980)
• Korgis – Everybody’s Got To Learn Sometime
• Don McLean – Crying
• Kool & The Gang – Celebration
• Peter Gabriel – Games Without Frontiers
• Spandau Ballet – To Cut A Long Story Short
• KC & The Sunshine Band – Please Don’t Go
• Jon & Vangelis – I Hear You Now
• Gap Band – Oops, Upside Your Head
• Kate Bush – Babooshka
• Martha & The Muffins – Echo Beach
• The Jam – Going Underground
• Adam And The Ants – Antmusic
• Dexy’s Midnight Runners – Geno
• The Special a.k.a. – Too Much Too Young
• UB40 – Food For Thought
• Madleen Kane – You & I
• Gibson Brothers – Cuba
• Stevie Wonder – Master Blaster
• Stevie Wonder – Happy Birthday
• Bee Gees – Spirits (Having Flown)
• Hot Chocolate – No Doubt About It
• Paul McCartney – Coming Up
• Odyssey – Use It Up And Wear It Out
• John Lennon – Starting Over
• Motorhead – Ace Of Spades
• Leo Sayer – More Than I Can Say
• Cliff Richard – Dreamin’
• Ottawan – Disco
• Dr. Hook – Sexy Eyes
• Stephanie Mills – Never Knew Love Like This Before
• The Pretenders – Brass In Pocket
• Madness – Embarrassment
• Bob Marley – Could You Be Loved
• Split Enz – I Got You
• Kurtis Blow – The Breaks
• Pink Floyd – Another Brick In The Wall
• Pink Floyd – Hey You
• Pink Floyd – Comfortably Numb
• The Clash – London Calling
• Joy Division – Love Will Tear Us Apart
• Whitesnake – Fool For Your Loving
• Daryl Hall & John Oates – Everytime You Go Away
• Air Supply – All Out Of Love
• Air Supply – Lost In Love
• The Police – Don’t Stand So Close To Me
• Electric Light Orchestra (ELO) – Don’t Bring Me Down
• Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD) – Messages
• Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD) – Enola Gay
• Visage – Fade To Grey
• Irene Cara – Out Here On My Own
• Irene Cara – Fame (Best Song Oscar Winner 1980)