Γιορτάζει, παραμένοντας νέα ζεστή και φιλική με την ίδια διάθεση να προσφέρει ποιότητα στη μουσική και ψυχαγωγία. Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που έχουν περάσει το κατώφλι της κάνοντας τα πρώτα τους βήματα τότε, πρόκειται να παρελάσουν τη φετινή χρονιά από τη σκηνή του φιλόξενου αυτού χώρου.
Την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου είχαμε την τύχη και την χαρά να βρεθούμε σε μια τέτοια εορταστική βραδιά. Φτάσαμε νωρίτερα, ανυπομονώντας να συναντήσουμε αγαπημένους καλλιτέχνες, να τους μιλήσουμε και φυσικά να τους… κλέψουμε ευχές για το tralala!
Πλησιάσαμε πρώτα τους καλεσμένους. Ο Γιάννης Κότσιρας μας ευχήθηκε, με χαρά, «Καλή αρχή, καλή συνέχεια και καλή μουσική». Βρήκαμε τον Αντώνη Μιτζέλο στο καμαρίνι. Αφιερώνοντάς μας λίγο από το χρόνο του, ευχαρίστως, μας δήλωσε πως «Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η ενημέρωση κι είναι ένα εξαιρετικό βήμα αυτό που συμβαίνει στο διαδίκτυο, γιατί μας απελευθερώνει από τους προκατόχους σας οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με τα έντυπα και όπου για να περάσεις ένα Δελτίο Τύπου έπρεπε να έχεις τον… Πάπα κουμπάρο! Τώρα πια με το διαδίκτυο και αυτού του τύπου τα περιοδικά, τα πράγματα είναι πάρα πολύ πιο απλά όπως όφειλαν να ήταν τότε που ίσχυε η μουσική βιομηχανία. Ευτυχώς αυτό κατελήφθη όποτε είναι καιρός να υπάρχει ελεύθερη πληροφόρηση και ελεύθερες μουσικές για όλον τον κόσμο». Χαμογελαστός μας ευχήθηκε «…να πάνε όλα καλά… να έχετε πάνω από 1.000.000 φίλους μέσα σε 2 μόνο ημέρες… αλλά το κυριότερο που σας εύχομαι είναι να είστε πάντα ενημερωμένοι και να μαθαίνει ο κόσμος πού είμαστε, τι κάνουμε κι εμείς κι οι υπόλοιποι, όλοι μαζί».
Στη συνέχεια συναντήσαμε την Μελίνα Τανάγρη, που ζήτησε να μάθει περισσότερα για το νέο ηλεκτρονικό περιοδικό που ακούει στο όνομα tralala κι έπειτα μας ευχήθηκε «Καλή αρχή! Καλή χρονιά! Να είστε παντού! Μέσα στον κυβερνοχώρο να σαρώνετε, να πηγαίνετε – να έρχεστε, να είστε εσείς ευτυχισμένοι και κάνετε και τους άλλους ευτυχισμένους». Εγκάρδιες ευχές πήραμε από τον καθένα ξεχωριστά! Τον Νίκο Κουρουπάκη, την Εριφύλλη, τον Δημήτρη Υφαντή και από το ΔΙΔΥΜΟ. Επιτρέψτε μου ν’ αναφέρω την πιο ζεστή, τρυφερή και ποιητική εκείνης της βραδιάς που πήραμε από τον Δημήτρη Υφαντή : «Εύχομαι από το περιβόλι της Μουσικής να παίρνετε τα καλύτερα λουλούδια, να τα δένετε και να τα μοιράζετε με αγάπη στον κόσμο. Με όποιον τρόπο μπορείτε».
Στις 21:30, οι οικοδεσπότες, Μελίνα Τανάγρη, ΤΡΙΦΩΝΟ και Δίδυμο ανεβαίνοντας στη σκηνή, μας προσκάλεσαν σ’ ένα ταξίδι που έμοιαζε παραμύθι! «Στο καφενείον “Η ΕΛΛΑΣ” ο σαλτιμπάγκος…πουλά τα νούμερα φτηνά…δραχμή τα ακροβατικά…οι αλυσίδες δωρεάν…το πήδημα θανάτου δυο δραχμές…χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε…» κι όλη η μαγεία των λούνα παρκ των παιδικών μας χρόνων απόκτησε μελωδία «…περάστε κόσμε… περάστε κόσμε…».
Χωρίς ανάσα, τραγουδήσαμε μαζί τους «Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με…» κι αμέσως μετά ήρθε στην παρέα μας η «Ερηνούλα» με βιολιά κι ένα ντέφι κι όλοι μαζί νανουρίσαμε την Περσεφόνη, τραγουδώντας «…κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης… στο κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς…» σε μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή.
Η αίθουσα γεμάτη φίλους και θαυμαστές, ανάμεσα στους οποίους διακρίναμε τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Λίνα Νικολακοπούλου η οποία υπογράφει την καλλιτεχνική επιμέλεια των παραστάσεων στον ΖΟΟΜ φέτος.
Ολόκληρο το πρώτο μέρος του προγράμματος ανήκε, δικαιωματικά, στους οικοδεσπότες. Πότε όλοι μαζί επί σκηνής και πότε ο καθένας χωριστά, μας έδωσαν την ευκαιρία να γίνουμε μέρος της συντροφιάς τους.
Οι Νίκος Κουρουπάκης, Εριφύλη και Δημήτρης Υφαντής ως ΤΡΙΦΩΝΟ με τις εξαιρετικές φωνές τους μας γύρισαν πίσω στο χρόνο ερμηνεύοντας αγαπημένα κλασικά κομμάτια προτρέποντάς μας να σιγοψιθυρίσουμε τραγούδια όπως «…δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό… Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό. Θέλω κοντά σου να μείνω…Θέλω σκιά σου να γίνω…Κάθε πληγή ν’ απαλύνω…Που σε πονά…» ή το «…Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά…Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά…».
Στη συνέχεια το μικρόφωνο δόθηκε στην Μελίνα Τανάγρη, που με το ιδιαίτερο στυλ που τη διακρίνει, ερμήνευσε παλιότερες επιτυχίες της κάνοντας μια αναδρομή σε τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκι, περνώντας σε νεότερες επιτυχίες της αλλά και τραγούδια από το τελευταίο της CD σε μουσική του ΔΙΔΥΜΟΥ. Ακούραστοι, φρέσκοι, δυναμικοί, όμορφοι ο Γιάννης Πετεινάρας και ο Ιάσων Γρηγορίου, ως ΔΙΔΥΜΟ, μας κέρδισαν!
«Στα 40 χρόνια συνεχούς λειτουργίας αυτού του χώρου, η δική μου παρουσία ήταν μια μικρή παρένθεση 14 ημερών», ήταν η πρώτη φράση που ακούσαμε από τον Γιάννη Κότσιρα, μόλις βρέθηκε στη σκηνή, αμέσως μετά το διάλειμμα. Δειλά στην αρχή, πιο τολμηρά όσο περνούσε η ώρα, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε πιο δυνατά κι άλλοτε… παράφωνα (αλλά με αγάπη περισσή), τραγουδήσαμε μαζί του «Σε θυμάμαι, πάντα σε θυμάμαι…», «Πώς θα πεθάνω εγώ για σένα», του φωνάξαμε «Σ’ αγαπάω…ωωωωω…» ενώ εκείνος απαντούσε «Έλα και κόψε με στα δυο…». Ακούσαμε ξανά τις «Τυφλές ελπίδες» αλλά τραγουδήσαμε κι ένα… απαγορευμένο το «Τσιγάρο»!
Ο Αντώνης Μιτζέλος στο πλάι του ήρθε πάνω στην ώρα για να μας θυμηθούμε το «Έτσι κι αλλιώς», περιττό να πω, όλο το μαγαζί τραγούδησε μαζί τους. Έπειτα συγκινηθήκαμε (πάλι) με το «Φτάνει που κλαίμε», όχι δεν κλάψαμε, η βραδιά ήταν εορταστική, γεμάτη χαμόγελα! Όμορφα δεμένοι οι δυο τους, συνέχισαν με το αγαπημένο «Τίποτα», «…μονάχα σιωπή, να τι μας έμεινε, αφού είναι όλα πια χαμένα…» για να έρθει γλυκά να μας αγγίξει η ευχή του Αντώνη : «Χρόνια Πολλά στον χώρο αυτόν αλλά και στους ανθρώπους που τον συντηρούν. Με την ευχή να συνεχίσει να υπάρχει εδώ για άλλα 40 χρόνια! Καλή συνέχεια»!
Το ΤΡΙΦΩΝΟ, επέστρεψε για να πουν μαζί με τον Γ. Κότσιρα την ελληνική εκδοχή του “Dance me to the end of love” του Leonard Coen, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους μας. Πραγματικά μας ταξίδεψαν!
Ξανά στη σκηνή οι οικοδεσπότες με τα ρολόγια να τρέχουν προς την λήξη κι όλο τον κόσμο να χαίρεται την κάθε στιγμή της γιορτής.
Από τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς η ερμηνεία του Νίκου Κουρουπάκη, εκεί λίγο πριν το τέλος της παράστασης, στο “Breathless” του Dan Wilson. Συγκλονιστικός! Έτσι, γιατί ο έρωτας πονάει το ίδιο σε όλες τις γλώσσες.
Λίγο πριν οι δείχτες δείξουν 1 πμ, μας σύστησαν τους μουσικούς που παρέμειναν στη θέση τους από την αρχή. Ντράμς ο Γ. Αρσενίδης, μπάσο ο Γ. Άννινος, κιθάρες ο Κ. Μπαταζάνης, μπουζούκι – κιθάρα ο Ν. Κατσίκης, σαξόφωνο και φλάουτο ο Δ. Τσάκας, ενώ την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Γ. Ζαχαρίου.
Με την καρδιά μου να θέλει να μείνει λίγο ακόμα, με την ψυχή μου να θέλει να συνεχιστεί ακόμα λίγο το πρόγραμμα, κατευθύνθηκα στην έξοδο με μοναδική επιθυμία και ευχή… τα 40 χρόνια του ΖΟΟΜ να γίνουν 80… να γίνουν 120. Μακάρι!
Διαβάστε επίσης
