Βιογραφία | Dr. John

Είναι Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης, πιανίστας, κιθαρίστας και η μουσική του είναι συνδυασμός μπλουζ, ποπ, τζαζ, καθώς και zydeco, Boogie Woogie και ροκ εν ρολ.

Είναι ενεργός στον χώρο της μουσικής από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστός με τη προβολή της σχετικά “άγριας” σκηνικής του παρουσίας στις αρχές του 1970, εμπνευσμένη από εικόνες από τον χώρο της ιατρικής, με κοστούμια Mardi Gras και τελετές βουντού. Ο Rebennack έχει ηχογραφήσει πάνω από 20 άλμπουμ και το 1973 σημείωσε ένα top-20 hit με το τραγούδι “Right Place Wrong Time”, το οποίο ακόμα και σήμερα είναι ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια.

Του έχουν απονεμηθεί πέντε βραβεία Grammy, με αποτέλεσμα την άξια τοποθέτηση του καλλιτέχνη στο Rock and Roll Hall of Fame, από τον τραγουδιστή John Legend την Δευτέρα 14 Μαρτίου του 2011.

Είναι γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη, στη Λουιζιάνα, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η καταγωγή του έχει ίχνη πίσω στην αυτοκρατορική επικράτεια της Αλσατίας-Λωρραίνης. Ισχυρίζεται ότι η καταγωγή του ρίζωσε στη Νέα Ορλεάνη κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1800.

Οι πρώτες μουσικής επιρροές του Dr John ήταν τραγούδια που άκουγε από τον παππού του και άλλους συγγενείς, όπως θείους και ξαδέρφια, που έπαιζαν πιάνο. Δεν παρακολούθησε μαθήματα μουσικής πριν από την εφηβεία του, υπέμεινε μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα στη χορωδία λίγο πριν να διώξουν!

Ο πατέρας του, ιδιοκτήτης ενός καταστήματος συσκευών και δίσκων, όταν ήταν νεαρός ακόμα τον εισάγει στον κόσμο των μουσικών της τζαζ, με μουσικούς όπως ο King Oliver και ο Louis Armstrong. Καθ ‘όλη την εφηβεία του, οι διασυνδέσεις του πατέρα του τού επέτρεψαν την πρόσβαση σε στούντιο ηχογραφήσεων ανερχόμενων ροκ καλλιτεχνών, όπως ο Little Richard και Guitar Slim. Έτσι, σταδιακά προχώρησε στα clubs και ύστερα πάνω στη σκηνή μαζί με διάφορους τοπικούς καλλιτέχνες, κυρίως, με τον Professor Longhair.

Όταν ήταν περίπου 13 ή 14 ετών, ο Dr John συνάντησε τον Professor Longhair. Η συνάντηση αυτή σηματοδότησε το ξεκίνημα την μουσικής του καριέρας και την είσοδο του στον επαγγελματικό πλέον χώρο της μουσικής. Περιγράφει την αρχική του εντύπωση από τον Professor Longhair σημειώνοντας, όχι μόνο την μουσική ανδρεία του, αλλά και το ύφος του: «Ήμουν γοητευμένος ακόμα και όταν καθόταν εκεί έξω με ένα ζιβάγκο πουκάμισο, με μια όμορφη χρυσή αλυσίδα, με ένα ρολόι να κρέμεται από αυτήν, καπέλο από τον στρατό στο κεφάλι του. Και σκεφτόμουν Πω πω! Ποτέ δεν έχω δει κανέναν ντυμένο σαν αυτόν τον τύπο. Απλά τα πάντα σε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο ήταν όμορφα. Και φορούσε και πολύ όμορφα γάντια, από μετάξι. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό”.

Σε ηλικία 16 ετών προσλήφθηκε από τον Johnny Vincent ως παραγωγός για τη δισκογραφική Ace Records. Εκεί, εργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο James Booker και Earl King, επεκτείνοντας σημαντικά τη μουσική του εμπειρία. Πιέστηκε πολύ στα χρόνια του γυμνασίου, αλλά τελικά αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική. Στη συνέχεια, ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών κάτι που τον έκανε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει τη Νέα Ορλεάνη και να πάει στην Καλιφόρνια, όπου εκεί γεννήθηκε επίσημα ο τελικός του χαρακτήρας ως μουσικός με το όνομα Dr John.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στη Νέα Ορλεάνη, ο Dr John αρχικά επικεντρώθηκε στην κιθάρα και έπαιζε σε τοπικές μπάντες, όπως στους Mac Rebennack και στους Skyliners με τους Paul Staele / Dennis “Bootsie” Cuquet, Earl Stanley, Charlie Miller, Charlie Maduell και τον Roland “Stone” LeBlanc, στους Frankie Ford και στους Thunderbirds, στους Byrne and Τζέρι και στους Loafers.

Το 1959 κυκλοφόρησε την επιτυχία του, με τίτλο “Storm Warning” με επιρροές από τον Bo Diddley με την δισκογραφική Rex Records.

Την περίοδο αυτή υπήρξε παραγωγός A&R με τον Charlie Miller, μονοφωνικών singles για τον Johnny Vincent και τον Joe Corona για τοπικούς καλλιτέχνες, όπως ACE, RON, RIC και άλλους. Δημιουργησε καλή ομάδα με τον Miller μέχρι που αυτός αποφάσισε να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη και να σπουδάσει μουσική.

Η καριέρα του Rebennack ως κιθαρίστας έφτασε στο τέλος της, όταν το αριστερό του δάχτυλο τραυματίστηκε από πυροβολισμό, αλλά συνέχισε να υπερασπίζεται τον Ronnie Barron , τραγουδιστή και στα πλήκτρα , συνάδελφο του, συμμαθητή του στο Jesuit High School και παλιό φίλο του. Μετά τον τραυματισμό του, συγκεντρώνεται στην κιθάρα, πριν γίνει το πιάνο η κύρια απασχόληση του. Ο πιανίστας Professor Longhair υπήρξε σημαντική επιρροή στο ύφος που υιοθέτησε.

Tο 1963 μετακόμισε στο Λος Άντζελες , όπου έγινε ο πρώτος μουσικός στη ραγδαία αναπτυσσόμενη μουσική σκηνή του Λος Άντζελες για τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, παρέχοντας υποστήριξη στη Sonny & Cher (και μουσική για την Cher , στο τραγούδι της με τίτλο Chastity) , και για τους Canned Heat στο άλμπουμ τους “Living the Blues ” (1968) Future Blues (1970), και Freak Out! για τον Frank Zappa και των Mothers of Invention (1966).

Ο Dr John μεγάλωσε πλήρως εκτεθημένος στη σκληρή πραγματικότητα της Νέας Ορλεάνης, κάτι που συνέβαλλε στην διαμόρφωση του και τον επηρέασε ως μουσικό.

Χαρακτηριστικό του αποτελεί το είδος μουσικής του, που αποκαλείται ως jazzy funk, με τον συνδυασμό ψυχεδελικού ροκ, τα οποία προέρχονταν από την χρήση ναρκωτικων στην οποία είχε εθιστεί, κατά την διάρκεια των όχι και τόσο επιτυχημένων δίσκων του που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 1960 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Δεν λάμβανε σοβαρά τις προειδοποιήσεις των φίλων του και τις συμβουλές της μητέρας του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 συνέχισε τη συνήθειά του, μη μπορώντας να καταπολεμήσει τον εθισμό, αν και δοκίμασε κέντρα αποτοξίνωσης. Τέλος, μετά από καρδιακά προβλήματα που αντιμετωπίσε στη Νέα Υόρκη, ο Dr John βγήκε από ένα κέντρο αποτοξίνωσης, νηφάλιος πλέον, τον Δεκέμβριο του 1989. Στη συνέχεια όμως απέκτησε ψυχιατρικά προβλήματα τη δεκαετία του 1990, αλλά, σήμερα, είναι νηφάλιος και ψυχικά σταθερός με τη βοήθεια φαρμακευτικής αγωγής.

Ο Dr Τζον ανέπτυξε την ιδέα της προσωπικότητας του Dr John χάρη στον παλαιό φίλο του Ronnie Barron. Την είχε φανταστεί ως μια ενδιαφέρουσα εικόνα και ως έμβλημα για την κληρονομιά της Νέας Ορλεάνης.

Θυμάται όταν κάποια στιγμή είχε διαβάσει την πρωτότυπη έκδοση του Doctor John στα νιάτα του ήταν κάτι που τον ενέπνευσε και ένα έργο από το οποίο δανείστηκε το όνομα “Gris Gris “, για το πρώτο φημισμένο του δίσκο, με μια δόση δικής του “ιατρικής βουντού”.

Ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Rebennack κέρδισε τη φήμη του ως σόλο καλλιτέχνης μετά την έκδοση της περσόνας του ως “Dr John, The Night Tripper”. Το ύφος του σε συνδυασμό με τη Νέα Ορλεάνη -τον ρυθμό, τα blues με ψυχεδελικό ροκ ύφος και περίτεχνες εμφανίσεις, με στοιχεία από θρησκευτικές τελετές βουντού, συμπεριλαμβανομένων περίτεχνων κοστουμιών και κόμμωσης. Το όνομα “Dr John” προήλθε από έναν θρυλικό επαγγελματία βουντού από τη Λουιζιάνα, που έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα. Από την αρχή της καριέρας του αποκαλούσαν τον καλλιτέχνη με το όνομα “Dr. John, The Night Tripper”, ενώ σαν σύνθετη τον έλεγαν “Dr. John Creaux”.

Μέσα σε λίγα χρόνια εγκατέλειψε το ψευδώνυμο “Night Tripper” και συνέχισε να χρησιμοποιεί το πραγματικό του όνομα για τη σύνθεση και την παραγωγή μουσικής.

Το “Gris-Gris ” αποτέλεσε τον πρώτο του δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1968 συνδυάζοντας ρυθμούς βουντού και τραγούδια από τη μουσική παράδοση της Νέας Ορλεάνης. Το άλμπουμ του αυτό κατέλαβε την 143η θέση στο περιοδικό των Rolling Stones ανάμεσα στα «Τα 500 Καλύτερα Άλμπουμ όλων των εποχών”.

http://www.youtube.com/watch?v=qDrNWrMA6hY

Τρία ακόμη άλμπουμ, το 1969, το “Babylon”, το 1970 το “Remedies” και το 1971 “The Sun, Moon, And Herbs” κυκλοφόρησαν στο ίδιο πνεύμα του Gris-Gris, αλλά κανένας από αυτούς δεν απέκτησαν τη δημοτικότητα του πρώτου του άλμπουμ.

Περίπου από τις αρχές του 1969, ο Dr. John περιόδευσε υποστηρίζοντας τους μουσικούς Richard “Didymus” Washington, Richard Crooks, David Leonard Johnson, Gary Carino, και τους τραγουδιστές Eleanor Barooshian, Jeanette Jacobs από τους The Cake, και Sherry Graddie.

Συνέχισε με μια δεύτερη περιοδεία τον ίδιο χρόνο, από την Ανατολική Ακτή με τους Crooks and Johnson συνοδευόμενους από τους Doug Hastings (κιθάρα) και Don MacAllister (μαντολίνο). Ακόμη, το 1969, συνέβαλλε στο project Free Creek, συμμετέχοντας σε τρία τραγούδια με τον Eric Clapton. Οι Washington και οι Crooks επίσης συνέβαλλαν στο ίδιο project.

Όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ του “The Sun, Moon, and Herbs”, κέρδισε πολλούς fans, συμπεριλαμβανμένων καλλιτεχνών, όπως του Eric Clapton και του Mick Jagger, οι οποίοι επίσης συμμετείχαν στις συνεδρίες για τον συγκεκριμένο δίσκο.

Το “The Sun, Moon, and Herbs”, ήταν μια μετάβαση από τον χαρακτηρισμό του ως “Night Tripper voodoo”, μια ψυχεδελική περσόνα, σε μια περισσότερο σχετική με την παραδοσιακή R&B και funk μουσική της Νέας Ορλεάνης.

http://www.youtube.com/watch?v=od2TLNkf_tQ

Ο επόμενος δίσκος του, “Dr. John’s Gumbo”, με τη συμμετοχή του ντράμερ Fred Staehle αποδείχτηκε ένα από τα πιο επιτυχημένα και πιο γνωστά άλμπουμ του μέχρι σήμερα.

Παράλληλα με τον δίσκο του “Gris-Gris”, ο Dr. John είναι ίσως γνωστός για τις ηχογραφήσεις του μεταξύ του 1972-1974. Το 1972 ο δίσκος του “Dr. John’s Gumbo”, αποτελεί έναν δίσκο, “ακρογωνιαίο λίθο” για τα δεδομένα της Νέας Ορλεάνης.

Το 1994 γράφει την αυτοβιογραφία του.

Το πρώτο single από το άλμπουμ του “Iko Iko”, κατέκτησε και αυτό μια θέση ανάμεσα στα Billboard top 40 singles chart. Το 2003, ο δίσκος του Dr. John’s Gumbo ψηφίστηκε και κέρδισε την 402η θέση στο περιοδικό των Rolling Stone στη λίστα των “500 καλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών”. Κέρδισε επίσης μια θέση στο περιοδικό “Offbeat” το 1999 στη λίστα των “Top 100 Louisiana CDs”.

Στο ξεκίνημα του 1973 ο Thomas Jefferson Kaye κυκλοφόρησε έναν δίσκο με την φιλική συμμετοχή του Dr. John, του Mike Bloomfield και του John Paul Hammond, με τίτλο “Triumvirate”, ηχογραφημένο στο studio της Columbia, στο San Francisco, και στο Village Recorders, στο Los Angeles.

http://www.youtube.com/watch?v=ixHqrp4IYro

Το 1973, μαζί με τον Allen Toussaint στην παραγωγή και τους The Meters στην υποστήριξη, ο Dr. John κυκλοφόρησε ένα funk άλμπουμ, με τίτλο “In the Right Place”. Κατέκτησε την 24η θέση στα “Billboard album charts”, ενώ το single του “Right Place Wrong Time” έφτασε στην 9η θέση στα “Billboard Hot 100 singles” chart. Είναι ένα από τα αναγνωρίσιμα τραγούδια του και συμπεριλαμβάνει αυμμετοχή των καλλιτεχνών: Bob Dylan, Bette Midler, και Doug Sahm, οι οποίοι συνέβαλλαν στους στίχους του κομματιού.

Το δευτερο single, “Such a Night”, έφτασε την 42η θέση.

Ο Dr. John προσπάθησε πάλι να συνεργαστεί ακολουθώντας την ίδια τακτική με τον Allen Toussaint και τους The Meters στο επόμενο άλμπουμ του, “Desitively Bonnaroo”, που κυκλοφόρησε το 1974. Ήταν το τελευταίο καθαρά funk άλμπουμ μέχρι το 1994 και το άλμπουμ του “Television”.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 Dr. John ξεκίνησε την εικοσάχρονη συνεργασία του με τον Doc Pomus, συνθέτη από το R&R Hall of Fame για τη δημιουργία τραγουδιών, με αποτέλεσμα την κυκλοφορία των άλμπουμ “City Lights” και “Tango Palace” και για το “There Must Be a Better World Somewhere” του B.B. King Stuart Levine, το οποίο κέρδισε το Grammy για τη “Καλύτερη έθνικ ή παραδοσιακή ηχογράφηση” το 1982.

http://www.youtube.com/watch?v=LymDil2j8GI

Ο Dr. John επίσης ηχογράφησε το “I’m On a Roll”, το τελευταίο τραγούδι σε στίχους του “Pomus” λίγο πριν τον θάνατό του το 1991. Ο Dr. John ήτα πολύ καλός φίλος με τον Pomus και μάλιστα εκτέλεσε μερικά τραγούδια του στη κηδεία του, στις 17 Μαρτίου του 1991, στη Νέα Υόρκη.

Την ημέρα των ευχαρηστιών το 1976, τραγούδησε στην αποχαιρετηστήρια συναυία για τους “Band”, η οποία φιλμογραφήθηκε και κυκλοφόρησε με τον τίτλο “The Last Waltz”.

Το 1979, συνεργάστηκε τον θρυλικό Professor Longhair για την τελευταία ηχογράφηση

άλμπουμ του Fess (ψευδώνυμο του καλλιτέχνη Henry Byrd), με τίτλο Crawfish Fiesta ως κιθαρίστας και συμπαραγωγός. Ο δίσκος βραβεύτηκε ως ο πρώτος “W.C. Handy Blues δίσκος της χρονιάς 1980″ και κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατο του Longhair τον Ιανουάριο του 1980 .

Το 1981 και το 1983 ο Dr John ηχογράφησε δύο άλμπουμ για πιάνο σόλο. Σε αυτές τις δύο ηχογραφήσεις Dr John παίζει πολλές από τις δικές του συνθέσεις σε ρυθμούς boogie-Woogie.

Το 1972 έπαιξε πιάνο πιάνο στο τραγούδι των Rolling Stones «Let It Loose”, καθώς και στο ντουέτο των Carly Simon και James Ταυλορ, με τίτλο “Mockingbird” το 1974 και στο “Beautiful Noise” του Neil Diamond το 1976. Συνέβαλε επίσης το τραγούδι “More and More” των Playing Possum.

Έπαιξε σε τρία τραγούδια το 1973 το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ της Maria Muldaur, συμπεριλαμβανομένης της σύνθεσής του “Three Dollar Bill”. Τραγούδησε σε τέσσερα τραγούδια και έπαιξε πιάνο για δύο το 1992 στο ” Louisiana Love Call” της Muldaur. Ήταν συμπαραγωγός το 1977 στο άλμπουμ του Van Morrison “A Period of Transition” και, επίσης, έπαιξε κιθάρα και πλήκτρα.

Συνέβαλε ακόμη σε τρία τραγούδια γράφοντας στίχους (“Washer Woman”, “The Ties That Bind”, και “That’s My Home”) και, επίσης, έπαιξε κιθάρα και πλήκτρα το 1977 σε μια κυκλοφορία του Levon Helm, “Levon Helm and the RCO Allstars”.

Τραγούδησε στις 19 Μαρτίου του 1977 σε ένα επεισόδιο του καναλιού NBC για την εκπομπή “Saturday Night Live”.

Έπαιξε πλήκτρα στο πολύ επιτυχημένο ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του Rickie Lee Jones και πραγματοποίησε μια περιοδεία με τον Willy DeVille και συνέβαλε στα άλμπουμ του με τίτλο: “Return to Magenta” (1978), “Victory Mixture” (1990), “Backstreets of Desire” (1992), και “Big Easy Fantasy” (1995).

Η μουσική του έχει ακουστεί σε πολλές ταινίες όπως στο “Such a Night” το 1988.

Το 1992 ο Dr John κυκλοφόρησε έναν νέο δίσκο, με τίτλο “Goin’ Back to New Orleans”, που περιλαμβάνονται πολλά κλασικά τραγούδια από τη Νέα Ορλεάνη και επιρροές από μουσικούς, όπως ο Aaron Neville, ο Neville brothers, Al Hirt και Pete Fountain οι οποίοι υποστήριξαν τον Dr John στον δίσκο του αυτών.

Ακόμα, ήταν αυτός που τραγούδησε ως ο πρώτος Αμερικανός καλλιτέχνης στο φεστιβάλ Franco Follies το 1992.

Ο Dr John έχει κάνει επίσης τα φωνητικά για παιδικά έργα, ενώ συμμετείχε και τραγούδι “My Opinionation” στις αρχές της δεκαετίας του 1990 , που έπαιζε για την τηλεοπτική σειρά Blossom.

Μια έκδοση του “Do You Know What It Means To Miss New Orleans” με τον Harry Connick κυκλοφόρησε το 1990.

http://www.youtube.com/watch?v=bDlBA9vUi5s

Ο πολλά χρόνια έμπιστος φίλος και προσωπικός μάνατζερ του καλλιτέχνη, Paul Howrilla ήταν ο άνθρωπος που φροντίζε για την εικόνα τόπου καλλιτέχνη από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και τη δεκαετία του 1990. Παραμένουν πολύ στενοί φίλοι μέχρι σήμερα.

Ακόμα συμμετείχε και σε ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε “The Last Waltz” κατά το οποίο συμμετέχει με τους Band για μια παράσταση ενός τραγουδιού του, με τίτλο “Such a Night”, στο μιούζικαλ εμπνευσμένο από τους Beatles το 1978 , με τίτλο “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, και στους Blues Brothers το 2000 (κατά το οποίο ενώνεται με το συγκρότημα Louisiana Gator Boys εκτελώντας τα τραγούδια “How Blue Can You Get” και “New Orleans”).

Η εκδοχή του για το τραγούδι “Season of the Witch” συμμετείχε επίσης σε αυτή την ταινία και το soundtrack.

Έγραψε επίσης και εκτέλεσε την τελική εκδοχή του John Steinbeck για το “Cannery Row” που κυκλοφόρησε το 1982. Το 1993, η επιτυχία του “Right Place Wrong Time” χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στην ταινία Dazed and Confused.

Ο Dr John έχει επίσης συμμετάσχει σε πολλά βίντεο και τραγούδια blues και σε μαθήματα πιάνου στη Νέα Ορλεάνη που δημοσιεύτηκαν από την Homespun Tapes.

Μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου του 1989 περιόδευσε με τον Levon Helm, Rick Danko, Nils Lofgren, Jim Keltner, Joe Walsh, Billy Preston και Clarence Clemons. Ύστερα η περιοδεία του κυκλοφορεί το 1990 με ένα live άλμπουμ του με τίτλο “Ringo Starr and His All-Starr Band”.

Για το 1997, συμμετείχε στο single του Lou Reed , “Perfect Day” . Την ίδια χρονιά, έπαιξε πιάνο για το “Cop Shoot Cop …”, των Spiritualized από το θρυλικό τους άλμπουμ “Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space”.

Ηχογράφησε το live album των Trippin ‘Live με τον ντράμερ Herman Ernest, David Barard στο μπάσο, τον Tommy Moran στη κιθάρα, τον τρομπετίστα Charlie Miller, τον τενόρο Red Tyler, και τον βαρύτονο Ronnie Cuber.

Τον Σεπτέμβριο του 2005 ερμήνευσε το “Walkin’ to New Orleans ” των Fats Domino , στη συναυλία “Shelter from the Storm: A Concert for the Gulf Coast telethon ” με σκοπό την υποστήριξη των θυμάτων του Τυφώνα Κατρίνα, τον οποίο ακολούθησε η καταστροφή της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Νέας Ορλεάνης.

Τον Νοέμβριο του 2005, κυκλοφόρησε μια παρατεταμένη εκτέλεση τεσσάρων τραγουδιών, με τίτλο “Sippiana Hericane “, με στόχο να συμβάλλει στις οργανώσεις “New Orleans Musicians Clinic”, “Salvation Army”, και το Ίδρυμα Jazz της Αμερικής.

http://www.youtube.com/watch?v=ikt1tfxgecM

Στις 5 Φλεβάρη του 2006, ένωσε συναδέλφους του από τη Νέα Ορλεάνη, τον Aaron Neville, την Aretha Franklin και μια 150-μελή χορωδία για να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο στο Super Bowl ΧL, αφιερωμένο στη Νέα Ορλεάνη.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2006, μαζί με τον Allen Toussaint, Bonnie Raitt, The Edge και Irma Thomas εκτέλεσαν το “We Can Can”, κατά τη λήξη των Grammy Awards του 2006.

Στις 12 του Μάη του 2006, ο Dr John ηχογράφησε ένα live στο Abbey Road Studios για την εκπομπή Live from Abbey Road.

Στις 30 Ιουλίου του 2006, ο Dr John εκτέλεσε ένα σόλο για πιάνο προς τιμήν του σύνθετη Wardell Quezergue σε έναν έρανο για μνουσικούς στη Νέα Ορλεάνη στο “Black Orchid Theatre ” στο Σικάγο. O Mike Mills των REM εμφανίστηκε ως guest, μαζί με μια all-star funk μπάντα.

Ο Dr John εκτέλεσε το τραγούδι για τη δραματική σειρά Fox K-Ville. Επίσης εκτέλεσε και ήταν συμπαραγωγός για τραγούδια στη παιδική σειρά του PBS “Curious George”.

Το 2007, αποδέχθηκε την πρόσκληση να συμβάλει στο “Goin’ Home: A Tribute to Fats Domino “. Συνέβαλε με μια δική του έκδοση για το τραγούδι των Domino, με τίτλο “Don’t Leave Me This Way”.

Τον Ιανουάριο του 2008, εισήχθηκε στη “The Louisiana Music Hall of Fame “.

Στην ταινία του 2009 της Disney “Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος”, τραγουδά τη μελωδία στο ξεκίνημα της ταινίας, με τίτλο “Down in New Orleans”.

http://www.youtube.com/watch?v=M28ZJwW1KIg

Στις 13 Μαΐου, 2010, έπαιξε παράλληλα μαζί με τους The Roots στην σειρά Late Night με τον Jimmy Fallon (επεισόδιο 246).

Επίσης, έπαιξε πλήκτρα και είχε ένα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του άλμπουμ του Gregg Allman το 2011 με τίτλο “Low Country Blues”, σε παραγωγή του T-Bone Burnett.

Το 2011 συνεργάστηκε με τον Hugh Laurie για το τραγούδι “After You’ve Gone” στο άλμπουμ του Let Them Talk.

Το 2011 ο Dr John, ο Allen Toussaint και οι The Meters τραγουδάνε μαζί το “Desitively Bonnaroo ” στο Bonnaroo Music & Arts Festival στο Μάντσεστερ. Το όνομα του φεστιβάλ ήταν εμπνευσμένο από το άλμπουμ.

Το 2012, κυκλοφόρησε το “Locked Down “, μια συνεργασία με τον Dan Auerbach των The Black Keys, ο οποίος είναι παραγωγός αλλά παίζει και κιθάρα.

Το άλμπουμ έλαβε πολύ θετικές κριτικές για τον ήχο του.

Το τραγούδι του “I Walk On Gilded Splinters” διασκευάστηκε το 1969 από τη Marsha Hunt, και παραγωγή του Tony Visconti . Επίσης, τον Ιούνιο του 1969 από την Cher για το άλμπουμ της “3614 Jackson Highway”, και κυκλοφόρησε ως single. Τον Ιούλιο του 1970 από τον Johnny Jenkins, και περιλάμβανε τον κιθαρίστα Duane Allman kai τον Butch Trucks και Jai Johanny Johanson στα ντραμς.

 

 

Δισκογραφία:

Gris-Gris (1968)

Babylon (1969)

Remedies (1970)

The Sun, Moon & Herbs (1971)

Dr. John’s Gumbo (1972)

In the Right Place (1973)

Desitively Bonnaroo (1974)

Hollywood Be Thy Name (1975)

City Lights (1978)

Tango Palace (1979)

Dr. John Plays Mac Rebennack Vol. 1 (1981)

Dr. John Plays Mac Rebennack Vol. 2 (The Brightest Smile in Town) (1983)

In a Sentimental Mood (1989)

ZuZu Man (1989)

Bluesianna Triangle, w/ Art Blakey and David ‘Fathead’ Newman (1990) (Windham Hill)

Goin’ Back to New Orleans (1992)

Television (1994)

Afterglow (1995)

Trippin’ Live

Anutha Zone (1998)

Duke Elegant (1999)

Creole Moon (2001)

All By Hisself, Live At The Lonestar (2003) (Skinji Brim) recorded live Dec. 22 & 23, 1986

N’Awlinz: Dis Dat or d’Udda (2004)

Sippiana Hericane (2005)

Mercernary (2006)

The City That Care Forgot (2008)

Tribal (2010)

Locked Down (2012)

 

Με το γκρουπ Bluesiana Triangle:

Bluesiana Triangle (Windham Hill, 1990)

Bluesiana Triangle II (Windham Hill, 1991)

 

Άλλες συμμετοχές:

Levon Helm and the RCO Allstars, Levon Helm (Edsel, 1977).

((Inphasion – Papa John Creach; Piano and Organ on “All The World Loves A Winner” and “Southern Strut”, 1978))

Ringo Starr and His All-Starr Band, Ringo Starr (EMI, 1990), Rykodisc RALP-10190 (CD: Rykodisc RCD-10190)

Boogie to Heaven Gayle Wynters, featuring Dr. John and Roger Kellaway (VWC Records, 1995)

Perfect Day BBC corporate film and charity release in 1997 – featuring, amongst others, Dr John (“Perfect Day”)

The Skiffle Sessions – Live In Belfast 1998, Van Morrison, Lonnie Donegan, Chris Barber (Point Blank Records, 2000). Dr. John was playing Belfast the same night, and after his own concert had finished, turned up to play on the last few tracks.

Jools Holland’s Big Band Rhythm & Blues – “The Hand That Changed Its Mind” (Rhino, 2002)

Goin’ Home: A Tribute to Fats Domino (Vanguard, 2007)

Let Them Talk (Warner Bros. Records, 2011)

My Kind of Christmas, Christina Aguilera (RCA, 2000)

Use Me, David Bromberg (Appleseed, 2011)

 

Συμμετοχή σε σειρές:

Ο Dr John συμμετείχε στο τρίτο επεισόδιο της σειράς του HBO με τίτλο “Treme ” καθώς και σε τρία επεισόδια της δεύτερης σεζόν, παίζοντας τον εαυτό του ανάμεσα σε άλλους.

Ο Dr John ήταν η έμπνευση για τον χαρακτήρα Dr Teeth Muppet του Jim Henson.

 

Αναγνωρισιμότητα:

 

Βραβεία Grammy:

1989 Best Jazz Vocal Performance, Duo Or Group – Makin’ Whoopee

1992 Best Traditional Blues Album – Goin’ Back To New Orleans

1996 Best Rock Instrumental Performance – SRV Shuffle

2000 Best Pop Collaboration With Vocals – Is You Is, Or Is You Ain’t (My Baby)

2008 Best Contemporary Blues Album – City that Care Forgot

 

Rock and Roll Hall of Fame:

2011 Rock and Roll Hall of Fame

 

 

Πηγές:

www.nitetripper.com

en.wikipedia.org

 

Συντονισμός – Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού

 

---