Σοφία Αρβανίτη live | φωτορεπορτάζ + δηλώσεις

Ας ξεκινήσουμε επισημαίνοντας, ότι χώρος του Noiz Club δεν είναι προορισμένος για συναυλίες, αλλά χάρις στις μορφοποιήσεις της τελευταίας στιγμής όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και μάλιστα χωρίς να χωράνε παράπονα ούτε για τον ήχο, ούτε για το στήσιμο, ούτε τίποτα άλλο τεχνικό και έτσι όσοι όλοι βρίσκονταν εκεί ήταν σε θέση να απολαύσουν το καθαρά μουσικό μέρος.

Πριν τα μεσάνυχτα σημάνουν ο χώρος είχε γεμίσει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, ο κόσμος που αποτελούταν από σχετικά νέους διασκέδαζε λίγο με το DJ set και αργότερα με την μπάντα της κ. Αρβανίτη (που έπαιξε κάποια τραγούδια χωρίς εκείνη για να ζεστάνει το χώρο), οι οποίοι περίμεναν την εμφάνιση με αγωνία και σχετική ανυπομονησία…

Ελάχιστα, λεπτά μετά τις 12 η Σοφία Αρβανίτη ανεβαίνει στη σκηνή και αρχίζει να τραγουδάει. Όταν την πρωτο-αντίκρισα μου φάνηκε ότι είχε κάποιο ελάχιστο άγχος αλλά από το πρώτο κιόλας τραγούδι λες και βάλθηκε να με κολλήσει στον τοίχο για την αυθαίρετη εντύπωσή μου και άρχισε να επιδεικνύει εντυπωσιακή άνεση επί σκηνής, να αστειεύεται με το κοινό και τους μουσικούς της, να χορεύει, να χτυπιέται λες και βρισκόταν στο χώρο μόνη. Στα φωνητικά ήταν εξαιρετική και παρά την απουσία της από την σκηνή έδειξε η εμπειρία της σε πολύ μεγάλο βαθμό την ξελάσπωνε και ήταν λες και το έκανε κάθε μέρα.

Όπως και η ίδια είπε στην μίνι-συνέντευξη “όταν βλέπεις τη μουσική σαν ερασιτέχνης ανεβαίνεις στη σκηνή και τα δίνεις όλα χωρίς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι πρέπει να κρατήσω δυνάμεις και άλλα τέτοια”. Συνέπεια της θετικής διάθεσης και του κεφιού της τραγουδίστριας ήταν το κοινό να την ακολουθεί και να δημιουργείται ατμόσφαιρα παρέας στο μικρό χώρο. Και όταν αναφέρεται η λέξη παρέα δεν εννοούμε κάποιους που απλά έχουν υπό συνθήκες βρεθεί στο ίδιο τραπέζι, αλλά για άτομα που θέλουν να είναι μαζί και έχουν δημιουργήσει του δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Όλοι στο club θαύμασαν την Σοφία Αρβανίτη, απόλαυσαν τη στιγμή και την πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και έφυγαν με ένα χαμόγελο στα χείλη, έχοντας θυμηθεί τραγούδια που λάτρεψαν στο παρελθόν, όπως τα “Μη μου μιλάς για καλοκαίρια”, “Ζωή σαν πορτοκάλι”, “μπλέχτηκα” και πολλά άλλα.

Είναι αλήθεια ότι όταν κάποιος είναι ικανός frontman κάνει τα όποια λάθη να περνάνε απαρατήρητα, αλλά όλη η συναυλία ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και στον τεχνικό τομέα με τα ρυθμικά μέρη να ξεχωρίζουν διακριτικά, αφού ο έπαιζε –εκτός από τύμπανα και καχόν (ένα όργανο που ομολογώ δεν είχα ξανασυναντήσει και συνδυάζει τον ήχο του μπάσου με των κρουστών).

Πολύ όμορφη βραδιά με πολύ κέφι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Ακολουθούν οι δηλώσεις της Σοφίας Αρβανίτη στο tralala.gr:

Πως προέκυψε το να παίξετε στο Noiz Club;

Γενικά, ο χώρος μου είναι γνώριμος και “φοριέται” πολύ τώρα τελευταία. Ξέρω ότι γίνονται live τις Κυριακές, ήρθε σε επαφή μαζί μου ο Δημήτρης ο Κουκάς και συμφωνήσαμε, αλλά έτσι κι αλλιώς είχα σκεφτεί ότι είναι ένας χώρος που θα μπορέσω να παίξω το ρεπερτόριο το νεανικό, από όπου ξεκίνησα, επίσης έδενε αρμονικά με εμένα. Θες η διακόσμηση, θες ο χώρος, θες ο κόσμος που προσελκύει; Έδενε αρμονικά…

Έχουμε από το 2009 να ακούσουμε καινούργιο υλικό…

Ναι, βέβαια, από το 2009 το “Χωρίς Retouche” και μου λένε φίλοι και φαν μέσα από το facebook να βγάλω κάτι καινούργιο. Εγώ τους λέω “Ας αρκεστούμε στα παλιά γιατί δεν είναι εποχές για νέες παραγωγές”. Κατ’ αρχήν για μια νέα παραγωγή εάν και εφόσον καταφέρεις να βρεις άκρη με σπόνσορες και λοιπά, είναι πολύ αμφίβολο το κατά πόσον θα μπορέσεις να την επικοινωνήσεις με τον κόσμο, γι’ αυτό είμαστε συγκρατημένοι. Αλλά έως τώρα έχω 10 CD-ies και είναι υπεραρκετά για να παίζω live. Άσε που τον τελευταίο καιρό έχουν ανέβει τα τραγούδια στο youtube, τα έχουν ακούσει και τα γουστάρουν και πιο νέοι άνθρωποι. Όποτε θέλουν μπορούν να έρθουν για να με δουν εκεί που εμφανίζομαι. Αλλά κοίτα να δεις, εγώ τα τελευταία 5 χρόνια έχω αραιώσει το να εμφανίζομαι. Το κάνω καθαρά για το χόμπι μου όποτε μου κάνει κέφι, για να έχω επαφή με τη μουσική, γι’αυτούς τους φανς που θυμούνται την πρώτη μου δισκογραφία απ’τη δεκαετία του ’90 και βρίσκω ενδιαφέρον το να κάνω μια εμφάνιση στο τόσο για να επικοινωνώ το παρελθόν με το παρόν και αφού μου ζητείται να το κάνω. Ουσιαστικά, δεν ζω από τη μουσική. Είναι χόμπι.

Όταν είχε βγει ο τελευταίος σας δίσκος είχατε μεταξύ άλλων πει ότι βλέπετε την μουσική ερασιτεχνικά. Κατά πόσο αυτή η στάση σας επηρέασε ως καλλιτέχνη, τα τραγούδια σας, την παρουσίας επάνω στη σκηνή και το είναι σας σαν άνθρωπο τελικά;

Όταν λέμε ερασιτεχνικά εννοούμε σαν εραστής της τέχνης και όχι αρπακολατζίδικα. Όταν εγώ βγαίνω να τραγουδήσω είτε στη σκηνή, είτε στο στούντιο νιώθω σα να το κάνω για τελευταία φορά, δεν είναι κάτι που το κάνω κάθε μέρα όπως στο παρελθόν που δουλεύαμε 4-ήμερα ή 5-ήμερα και έπρεπε να φυλάω το δυνάμεις για την επομένη. Τώρα κάνω ένα live και το επόμενο μετά από 3 ή 5 μήνες εξαρτάται πότε νιώθω ότι μπορεί να το κάνω. Οπότε τα δίνω όλα και γι’αυτό και νιώθω ότι είμαι ερασιτέχνης, σαν τον πρώτο καιρό που μπήκα στη δισκογραφία.

Βλέποντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα προτιμάτε τις μέρες που δουλεύατε 4-5 μέρες ή τώρα που είστε πιο χαλαρά;

Εγώ πολύ συνειδητά απέχω από τη μουσική. Αν καμιά φορά αναπολήσω τη περίοδο που ήμουν πολύ μέσα στα πράγματα κάτι έπαιρνα σε σχέση με τη μουσική, ξέρεις αυτή την ενέργεια και κάτι ήταν κουραστικό. Δεν είχα τόσο ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει, κάθε πράγμα στο καιρό του. Κάνω πράγματα που μου κάνουν κέφι να τα κάνω, αλλά παράλληλα γράφω και στίχους κάποιες στιγμές, γιατί στο να είσαι καλλιτέχνης δε βάζεις τελεία: Είναι κάτι που σε απασχολεί, το έχεις, έχεις ερεθίσματα και αυτά τα καταγράφω στο χαρτί, δεν θα πάψω ποτέ να γράφω στίχους, αλλά δεν θεωρώ απαραίτητο ότι οι στίχοι πρέπει να είναι μελοποιημένοι, σε κάποιο CD και πάει λέγοντας. Mε καλύπτει το γεγονός ότι το εκφράζω…

Έχοντας εμπλακεί στη μουσική, πως βλέπεται την κατάσταση που επικρατεί στη μουσική σήμερα;

Κατ’ αρχάς για να ξεκινήσω κάπως διαφορετικά πιστεύω ότι τώρα και εξ’ αιτίας της κρίσης το lifestyle έχει πεθάνει και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί είναι ένας τεχνητός, ωραιοποιημένος κόσμος με τα οικονομικά του καθενός περιορισμένα το lifestyle φαντάζει γελοιογραφία και δεν με αγγίζει καθόλου. Πιστεύω άλλωστε ότι οι άνθρωποι σιγά-σιγά στρέφονται σε πράγματα ουσίας και δεν τους αφορούν οι ιστορίες για γυναίκες και λεφτά. Ένας άνθρωπος που θα βγει με τζιν και πουκάμισο στη σκηνή, θα καταθέσει την ψυχή του και θα σε κάνει να τον ευχαριστηθείς έχει πάντα να σου προσφέρει πολύ παραπάνω…

Είχατε ασχοληθεί και με το ραδιόφωνο πρόσφατα. Με τι κριτήριο επιλέγατε τα τραγούδια των εκπομπών σας;

Πέρυσι και πρόπερσι έκανα. Όσο για το κριτήριο των τραγουδιών ήταν η διαχρονικότητα, του καλλιτέχνη και του τραγουδιού, ακόμα και αν μιλάμε για σύγχρονα τραγούδια.