«Μέρες Ραδιοφώνου» | Φωτορεπορτάζ και δηλώσεις (Ε.Δήμου, Μ.Δελαπόρτας, Μ.Μαρίνος, Π.Πετράκης)

Μια παράσταση, με πολύ μουσική, τραγούδι και χιούμορ αφιερωμένη στην πορεία του ραδιοφώνου από το 1938 μέχρι το 1990. Είναι ένα μουσικό ταξίδι, στις πιο νοσταλγικές μέρες του ελληνικού ραδιοφώνου με αξέχαστα τραγούδια και αγαπημένες εκπομπές, που σφράγισαν την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Ξεκινώντας από την δημιουργία της ελληνικής ραδιοφωνίας το 1938 και για πενήντα ολόκληρα χρόνια, εκπομπές που άφησαν υπέροχες αναμνήσεις, όπως «Η θεία Λένα», «Χαρούμενα ταλέντα», «Το θέατρο στο μικρόφωνο», «Καλησπέρα κύριε Έντισον», «Εδώ Λιλιπούπολη», «Μοντέρνοι ρυθμοί», «Μικρή, πικρή μου αγάπη» και πολλές ακόμη, θα ζωντανέψουν επί σκηνής , σε μια μοναδική ιστορική αναδρομή.

Ζωντάνεψαν το ραδιόφωνο

Η παράσταση ξεκίνησε στις 10:30, το θέατρο ήταν γεμάτο από κόσμο , που περίμενε να κάνει αυτό το όμορφο ταξίδι στο χρόνο. Οι καλλιτέχνες ζωντάνεψαν επί σκηνής, τις εκπομπές που στιγμάτισαν το ελληνικό ραδιόφωνο και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό!

Τα κουστούμια που φορούσαν οι ηθοποιοί, θύμιζαν έντονα την εποχή εκείνη. Έκαναν την παράσταση, πιο ρεαλιστική στα μάτια των παρευρισκόμενων. Επίσης ένα από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης, είναι ότι υπάρχει ζωντανή ορχήστρα, όπου κυριαρχεί το σαξόφωνο και το πιάνο.

Στην παράσταση ακούστηκαν τραγούδια όλων των μεγάλων μας δημιουργών που σφράγισαν ανεξίτηλα τα ελληνικά ερτζιανά στις μέρες που πέρασαν. Τότε που η μαγεία του ραδιοφώνου έφερνε σε επαφή τους απλούς ανθρώπους με τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη μουσική κι άφηνε τη φαντασία του ακροατή να ντύσει τον ήχο με τις δικές του εικόνες. Γιατί, όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις: «…η τηλεόραση μας αιχμαλώτισε, ενώ το ραδιόφωνο μας μάγεψε».

Πρωταγωνιστές  οι: Ελένη Δήμου, Παναγιώτης Πετράκης, Μιχάλης Μαρίνος, Χαρά Κεφαλά και ο Μάκης Δελαπόρτας και με συμμετοχές απο τον Γιάννη Μαθέ και την Άρτεμις Ματαφιά.

Η Ελένη Δήμου ερμηνεύει Βέμπο

Η Ελένη Δήμου, βγαίνει στην σκηνή και με την χαρακτηριστική φωνή της, ερμηνεύει τραγούδια, όπως «Το τανγκό της Αθήνας», «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», αποσπώντας το πιο δυνατό χειροκρότημα του κοινού.

Όμως, τις εντυπώσεις έκλεψαν και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες, που με τα τραγούδια «Χάρτινο το Φεγγαράκι», Ας ερχόσουν για λίγο» και άλλα διαχρονικά κομμάτια, συγκίνησαν τους θαμώνες του θεάτρου, που τα σιγοτραγουδούσαν μαζί τους!

Το tralala.gr τρύπωσε στα καμαρίνια των ηθοποιών, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης! Ο Μάκης Δελαπόρτας, η Ελένη Δήμου, ο Παναγιώτης Πετράκης και ο Μιχάλης Μαρίνος, μας μίλησαν για την παράσταση, την δύσκολη περίοδο που διανύει η Ελλάδα, αλλά και για τα μελλοντικά σχέδια τους!

Μάκης Δελαπόρτας

Πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση, πως προέκυψε η ιδέα;

«Η ιδέα υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο μυαλό μου, γιατί αγαπούσα πολύ το ραδιόφωνο. Μεγάλωσα με ραδιόφωνο. Με «Θεία Λένα», με «Λιλιπούπολη», εγώ τα πρόλαβα και έτσι λοιπόν είχα πάντα μια ιδέα, να στήσω μια παράσταση με αφορμή αυτά τα πολύ γλυκά και αθώα χρόνια του ραδιοφώνου. Όπως έλεγε και ο Χατζιδάκις το ραδιόφωνο μας μάγεψε, ενώ η τηλεόραση μας αποπροσανατόλισε. Ήθελα μέσα από αυτή την παράσταση να θυμηθούμε, γιατί πρέπει να θυμόμαστε και πρέπει η νέα γενιά να μάθει και το σημαντικό παρελθόν μας, που ήταν και το ραδιόφωνο. Γιατί μετά το ’90 το ραδιόφωνο διαφοροποιήθηκε, με την ιδιωτική ραδιοφωνία τα πράγματα  έγιναν κάπως αλλιώς! Αυτή λοιπόν η πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα του ραδιοφώνου των 50 χρόνων που υπήρχε την αναπαριστούμε πάνω στην σκηνή. Ξεκινάμε από το’40, από τον πόλεμο, από εκείνα τα σκληρά ανακοινωθέντα του πολέμου, μέχρι και το ’90 που το ’90 είναι αφιερωμένο στα τραγούδια της Ελένης Δήμου, που συνεργαζόμαστε φέτος και είναι θεωρώ μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της γενιάς της!»

Αυτή η αναδρομή που κάνετε μέσα από το έργο σας στα παλιά είναι μια εσωτερική ανάγκη;

«Ότι  έχω κάνει είναι εσωτερικές ανάγκες και το έχω αποδείξει και με τα βιβλία μου, με τις επιμέλειες των δίσκων που έχω κάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι όλα θεματολογικά. Και θέλω να συνεχίσω να τα κάνω, για είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε το παρελθόν μας και έχουμε πολύ σημαντικό παρελθόν».

Αν ανεβάζατε αυτή την παράσταση σε 20 χρόνια από τώρα θα επιλέγατε τα ίδια κομμάτια. Θέλω να πω, βρίσκεται αξιόλογα κομμάτια στο σημερινό ελληνικό ραδιόφωνο;

«Νομίζω τα είκοσι αυτά χρόνια θα ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα και θα δούμε αν τα σημερινά κομμάτια μετά από είκοσι χρόνια ή ήταν αναλώσιμα ή παρέμειναν κλασσικά. Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το πούμε από τώρα για είκοσι χρόνια μετά. Πάντως σίγουρα ένα μέρος των κομματιών που έχω επιλέξει για αυτή την παράσταση, σίγουρα θα ήταν και μετά από είκοσι χρόνια. Γιατί είναι αγαπημένα και κλασσικά. Όπως αγαπάμε τραγούδια του ’30 και του ’40 και τα σιγοτραγουδάμε ακόμα έτσι θα υπάρχουν και μετά από είκοσι χρόνια. Όπως και οι ηθοποιοί που αγαπήσαμε μέσα από τις ελληνικές ταινίες και μετά από είκοσι χρόνια νομίζω ότι θα έχουν το ίδιο ενδιαφέρον για τις επόμενες γενιές και το αποδεικνύει αυτό η εποχή».

Ποια είναι η άποψή σας για το σημερινό ραδιόφωνο;

«Τότε έκαναν ραδιόφωνο πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Σήμερα νομίζω ότι κάνουν σημαντικοί άνθρωποι ραδιόφωνο, αλλά κάνουν και πάρα πολύ που δεν το κατέχουν και γι’ αυτό το πράγμα έχει μοιραστεί. Έχει μοιραστεί περίεργα. Βέβαια οι αξίες πάντα ξεχωρίζουν. Και στο σήμερα οι αξίες του ραδιοφώνου ξεχωρίζουν. Όμως αυτό το γλυκό μέσο που υπήρχε τότε, πριν την τηλεόραση, υπήρχε σε κάθε σπίτι, ήταν η χαρά της οικογένειας. Μαζεύονταν γύρω από το ραδιόφωνο να ακούσουν τραγούδια, να ακούσουν εκπομπές. Εγώ θυμάμαι ότι το πρωινό μου ξύπνημα, πριν πάω στο σχολείο ήταν με την «Θεία Λένα». Αυτό τώρα είναι μια ανάμνηση πολύ γλυκιά που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ! Επίσης άκουγα «Το Θέατρο στο μικρόφωνο», θεατρικά έργα παιγμένα από ηθοποιούς, από φωνές. Το ραδιόφωνο είχε αυτή την ιδιαιτερότητα ότι σε ταξίδευε. Έφτιαχνες  εικόνες από μόνος σου, όταν άκουγες φωνές».

Η κατάσταση στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Εσείς παραμένετε αισιόδοξος ή κάνετε ταξίδια στις παλιές και λαμπερές εποχές;

«Εγώ κάνω μόνιμα ταξίδια στις χρυσές εποχές και το λέω για ακόμη μια φορά ότι το έχω αποδείξει. Είμαι πιστός σε αυτό το ρεπερτόριο. Πραγματικά η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά εν μέσω κρίσης, εν μέσω μιας γενικότερης μιζέριας τολμώ να κάνω παραστάσεις που να ταξιδεύουν τον κόσμο. Να τον πάνε σε μια άλλη εποχή και λίγο να ανασάνει. Είναι ένας άλλος τρόπος διασκέδασης αυτή η παράσταση, είναι μια πρόταση προφανώς, ότι μπορούν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να διασκεδάσουν με έναν άλλο τρόπο εκτός από τα μπουζούκια να έρθουν στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» και να ταξιδέψουν με τις «Μέρες Ραδιοφώνου». Γι’ αυτό και στην παράσταση δεν έχουμε μπουζούκι. Ενώ το αγαπώ το μπουζούκι, σε αυτή την παράσταση, ήθελα να μην έχω μπουζούκι. Ήταν άποψη κι αυτό».

Έχετε γράψει βιογραφίες για πολύ σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο του θεάτρου αλλά και της μουσικής. Ετοιμάζεται κάποια καινούργια βιογραφία; Κι αν ναι, για ποιόν;

«Μετά από 22 βιβλία κάνω ένα διάλειμμα, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο μετά τα Χριστούγεννα, το οποίο έχει να κάνει με τη δική μου, όχι ζωή, αλλά τι έζησα δίπλα σε αυτούς τους μύθους που βιογράφησα. Αυτό ήταν μια εσωτερική ανάγκη, ήθελα να το κάνω κάποια στιγμή. Μέσα από τα βιβλία που έχω γράψει για όλους αυτούς τους ανθρώπους, την Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Παπαμιχαήλ, την Βλαχοπούλου, τον Κωνσταντάρα, την Καραγιάννη, δεν μίλησα ποτέ γι’ αυτούς, ό,τι έχω ζήσει, το πώς ήταν αυτοί οι άνθρωποι στις προσωπικές τους στιγμές και τι σχέση είχα εγώ μαζί τους. Αυτό λοιπόν θα καταγραφεί σε ένα βιβλίο, το οποίο θα βγει μετά τις γιορτές. Τίτλο ακόμα δεν έχω βρει αλλά θα είναι μία κατάθεση ψυχής από έναν άνθρωπο που έζησε δίπλα σε τόσους μύθους και που πήρε τόσα πολλά από αυτούς».

Μιχάλης Μαρίνος

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση του κ. Δελαπόρτα «Μέρες Ραδιοφώνου» πείτε μου δυο λόγια γι’ αυτή, πως θα την χαρακτηρίζατε;

«Είναι μια «νοσταλγική» θα την χαρακτήριζα αναδρομή, στην πορεία του ραδιοφώνου από το 1938 που δημιουργήθηκε μέχρι και το ’90, το κάνουν 50 χρόνια, που εμφανίζεται και η Ελένη Δήμου. Είναι μια πολύ ωραία αναδρομή σε πολύ ωραίους ερμηνευτές, σε πολύ ωραία τραγούδια των δεκαετιών ’40, ’50, ’60 και ’70 και στους δημιουργούς τους και σε εκπομπές που  σημάδεψαν το ραδιόφωνο, όπως η «Λιλιπούπολη», η «Θεία Λένα», όπως είναι «Το Θέατρο στο Ραδιόφωνο», οι πρώτες ραδιοφωνικές σειρές. Έχει πολύ τραγούδι πολύ μουσική έχει χιούμορ, έχει πολύ ωραία κειμενάκια και είναι μια παράσταση που απ’ ότι φαίνεται κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει».

Εάν είχατε την ευκαιρία να ζήσετε μια δεύτερη ζωή ποια εποχή θα επιλέγατε;

«Κάποιες εποχές έχουν μία μαγεία, βέβαια η επιλογή δεν είναι εύκολη, υπάρχουν και στιγμές στην ιστορία που είχαν και πολέμους, που είχαν πολύ μεγάλη πείνα, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον, εμείς δεν τις έχουμε και λέω μέχρι στιγμής, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Αλλά είμαστε μια γενιά που μάλλον έχει καλομεγαλώσει , θέλω να πω ότι ακόμα και τώρα που περνάμε δύσκολα, είναι πολύ πιο εύκολα από αυτά που πέρασαν κάποιες άλλες γενιές. Ήταν μια εποχή που είχε ρομαντισμό, που ίσως αυτή τη στιγμή να λείπει από εμάς».

Ποια είναι τα σχέδια σας για το  μέλλον, θα περιλαμβάνουν κι άλλη θεατρική παράσταση;

«Θα είμαι από το Μάρτιο σε μια μεγάλη παραγωγή στο θέατρο Badminton, που θα είναι η ιστορία της ελληνικής επιθεώρησης, μια παράσταση, την οποία θα σκηνοθετήσει ο Φωκάς Ευαγγελινός σε κείμενο του Άγγελου Πυριόχου. Είναι μια σπουδαία παραγωγή, θα ξεκινήσουμε πρόβες από τον καινούργιο χρόνο».

Ελένη Δήμου

Πως βλέπετε τη συμμετοχή σας σε αυτή την παράσταση;

Αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία! Μου αρέσει όλο αυτό το πέρασμα των δεκαετιών και το τραγούδι σου δίνει την ευκαιρία, να αισθανθείς την συγκίνηση χρόνων, που δεν έχεις ζήσει.

Είστε μια ερμηνεύτρια με πολλές ραδιοφωνικές επιτυχίες. Ποια είναι η γνώμη σας για το ραδιόφωνο του σήμερα;

«Όσο το ραδιόφωνο παίζει με playlist, όχι δεν είναι ότι καλύτερο. Αγαπώ πάρα πολύ το ραδιόφωνο, μου αρέσει πάρα πολύ. Το ραδιόφωνο έχει μαγεία, κρύβει πράγματα είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά θα το ήθελα με πιο πολύ ειλικρίνεια».

Οι περισσότεροι συνάδελφοί σας σήμερα επιλέγουν τις συνεργασίες, σε αντίθεση με παλαιότερα που ηγούνταν σχημάτων. Πιστεύετε πως αυτό κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει ή δείχνει την πτώση της νυχτερινής Αθήνας;

«Για μένα είναι πολύ καλύτερο αυτό. Κι εγώ το είχα προβλέψει πολύ καιρό πριν, διότι ειδικά σε περιόδους κρίσης, είναι πολύ καλύτερο για έναν άνθρωπο, μια παρέα να βγουν και να δουν τρεις ή πέντε καλλιτέχνες μαζί. Θεωρώ ότι αυτό είναι καλό και για τον κόσμο και για εμάς. Θα σας πω κάτι, εγώ όταν εμφανιζόμουν στα «Δειλινά» ήταν μαζί μου, ο Μανώλης Μητσιάς, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Γαϊτάνος, ο Μανώλης Λιδάκης, ολόκληρη κομπανία, σε περιόδους καλές και ήταν όλα μια χαρά».

Η σημερινή εικόνα της Ελλάδας σας επιτρέπει να διατηρείται την αισιοδοξία σας ή λησμονείτε τις καλές εποχές που έχετε ζήσει;

«Όχι, εγώ κοιτάω μπροστά. Με στεναχωρεί η σημερινή εικόνα της Ελλάδας, με στεναχωρεί για τους ανθρώπους. Γιατί δεν μπορείς εσύ να είσαι καλά και ο άλλος να μην είναι καλά. Να είναι τα μάτια του θλιμμένα. Υπάρχει πολύ θλίψη, αλλά πιστεύω ενωμένοι και όχι χωρισμένοι οι Έλληνες, πάλι θα καταφέρουμε να είμαστε το επίκεντρο, γιατί είμαστε πάντα το επίκεντρο, είτε το θέλουν είτε όχι».

Παναγιώτης Πετράκης

Είναι η τρίτη συνεργασία σας με το κ. Δελαπόρτα, αλλά αυτή τη φορά όχι ελληνικός κινηματογράφος αλλά ελληνικό ραδιόφωνο. Πείτε μου λίγα λόγια για αυτό.

Είναι πολύ όμορφο και ιδιαίτερο, από την άποψη ότι είναι κάτι με το οποίο δεν έχει καταπιαστεί κανείς ιδιαίτερα, έχει μια πρωτοτυπία και το χαιρόμαστε όλοι. Το ραδιόφωνο είναι αγαπημένη συντροφιά ολονών. Όταν ξυπνάμε το πρωί, και ειδικά στο αυτοκίνητο. Έχει μια πολύ γλυκιά ρομαντικότητα, αλλά πολλές φορές και μια μελαγχολία. Εμένα αυτό με ιντριγκάρει και μ’ αρέσει. Επίσης τα τραγούδια που έχουν αναδειχτεί μέσω του ραδιοφώνου είναι εξαιρετικά!

Μιλήστε μου γι’ αυτά, υπάρχει κάποιο τραγούδι που κρύβει πίσω του για σας κάποια ιδιαίτερη ιστορία;

Για κάποιο λόγο έχω μία ιδιαίτερη αγάπη στο «Να με παίρνανε τα σύννεφα». Γιατί είναι ένα από τα τραγούδια, που μου τραγουδούσε η γιαγιά μου. Ήταν σαν άκουσμα μου, από μικρό παιδί και γι’ αυτό έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολλή μουσική και λιγότερο θέατρο. Την κυνηγάτε ή σας κυνηγάει;

Την κυνηγάω! Την αγαπάω λίγο παραπάνω απ’ ότι την υποκριτική, την οποία προς Θεού δεν την «φτύνω», αλλά μιλάει η καρδιά μου, πιο αβίαστα, πιο ελεύθερα, πιο γεμάτα μέσω της μουσικής και του τραγουδιού.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Παναγιώτη Πετράκη καλλιτεχνικά;

Είναι δύο πολύ σημαντικά όνειρα που γίνονται πραγματικότητα φέτος! Το ένα είναι μια δισκογραφική δουλειά, από έναν άνθρωπο, τον οποία θαύμαζα από τα εφηβικά μου χρόνια και μου κάνει τεράστια τιμή να γράφει μουσική για εμένα. Μιλάω για τον Στέφανο Κορκολή, είμαστε στη φάση της γέννησης των τραγουδιών μας και το άλλο είναι ένα αναπάντεχο όνειρο. Θα συμμετέχω με τον Ά ανδρικό ρόλο στους «Δαίμονες» με την Άννα Βίσση, που θα ανέβουν το Μάρτιο και το λέω «αναπάντεχο», γιατί αυτή την παράσταση την είχα παρακολουθήσει 15 φορές όταν ήμουν παιδί και νομίζω ότι αυτή ήταν, που μου εμφύσησε το μικρόβιο να ασχοληθώ με το μιούζικαλ».