Πάμε Θέατρο: “Σωτηρία Μπέλλου: H περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας” |Είδαμε τη παράσταση!

Και η παράσταση που παίζεται αυτό τον καιρό στο θέατρο Κάππα μας διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής της. Η ζωή της έχει ως φόντο την ιστορία της Ελλάδας γιατί έζησε την κατοχή, τον εμφύλιο και τα Δεκεμβριανά. Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές, χωρίς να το βάλει κάτω. Η ζωή της πολυτάραχη: μεγάλοι έρωτες, φυλακή, νοσοκομείο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένας άνθρωπος των άκρων που έζησε τα πάντα, ρίσκαρε τα πάντα και πλήρωσε, ορισμένες φορές μάλιστα ακριβά, τα πάθη της.

Το έργο ξεκινά με την εισαγωγή του τραγουδιού “Δεν λες κουβέντα” και την Ντίνα Κώνστα με τα χαρακτηριστικά γυαλιά που φορούσε  η Μπέλλου. Σύντομα, φαίνεται το σκηνικό που είναι αρκετά λιτό και περιλαμβάνει μόνο ένα κρεβάτι νοσοκομείου σε περίοπτη θέση, μία εικόνα, ένα καντήλι και ένα τραπέζι. Επίσης, υπάρχει πάνω σε μια καρέκλα ένα περιοδικό της εποχής, με την Μπέλλου στο εξώφυλλο, που θα δούμε πολύ αργότερα. Χρονικά, η παράσταση τοποθετείται στην παραμονή μιας επέμβασης που θα έμελλε να στερήσει από την Mπέλλου το πιο πολύτιμο για εκείνη αγαθό, τη φωνή της. Αυτό που επιθυμεί είναι να φύγει από το νοσοκομείο και μάλιστα έχει ήδη ειδοποιήσει γι’ αυτό το σκοπό ένα ταξί, το οποίο όμως αργεί να εμφανιστεί. Η αναμονή είναι η αφορμή για μια βαθιά εξομολόγηση. Σε ένα παραλήρημα, η τραγουδίστρια μιλά πότε στα φαντάσματα του παρελθόντος της και πότε σε μια νοσοκόμα. Έτσι, βλέπουμε τους μεγάλους σταθμούς της ζωής της. Ξυλοδαρμός από τα περισσότερα αγαπημένα της πρόσωπα, έρωτες, καταχρήσεις. Έτσι ήταν πάντα η ζωή της. Είχε πολλούς ανθρώπους δίπλα της, λίγο πριν το τέλος όμως όλοι σχεδόν την είχαν εγκαταλείψει. Αυτή η πάλη της μοναξιάς με την συντροφιά την κυνηγούσε σε όλη της τη ζωή. Καταλυτικό ρόλο στην απόφασή της να γίνει τραγουδίστρια, έπαιξε η Σοφία Βέμπο που αποτέλεσε το ίνδαλμά της. Η παράσταση τελειώνει όπως ξεκίνησε, με το ίδιο τραγούδι.

Η Ντίνα Κώνστα είναι εκπληκτική και καταφέρνει να αποδώσει με πολύ ωραίο τρόπο τις απαιτούμενες εναλλαγές των συναισθημάτων. Γενικά, δεν περιορίζεται σε μια απλή ερμηνεία, αν και σε κάποιες στιγμές φαίνεται να χάνει την ένταση που θα περιμέναμε. Η έκφραση του φόβου της Mπέλλου για τα κάγκελα, προϊόν της παραμονής της στη φυλακή, βοηθά στο δυναμικό ξεκίνημα της παράστασης. Ο άλλος φόβος της που αναφέρεται πολύ συχνά είναι εκείνος για το σκοτάδι, κάτι πραγματικά ειρωνικό, μιας και όπως και αναφέρεται συχνά στο έργο, όλη σχεδόν την ζωή της την έζησε στο σκοτάδι της νύχτας. Η νεαρή Έφη Κόντα στον ρόλο της νοσοκόμας που φροντίζει την Μπέλλου παρουσιάζεται αρκετά αμήχανη και δεν έχει επιτύχει σε καμία περίπτωση το απαιτούμενο δέσιμο με την πρωταγωνίστρια, έχοντας ως αποτέλεσμα την ανισότητα άμεσα στους δύο ρόλους. Όμως παρ’ όλο που ο ρόλος της είναι αρκετά μικρός δεν χάνει τη σημασία του, μιας και αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε δύο κόσμους: του παρόντος και των αναμνήσεων. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου, ενώ το κείμενο έχει διανθιστεί με αρκετές νότες χιούμορ. Περιλαμβάνει ίσως περισσότερες πληροφορίες απ’ ότι θα έπρεπε και σε κάποια σημεία παρατηρούμε μια βιασύνη ώστε να υπάρξει χρόνος για όλα. Το τέλος είναι αρκετά απότομο και μας αφήνει με την αίσθηση ότι θα θέλαμε κάτι περισσότερο. Επίσης, η τιμή του εισιτηρίου (20 και 15 Ευρώ) σχολιάστηκε αρνητικά από αρκετούς παρευρισκόμενους. Η σκηνοθεσία είναι αρκετά χαλαρή και δίνει την εντύπωση ότι η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου απλά έκανε στην άκρη και άφησε την Ντίνα Κώνστα να ξεδιπλώσει το ταλέντο της. Αντίθετα, ο φωτισμός με τις συχνές εναλλαγές του και το ημίφως όταν βλέπαμε μια ανάμνηση, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ακόμη, τα κοστούμια ήταν πολύ προσεγμένα και θύμιζαν απόλυτα την Μπέλλου ενώ το σκηνικό αποδίδει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του νοσοκομείου. Τα τραγούδια που παρεμβάλλονται στην παράσταση είναι: “Θα με δικάσει o κούκος και τ’ αηδόνι “, “Mην κλαις”, “Όταν πίνεις στην ταβέρνα”, “Το παιδί που είχες φίλο”, “Είμαι αητός χωρίς φτερά”, “Ένας σατράπης θηλυκός”, “Συννεφιασμένη Κυριακή”, “Πριν το χάραμα”, “Είμαι ένα παλιόπαιδο”, “Ο κόσμος είναι σαν μπαξές”, “Το μινόρε της αυγής” και βέβαια το θρυλικό “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” του Σαββόπουλου. Η μουσική άλλωστε δεν θα μπορούσε παρά να έχει καθοριστική θέση σε μια τέτοια παράσταση.

Το έργο διήρκεσε ενενήντα λεπτά που κύλησαν πολύ ευχάριστα. Η ιδέα για την παρουσίαση της ζωής μιας τέτοιας γυναίκας κεντρίζει από μόνη της το ενδιαφέρον μας και αν είχε δοθεί από όλους τους συντελεστές η απαιτούμενη προσοχή, πραγματικά η παράσταση θα είχε απογειωθεί. Όμως, παρά τα τρωτά της σημεία, θα ικανοποιήσει όσους θαυμάζουν την Μπέλλου και ίσως θα δώσει την ευκαιρία σε κάποιους άλλους να την γνωρίσουν. Η Σωτηρία Μπέλλου είναι μια προσωπικότητα που δεν ξέφτισε με το πέρασμα του χρόνου. Συμβολίζει τον άνθρωπο που αφήνει τη σιγουριά για να ακολουθήσει τα όνειρά του και να κάνει ελεύθερος τις επιλογές του. Γι’ αυτό το λόγο και η παράσταση αγκαλιάστηκε από το κοινό και διανύει το δεύτερο έτος της…

Πρωταγωνιστούν: Ντίνα Κώνστα, Έφη Κόντα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Φωκάς Ευαγγελινός

Μουσική Επιλογή – Επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Έφη Κόντα

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Φιλίππου