Charms live: “Back to the Charmin’ 60s” | Φωτορεπορτάζ

Ήταν σαν κάποιος να έμπαινε στην κούρσα από τα “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” (“Midnight in Paris” του Woody Allen) και να γύρναγε πολλά χρόνια πίσω, απλά στην περίπτωσή μας οι πρωταγωνιστές είχαν μεγαλώσει.

Από νωρίς στο Γυάλινο μουσικό θέατρο επικρατούσε μια αναταραχή εξ’ αιτίας του πολύ κόσμου που γέμισε το χώρο για το γεγονός. Νοσταλγοί των 60s όλων των ηλικιών θαύμαζαν στο video wall που κάλυπτε τη σκηνή και προέβαλε φωτογραφίες με αρχειακό υλικό και φωτογραφίες της μπάντας. 38 χρόνια απουσίας άλλωστε είναι πάρα πολλά.

Και αφού ο χώρος γέμισε πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης το συγκρότημα θα έβγαινε 10 λεπτά αργότερα αυτής. Τα φώτα έσβησαν, τα χειροκροτήματα ξεκίνησαν και ένα απόσπασμα ελληνικής ταινίας προβλήθηκε που απεικόνιζε την Αθήνα του ’60 και το συγκρότημα να παίζει σε αυτή. Αφότου η ταινία μας θύμισε πως εκείνη την εποχή φλέρταραν, μετά το τέλος του αποσπάσματος εμφανίστηκαν τέσσερις φιγούρες για να μας δείξουν πως εκείνη την εποχή διασκέδαζαν. Στο μπροστινό μέρος της σκηνής, όπου ήταν ακόμα σηκωμένο το πανί, που είχε μετατραπεί σε video-wall βγήκαν οι The Charms. Ένα μικρόφωνο κρατούσε ο καθένας στα χέρια και η συναυλία ξεκίνησε με μια ακαπέλα εκτέλεση ενός τραγουδιού της εποχής. Ελάχιστα λεπτά αργότερα η αυλαία θα σηκωνόταν, η μπάντα θα έπαιρνε θέσεις μάχης πίσω από τα όργανά της και η συναυλία θα ξεκίναγε.

Ξεκίνημα με τα “Έξω απ’ τον κόσμο” και “Τρελοκόριτσο” (με τον κόσμο να τραγουδάει τα ‘παρα-πα-πα’ και να το ζει στιγμή προς στιγμή). Την παράσταση την έκλεψε ο Τέρης Ιερεμίας (πλήκτρα και τραγούδι), ο οποίος είχε μπαταρισμένο χέρι και έπαιζε με το ένα. Λίγο το ατύχημα, λίγο ότι εκμυστηρεύτηκε ότι προτίμησε να παίξει έτσι παρά να αναβάλει/ακυρώσει την εμφάνιση, λίγο το κέφι του, η ανεβαστική του διάθεση και η στάση του στο σύνολο τον έκαναν πρωταγωνιστή, μιας εμφάνισης που θα άφηνε άπαντες ικανοποιημένους.

Η διάρκεια της συναυλίας άγγιξε τις 3 ώρες. Σαφώς, το συγκρότημα που είχε στο οπλοστάσιό του μόλις τρεις δίσκους δεν θα μπορούσε να παίξει τρεις ώρες βασισμένοι σε αυτό, οπότε οι διασκευές είχαν τη μερίδα του λέοντος στο setlist. Προσεκτικά επιλεγμένες οι διασκευές έβγαζαν από τη μηχανή του χρόνου βινύλια 45+ χρόνων: Από Beatles, Rolling Stones, Animals, στους Ιταλούς σούπερσταρς της εποχής και στους Playboys. Πόσοι θα αναφώνησαν “θυμάσαι που τα ακούγαμε αυτά τότε που…”. Πόσοι θα σιγοτραγούδησαν τους στίχους και πόσοι στο τέλος δεν θα συμφώνησαν ότι “Mένουμε πάντα παιδιά”; Άλλωστε στόχος για τους ήταν να δείξουν “ότι στοχεύουν μέσα από αυτές να δείξουν πως η μουσική δεν έχει ηλικία, αλλά μπορεί να υπάρχει για πάντα μέσα από τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που προκαλεί” (σσ. κατά το δελτίο τύπου για τις εμφανίσεις).

Ο ήχος ήταν αρκετά ικανοποιητικός, αν και φαινόταν κάπως προχειροφτιαγμένος, κάτι που κυρίως οφειλόταν στις πολλές και διαφορετικού ύφους διασκευές. Οι φωνές ήταν πολύ μπροστά, το μπάσο κάλυπτε την κιθάρα, τα τύμπανα ήταν πολύ ενοχλητικά όταν χτύπαγαν τα πιατίνια. Παρότι ο Τέρης Ιερεμίας ήταν εξαιρετικά φιλότιμος και κεφάτος, το ότι έπαιζε με ένα χέρι φάνηκε στα εκτελεστικά του καθήκοντα, χωρίς όμως να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Ο Κωστής Νικολόπουλος στην κιθάρα, αλάνθαστος και στα σόλο του (όπου και παρουσιάστηκε πιο τεχνικός απ’ότι χρειαζόταν) ξεσήκωνε τον κόσμο, ο οποίος πολύ συχνά κατά τη διάρκειά τους ξέσπαγε σε χειροκροτήματα. Ο Γιώργος Στρατής στα ντραμς πολύ καλός. Τέλος, ο Γιάννη Σαρόγλου στο μπάσο και στα φωνητικά των αγγλικών τραγουδιών ήταν φαινόταν κάπως αγχωμένος αν και στο εκτελεστικό κομμάτι ήταν άψογος.

Προς τη μέση της εμφάνισης προβλήθηκε ένα βίντεο προς τιμήν του Μάικ Ροζάκη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2009 και έπαιξαν ένα τραγούδι δικής του σύνθεσης για να τον τιμήσουν (το “Το ξέρω θα΄ρθεις”). Το κέφι άναψε πάρα πολύ ειδικά προς το τέλος της εμφάνισης. Το ροκ εν’ ρολ είχε τρομερή ανταπόκριση και όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν δυο χορευτές έκαναν το κοινό να χορεύει όπου υπήρχε χώρος διαθέσιμος, ειδικά όταν οι χορευτές κατέβηκαν από τη σκηνή και μπλέχτηκαν με το κοινό ανεβάζοντας και μερικούς στη σκηνή. Εικόνες χαράς και ευθυμίας παντού.

Σίγουρα, όταν ένα συγκρότημα/καλλιτέχνης εμφανίζεται πολύ καιρό από τη διάλυσή του εμφανίζεται καιρό αφού έχει σταματήσει επικρατεί η λογική ότι το κάνουν για τα λεφτά και μόνον. Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αλλά σίγουρα οι The Charms κρίνοντας εξ’ αυτού που γίναμε μάρτυρες. Εμφάνιση που δεν χτύπαγε στην στείρα τελειότητα, αλλά στο να νιώσει το κοινό και η μπάντα σα να γυρνάει ο χρόνος 50 χρόνια πίσω και κατάφερνε να πείσει άπαντες.

Αν έβλεπα βγαίνοντας από το χώρο κούρσες άλλων δεκαετιών δεν θα εντυπωσιαζόμουν και τόσο…