Αυτή μου η αίσθηση, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε την περασμένη Παρασκευή, οπότε βρεθήκαμε στον Ιανό για να τον δούμε επί σκηνής να ρεμιξάρει σε ακουστική μορφή πολλές -ίσως και όλες- από τις αγαπημένες του δημιουργίες. Ντυμένος απλά, έχοντας αφήσει λίγα γκρίζα γένια που έκαναν τη φυσιογνωμία του ακόμα πιο οικεία από πριν, έκλεισε τα μάτια του και -με ιδιαίτερη ευγένεια και συστολή- μάς άνοιξε το σπίτι των τραγουδιών του.
Σημειωτέον ότι η επιλογή της λέξης «σπίτι» δεν είναι διόλου τυχαία, καθώς μέσα στο καθόλα προσεγμένο σκηνικό, με τα επιπλάκια, τα χαλιά και τα φωτισμένα κεριά, θα νόμιζες ότι ο Νίκος διακτινίστηκε ξαφνικά με την παρέα του στο σαλόνι του έχοντας βάλει σκοπό να σε κάνει να νιώσεις άνετα και να τον γνωρίσεις καλύτερα.
Και μιας και αναφέρθηκα στην παρέα του, θα σας παρουσιάσω από τώρα τους εξαιρετικούς μουσικούς που τον συντρόφευσαν, καθώς έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο υπέροχο αποτέλεσμα που έφτασε σε εμάς και τους αξίζει να καταγραφούν ως το αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της εμφάνισης…Ο Μιχάλης Βρέττας, λοιπόν, ήταν στο βιολί και τα φωνητικά, ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο και τα φωνητικά επίσης, και ο Νίκος Πασσαλίδης στο μπουζούκι, στο τζουρά, στο ούτι και στην κιθάρα.
‘Ετσι, όλοι μαζί, με τη ανεκτίμητη φυσικά βοήθεια και καθοδήγηση του ενορχηστρωτή -πλην όλων των άλλων- Νίκου Πορτοκάλογλου, κατάφεραν να «ξεντύσουν» τα τραγούδια από τη σύγχρονη, ηχογραφημένη μορφή τους και να τα αποδώσουν με την αγνή, πρωτογενή τους υπόσταση. Αυτή με τις ανατολίτικες ρίζες και τη λυρική χρυσόσκονη, της σύνθετης απλότητας και της απλής συνθετότητας.
Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, και με μία χρονική έκταση από την εποχή των Φατμέ μέχρι σήμερα, αναβίωσαν τραγούδια όπως «Τα καράβια μου καίω», «Τι έχει μείνει», «Βγαίνουμε απ’το τούνελ», «Ψέματα», «Η δικιά μου Ελλάδα», «Η Στροφή», «Το παιδί», «Πού ήσουνα φως μου», «Κάποιος μ’έστειλε εδώ», «Παιχνίδια με το διάβολο», «Δε μας συγχωρώ», «Δε μένω πια εδώ», «Βάλε μου δύσκολα», «Δίψα», και φυσικά το «Βαλκανιζατέρ» που κέρδισε ίσως τη μεγαλύτερη και πιο ένθερμη συμμετοχή του κοινού σε όλη τη βραδιά.
Σε εκείνο το σημείο έκαναν και το μικρό τους διάλειμμα, με το Νίκο να δηλώνει χαμογελαστός «ευχαριστούμε, πάμε για τσιγάρο τώρα».
Η επαναφορά τους στη σκηνή συνοδεύτηκε από το «Εδώ είναι το ταξίδι» και συνεχίστηκε με τα «Ρίσκο», «Άντε καρδιά μου», «Θαλασσογραφία», «Παρέες» (από το soundtrack της ομώνυμης ταινίας, την οποία -όπως είπε χαριτολογώντας ο Νίκος- είδαν μόνο εκείνοι), «Είσαι ποτάμι», «Πες το κι έγινε», «Κλείσε τα μάτια σου», «Μετρώ τα κύματα», «Αχ θάλασσά μου σκοτεινή», «Πότε θα σε βαρεθώ», «Κλείνω κι έρχομαι», «Άσωτος υιός».
Το εντυπωσιακό φινάλε σηματοδοτήθηκε από μία εκπληκτική διασκευή του «Να με προσέχεις», αλλά και το «Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» που αφιερώθηκε σε όλους τους ‘παρατεταμένα γκαντέμηδες’, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν πρέπει να είναι πολλοί αυτή την περίοδο στη χώρα μας…
Φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι το κοινό, του οποίου παρεμπιπτόντως ο μέσος όρος ηλικίας άγγιζε τα 40, ήταν από τα πιο ήσυχα, συγκεντρωμένα και αφοσιωμένα στα τεκτενόμενα της σκηνής, που έχω δει ποτέ σε ζωντανή εμφάνιση. Εκτός του ότι εξεπλάγην μόλις κοίταξα το ρολόι μου. Για πότε πέρασαν άραγε τρεις ολόκληρες ώρες;
Κάθε φορά πάντως που επανέρχεται στη μνήμη μου το βράδυ της Παρασκευής, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι εκτός από έναν σημαντικό Έλληνα καλλιτέχνη, τραγουδοποιό και τραγουδιστή, η σκηνή του Ιανού φιλοξενεί αυτές τις μέρες έναν αληθινό κύριο…
Διαβάστε επίσης
