Συνέντευξη Κώστας Μπίγαλης: «Ο κόσμος είναι ο τελικός κριτής, έχει πιο ξεκάθαρο μυαλό από τον δημιουργό, ο οποίος πολλές φορές πέφτει έξω.»

Το Σάββατο θα εμφανιστείτε στο Gagarin μαζί με την Πωλίνα. Πείτε μας μερικά λόγια για το πρόγραμμα και το πως προέκυψε η συνεργασία.

Κώστας Μπίγαλης: Με την Πωλίνα έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν πριν πολλά χρόνια. Γνωριζόμαστε δηλαδή προσωπικά, δεν είναι ότι είμαστε άγνωστοι. Τη συνεργασία την πρότεινε το Gagarin αν δεν κάνω λάθος. Ήτανε μία ιδέα για την ημέρα αυτή, που είναι μέσα στις γιορτές, και ήθελαν να κάνουν αυτή τη συναυλία κάπως εορταστική. Με την Πωλίνα έχουμε κοινές καταβολές, με την έννοια ότι τη δεκαετία του 1990 κάναμε αρκετά πράγματα και οι δύο, και έχοντας ξαναδουλέψει μαζί και ξέροντας ο ένας τον άλλον αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη συναυλία.

Είδα ότι ο τίτλος της συναυλίας αυτής είναι Back To The 80’s Party.

Κ.Μ.: Και 90’s! Γιατί ο κύριος όγκος των επιτυχιών που έκανα ήταν τη δεκαετία του 1990. Από τη δεκαετία του 1980 έχω το γνωστό “I Miss You” των Big Alice που έγινε επιτυχία το 1984-1985. Μετά υπήρξε ένα διάστημα 2-3 χρόνια, από το 1986 έως το 1989, που πηγαινοερχόμουν στην Αμερική. Το 1989-1990 ξεκίνησα να κάνω ελληνικά τραγούδια. Από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα είμαι εδώ, αν και σήμερα η δισκογραφία βρίσκεται σ’ ένα σημείο πολύ… περίεργο. Στην ουσία έχει παύσει πια να υπάρχει, και πριν την κρίση, λόγω της πειρατείας. Δυστυχώς…

Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει μόνο τραγούδια δικά σας και της Πωλίνας ή και άλλα;

Κ.Μ.: Θα έχουμε και άλλα τραγούδια. Εγώ λέω κατ’ αρχήν τα δικά μου πολύ γνωστά και διαχρονικά τραγούδια και μετά λέω και τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που μου αρέσουν πολύ. Το ίδιο κι η Πωλίνα.

Ποια τραγούδια σας πιστεύετε ότι είναι διαχρονικά;

Κ.Μ.: Ήδη υπάρχουν τραγούδια που έχουν βγει εδώ και 20-22 χρόνια και ακούγονται ακόμη. Όπως “Του Αιγαίου Τα Blues”, “Μικρή Μου Μέλισσα”, “Ρίνα-Κατερίνα”, “Το Καπελάκι”, “Boeing 747”… είναι πολλά τραγούδια. Έχω ένα πρόγραμμα γύρω στα 15 τραγούδια που όλα είναι πάρα πολύ γνωστά. Όλα αυτά είναι τραγούδια που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Όταν έγραφα αυτά τα τραγούδια, όπως και κάθε συνθέτης πιστεύω, δεν ήξερα εκείνη την ώρα αν θ’ αντέξουν στο χρόνο. Αυτό φαίνεται στην πορεία. Αυτά που ανέφερα έχουν βγει εδώ και 20 χρόνια. Και όταν αντέχουν τόσα χρόνια μπορεί κανείς να τα πει διαχρονικά.

Δεν υπήρξε κάποιο τραγούδι που όταν το γράψατε είπατε “αυτό θα γίνει επιτυχία”;

Κ.Μ.: Ναι. Το να γίνει επιτυχία την εποχή που γράφτηκε, βέβαια το ελπίζεις. Αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα. Γιατί πολλές φορές προβλέπουμε ένα κομμάτι ότι θα γίνει επιτυχία και τελικά γίνεται κάποιο άλλο. Ο κόσμος είναι ο τελικός κριτής και αυτός έχει πιο ξεκάθαρο μυαλό από τον δημιουργό, ο οποίος πολλές φορές πέφτει έξω. Αλλά ο κόσμος δεν κάνει ποτέ λάθος. Ποτέ. Παίζουν όμως ρόλο και τα Μέσα Ενημέρωσης γιατί ο κόσμος πρέπει πρώτα να ακούσει το τραγούδι για να αποφανθεί αν του αρέσει ή όχι. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει από τα Μέσα Ενημέρωσης μία πληροφόρηση στον κόσμο και ο κόσμος θα αποφασίσει σωστά και σοφά.

Υπήρξε κάποιο τραγούδι που πιστεύατε ότι θα γίνει επιτυχία αλλά τελικά δεν έγινε;

Κ.Μ.: Βεβαίως. Υπάρχουν πολλά τέτοια κομμάτια, αλλά αυτό γίνεται σε συνδυασμό με την εταιρεία δίσκων. Γιατί όταν τελειώνει ένας δίσκος και ξεκινάει η διαδικασία της διαφήμισης, υπάρχουν τα singles για τα οποία πολλές φορές δεν συμφωνεί ο καλλιτέχνης. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες απόψεις αλλά η εταιρεία είναι αυτή που αποφασίζει να διαφημίσει ένα τραγούδι, να το κάνει video-clip, να το στείλει στα ραδιόφωνα για να παιχτεί, να οργανώσει συνεντεύξεις σαν αυτή που κάνουμε τώρα, και γενικώς το κομμάτι που αφορά την προώθηση του δίσκου. Από κει και πέρα, πολλές φορές καταλήγει σ’ ένα κομμάτι -τότε τουλάχιστον που υπήρχε δισκογραφία- που άρεσε σε κάποιον ραδιοφωνικό παραγωγό.

Τότε οι παραγωγοί διαλέγαν τα τραγούδια που έπαιζαν, ενώ τώρα είναι γνωστό πως υπάρχουν τα play lists. Την καλή την εποχή, λοιπόν, που υπήρχε και ελεύθερο ραδιόφωνο, μπορεί ο παραγωγός να ξεχώριζε ένα κομμάτι, να το έπαιζε και να άρεσε και στον κόσμο και να μην ήταν αυτό που είχε σκοπό να προωθήσει η εταιρεία. Ένα χαρακτηριστικό δικό μου κομμάτι, που στην αρχή η εταιρεία δεν το προώθησε αλλά έγινε δειλά-δειλά επιτυχία, ήταν το “Του Αιγαίου Τα Blues”. Από την εταιρεία δεν υπήρχε εκτίμηση γι’ αυτό το τραγούδι ότι θα γίνει αυτό που έγινε.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ερμήνευσε η Πωλίνα και θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;

Κ.Μ.: Θα έλεγα όχι γιατί εγώ έχω ένα δικό μου στιλ. Υπάρχουν διάφορα κομμάτια της Πωλίνας που μ’ αρέσουν όπως τα ερμηνεύει. Κατ’ αρχάς, τα τραγούδια που ερμηνεύει δεν τα γράφει η ίδια, τα γράφουν άλλοι συνάδελφοι. Κάποια από αυτά είναι πολύ ωραία αλλά εμένα το στυλ μου είναι ιδιαίτερο. Δηλαδή εγώ γράφω πάντοτε τα δικά μου πράγματα μόνος μου.

Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να ερμηνεύσετε τραγούδια άλλου συνθέτη και στιχουργού;

Κ.Μ.: Έχει γίνει αυτό. Έχω κάνει κάποιες διασκευές, όχι πολλές. Έχω διασκευάσει το “Aisha” στα ελληνικά, σε στίχους του Αντώνη Παππά, και επίσης έκανα την ελληνική εκδοχή του “Cose Della Vita” του Eros Ramazzotti. Στους χώρους που τραγουδάω λέω επίσης τραγούδια που μου αρέσουν πολύ και είναι άλλων συναδέλφων.

Οφείλω να πω πως τα τραγούδια σας έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ που τα κάνει να ξεχωρίζουν ως δημιουργίες του Κώστα Μπίγαλη. Υπήρξαν κάποιες συγκεκριμένες επιρροές;

Κ.Μ.: Φυσικά υπήρξαν επιρροές. Δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Όλοι επηρεαζόμαστε από κάπου. Όλοι έχουμε περάσει παιδικά χρόνια και έχουμε ένα παρελθόν στο οποίο ακούγαμε μουσική. Εγώ είμαι ακροατής και καλός ακροατής. Εγώ περισσότερο άκουγα ξένη μουσική -κι ακόμα ακούω- και θεωρώ ότι αυτό που προέκυψε ως προσωπικό στυλ δεν σχεδιάστηκε από μένα. Ό,τι έκανα το έκανα από ένστικτο. Δεν υπήρξε κάποιος σχεδιασμός.

Προέκυψε από ένα πάντρεμα και ανακάτεμα, της pop κυρίως, με ελληνικά παραδοσιακά μουσικά στοιχεία, γιατί έχω καταγωγή από την Κεντρική Ελλάδα, τη Ρούμελη, από την μητέρα μου -γι’ αυτό μ’ αρέσει η παραδοσιακή μουσική- και από τον πατέρα μου έχω καταγωγή από την άλλη μεγάλη μουσική σχολή, της Μικράς Ασίας. Και όλα αυτά τα στοιχεία, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, παντρεύτηκαν κατά έναν τρόπο που δεν τον είχα σχεδιάσει. Έκανα ό,τι μου κατέβηκε και προέκυψε από ένστικτο. Κι έτσι προέκυψε ένα προσωπικό στυλ που κι αυτό αργότερα το κατάλαβα. Σ’ αυτό όμως βοήθησαν και κάποιοι συνεργάτες, ειδικά ο φίλος μου και αδελφός Αντώνης Τουρκογιώργης, ο μεγάλος rocker και συνιδρυτής των Socrates μαζί με τον Άκη τον Τουρκογιώργη και τον Γιάννη τον Σπάθα. Και τα δύο αδέλφια, ο Αντώνης και ο Άκης, είναι εκπληκτικοί μουσικοί και με βοήθησαν πάρα πολύ σ’ αυτή την καταγραφή του προσωπικού στυλ.

Πώς εξηγείται το γεγονός της επανόδου στη μόδα των τραγουδιών της δεκαετίας του 1980, τα οποία διασκευάζονται από νέους καλλιτέχνες ή χρησιμοποιούνται ως sample;

Κ.Μ.: Κοίτα, αυτό γίνεται κατά καιρούς στη μουσική. Τραγούδια από προηγούμενες δεκαετίες, τα οποία βέβαια έχουν κάποια διαχρονική αξία, επιλέγονται και γίνονται διασκευές. Πάντοτε γινότανε αυτό. Δεν είναι κάτι ανεξήγητο. Τη δεκαετία του 1980 παίζανε τα sixties. Τώρα έχουμε φύγει δύο δεκαετίες μπροστά από τη δεκαετία του 1980 και κατά τη γνώμη μου είναι λογικό να συμβαίνει.

Μετά από 20 χρόνια θα ακούμε διασκευές των τραγουδιών που ακούγονται σήμερα;

Κ.Μ.: Πάντοτε συμβαίνει αυτό, ειδικά όταν κάποια τραγούδια έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιούν συναισθήματα και αναμνήσεις. Το τραγούδι είναι μία μυστηριώδης ιστορία και ένας τρόπος εκτόνωσης για τον κόσμο, ειδικά αυτή την εποχή που έχει τα γνωστά προβλήματα -όχι όλοι, γιατί κάποιοι τη βγάζουν μια χαρά. Αν το τραγούδι, λοιπόν, παραπέμπει σε μία εποχή πιο ευτυχισμένη και η διασκευή είναι επιτυχημένη τότε… Όμως δεν υπάρχει πια ποιοτική δισκογραφία και δυστυχώς αυτό συμβαίνει με μεγάλη ευθύνη των δισκογραφικών εταιρειών. Έκαναν τεράστια λάθη. Επειδή είμαι πολλά χρόνια μέσα στα πράγματα, πιστεύω ότι τα λάθη που έγιναν για να αντιμετωπιστεί αυτή η ιστορία είναι τραγικά. Δεν χειρίστηκαν το πρόβλημα με τους πειρατές σωστά. Γιατί για εμένα, ο τρόπος για να το αντιμετωπίσεις είναι να “επιτεθείς” με πολύ καλά τραγούδια και πολύ καλούς καλλιτέχνες. Δυστυχώς, η βιομηχανία των δίσκων έκανε το αντίθετο και επέλεξε να αυτοκαταστραφεί βγάζοντας ανθρώπους που δεν έπρεπε να βγουν ποτέ. Και γεμίσαμε με μουσικά σκουπίδια. Και είναι αρκετά.