Πάμε Θέατρο: «CHICAGO» |Είδαμε την παράσταση και μιλήσαμε με τους συντελεστές!

Το «Chicago» των αμέτρητων Oskar και των sold out παραστάσεων σε Αγγλία και Αμερική και μπορώ να πω ότι με τη γνωστοποίηση της είδησης αυτής, αμφέβαλλα λίγο για το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα οι ηθοποιοί μας δεν είναι ούτε κατάλληλα “εκπαιδευμένοι”, ούτε έχουνε σχετική εμπειρία για να σταθούν επάξια στις απαιτήσεις ενός μιούζικαλ. Άσε δε που χρειάζονται μεγάλες παραγωγές, πολύς κόσμος, μουσικοί, χορογράφοι, χορευτές και άλλα τόσα, που σε αυτή την εποχή της υποκουλτούρας και της κρίσης, δύσκολα βρίσκονται, δύσκολα πληρώνονται. Αυτά σκέφτηκα τότε. Δεν ξέρω αν άλλαξα γνώμη, αλλά σίγουρα δεν απογοητεύτηκα. Έξυπνος ο Φασουλής…

Πήγα στο Παλλάς σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις του «Chicago» στην Αθήνα. Γινότανε το αδιαχώρητο. Σχεδόν όλες οι παραστάσεις μέχρι τότε ήταν sold out. Τι να φταίει; Τα λαμπερά και εμπορικά ονόματα ή η ιστορία του έργου; Τελικά το ελληνικό κοινό αγαπάει το μιούζικαλ; Σκέφτηκα και πάλι… Το «Chicago» του Σταμάτη Φασουλή λοιπόν σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι μπορεί τελικά να απογοητεύσει. Μια πολύ καλή παραγωγή, μια πολύ καλή ομάδα νέων ηθοποιών-χορευτών-τραγουδιστών, μια καλή σκηνοθεσία, ωραία σκηνικά, εξαιρετικοί μουσικοί με την jazz να σε συνεπαίρνει (παρόλο που έλειπαν οι jazz ερμηνείες) και μια εξαιρετική χορογραφία από τον Φωκά Ευαγγελινό, αφού ο ίδιος κατάφερε να κάνει τους ηθοποιούς να φαίνεται ότι χορεύουν και μάλιστα ότι χορεύουν καλά, χωρίς στην ουσία να το κάνουν…

Αν πιάσουμε τώρα τα πράγματα ένα ένα… Η κυρία Μαρινέλλα είναι η Μαρινέλλα όπως και να έχει! Δεν χωρούνε σχόλια. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης από την άλλη, μπορεί να ήτανε τελικά και η “έκπληξη” της παράστασης καθώς δεν τον είχαμε δει ξανά σε κάτι ανάλογο και με την λάμψη του κατάφερε να μπει άψογο στο “μιουζικαλίστικο” ύφος όπως και η Σμαράγδα Καρύδη που “σώθηκε” από την αυτόφωτη παρουσία της, καλύπτοντας τις πολλές και έντονες αδυναμίες της στο είδος και δίνοντας μια πιο κωμική διάσταση στον ρόλο της. Αρκετά καλή, δείχνοντας την εμπειρία της, η Τάνια Τρύπη στήριξε άριστα την παράσταση, όπως και ο Αντώνης Λουδάρος! Από την άλλη πλευρά, εξαιρετική και πολύ αστεία, ξεχώρισε με την φωνή της και την χαριτωμένη αφέλεια του ρόλου της η Νάντια Κοντογεώργη που.. “κάνει μπαμ” ότι έχει ασχοληθεί με το μιούζικαλ! Ακόμη, εύκολα ξεχωρίζει η σκηνή που η Ρόξι (Σμαράγδα Καρύδη) γίνεται “μαριονέτα” στα χέρια του Μπίλυ Φλιν (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) σε ένα απολαυστικό στιγμιότυπο με όλο την θίασο επί σκηνής, ενώ πολλοί μπορεί να ικανοποιηθούν από το κάπως… αλλόκοτο και ασυγχρόνιστο φινάλε!

Όπως και να έχεις όμως, το «Chicago» έφερε την ελληνική θεατρική σκηνή την λάμψη και την μαγεία των μιούζικαλ, την αισθητική και τον ρυθμό που πραγματικά έχουμε ανάγκη! Είτε άρεσε, είτε όχι, μακάρι να έχουμε κάθε χρόνο τέτοιες παραστάσεις και τέτοιες παραγωγές! Τρέξτε στην Θεσσαλονίκη από σήμερα, 30 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής…

Λίγο πριν την παράσταση όμως βρεθήκαμε στα παρασκήνια του «Chicago» και αλωνίσαμε τα καμαρίνια μαζί με την φωτογράφο μας Εύα Θεοχάρη! Εκεί, μιλήσαμε αποκλειστικά με κάποιους από τους συντελεστές της παράστασης!

Δείτε λοιπόν τι μας είπαν…

ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗ

Δεν είναι δύσκολο είδος το μιούζικαλ;

Για μένα το μιούζικαλ ήτανε η αφορμή για να ασχοληθώ με το θέατρο. Πιστεύω ότι η σύμπτυξη των τεχνών που απαιτούν  τα μιούζικαλ, ειδικά όταν γίνεται άρτια τεχνικά και προκαλεί αισθητική και συναισθηματική συγκίνηση, είναι το ύψιστο καλλιτέχνημα. Δηλαδή, η όπερα και το μιούζικαλ  θεωρώ ότι είναι τα ύψιστα είδη τέχνης!

Νομίζω όμως ότι δεν είναι τόσο στη φιλοσοφία του ελληνικού κοινού…

Δεν ήτανε. Νομίζω ότι τώρα πλέον, υπάρχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες! Ακόμη και αν δεν έχεις την δυνατότητα να ταξιδέψεις στο εξωτερικό να δεις τι είναι μιούζικαλ, μπορείς να πληροφορηθείς για τα πάντα μέσω του διαδικτύου και να οικειοποιηθείς περισσότερο με το είδος. Επιπλέον ανέβηκαν πολλές τέτοιες παραστάσεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ενώ αν κοιτάξουμε και τα νέα παιδιά που τελειώνουν σήμερα τις δραματικές σχολές τους, είναι πολύ πιο άρτια εκπαιδευμένα στο είδος αυτό. Ασχολούνται περισσότερο με τα εκφραστικά τους μέσα, με κλήση προς το μουσικό θέατρο.  Είναι μάλλον θέμα γενιάς! Προσωπικά βλέπω ότι το μιούζικαλ πλέον ενδιαφέρει όλο και περισσότερο κόσμο.

Το «CHICAGO»  τι έχει και κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο;

Γενικά ως έργο είχε κάτι το ρηξικέλευθο όταν πρωτοανέβηκε και κατήργησε αυτόν τον τέταρτο τοίχο της εποχής. Έχει επίσης τρομερά ιδιοφυή μουσική και υπέροχα κομμάτια που έχουνε μείνει, ενώ και o Bob Fosse θεωρώ ότι ήταν καταλυτικός παράγων για να έχει τόσο μεγάλη επιτυχία το συγκεκριμένο μιούζικαλ. Όσο αναφορά τη δική μας παράσταση, νομίζω ότι έχουμε σύμπτωση πολλών ταλαντούχων και φωτεινών ανθρώπων πού προέρχονται από διαφορετικούς χώρους. Κάποιοι, ας πούμε, δεν έχουν υπηρετήσει πολλές φορές το μουσικό θέατρο, αλλά σε αυτή τη περίπτωση έχουνε λάμψη. Χαίρομαι που έχει πάει καλά και μακάρι το κοινό να αγκαλιάζει και να στηρίζει τέτοιες παραστάσεις, ώστε να μας δίνεται κι εμάς η ευκαιρία να παίζουμε σε τέτοια έργα.

Εσύ υποδύεσαι μια δημοσιογράφο η οποία μάλλον δεν είναι και τόσο έντιμη…

Εξαρτάται! Τι εννοείς έντιμο σε ένα δημοσιογράφο; (γέλια) Δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη ηρωίδα δεν είναι έντιμη καθώς υπάρχουν κάποιες ανατροπές στο έργο, τις οποίες καλύτερα να ανακαλύψει ο θεατής όταν δει την παράσταση…

…στη Θεσσαλονίκη;

Ναι, από εδώ και πέρα θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Η πρεμιέρα μας είναι στις 30 Δεκεμβρίου και θα παίζουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Μέχρι στιγμής έχουν ανακοινωθεί 10 παραστάσεις και εύχομαι οι Θεσσαλονικείς να αγαπήσουν την παράσταση όσο και οι Αθηναίοι!

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΨΥΧΡΑΜΗ

Τι ακριβώς κάνεις στο «CHICAGO» ;

Πέρα από την συμμετοχή μου στον θίασο όπου εμφανιζόμαστε πολλές φορές στην σκηνή χορεύοντας και τραγουδώντας, υποδύομαι μια φυλακισμένη, την Λιζ, η οποία έχει μπει στη φυλακή γιατί έχει σκοτώσει το σύζυγο της!

..εσύ θα έφτανες ποτέ σε τέτοιο σημείο;

Δεν νομίζω, σίγουρα θα είχα φύγει προ πολλού αν έβλεπα ότι θα μου έβγαιναν τέτοιες δολοφονικές διαθέσεις…

Πέρυσι ήσουνα στο «Rent» και στον υπόκοσμο της Νέα Υόρκης, φέτος στο «CHICAGO» και στην λαμπερή πλευρά των μιούζικαλ. Τι είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς τόσο το είδος αυτό;

Το Rent ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, που το αγάπησα πάρα πολύ και ας μην είχε την λάμψη του «CHICAGO» . Βέβαια και εδώ την φυλακισμένη παίζω, δεν είμαστε και η αφρόκρεμα της Αμερικής (γέλια). Αλλά υπάρχει το ύφος του καμπαρέ και είναι πολύ πιο εύθυμο. Αγαπάω τόσο πολύ τα μιούζικαλ λόγο του συνδυασμού των τριών πραγμάτων που απαιτεί ένα τέτοιο έργο. Δηλαδή, του τραγουδιού, του χορού και της υποκριτικής!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ

Φέτος σε βλέπουμε στο «CHICAGO»  που παρουσιάζει τα “κακά παιδιά” της πόλης, αλλά εσύ υποδύεσαι τον μοναδικό καλό! Αυτή είναι και η αναλογία στην κοινωνία μας;

Θέλω να είμαι λίγο πιο αισιόδοξος και να πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε καλοί. Απλά το καλό δυστυχώς δεν ιντριγκάρει, δεν το πολυθέλουμε! Θέλουμε περισσότερο την κιτρινίλα. Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, θέλουμε αυτούς που μας βασανίζουν και όχι αυτούς που είναι καλοί μαζί μας. Στο «CHICAGO»  βέβαια υπάρχει κι άλλος καλός, αλλά στο τέλος τον κρεμάνε…

..αυτή είναι τελικά η μοίρα των καλών;

Δεν ξέρω! Στην προκειμένη, νομίζω ότι πρόκειται για ένα σαρκαστικό έργο που μιλάει για πράγματα που όλοι έχουμε βιώσει, όπως την αδικία ή το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις το κακό ώστε να φαίνετε ως καλό. Είναι μια σάτιρα πάνω σε αυτό που θεωρούμε αλήθεια!

Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε συχνά σε μιούζικαλ..

Αγαπάω το μιούζικαλ! Συνδυάζει τις τέχνες. Στο εξωτερικό βέβαια έχω δει ότι χορεύουνε και τραγουδάνε άψογα, αλλά το υποκριτικό κομμάτι έρχεται λίγο σε τρίτο επίπεδο. Εδώ, επειδή δεν έχουμε και τις κατάλληλες σχολές που θα σου διδάξουν τόσο το τεχνικό κομμάτι, δίνουμε περισσότερη βάση στην υποκριτική και προσπαθούμε οι ηθοποιοί από μόνοι μας να φτάσουμε σε ένα καλό επίπεδο σε όλα τα άλλα. Έτσι κι εγώ, προσπαθώ από μόνος μου κάνοντας συνέχεια μαθήματα, να ανταποκριθώ όσο το δυνατόν καλύτερα σε αυτό το απαιτητικό είδος.

Ωστόσο, θεωρείται ότι το ελληνικό κοινό δεν αγαπά τόσο τα δυτικού τύπου μιούζικαλ, αλλά παρόλα αυτά εμπορικά πηγαίνουν πάρα πολύ καλά!

Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό, γιατί σε όσες τέτοιες παραστάσεις έχω παίξει πήγανε πάρα πολύ καλά όπως λες… Και αυτό δεν νομίζω να συνέβη επειδή έπαιζα εγώ, αλλά γιατί πραγματικά ήταν πολύ καλές παραστάσεις! Για παράδειγμα το «Δύο τρελοί τρελοί παραγωγοί» που ανεβάσαμε στο θέατρο Αλίκη πριν μερικά χρόνια είχε πάει εξαιρετικά καλά, όπως και «Το κλουβί με τις τρελές» που έκανε ο Φασουλής στο Παλλάς ή και το «Rent» που ανεβάσανε νέα παιδιά για τρείς συνεχόμενες σεζόν. Δεν νομίζω λοιπόν ότι το κοινό δεν αγαπάει τα μιούζικαλ. Απλά ίσως υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να μην τους αρέσουν, όπως συμβαίνει και με άλλα είδη θεάτρου. Γενικά όμως, νομίζω ότι το ελληνικό κοινό αγαπάει το μουσικό θέατρο είτε είναι δυτικό, είτε είναι ευρωπαϊκό, είτε είναι οπερέτα! Εξάλλου και το αρχαίο ελληνικό δράμα έχει χορό, έχει τραγούδι και μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος αρχαίου μιούζικαλ, οπότε μάλλον είναι στη νοοτροπία μας!

 Μετά το «CHICAGO»  θα είσαι επίσης σε ένα μιούζικαλ στο θέατρο Badminton..

Θα είμαι σε μια παράσταση με τίτλο «Θα σε πάρω να φύγουμε». Δεν θα είναι ένα μιούζικαλ σαν το «CHICAGO»  αλλά θα είναι μια μουσική παράσταση που θα περιγράφει την ιστορία της Ελλάδας μέσα από την επιθεώρηση, από το ’35 μέχρι πριν τη χούντα. Η σκηνοθεσία ανήκει στο Φωκά Ευαγγελινό, η μουσική διεύθυνση στον Γιώργο Κατσαρό και θα συμπρωταγωνιστούμε μαζί με την Τάνια Τρύπη, τον Μέμο Μπεγνή, την Ελισάβετ Μουτάφη, τον Μιχάλη Μαρίνο αλλά και τον Γιώργο Καπουτζίδη. Η πρεμιέρα είναι στις 13 Μαρτίου.

«CHICAGO» 

Από το βιβλίο των Fred Ebb & Bob Fosse

Σε μουσική του John Kander

Σε στίχους του Fred Ebb
Βασισμένο στο έργο «Chicago» της Maurine Dallas Watkins

Πρωταγωνιστούν: Σμαράγδα Καρύδη, Τάνια Τρύπη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Αντώνης Λουδάρος και στον ρόλο της Μάμα Μόρτον η Μαρινέλλα

Μαζί τους οι ηθοποιοί-χορευτές: Νάντια Κοντογεώργη, Αντιγόνη Ψυχράμη, Λήδα Μανουσάκη, Άντεια Ολυμπίου, Δήμητρα Σιγάλα, Θεοχάρης Ιωαννίδης, Μανόλης Θεοδωράκης, Χρήστος Σπανός, Άρης Πλασκασοβίτης, Αρετή Πασχάλη, Λίνα Εξάρχου, Κωνσταντίνος Καϊκής, Χρήστος Γεωργαλής, Γιάννης Αθητάκης.

Και οι μουσικοί:

Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης
Κουαρτίνο, ΒbΚλαρινέττο, Άλτο Σαξόφωνο: Κώστας Γάτσιος
BbΚλαρινέττο, Μπάσσο Κλαρινέττο, Άλτο & Τενόρο Σαξόφωνο: Παναγιώτης Σιώρας
Τρομπέτα: Γιάννης Μωραϊτης – Διονύσης Αγαλιανός
Τρομπόνι: Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος
Πιάνο: Νίκος Βογιατζής
Keyboards: Μιχάλης Κατσαρός
Μπάσο: Παρασκευάς Κίτσος
Drums: Νίκος Κασαβέτης

Συντελεστές:
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Ενορχήστρωση – Μουσική Διδασκαλία: Αλέξης Πρίφτης
Στίχοι: Μιχάλης Ρέππας
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς – Γιάννης Μουρίκης
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Μπενοβία
Βοηθοί σκηνογράφου: Αλίκη Κυλίκα, Μιχάλης Σαπλαούρας
Βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Τσακότα
Βοηθός χορογράφου: Αναστάσης Δεληγιάννης

Από 30 Δεκεμβρίου και για λίγες παραστάσεις, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Φωτογράφηση: Eύα Θεοχάρη