ΕΙΔΑΜΕ…

«Ο θάνατος και η κόρη» του Ariel Dorfman 

Όταν έμαθα ότι η Κατερίνα Λέχου θα έπαιζε σε έργο Χιλιανού συγγραφέα, παραξενεύτηκα. Επικροτώ τη σκέψη της να μην τυποποιηθεί στο ρόλο της Ελένης στο τηλεοπτικό «Νησί», αλλά αρχικά δεν μου ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη η επιλογή της. Κυρίως όμως δεν μπορούσα να καταλάβω αν θα ενδιέφερε το ελληνικό κοινό ένα πολιτικό έργο που βασιζόταν στα σημάδια που άφησε η δικτατορία του Πινοσέτ στους κατοίκους της μεταπολιτευτικής Χιλής. Το λέω με την έννοια ότι διανύουμε μια περίοδο όπου ως πολίτες αυτής της χώρας μάλλον στη πλειοψηφία μας προτιμούμε να «οχυρωνόμαστε» στα προβλήματά μας και να μην αναζητούμε εύκολα κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ακόμα και μέσα από τη δίοδο της τέχνης.

Κι όμως… Είναι αισιόδοξο το μήνυμα ότι το θέατρο ήταν κατάμεστο τη βραδιά που παρακολούθησα τη παράσταση και οι θεατές πλήρως αφοσιωμένοι με το βλέμμα τους στη σκηνή από την αρχή ως το τέλος. Γιατί μέσα από το έργο του Ariel Dorfman συνειδητοποιείς τελικά αυτό που λέμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι συμβαίνουν «παντού τα πάντα». Οι νόμοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται τους θύτες περισσότερο από τα θύματα και η δικαιοσύνη εθελοτυφλεί, φτάνοντας τους πολίτες στο σημείο να πάρουν οι ίδιοι το νόμο στα χέρια τους. Το έργο μιλάει με «πύρινη» γλώσσα για τη βία και τον απόηχο που άφησε με το πέρασμα του χρόνου, για τραύματα που έμειναν ανοιχτά και καθόρισαν τη ζωή των ανθρώπων που τη βίωσαν. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια σύγχρονη τραγωδία κατά την οποία αναρωτιέσαι κατά πόσο είναι έτοιμος ένας άνθρωπος να «βγάλει σκελετούς» από το χρονοντούλαπο της προσωπικής του διαδρομής και αν είναι τελικά απαραίτητη μια τέτοια διαδικασία για να επέλθει η κάθαρση ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του.

Το έργο έχει πολλές αρετές. Το πολιτικό υπόβαθρο υπάρχει, αλλά υπάρχει και η ιστορία ενός ζευγαριού που προσπαθεί να κάνει ένα βήμα παραπέρα και δεν μπορεί. Η γυναίκα βασανίζεται εδώ και χρόνια από τις αναμνήσεις που προκάλεσε ο βασανιστής της, μέχρι το βράδυ που δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη και κάνει στην άκρη τις αντιδράσεις του συζύγου της για να βάλει η ίδια τα πράγματα στη θέση τους…

Θα χειροκροτήσετε τους ηθοποιούς για τις εξαιρετικές ερμηνείες τους. Tο βάρος πέφτει αναμφισβήτητα στη Κατερίνα Λέχου, η οποία σε όλο το έργο μοιάζει σαν «ένα λιοντάρι στο κλουβί» που λυσσάει να χιμήξει στο θήραμά του, έτοιμη να του δώσει τη χαριστική βολή αλλά και αποφασισμένη να τον κάνει να υποφέρει όσο του αξίζει, αποκαλύπτοντας σιγά – σιγά κάθε σπαρακτική της εμπειρία και καταλήγοντας φυσικά ως η πιο τραγική φιγούρα αυτής της ιστορίας. Από αυτό το αδιέξοδο προσπαθεί να τη βγάλει ο σύζυγός της, ένας δικηγόρος με καλή φήμη και σπουδαίες προοπτικές στη καριέρα του που υποδύεται με επιτυχία ο Αλέξανδρος Σταύρου, ο οποίος ακολουθεί τη γραμμή της δικαιοσύνης και παράλληλα προσπαθεί να γίνει η φωνή της συνείδησής της και να κρατήσει τις ισορροπίες, άμεσος, ανθρώπινος και ειδικότερα στη σκηνή όπου ο βασανιστής ξεδιπλώνει λέξη προς λέξη το εγκληματικό του παρελθόν, με μια σπάνια εσωτερικότητα. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ηθοποιό που, παρόλο που έχει γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές, δεν είναι διόλου «τηλεοπτικός» καθώς συγκινεί με κάθε του έκφραση και αλήθεια στο βλέμμα πάνω στη σκηνή, ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτές που δεν χρειάζεται να βγάλει ούτε μιλιά. Τέλος, ο Μάνος Ζαχαράκος θα μπορούσε να ονομαστεί άνετα ως η «αποκάλυψη» της παράστασης όχι μόνο γιατί συμπράττει άψογα στη σκηνή με τους συναδέλφους του αλλά γιατί κατάφερε να «πλάσει» ένα χαρακτήρα με ιδιαίτερους ερμηνευτικούς κώδικες, ικανούς να επιβάλλουν συναισθήματα όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και το «άλλοτε» θύμα του τον οδηγεί στο δρόμο της αυτογνωσίας, μέσα από μια σκοτεινή σήραγγα εξαθλίωσης του ίδιου του εαυτού του…

Ο Χρήστος Καρχαδάκης αξιοποίησε σκηνοθετικά όλες τις ικανότητες των ηθοποιών και με την άρτια επιλογή ήχων και φωτισμών, συνέβαλλε στη διαμόρφωση μιας περίεργης ατμόσφαιρας, ζοφερής θα έλεγα, κατάλληλη όμως για να πατήσει πάνω στις γραμμές και την υπόθεση του έργου. Αυτό που επίσης έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου είναι το γεγονός πως ο εύστοχος τίτλος του έργου έδεσε με την ευρηματικότητα του συγγραφέα να επινοήσει το ομώνυμο συνθετικό αριστούργημα του Schubert ως τη πιο εφιαλτική ανάμνηση της ηρωίδας, καθοριστική των τραγικών στιγμών που έζησε με το τρομερό, συνεχή «εφιάλτη» της.

ΜΕΧΡΙ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011  

ΘΕΑΤΡΟ: ΑΝΕΣΙΣ – ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ

• Σκηνοθεσία – Μετάφραση: Χρήστος Καρχαδάκης
• Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Παπαδάτος
• Σκηνικά – Κοστούμια: Μυρτώ Αναστασοπούλου
• Επιμέλεια ανδρικών κοστουμιών: Νίκος Γιαννέτος
• Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
• Μουσική επιμέλεια: Αντώνης Καχριμάνης
• Οπτική επικοινωνία: Νίκος Καρανικόλας
• Διεύθυνση: Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι (Στάση Μετρό Αμπελόκηποι)
• Τηλέφωνο: 210.7488881

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Τιμές εισιτηρίων:
19€

14€ (φοιτητικό)

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…

«Ένα άλλο παράθυρο» της Δώρας Κουγιουμτζή

Το «Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης» παρουσιάζει από το Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011 την πρώτη του προγραμματισμένη νέα του παραγωγή για την θεατρική περίοδο 2010-2011, το έργο «Ένα άλλο παράθυρο».

Με την παράσταση αυτή το «Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης» συστήνει στο κοινό τη πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα Δώρα Κουγιουμτζή. Η παράσταση παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στην «Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία».

Στην Αθήνα, σήμερα, τρία νέα παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Ένα νεοκλασικό σπίτι, πατρική κληρονομιά. Μια μικρή κοιτίδα ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων στο εσωτερικό του σπιτιού.  Έξω από αυτό, το περιβάλλον της φτώχειας, της ανεργίας, της βίας, της αγριότητας. Ποιος τελικά θα κερδίσει; Ένα νεοελληνικό έργο σήμερα. «Ένα άλλο παράθυρο» της Δώρας Κουγιουμτζή. Παίζουν οι ηθοποιοί Έλενα Μιχαηλίδου, Ιωάννα Λαμνή και Νικόλας Νικητάκης. Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται τη Κυριακή 27 Φεβρουαρίου.

ΘΕΑΤΡΟ: ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΤΕΩΣ ΤΕΙΡΕΣΙΑ

• Σκηνοθεσία: Μαρία Μπαρμπατσάλου
• Σκηνικά – Κοστούμια: Νατάσσα Ζηβανού
• Στίχοι και μουσική πρωτότυπου τραγουδιού: Δώρα Κουγιουμτζή
• Μουσική επιμέλεια: Λήδα Μπατσή – Δώρα Κουγιουμτζή
• Οργάνωση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας
• Διεύθυνση: Γ. Κωνσταντινίδη 15 και Μάντεως Τειρεσία, Φάληρο
• Τηλέφωνο: 2310.865904

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15

Κρατήσεις: Από Τετάρτη έως Κυριακή και ώρες 17.00 – 20.30

Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 10€

ΕΡΧΕΤΑΙ…

ΠΕΡΙ ΑΝΕΡΓΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ…

…μιας που ο Αντώνης Τσιπιανίτης μέσα από το έργο του αναθέτει στη Μαρία Γεωργιάδου να υποδυθεί το ρόλο μιας γυναίκας που απολύεται ξαφνικά από τη δουλειά της και δεν ξέρει όχι μόνο πως να το αντιμετωπίσει αλλά ούτε καν πως να αντιδράσει! Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν μέσα στο Μάρτιο στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη και αν δεν έχετε ζήσει μια παρόμοια εμπειρία αλλά κοιτάξετε γύρω σας, θα καταλάβετε ότι δυστυχώς το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ… Σημειωτέον, η γραφή του Τσιπιανίτη αγγίζει τα πρότυπα της μαύρης κωμωδίας και για τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει την ευθύνη ο Χρήστος Καρχαδάκης, που λίγο καιρό μετά το «Θάνατο και τη κόρη» είναι έτοιμος να δοκιμαστεί σε μια διαφορετική θεατρική πρόκληση!           

ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ…

…βρίσκεται αυτό το διάστημα «Η πέτρα της υπομονής» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Τη βασική ηρωίδα ενσαρκώνει η Νεκταρία Γιαννουδάκη και μιλάμε για μια νεαρή Αφγανή γυναίκα η οποία ενώ περιθάλπει τον άντρα της (Γιώργος Πούλης) που βρίσκεται σε κώμα, αποφασίζει να του μιλήσει για τη ζωή της, τα «θέλω» της, τα όνειρά της, τι στιγμές που πέρασαν και όσα κρύβει μέσα της… Η παράσταση βασίζεται στο βιβλίο του Ατίκ Ραχίμι «Η πέτρα της υπομονής» και πίσω από αυτό το τίτλο κρύβεται μια πολύ ωραία ιστορία: Η περσική μυθολογία ισχυρίζεται πως υπάρχει μια μαγική πέτρα που μπορεί να της εκμυστηρευτείς όλα σου τα μυστικά και τους προβληματισμούς σου, μέχρι εκείνη τη μέρα που η πέτρα εκρήγνυται για να σου χαρίσει τη λύτρωση. Σας παραθέτουμε τις πόλεις που πρόκειται να κάνει στάση το εν λόγω έργο και σας συνιστούμε να μην παραλείψετε να το επισκεφθείτε. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται με την οικονομική υποστήριξη του ΟΠΑΠ.

·         Εύβοια, «Εργατική Εστία Δήμου Κύμης» 23 Φεβρουαρίου 2011

·         Ικαρία, «Σύλλογος Οικισμού Κουντουμά», περιοχή Κουντουμά 2 Μαρτίου 2011

·         Σύρος, «Θέατρο Απόλλων» 13 Μαρτίου 2011

·         Πάτρα, «Θέατρο ACT» 18-19 Μαρτίου 2011

·         Πάτμος, «Πνευματικό Κέντρο Πάτμου» στη Σκάλα 2 Απριλίου 2011

·         ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, «Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας» 6-7 Απριλίου 2011

·         ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, «Αντωνιάδος Στέγη» 9 Απριλίου 2011

·         ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, «Φεστιβάλ Μονόπρακτων» 12-13 Απριλίου 2011

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ…

…θεατρικού έργου βρίσκεται ο Γιάννης Μπέζος για την επόμενη θεατρική σεζόν αφού τα αρχικά του σχέδια να συνεχίσει για δεύτερο χρόνο να υποδύεται τον Αντωνάκη στο «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα» ματαιώθηκαν. Η σύζυγός του, Ναταλία Τσαλίκη βρήκε αρκετά δελεαστική τη πρόταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου και από «Ελενίτσα» θα μετατραπεί σε «Αμάντα» για να πρωταγωνιστήσει στο «Γύαλινο κόσμο» του Tennessee Williams από το φθινόπωρο του 2011 στο θέατρο «Δημήτρης Χορν». Σωστή κίνηση αν σκεφτεί κανείς πως ένας ηθοποιός δεν απορρίπτει εύκολα τέτοιες προτάσεις και συνεργασίες…

META ΑΠΟ…

…μια επιτυχημένη επάνοδο στη Θεσσαλονίκη, «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη με τον θίασο της Άννας Βαγενά επανέρχεται στη πρωτεύουσα από τη Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου. Η υπόθεση επικεντρώνεται σε μια μητέρα μετανάστρια από τη πρώην Σοβιετική Ένωση, που εκτός από τις συνθήκες διαβίωσής της σε μια ξένη χώρα, περνά από μεγάλες ψυχολογικές διακυμάνσεις αφού έχει να παλέψει επιπλέον με την ασθένεια του μικρού της γιου, τη σχιζοφρένεια. Να σημειώσουμε ότι το έργο ως τώρα έχουν παρακολουθήσει περισσότερο από 100.000 θεατές και έπεται συνέχεια… Αυτή τη φορά όμως η παράσταση μεταφέρεται σε μεγαλύτερο θέατρο από εκείνο του «Μεταξουργείου» που παρουσιαζόταν στις αρχές του προηγούμενου χειμώνα, μιας που ο θίασος μετακομίζει στο θέατρο «Άλφα», απέναντι από το Πολυτεχνείο.

EΠΙΣΗΣ…

Με μια λαμπερή πρεμιέρα ανέβηκε στο θέατρο «Μουσούρη» το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου το  έργο «Χάρολντ και Μωντ», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και πρωταγωνιστές τους Άννα Παναγιωτοπούλου και Πέτρο Φιλιππίδη. Εκλεκτοί προσκεκλημένοι από τον καλλιτεχνικό, δημοσιογραφικό και επιχειρηματικό κόσμο παρακολούθησαν την  ιδιαίτερη αυτή θεατρική συνάντηση και το μοναδικό αυτό έργο – μήνυμα αγάπης και αισιοδοξίας. Το θερμό, παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού ακολούθησε ένα κεφάτο πάρτυ που κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

«Χάρολντ και Μωντ» του Colin Higgins στο θέατρο «Μουσούρη»

Μια υπέροχη, ευαίσθητη κι ανθρώπινη ιστορία. Μια αγάπη πέρα από τα όρια του χρόνου και της κοινωνίας. Κι ένας από τους πιο αναπάντεχους κι ειλικρινείς έρωτες στην ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Χάρολντ και η Μωντ, το αισιόδοξο και γλυκό έργο του Κόλιν Χίγκινς, το έργο που αψηφά την ιδέα του θανάτου και αποτέλεσε φάρο αισιοδοξίας όποτε κι αν παίχτηκε, ανεβαίνει –κόντρα και σε τούτη την εποχή αδιεξόδου – στο Θέατρο Μουσούρη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και πρωταγωνιστές τους: Άννα Παναγιωτοπούλου, Πέτρο Φιλιππίδη, Έρση Μαλικένζου, Γιάννη Δεγαϊτη, Τάκη Παπαματθαίου, Άννα Μονογιού, Ηλία Γιαννάκη, Σπύρο Παππά, Γιώργο Τσούρμα και Κατερίνα Δημάδη.

Ο αυτοκαταστροφικός και εύπορος έφηβος Χάρολντ έχει εμμονή με τον θάνατο και ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας κηδείες και κτίρια που κατεδαφίζονται. Κάθε τόσο κάνει ψεύτικες απόπειρες αυτοκτονίας, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της αδιάφορης, σνομπ και εγωκεντρικής μητέρας του. Όταν ο Χάρολντ συναντά την «αναρχική» Μωντ σε μια κηδεία, γίνονται φίλοι και η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά. Το κορμί του εικοσάχρονου Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γερασμένου ανθρώπου. Ενώ, πίσω από τα γερασμένα χαρακτηριστικά της Μωντ, χαμογελά ένα ζωηρό κοριτσάκι. Η ηλικιωμένη γυναίκα  αποκαλύπτει στον Χάρολντ τις προοπτικές και αποχρώσεις που μπορεί να αποκτήσει η ζωή του. Καθένας από τους δυο τους, έχει κάνει τον μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον. Εν τω μεταξύ, η μητέρα του στρατολογεί τον Χάρολντ σε μια υπηρεσία γνωριμιών, προκειμένου να αποκτήσει επαφή με τις γυναίκες. Όμως ο Χάρολντ αγαπάει την Μωντ. Την ημέρα των ογδοηκοστών γενεθλίων της, ο Χάρολντ της κάνει πρόταση γάμου. Η απάντηση της Μωντ είναι ηχηρή….

Το έργο είναι μια αισιόδοξη ματιά πάνω στον έρωτα την μοναξιά, τις σχέσεις των νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων, την έλλειψη επικοινωνίας αλλά και τις γέφυρες που μπορούμε να χτίσουμε γύρω μας – γέφυρες «που μας πάνε κάπου». Τρυφερό και αστείο αλλά ταυτόχρονα δραματικό και συγκινητικό, έχει αγγίξει την ψυχή του κοινού όποτε και όπου και αν ανέβηκε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Αναστασίας Αρσένη. Τους φωτισμούς έχει αναλάβει η Κατερίνα Μαραγκουδάκη και τη μουσική επιμέλεια ο Παναγιώτης Τσεβάς. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Μάνος Πετούσης.

Για αναφορές, δημοσιεύσεις και δελτία τύπου, μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected]