Κατερίνα Στανίση: «Όταν τρως συνεχώς ξύλο δεν ξέρεις από πού να ξεφύγεις, έχεις το φόβο μέσα σου.»

Η Κατερίνα Στανίση σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Εγώ» αναφέρθηκε στα δύσκολα χρόνια που έζησε τόσο στην παιδική ηλικία όσο και πιο μετά. Η ίδιο τόνισε ότι προκειμένου να βγάλει χρήματα για να επιβιώσει σφουγγάριζε σπίτια, ήταν παραδουλεύτρα. Χαρακτηριστικά είπε:

«Βίωσα πολλές στη δουλειά. Οι περισσότερες ήταν βέβαια στα προσωπικά. Αυτά δεν πήγαιναν καλά. Πέρασα επίσης σκληρά παιδικά χρόνια. Θυμάμαι ότι ήρθαμε για πρώτη φορά τα Χριστούγεννά στην Ελλάδα, από τη Γερμανία, επειδή έδιωχναν κόσμο, υπήρχε μεγάλη κρίση. Η μάνα μου ξενοδούλευε και με έπαιρνε μαζί της. Σφουγγάριζα, ήμουν παραδουλεύτρα. Δε θα ξεχάσω ότι ανάλογες ημέρες είχαμε πάει σε μία πολύ καλή κυρία να της καθαρίσουμε το σπίτι. Μας έδωσε παραπάνω χρήματα από εκείνα που έπρεπε να πάρουμε και διάφορα γλυκά. Στην επιστροφή για το σπίτι κρατούσα τη μητέρα μου αγκαζέ στο δρόμο και θυμάμαι ότι ήμασταν τόσο ευτυχισμένες! Αυτά τα λίγα για εμάς ήταν τόσο πολλά. Θέλω να πω μ’ αυτό το παράδειγμα ότι είχα σκληραγωγηθεί στη ζωή από μικρή. Ήμουν μαθημένη στα δύσκολα.»

Και συνέχισε:

«Δεν είχαμε ούτε να φάμε. Ήρθαμε από τη Γερμανία με μία βαλίτσα. Ήμουν όμως δεκαοκτώ ετών και γεμάτη όνειρα. Ευτυχώς ορισμένα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Πολλά απ’ όσα σκεπτόμουν πραγματοποιήθηκαν. Είμαι ένας άνθρωπος που έχω παλέψει πολύ για να καταφέρω πράγματα στη ζωή μου και πόσο μάλλον μέσα σ’ αυτή τη δουλειά, που υπάρχουν ανταγωνισμοί. Εγώ δεν βγήκα στην νύχτα για να κάνω τη ζωή μου. Είχα τη φωνούλα αυτή που ο Θεός μου χάρισε, γιατί αυτά είναι χαρίσματα και πήγα να δουλέψω, να βγάλω το μεροκάματο.»

Για την κακοποίηση που δέχτηκε από άντρα η Κατερίνα Στανίση είπε ότι όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση δεν ξέρεις πως να ξεφύγεις, νιώθεις απειλή.

«Είναι πολύ δύσκολο να δώσεις συμβουλή σε τέτοια πράγματα, γιατί δεν ξέρεις πώς είναι η οικογένειά. Αν μια γυναίκα κακοποιείται δεν ξέρεις αν κάθεται γιατί υπάρχει λόγος, αν έχει παιδιά, αν είναι μεγάλη, αν φοβάται μη τυχόν και δεν πατήσει στα πόδια της, αν δεν την πάρουν σε δουλειά. Ξέρω γυναίκες, 40 ετών με εμπειρία στη δουλειά τους, που δεν μπορούν να εργαστούν και αναγκάζονται να σφουγγαρίζουν σπίτια και σκάλες. Ακόμη και εκεί θέλουν τις γυναίκες να είναι ντυμένες σέξι. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Τι έχουν, κανένα μπάρ; Μια γυναίκα που θέλει να ξεφύγει, το σκέπτεται. Που να πάει; Πώς να αφήσει τα βλαστάρια της; Εγώ πήρα τη δύναμη να φύγω από το γάμο μου και τις σχέσεις μου, έπειτα από πολλή σκέψη πολλών ετών και πολύ αγώνα.»

Και τέλος τονίζει:

«Όταν σε χτυπάνε, τρώς συνεχώς ξύλο, δεν ξέρεις από πού να ξεφύγεις, έχεις το φόβο μέσα σου μην τυχόν και φύγεις από το σπίτι γιατί μπορεί να σε σκοτώσει. Ζεις υπό την απειλή. Τέλος πάντων, μάλλον η ζωή μου θα πρέπει να γυριστεί σε ταινία!»