Συνέντευξη Τάσος Βουγιατζής (Ο Τάσος και οι Μασέλες του)

Σημείωση: Ένα απρόοπτο περιστατικό ανάγκασε τον Τάσο Βουγιατζή να καθυστερήσει στο ραντεβού μας στην ιστορική Fontana του Πειραιά, καθότι έμεινε με το μηχανάκι του και ήρθε με τα πόδια από το Παλαιό Φάληρο μέχρι τον Πειραιά, σέρνοντας μαζί και το μηχανάκι! Το γεγονός μάς έδωσε την αφορμή για την πρώτη ερώτηση.

Τάσο θα αλλάξεις μηχανάκι ή όχι;

Θα συνεχίσω με το ίδιο! (γέλια)

Οπότε ο Τάσος με τις Μασέλες του δεν θα γίνει ο Τάσος με τα Μηχανάκια του!

Όχι! (γέλια)

Πρόσφατα τελείωσαν οι παραστάσεις στην Αρχιτεκτονική, όπου εμφανιζόσουν με την Ελένη Δήμου. Ετοιμάζεις κάτι άλλο αυτήν την περίοδο;

Θα ακολουθήσουν εμφανίσεις κάπου αλλού, σε κάποιους άλλους χώρους και στην Αθήνα και στην επαρχία. Ακόμα είμαστε στις συζητήσεις και σύντομα θα ξέρουμε ακριβώς.

Εμφανίστηκες ξανά μετά από πολλά χρόνια απουσίας από τις μουσικές σκηνές…

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που εμφανίστηκα σε σκηνή… Πρέπει να ήτανε το 1994.

…αυτοί που είναι μέσα στα πράγματα, είτε είναι διευθυντές εταιριών είτε είναι διευθυντές ραδιόφωνου ή τηλεόρασης, μας λένε «εσείς που έχετε περάσει τα –άντα, καλύτερα να πεθάνετε. Εμείς θέλουμε παιδιά νέα, που θα τους λέμε τι θα κάνουνε και θα υπογράφουνε συμβόλαια απ’ τα οποία ένα μερίδιο του νυχτοκάματού τους θα πηγαίνει σ’ εμάς»

Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια;

Ήμουνα με την οικογένεια. Από το 1994, οπότε και σταμάτησα τα live και τη δισκογραφία, παντρεύτηκα, έκανα δύο υπέροχα κοριτσάκια, και πήγα στα μετόπισθεν, δηλαδή έγραφα τραγούδια για άλλους. Το διάστημα που έπαιζα σε μαγαζιά και δισκογραφούσα, έζησα πολύ έντονα και είχα την ανάγκη να ησυχάσω και να ηρεμήσω απ’ όλο αυτό. Γι’ αυτό και τραβήχτηκα στα μετόπισθεν.

Βιοποριστικά ασχολήθηκες και με κάτι άλλο ή μόνο με το γράψιμο τραγουδιών;

Όχι, δεν ασχολήθηκα παρά μόνο με το να γράφω τραγούδια.

Δεν είναι όμως πιο προσοδοφόρο για έναν καλλιτέχνη να τραγουδάει σε μια σκηνή και παράλληλα να δισκογραφεί;

Είναι, αλλά εγώ εκείνη την περίοδο είχα την ανάγκη να αποτραβηχτώ με κάθε κόστος. Έτσι βρήκα κάποια στοιχεία του εαυτού μου που δεν είχα την ευκαιρία να τα δω όταν ήμουνα μέσα στην ενεργή σχέση μου με τη δισκογραφία. Γιατί ξέρεις ότι όταν είσαι ήρεμος, και έξω από όλη αυτή την ένταση, βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Μου έκανε καλό όλο αυτό το διάστημα. Μεγαλώνοντας τα παιδιά και ταξιδεύοντας και διαβάζοντας, έδωσα περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και τη ψυχούλα μου. Κι αυτό με βοήθησε.

Να υποθέσω, λοιπόν, ότι δεν το μετάνιωσες.

Όχι βέβαια! Δεν σου κρύβω ότι πολλοί φίλοι και συνεργάτες απορούσανε. Με ρωτάγανε «δεν σου λείπει;». Και μη σου πω ότι και φέτος δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου να εμφανιστώ σε σκηνή. Δεν το είχα ανάγκη. Η αφορμή ήταν η Ελένη Δήμου.

Και άλλοι σε είχανε παροτρύνει στο παρελθόν να επανεμφανιστείς. Τι ήταν αυτό το κάτι παραπάνω που σου είπε η Ελένη Δήμου και σε έκανε να πεις το «ναι»;

Με την Ελένη υπάρχει από παλιά μία χημεία. Είναι δικός μου άνθρωπος, σαν οικογένειά μου, και της έχω πολλή εμπιστοσύνη. Ξέρω ότι όταν θα κάνουμε κάτι μαζί, θα είναι από καρδιάς. Κι αυτό για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Ξέρουμε ότι τα περισσότερα πράγματα στη δισκογραφία και στα live γίνονται στο πόδι. Εδώ ήξερα ότι το πράγμα θα δουλευτεί. Κι αυτό με έπεισε να ξεκινήσω. Και δεν το μετάνιωσα. Δηλαδή αυτό το διάστημα που κάναμε τα live ξανάζησα στιγμές συγκλονιστικές.

Καθημερινοί άνθρωποι με ρωτάνε: «Τάσο, γιατί δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια;». Και η απάντηση είναι αυτά που είπαμε πριν. Ότι οι δουλειές δεν γίνονται με κατάθεση ψυχής. Γίνονται για να γίνονται.

Επανεμφανιζόμενος μετά από τόσα χρόνια, βρήκες κάποια διαφορά συγκριτικά με το πώς άφησες τα πράγματα το 1994 και το πώς τα βρήκες εν έτει 2010;

Στα live που κάναμε με την Ελένη, τα βρήκα ακόμα καλύτερα! Όσον αφορά τη δισκογραφία, τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Οι διαφορές είναι μεγάλες. Ξέρουμε λίγο-πολύ ότι τα πράγματα γίνονται για συγκεκριμένους λόγους. Κυρίως εμπορικούς. Δεν υπάρχει κατάθεση ψυχής στις δισκογραφικές δουλειές. Άντε να υπάρχουν μια-δυο εξαιρέσεις. Όμως στην ουσία το πράγμα κινείται εμπορικά. Έχει πέσει μια άνωθεν εντολή να μην υπάρχουν καλλιτέχνες και δουλειές με άποψη, κι αυτό ενοχλεί εμάς που έχουμε ζήσει και κάποιες άλλες εποχές. Με τον τρόπο τους οι ιθύνοντες, αυτοί που είναι μέσα στα πράγματα, είτε είναι διευθυντές εταιριών είτε είναι διευθυντές ραδιόφωνου ή τηλεόρασης, μας λένε «εσείς που έχετε περάσει τα –άντα, καλύτερα να πεθάνετε. Εμείς θέλουμε παιδιά νέα, που θα τους λέμε τι θα κάνουνε και θα υπογράφουνε συμβόλαια απ’ τα οποία ένα μερίδιο του νυχτοκάματού τους θα πηγαίνει σ’ εμάς», πράγματα τα οποία οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν θα τα δέχονταν.

Οι άνθρωποι οι οποίοι έχουνε μία ιστορία στο χώρο δεν μπορούν να φτάσουν σ’ αυτό το σημείο. Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν τα νέα παιδιά, γιατί πάνε στα reality ή σε διάφορες άλλες εκπομπές, αλλά εγώ δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Πιστεύω ότι όλο αυτό το πράγμα έχει να κάνει με κάτι άλλο και όχι με τη μουσική. Ας μη γελιόμαστε. Κι αν δεν κάνω λάθος, είναι μερικοί άνθρωποι που είναι στα realities και το έχουν πει καθαρά: «είμαι εκεί για τα χρήματα και μόνο». Όχι δηλαδή για να βοηθήσουν τα νέα παιδιά. Αυτή είναι η αλήθεια.

Πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς σου, και με μεγάλη ιστορία πίσω τους, δεν έχουν πια δισκογραφική παρουσία.

Δεν μας αφήνουνε!

Υπάρχουν ένας-δύο άνθρωποι, τους οποίους ξεχωρίζω, όπως ο Κωστής Μαραβέγιας, αλλά δεν βλέπω να έχουνε την υποστήριξη από τα ραδιόφωνα και τις εταιρίες τους. Αντιθέτως, έχουνε υποστήριξη εκείνα τα παιδιά, τα οποία συνδυάζουν την καριέρα τους με εμφανίσεις σε κάποιες ανούσιες εκπομπές στην τηλεόραση

Το κοινό που έρχεται να σας δει εκεί όπου εμφανίζεστε, δεν είναι αγοραστικό κοινό;

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το κοινό αυτό έχει ανάγκη από κατάθεση ψυχής. Πιστεύω ότι όλος ο κόσμος έχει ανάγκη από κατάθεση ψυχής και από τραγούδια με ουσία. Απλά, τα μέσα οδηγούν τον κόσμο κάπου που είναι αδιέξοδο. Καθημερινοί άνθρωποι με ρωτάνε: «Τάσο, γιατί δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια;». Και η απάντηση είναι αυτά που είπαμε πριν. Ότι οι δουλειές δεν γίνονται με κατάθεση ψυχής. Γίνονται για να γίνονται.

Από τους νέους καλλιτέχνες και τραγούδια που ακούγονται τον τελευταίο καιρό, δεν έχεις ξεχωρίσει κανέναν;

Μου αρέσει η φωνή του Κώστα Καραφώτη, αλλά για κάποιους δικούς του λόγους λέει ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Θα ήθελα να τον ακούσω και σε πολλά άλλα πράγματα. Φωνές υπάρχουν αλλά οι καιροί δεν βοηθάνε. Υπάρχουν ένας-δύο άνθρωποι, τους οποίους ξεχωρίζω, όπως ο Κωστής Μαραβέγιας, αλλά δεν βλέπω να έχουνε την υποστήριξη από τα ραδιόφωνα και τις εταιρίες τους. Αντιθέτως, έχουνε υποστήριξη εκείνα τα παιδιά, τα οποία συνδυάζουν την καριέρα τους με εμφανίσεις σε κάποιες ανούσιες εκπομπές στην τηλεόραση, που δεν έχουν καμία σχέση με το τραγούδι, για να είναι μέσα στην επικαιρότητα και για να δείχνονται. Δεν υπάρχει αλήθεια μέσα σ’ όλα αυτά. Δεν υπάρχει ουσία ούτε διάρκεια. Και δεν πιστεύω ότι η καριέρα, που νομίζουν ότι χτίζουνε, θα έχει αύριο. Είναι σαν να χτίζουν στην άμμο. Αύριο-μεθαύριο αυτό θα γκρεμιστεί.

Εσύ όμως από τη στιγμή που είσαι τραγουδοποιός και αφού, όπως λες, οι δισκογραφικές ενδιαφέρονται μόνο για τους νέους, δεν αναγκάζεσαι να γράφεις τραγούδια γι’ αυτούς;

Το βιώνω κι αυτό. Έχω ήδη συνεργαστεί με νέα επώνυμα παιδιά. Όταν έδινα τον στίχο μου και μου λέγανε οι άνθρωποι που είναι κοντά σ’ αυτούς τους καλλιτέχνες ότι «Τάσο δεν θέλουμε στίχο με ουσία, θέλουμε ιδέα», άργησα να καταλάβω τι εννοούνε. Θέλουνε εικόνες σημερινές, από τον τρόπο ζωής των νέων παιδιών, και δεν τους ενδιαφέρει αν ένα τραγούδι μπορεί να λέει κάτι και να περάσει ένα μήνυμα. Τους ενδιαφέρει να υπάρχουν λέξεις εύηχες και να στέκει όλο αυτό καλά στον τραγουδιστή. Ας μη λέει τίποτα το τραγούδι. Ας είναι κενό από ουσία. Κι έχω δώσει κι εγώ τη μάχη μου. Όταν δίνω το στίχο μου σ’ αυτούς και μου λένε «Τάσο, μπορούμε να το κάνουμε αυτό έτσι;» ή «Τάσο, μπορούμε να το κάνουμε αυτό αλλιώς;» κι έχω πάρει το στίχο πίσω αλλαγμένο, τις περισσότερες φορές ανούσιο, εγώ προσπαθώ να είμαι μαζί τους λιγάκι διαλλακτικός και τους λέω «αφήστε λοιπόν να το κάνω έτσι όπως θέλετε εσείς αλλά να λέει και κάτι». Κι εκεί βρίσκουμε πάντα μία χρυσή τομή. Μέχρι στιγμής. Αύριο-μεθαύριο μπορεί να μη συμβεί κι αυτό.

Αυτό σημαίνει όμως ότι κάνεις έκπτωση στην ποιότητα της δουλειάς σου.

Προσπαθώ να έρθω στη δικιά τους τη συχνότητα και μέσα από το φίλτρο το δικό μου να περάσω 2-3 πραγματάκια. Αφού αυτό θέλουνε, έστω και με τους δικούς τους κανόνες, θα περάσω και έναν-δύο κανόνες δικούς μου. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Είναι δύσκολο και δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ να το κάνω. Είναι στο χέρι τους. Αυτοί ξέρουνε τι δουλειά κάνω και όσο μ’ έχουν ανάγκη θα μου ζητάνε να γράφω. Από τη στιγμή που θα θελήσουν να σταματήσει η συνεργασία μας, εγώ θα πάω σπίτι μου.

Ακόμα και τώρα που ακούω τραγούδια δικά μου, που τα έχω πει είτε εγώ είτε άλλοι, αναρωτιέμαι πως τα έγραψα. Τέτοια τραγούδια είναι τα «Ναυάγια» που ερμήνευσε ο Νότης Σφακιανάκης, οι «Εξουσίες» της Ελένης Δήμου, το «Ισόγειο» της Έλενας Πέτα, ο «Τρίτος Όροφος» της Γλυκερίας, το «Έχω Μια Αγάπη Για Σένα» της Χαρούλας Αλεξίου…

Έχω παρατηρήσει ότι εμφανίζεσαι πιο συχνά ως στιχουργός παρά ως συνθέτης.

Αυτό συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, γιατί λόγω της οικογένειας και άλλων υποχρεώσεων, δεν έχω χρόνο να συνθέσω. Η σύνθεση θέλει ησυχία, χρόνο και ηρεμία. Δεν έχω το χρόνο να κάτσω, να πάρω την κιθάρα με την ησυχία μου, να φτιάξω τραγούδι, να το αλλάξω και ν’ ασχοληθώ μαζί του, να το γράψω και στο computer και να προσθέσω και άλλα πράγματα. Όλο αυτό θέλει πολύ χρόνο. Ο χρόνος που διαθέτω φτάνει μόνο για τους στίχους. Όπως είμαι πάνω στο μηχανάκι και πάω σε μια δουλειά, μπορεί να μου ‘ρθει ένα τραγούδι ολόκληρο. Θα κάτσω να το γράψω και τέλος. Το συνδυάζω έτσι.

Αν δεν υπήρχε το θέμα του χρόνου, θα έλεγες ότι σαν δημιουργός είσαι περισσότερο συνθέτης ή στιχουργός;

Και τα δύο μαζί. Καμιά φορά στις διακοπές που πηγαίνω, μου λένε «πιάσε την κιθάρα και φτιάξε δυο τραγούδια». Δεν έχω μελετήσει στην κιθάρα, μπορώ όμως πολύ εύκολα να την πάρω κι όπως είμαστε παρέα να φτιάξω ένα τραγούδι επί τόπου.

Έχεις σπουδάσει μουσική ή είσαι αυτοδίδακτος;

Δεν σπούδασα καθόλου μουσική. Απλά αγαπώ τη μουσική. Κι επειδή την αγαπώ από καρδιάς πιστεύω ότι με βοήθησε και στη ζωή μου γενικότερα. Και σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Σε βοηθάει και το αυτί και οι εμπειρίες. Αλλά το κυριότερο ήταν η αγάπη για τη μουσική, την οποία σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια εγώ και κάποιοι άλλοι άνθρωποι προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε.

Τι είδους μουσική άκουγες μικρός; Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που σ’ επηρέασαν;

Κυρίως άκουγα ξένη μουσική. Αλλά όταν γνώρισα την Ελένη Δήμου, εκείνη με μύησε στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι και λάτρεψα τη μουσική γενικότερα. Να φανταστείς -για να δεις πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ελένη στη ζωή μου και τι της χρωστάω- με την Ελένη βάζαμε και ακούγαμε βινύλια για να διαλέξουμε τραγούδια για τα μαγαζιά όπου παίζαμε. Και διαλέγαμε πάντα εκείνα που όποτε τ’ ακούγαμε κλαίγαμε. Αυτά λοιπόν τα τραγούδια μάς δείχνανε το δρόμο. Όταν έχεις τέτοιου είδους σχέση με τη μουσική αυτό σ’ ακολουθεί πάντα. Δεν μπορείς να τη προδώσεις.

Εγώ δεν πρόκειται να κάτσω ν’ ακούσω ποτέ τις «Μικρές Ανήθικες Προτάσεις». Αυτό το τραγούδι το έγραψα σε στιγμές κεφιού, όπως και «Το Κουκλί Το Κουκλάκι». Όμως αυτά που έμειναν στη ψυχή μου είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν σε στιγμές που με έκοψαν στα δύο.

Αυτά τα τραγούδια όταν τ’ ακούς σήμερα εξακολουθούν να σου προκαλούν την ίδια συγκίνηση; Αν ναι, μπορείς να μας κατονομάσεις κάποια από αυτά;

Κάποια τραγούδια είναι της Ελένης Βιτάλη. Με συγκινούν επίσης κάποια τραγούδια του Καζαντζίδη, του Γαβαλά και του Τσιτσάνη. Μία στιχουργός που μου αρέσει πάρα πολύ και που οι στίχοι της είναι για μένα ποίηση, είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Από ξένα, είναι τραγούδια των Pink Floyd και των Deep Purple, συγκροτήματα που έγραψαν μεγάλη ιστορία. Όμως η μεγαλύτερη αγάπη μου είναι ένας τροβαδούρος ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα. Εσύ θα τον ξέρεις. Είναι ο J.J. Cale. Και τον γουστάρω και σαν άνθρωπο γιατί ήταν πάντα χαμηλών τόνων.

Ναι, ζει αμέριμνος στην Οκλαχόμα.

Ακριβώς! Ζει σ’ ένα τροχόσπιτο κι ενώ είναι εκείνος που επηρέασε τον Eric Clapton, τον Mark Knopfler κι ένα σωρό ροκ κιθαρίστες, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύτερο κοινό. Αυτό μου άρεσε σ’ αυτόν. Ακόμα και τώρα όταν θέλω ν’ ακούσω μουσική και να κλάψω, ακούω J.J. Cale. Αυτός είναι μέσα στην καρδιά μου, και μετά ο Knopfler, γιατί ο πρώτος δίσκος που άκουσα των Dire Straits ήτανε δίσκος που με σημάδεψε. Συγκλονιστικός. Αυτός ο ήχος της κιθάρας του, ακόμα και τώρα με ταξιδεύει.

Πότε αποφάσισες ότι θες ν’ ασχοληθείς με τη μουσική; Από παιδί ήθελες να γίνεις μουσικός;

(γελάει): Σε πληροφορώ ότι οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να μην ασχοληθώ με τη μουσική. Δεν μπορώ να σου πω λεπτομέρειες αλλά έκαναν τα πάντα! Αν και αγαπούσανε τη μουσική, πιστεύανε ότι δεν ήτανε κάποιο επάγγελμα που θα μπορούσε να ζήσει μία οικογένεια. Ήταν η κλασική περίπτωση γονέων που ήθελαν το παιδί τους να γίνει δικηγόρος ή γιατρός. Σκέψου ότι όταν ήμουνα στη χορωδία του σχολείου, ήρθε μία μέρα ο δάσκαλος και μου λέει: «Βουγιατζής, φεύγεις από τη χορωδία!». Εγώ αναρωτήθηκα τι κακό έκανα και μετά έμαθα ότι είχε πάει η μητέρα μου και ζήτησε να με βγάλουν από τη χορωδία. Αργότερα, με στείλανε οι γονείς μου στο στρατό εθελοντή χωρίς να ξέρω ότι… πάω εθελοντής! Χίλια δυο πράγματα κάνανε για να μην ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά τελικά τα λουστήκανε (γέλια). Ξεκίνησα να παίζω μουσική με άλλους κάνοντας κοπάνες από το σχολείο και κάποια στιγμή σχηματίσαμε το συγκρότημα Μασέλες.

Πως το εμπνεύστηκες αυτό το όνομα;

Το πήρα από ένα ξένο κόμικ, όπου ήταν μία συμμορία που λεγόταν Jaws και έκανε φάρσες. Όπως ψάχναμε ένα όνομα για το συγκρότημα, σκέφτηκα τη συμμορία αυτή κι έτσι το βαπτίσαμε Μασέλες. Με τις Μασέλες αρχίσαμε να παίζουμε σε μαγαζιά και σε συναυλίες. Και κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο αείμνηστος Βάσος Τσιμιδόπουλος, παραγωγός, ο οποίος μας πίστεψε και μας πρότεινε να κάνουμε δίσκο. Έτσι βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο. Τότε μας κάλεσε ο Διονύσης Σαββόπουλος στο «Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι», ως ένα πολλά υποσχόμενο συγκρότημα. Μετά πέρασα μία περίοδο που εγώ έβρισκα αδιέξοδο σ’ όλο αυτό το πράγμα, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Ελένη Δήμου. Μου λέει: «Τάσο, άκουσα το δίσκο και θέλω να συνεργαστούμε σε μια δουλειά που ετοιμάζω στο Άλσος μαζί με τον Χρήστο Δάντη κι ένα συγκρότημα από την Αφρική» – ήτανε πάντα προχωρημένη η Ελένη. Εγώ έπεσα από τα σύννεφα. Βρέθηκα από τα clubs στα νυχτερινά μαγαζιά μαζί με την Ελένη, κι από κει ξεκίνησε η επαγγελματική μου πορεία στο χώρο.

Από τα τραγούδια που έχεις γράψει, για ποιο είσαι υπερήφανος;

Σε μερικά τραγούδια συμβαίνει το εξής: γράφεις κάποια στιγμή ένα τραγούδι και όταν τελειώνεις δεν πιστεύεις ότι το έχεις γράψει εσύ. Το έχω πάθει αυτό. Μπορεί το χέρι μου να έχει γράψει αυτές τις λέξεις, αλλά όταν το διαβάζω λέω «δεν υπάρχει περίπτωση!». Ακόμα και τώρα που ακούω τραγούδια δικά μου, που τα έχω πει είτε εγώ είτε άλλοι, αναρωτιέμαι πως τα έγραψα. Τέτοια τραγούδια είναι τα «Ναυάγια» που ερμήνευσε ο Νότης Σφακιανάκης, οι «Εξουσίες» της Ελένης Δήμου, το «Ισόγειο» της Έλενας Πέτα, ο «Τρίτος Όροφος» της Γλυκερίας, το «Έχω Μια Αγάπη Για Σένα» της Χαρούλας Αλεξίου και το «Χαμένο Κορμί», το οποίο τραγούδησα ο ίδιος. Το «Χαμένο Κορμί» είναι και το τραγούδι που σημάδεψε τη ζωή μου. Είναι από το δίσκο «Με Rock ‘N’ Roll Και Με Τσιτσάνη» (1994), τον τελευταίο που είχα κάνει ως ο Τάσος με τις Μασέλες του.

Για ποιο λόγο το «Χαμένο Κορμί» σημάδεψε τη ζωή σου;

Αν δεις το video clip θα προσέξεις ότι στο τέλος λέει ότι «εκείνος που έχει βρει τον εαυτό του είναι ανώτερος από αυτόν που έχει δει αγγέλους». Αυτό το τραγούδι το έγραψα σε μία κρίσιμη καμπή της ζωής μου. Ενώ ήμουν άνθρωπος που τα είχα δει και τα είχα ζήσει όλα, ένιωθα κενός. Αυτό ήταν το τραγούδι που έφερε τον καινούριο Τάσο. Τον Τάσο που αναζήτησε την ησυχία και την οικογένεια. Το έγραψα μετά από δυο μέρες άυπνος, χωρίς να ‘χω φάει τίποτα, και γράφοντας τους στίχους κλαίγοντας.

Πολύς κόσμος, όμως, σε θυμάται για τις «Μικρές Ανήθικες Προτάσεις».

Μπορεί να ‘ναι αδικία αυτό, αν και το τραγούδι αγαπήθηκε από τον κόσμο. Τότε ο παραγωγός μού έλεγε: «Τάσο, αυτό το τραγούδι θα βαρεθείς να το ακούς από το ραδιόφωνο». Όμως εμένα με ενδιαφέρουν άλλα τραγούδια, σαν αυτά που σου είπα πριν. Σ’ εμάς τους καλλιτέχνες αυτό συμβαίνει. Τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι τελευταία στους δίσκους και τ’ ακούμε μόνο στις δικές μας στιγμές. Εγώ δεν πρόκειται να κάτσω ν’ ακούσω ποτέ τις «Μικρές Ανήθικες Προτάσεις». Αυτό το τραγούδι το έγραψα σε στιγμές κεφιού, όπως και «Το Κουκλί Το Κουκλάκι». Όμως αυτά που έμειναν στη ψυχή μου είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν σε στιγμές που με έκοψαν στα δύο.

Βλέπουμε ότι σε πολλά τραγούδια με στίχους δικούς σου, τη μουσική την υπογράφει ο Σόλων Αποστολάκης.

Με τον Σόλωνα Αποστολάκη δέσαμε. Είναι φοβερό να παίζει ο άνθρωπος ένα ακόρντο στο πιάνο και να λες «αυτό είναι τραγούδι». Είμαστε από αυτές τις περιπτώσεις, όπως του Mick Jagger και του Keith Richards ή του John Lennon και του Paul McCartney, όπου δύο μουσικοί δένουν μεταξύ τους και βγαίνουν φοβερά πράγματα. Αυτό είναι μαγεία. Με τον Σόλωνα γεννήσαμε πολύ ωραία τραγούδια. Βέβαια ακολουθήσανε και άλλες συνεργασίες, όπως με τον Μάριο Ψιμόπουλο, με τον οποίο κάναμε τραγούδια για τον Σαρμπέλ, την Ειρήνη Μερκούρη, τον Βαλάντη κ.α., αλλά οι στιγμές με τον Σόλωνα βγάζουν μία χημεία που δίνει κάτι διαφορετικό.

Υπάρχει περίπτωση να κάνεις μία δισκογραφική επανεμφάνιση;

Στα live που έκανα με την Ελένη, με πλησιάζανε άνθρωποι και μου λέγανε ότι περιμένουνε καινούργια πράγματα. Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν τις συνθήκες που επικρατούν. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποιο καινούργιο τραγούδι και δεν έχω κάτσει να δω τι μπορώ να στηρίξω. Ούτε καν το ‘χω σκεφτεί. Βέβαια δεν είχα σκεφτεί ούτε τα live με την Ελένη, οπότε όλα είναι ρευστά και όλα μπορεί να προκύψουν. Το σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουμε τις εμφανίσεις με την Ελένη Δήμου και τα υπόλοιπα παιδιά, και ταυτόχρονα αυτό τον καιρό φτιάχνουμε στην τελική του μορφή το τραγούδι της παράστασης, το «Έχω Φίλους», που το ερμηνεύει η Ελένη Δήμου σε μουσική του Νίκου Τερζή. Έχουμε σκοπό αυτό το τραγούδι να το βγάλουμε προς τα έξω, είτε θα είναι σε δίσκο είτε σε ψηφιακή μορφή.

Πως κρίνεις το γεγονός ότι πολλά CD πωλούνται μέσω εφημερίδων από τα περίπτερα και όχι από τα δισκάδικα;

Τραγικό! Είναι μέσα στο πλαίσιο όλων αυτών που λέγαμε πριν. Και ξέρεις, σ’ αυτές τις κυκλοφορίες συναντάς και ανθρώπους που έχουνε γράψει ιστορία. Πουλάνε CD μέσω των εφημερίδων και μετά λένε ότι έγινε πλατινένιο και αν ρωτήσεις τον κόσμο ποιο τραγούδι ξεχώρισε από το CD αυτό, κανείς δεν ξέρει να σου πει! Αυτό είναι παρακμή. Είναι αστείο. Και στο ξαναλέω γιατί το ζω: φαίνεται σαν να υπάρχει μία εντολή για να πάρουν τα πράγματα αυτή την τροπή. Να μην υπάρχουν δηλαδή ούτε καλλιτέχνες ούτε δουλειές με άποψη.

Πιστεύεις δηλαδή ότι αυτό γίνεται κατευθυνόμενα και όχι λόγω της ασχετοσύνης κάποιων παραγόντων;

Είναι κατευθυνόμενο. Παλιά θα λέγαμε ότι είναι από ασχετοσύνη. Αλλά όταν βλέπεις ότι αυτό δεν αφορά μόνο τη μουσική αλλά η παρακμή είναι γενικότερη, τότε λες ότι είναι κατευθυνόμενη. Τώρα βγαίνουνε πολλά πράγματα στη φόρα. Πριν λέγαμε ότι μπορεί να είναι σύμπτωση ή ότι ήταν τυχαίο. Τελικά αποδείχτηκε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι τα πράγματα, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, έχουν πάει εκεί που έχουν πάει. Θα σου πω ένα στίχο από ένα τραγούδι που έχω γράψει και δεν κυκλοφόρησε, αλλά σηματοδοτεί τη στάση μου απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση: «Αυτοί μας δείχνουν το σκοτάδι, εμείς τους δείχνουμε το φως». Θέλω να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα μπορούν τα πράγματα να τα φέρουν έτσι. Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά, η φωτεινή πλευρά, κι είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που παλεύουν για την ουσία των πραγμάτων. Και δεν θα πάψουν να υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.

Πιστεύεις ότι η κατάσταση που περιγράφεις θα διορθωθεί;

Θα διορθωθεί. Απλά πρέπει να δείξουμε υπομονή και επιμονή. Γιατί αν παραιτηθούμε κι εμείς, το πράγμα θα πάει αλλού. Όσο υπάρχουν φωνές που λένε κάτι διαφορετικό, πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα ν’ αλλάξει η κατάσταση. Πάρε για παράδειγμα τις ταινίες. Ποτέ στις ταινίες δεν νικάει το κακό. Κι αυτό γιατί θέλουμε να νικάει πάντα το καλό.

Υ.Γ. Η συνέντευξη έγινε στην καφετέρια Fontana στον Πειραιά. Το χώρο επέλεξε ο Τάσος Βουγιατζής γιατί όπως είπε κι ο ίδιος:

– Αυτός ο χώρος είναι ιστορικός. Να σου θυμίσω το τραγούδι του φίλου μου, του Χρήστου Κυριαζή, που έλεγε «Έλα μωράκι μου στη Fontana για καφέ». Εδώ μαζευόμασταν όλοι οι άνθρωποι που κάναμε τότε εκείνα τα φοβερά live. Οι 2002GR, οι Λαθρεπιβάτες, ο Σταύρος Λογαρίδης, ο Αντώνης Μιτζέλος, ο Αντώνης Τουρκογιώργης. Παίρναμε τις κιθάρες μας και παίζαμε… Και είμαστε ακόμα δεμένοι. Όταν έφυγε από κοντά μας ο Μάνος Ξυδούς, συνάντησα στην κηδεία όλα τα παιδιά και ήταν σαν να συναντήθηκε μία οικογένεια…

Μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια που έγραψε ο Τάσος Βουγιατζής:

«Αυτό Που Ξέρω» Ελένη Πέτα (Μουσική: Σόλων Αποστολάκης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)

«Ισόγειο» Ελένη Πέτα (Μουσική: Σόλων Αποστολάκης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)

«Ναυάγια» Νότης Σφακιανάκης (Μουσική-στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)

«Τρίτος Όροφος» Γλυκερία (Μουσική: Κώστας Σέγγης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)

http://www.youtube.com/watch?v=O_N6DEX3iv8

«Ψάξε (Δε Θα Με Βρεις)» Ελένη Δήμου (Μουσική: Alpha Blondy, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)

«Απλά Τα Πράγματα» Καίτη Γαρμπή (Μουσική: Σόλων Αποστολάκης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής).

Αναζητήστε οπωσδήποτε και τα παρακάτω:

• «Εξουσίες» Ελένη Δήμου (Μουσική-στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Έχω Μια Αγάπη Για Σένα» Χάρις Αλεξίου (Μουσική: Σόλων Αποστολάκης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Μια Μέρα Μετά» Χάρις Αλεξίου (Μουσική: Εκείνος & Εκείνος, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Μικρές Ανήθικες Προτάσεις» Τάσος Βουγιατζής & Ελένη Πέτα (Μουσική-στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Χαμένο Κορμί» Τάσος Βουγιατζής (Μουσική-στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Χορεύω Μόνος» Τάσος Βουγιατζής (Μουσική-στίχοι: Τάσος Βουγιατζής)
• «Ώρες Ατέλειωτες» Φιόνα Τζαβάρα (Μουσική: Σόλων Αποστολάκης, στίχοι: Τάσος Βουγιατζής).