Θάνος Καλλίρης: “Η δισκογραφία όπως την ξέραμε έχει πεθάνει ανεπιστρεπτή”

Μίλησε για την αρχή της καριέρας του αλλά και για θέματα που τον απασχολούν καλλιτεχνικά μέχρι και σήμερα.

Μίλησε για την εποχή μας και που βρίσκεται αυτή την εποχή, λέγοντας πως “Περνάμε δύσκολες εποχές, αλλά όλα είναι καλά προς το παρόν. Τα τελευταία χρόνια κάνω διάφορες εμφανίσεις και συνεχίζω να γράφω τραγούδια. Τώρα τελευταία θέλω να αρχίσω να γράφω κάποια τραγούδια από εμένα για μένα, που θα ανεβάζω στο youtube, για να μην μένουνε στο συρτάρι μου σκουριασμένα.”

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην αρχή της καριέρας του και τα πρώτα του βήματα, λέγοντας πως “Δεν έγινα τυχαία τραγουδιστής. Ο παππούς μου, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ζωγράφος, τραγουδιστής, έγραφε μουσική και έπαιζε όργανα. Ο πατέρας μου είναι μουσικός, έτσι και εγώ.Ήταν στο DNA μου γραμμένο και προκαθορισμένο πιστεύω. Όταν ξεκίνησα ήταν διαφορετική εποχή. Τα ΄80s, όπου δεν υπήρχαν τα προβλήματα που υπάρχουν τώρα. Με ένοιαζε να γίνω γνωστός. Σκοπός δεν ήταν όμως να βγάλω λεφτά ή να έχω κορίτσια. Ήθελα να μοιραστώ το ταλέντο μου και τα τραγούδια μου με τον κόσμο. Έχω την εντύπωση πως ποτέ δεν ήμουν ΄ψωνισμένος΄. Ήμουν συνειδητοποιημένος σε αυτό που έκανα από πολύ μικρός. Δεν έγινα από τη μια στιγμή στην άλλη διάσημος, είχα καλή παιδεία από το σχολείο και τους γονείς μου και το ευχαριστήθηκα αυτό. Το έχω ζήσει πολύ όμορφα. Υπήρχαν στιγμές που ήμουν το Νο1 σε πωλήσεις και το λέω με αγάπη και με ευχαρίστηση και τώρα δεν μου λείπει κάτι. Είμαι χορτασμένος. Προσπάθησα και δούλεψα για αυτό. Ήμουν και είμαι ευγνώμον για αυτό ακόμα και σήμερα και προχωράω.

Μιλώντας για την δισκογραφία στις μέρες μας, δηλώνει πως “Η παγκόσμια δισκογραφία αυτή την εποχή, περνάει μια τεράστια κρίση. Σίγουρα έχει τεράστιες διαφορές με παλαιότερα, κάθε πέρσι και καλύτερα. Από τότε που την ξέρουμε με έχει πεθάνει ανεπιστρεπτή. Έχουν βγει όμως νέοι τρόποι προώθησης και προβολής. Ο κόσμος ακούει πιο πολύ μουσική από ποτέ. Είναι και πιο εύκολη, πιο προσβάσιμη μέσα από τα δίκτυα του ίντερνετ. Έχουν αναθεωρηθεί όμως πολλά πράγματα. Κάποιος πρέπει να είναι αυτάρκης, δυνατός και σίγουρα με πολύ ταλέντο για να μπορέσει να βγει προς τα έξω. Είναι λίγοι αυτοί που αναγνωρίζονται και για να παραμείνουν πρέπει να έχουν μια πορεία. Το να κάνεις ένα hit αργότερα θα ξεχαστεί. Πρέπει να ανανεώνεις την παρουσία σου, το όνομά σου, την καλλιτεχνική σου υπόσταση πιο συχνά για να μείνεις και να σε θυμούνται εύκολα. Εμείς οι παλαιότεροι είμαστε τυχεροί σε αυτό. Ακόμα και αυτοί που “δεν το άξιζαν”, καλλιτεχνικά ίσως, αν υπάρχει κάποιος κριτής, έχουν προσπαθήσει για αυτό και έκαναν κάτι καλό”.

Στη συνέχεια μας λέει την ιστορία του νέου του τραγουδιού που ανέβασε στο youtube, με τίτλο ”Έλα να με βρεις”, λέγοντας πως “Η ιστορία του είναι πολύ απλή. Μου είχε δοθεί πριν από 3-4 χρόνια, από τον συνθέτη του στα αγγλικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Το έδωσα στη συνέχεια, στην φίλη μου και πάρα πολύ ταλαντούχα, την Βίκη Γεροθώδορου, και μου έγραψε πολύ ωραίο στίχο. Μου άρεσε πολύ το αποτέλεσμα και αποφάσισα να το δειγματίσω σε κάποιες εταιρείες, αλλά ενώ τους έβλεπα πως τους άρεσε το τραγούδι, δεν προχώρησε τελικά. Πέρασε έτσι κάποιος χρόνος, μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ο συνθέτης του τραγουδιού, και μου είπε πως τελικά του ζήτησαν να το δώσει στον Σάκη Ρουβά, διότι εγώ δεν είχα κάνει τίποτα με αυτό. Όταν βγήκε μετά από λίγο καιρό, με διαφορετικό στίχο και άλλη ενορχήστρωση, ήταν πολύ διαφορετικό από το δικό μου. Έτσι, πριν έναν μήνα εφόσον το είχα τελείως διαφορετικό σκέφτηκα να το ανεβάσω μόνος μου μέσω youtube. Έτσι πήρα το iphone και βγήκα στους δρόμους, φτιάχνοντας το δικό μου βίντεο. Μου άρεσε πολύ όλο αυτό και το αποτέλεσμα είχε πολλά views και θετικά σχόλια.Είχα βέβαια μια αρνητική αντίδραση από την εταιρεία, μέσω τρίτων, για αυτό που έκανα. Ψιλονευρίασα, γιατί το έκανα στην ουσία με σκοπό να μοιραστώ την χαρά μου και τη χαρά δημιουργίας του κλιπ… τόσο απλά”.

Τέλος, αναφερόμενος στον εαυτό του σε σχέση με όλη την πορεία του, δηλώνει πως “Είμαι χαρούμενος, γιατί δεν πιστεύω πως έχασα την αξία μου σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης, αλλά τα φώτα φεύγουν και πάνε αλλού και πολύ δύσκολα γυρίζουν. Δεν μπήκα ποτέ στο τριπάκι να προβάλλω τον εαυτό μου. Τα εν οίκω μη εν δήμω, ήταν πάντοτε το μότο στη ζωή μου, που ακολουθώ μέχρι και σήμερα. Δεν θα άλλαζα το γεγονός ότι επιζώ και διακατέχομαι από ένα μότο, το θετικό στοιχείο, ένα ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, και όλο αυτό το παίρνω σαν προσωπικότητα στη ζωή μου και το εκφράζω, και προσπαθώ να είμαι δημιουργικός και να μην σταματάω ποτέ, να είμαι εφευρετικός. Κάτι που θα ήθελα είναι να μην με θυμούνται για το τότε, αλλά και για το τώρα, να παραμείνω στον χώρο. Όχι να είμαι το νούμερο ένα, απλά να μην σταματήσω να υπάρχω καλλιτεχνικά”.