Παύλος Παυλίδης: ένα παράξενο τραγούδι ακούστηκε στο fuzz

“Σταμάτα πια να ψάχνεις

στα υπόγεια του τσίρκου

πως ανοίγουν τα κλουβιά

υπέροχη κυρία

εγώ θα σου χαρίσω

το τέρας που γυρεύεις

θα γίνουμε απόψε

τροφή για τα θηρία”

Κάπως  έτσι ,ξεκίνησε  η  βραδιά με το “Τροφή  για τα θηρία”, των  “Ξύλινων Σπαθιών”, σε μια  πιο ακουστική του εκδοχή αλλά υπέροχη… Συνεχίζουμε  με  φωτεινές μελωδίες από “αυτό το  πλοίο  που  όλο  φθάνει”: “Αντικαταπληκτικά”, η αγαπημένη  “Λευκή καταγίδα”, ο σκοτεινός    “Νοσφεράτου”, κέρδισαν  την  ανταπόκριση του κοινού . Σημείο αναφοράς όπως πάντα  τα  Ξύλινα Σπαθιά, δεν θα  μπορούσε να   ‘ναι κι  αλλιώς  βέβαια, η  “Φωτιά στο λιμάνι”, ο ζεστός  αέρας”, “ο βροχοποιός” αλλά και  πιο  ρυθμικά  κομμάτια που θύμισαν άλλες  εποχές:  “πάρε με  μαζί σου” ή  το “τώρα αρχίζω και θυμάμαι” υπό την συνοδεία του ξέφρενου χορού τού Παύλου  Παυλίδη  με την κιθάρα ανά χείρας ,από τα πιο ενδιαφέροντα  στιγμιότυπα της  βραδιάς.

Η  συμβολή των  b-movies   ουσιαστική όπως και κάθε  φορά, αν εξαιρέσουμε μια μικρή κακοτυχία με το σπάσιμο της χορδής του Σπύρου Χατζηκωνσταντίνου που αντιμετωπίστηκε αρκετά γρήγορα παρ’όλα αυτά. Η δική μου πιο αγαπημένη στιγμή της βραδιάς, νομίζω ότι χωρίς πολύ σκέψη  είναι  στο  “δεν έχει τέλος” των ξύλινων:

“Σκέφτομαι τις πόλεις που μου λέγαν

μείνε λίγο ακόμα μείνε, που θες να φτάσεις

κι απαντούσα έχω ήδη φύγει από καιρό

συγχώρεσε με, μη με ξεχάσεις

Ύστερα σκέφτομαι το δρόμο

ίσως να σε ξαναδώ, άλλη μέρα”

και    φυσικά το “καράβι”  ορμητικό, ρυθμικό  που σε παρασύρει,  μ’ένα στιχάκι που νομίζω ότι τριγυρίζει διαρκώς στο μυαλό μου: “Τι είν’ η γαλήνη, τι  είν’ η γαλήνη αν συγχωρέσεις  τον εαυτό σου λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη…”

Πλησιάζοντας προς  το τέλος ,ακούσαμε προσεκτικά ένα ολοκαίνουριο κομμάτι, που  φέρει  τον  τίτλο: “περισσότερες  φορές “,ένα ήρεμο  κομμάτι  αλλά τόσο αέρινο, απ’ αυτά που σε κάνουν να ονειρεύεσαι  και  με  τα μάτια  ανοιχτά, αξίζει να παραθέσω τους στίχους:

“τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά,

ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτά σιωπηλά,

την προηγούμενη φορά  του είχα πει κάπου  σ’ αυτή τη στροφή 

ότι θα άλλαζα πορεία  κι ότι πια  δεν  θα  μπορεί  να  με βρει…” 

και  τελευταίο κομμάτι, πριν την καληνύχτα  το “Παράξενο  τραγούδι”, τόσο διαφορετικό, τόσο έντονο και  για να μην  ξεχνιόμαστε: “ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ  ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ”, τον νου σας…