Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας κυρίως, εγώ όμως διάλεξα επίτηδες αν θέλεις να λοξοδρομήσω λιγάκι… έχοντας αυτόν τον μπαμπά δεν θα μπορούσα με τίποτα να την ψωνίσω γιατί ήταν εκείνος ο άνθρωπος που ήταν τόσο ακομπλεξάριστος, τόσο απλός, τόσο μετρημένος τόσο σεμνός…
Ναταλία, πόσο εύκολο είναι να φέρεις το επίθετο Γερμανού όταν όλοι γνωρίζουν ότι είσαι κόρη του αείμνηστου Φρέντυ;
Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά το καλό είναι ότι δεν ακολούθησα ακριβώς το δικό του επάγγελμα και έτσι απέφυγα την παγίδα να πατήσω πάνω στα δικά του βήματα. Δηλαδή ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας κυρίως, εγώ όμως διάλεξα επίτηδες αν θέλεις να λοξοδρομήσω λιγάκι. Οπότε προσπάθησα να κρατήσω όσο μπορούσα τα πράγματα που έμαθα απ’ αυτόν και να τα αξιοποιήσω στο δικό μου το χώρο.
Πιστεύεις ότι λόγω του πατέρα σου άνοιξαν πιο εύκολα οι πόρτες στο ξεκίνημα της καριέρας σου;
Σίγουρα!! Όποιος ήταν στη θέση μου και σου ‘λεγε όχι, τι είναι αυτά που λες… εγώ με την αξία μου και όχι με ξένες πλάτες κ.λπ. θα σου ‘λεγε ψέματα. Εγώ πιστεύω ότι ένα ηχηρό επίθετο λειτουργεί οπωσδήποτε σαν κλειδί και για να το πούμε πιο λαϊκά σαν «βύσμα» όπως λένε και στο στρατό. Οπότε το μόνο βέβαιο είναι ότι άνοιξαν πιο εύκολα οι πόρτες λόγω του επιθέτου. Το θέμα όμως είναι ότι με αυτό τον τρόπο δεν εξασφαλίζεις και τη διάρκεια της παραμονής σου. Η πόρτα λοιπόν θα σου ανοίξει πιο εύκολα, το πόσο θα μείνεις όμως εξαρτάται από σένα πια.
…πιστεύω ότι ένα ηχηρό επίθετο λειτουργεί οπωσδήποτε σαν κλειδί και για να το πούμε πιο λαϊκά σαν «βύσμα» όπως λένε και στο στρατό…
Κατηγορήθηκες ποτέ ότι χωρίς να το αξίζεις έφτασες ψηλά και κατάφερες όσα έχεις κάνει ως σήμερα επειδή είσαι η κόρη του Φρέντυ Γερμανού;
Νομίζω ότι αυτό το απέφυγα, αισθάνομαι αρκετά τυχερή. Ίσως στην αρχή να αντιμετώπισα κάποιες δύσπιστες ματιές ή να αντιμετώπισα κάποιους καχύποπτους ανθρώπους στο ξεκίνημα μου, οι οποίοι πολύ δικαιολογημένα ήταν καχύποπτοι απέναντι μου και πολύ δικαιολογημένα θέλανε να δούνε πρώτα «τι ψάρια πιάνω»!! Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, οι καχύποπτοι άνθρωποι μειώνονταν και τελικά δεν έχω ακούσει κάποιον να μου λέει «τελικά δεν άξιζες να κάνεις όσα έκανες και τα έκανες μόνο λόγω του επιθέτου που φέρεις».
Υπήρξαν φορές που ένιωσες ότι είχες ανθρώπους δίπλα σου για τη Γερμανού και όχι για τη Ναταλία;
Ναι, υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές. Ίσως λίγο παλιότερα, ίσως και λίγο πιο πρόσφατα αλλά ναι, υπήρξαν τέτοιες στιγμές. Εγώ νομίζω πάντα θα υπάρχουν τέτοιες στιγμές σε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουμε σ’ αυτό το χώρο. Είτε ηθοποιοί, είτε τραγουδιστές, είτε δημοσιογράφοι… Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας πλησιάζουν γιατί θέλουν κάτι από μας. Είναι ανθρώπινο αν θέλεις… είναι λογικό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άγγελοι! Το ευτύχημα είναι ότι τους έπαιρνα χαμπάρι νωρίς. Ακόμη και τις φορές που δεν το κατάλαβα νωρίς, λάμβανα το πάθημα σαν ένα καλό μάθημα!
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας πλησιάζουν γιατί θέλουν κάτι από μας. Είναι ανθρώπινο αν θέλεις… είναι λογικό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άγγελοι!
Όταν διαπιστώνεις ότι κάποιοι είναι δίπλα σου για την ιδιότητά σου τι κάνεις; Τους διώχνεις από δίπλα σου ή τους διατηρείς και παράλληλα είσαι επιφυλακτική μαζί τους;
Όχι δεν τους διατηρώ. Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου. Προτιμώ να έχω ανθρώπους δίπλα μου που ίσως είναι πιο σκληροί μαζί μου, ίσως μου μιλάνε απότομα ή μου ασκούν την πιο σκληρή κριτική του κόσμου στη δουλειά μου. Ας με στενοχωρούνε μ’ αυτά που θα μου πουν, το προτιμώ… παρά να έχω κόλακες και αυλικούς έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι δεν είναι εκεί εκατό της εκατό καθαροί για μένα, για τη Ναταλία!
Πες μας τρία σημεία του χαρακτήρα σου που δεν γνωρίζει ο κόσμος για σένα;
Είμαι πολύ ανασφαλής, πολλές φορές σε σημείο που να κουράζω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου και να τους αναγκάζω να μου λένε δεν επιτρέπεται αυτό το πράγμα, δεν έχεις καμιά δικαιολογία να είσαι έτσι, ξεκόλλα. Επίσης είμαι πολύ προστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπάω. Αν πειράξεις άνθρωπο που αγαπάω και δεν εννοώ μόνο ερωτικά αλλά και κάποιο φίλο μου ή συγγενή μου μπορώ να γίνω εγκληματική φιγούρα. Ζηλιάρα δεν θα το έλεγα αλλά γκρινιάρα γίνομαι αρκετές φορές το οποίο με εκνευρίζει αφόρητα, δηλαδή ποιο πολύ κουράζομαι εγώ από μένα πριν κουραστεί αυτός στον οποίο γκρινιάζω… Επίσης έχω μια μεγάλη αδυναμία και ευαισθησία στους ηλικιωμένους και στα αδέσποτα! Τόσο μεγάλη που θέλω κάποια στιγμή να κάνω κάτι γι’ αυτό… έχω δηλαδή στο πίσω μέρος του μυαλού μου να φτιάξω ένα πρότυπο οίκο ευγηρίας όπου οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας θα μπορούν να περάσουν τα τελευταία τους χρόνια, χωρίς να νιώθουν ότι είναι σε γηροκομείο, να περάσουν καλά, χαμογελαστά, με αξιοπρέπεια, με πολύ ηρεμία και ποιότητα ζωής κυρίως!! Ίσως επειδή μεγάλωσα με τη γιαγιά μου το έχω όλο αυτό, έχω τρελή αδυναμία στους ηλικιωμένους!
…ο βασικός τρόπος και το βασικό προσόν που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προωθήσει τη δουλειά του είναι να έχει ταλέντο. Αν δεν έχει ταλέντο… 8 προφίλ να έχει στο facebook και 38 λογαριασμούς στο twitter… προκοπή δεν θα δει!
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξεις κάτι στο χώρο της ελληνικής μουσικής τι θα ήταν αυτό;
Καταρχήν θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι όλα αυτά που λέμε είναι πολύ υποθετικά γιατί τώρα πια που η ελληνική δισκογραφία δεν έχει λεφτά, κινούμαστε λίγο σε παράλληλο σύμπαν εσύ και εγώ και με την ερώτηση και με την απάντηση. Αυτό που θα ‘θελα πάρα πολύ να κάνω είναι να τοποθετήσω σε κάθε δισκογραφική εταιρεία μια δεκαμελή ομάδα απλών ανθρώπων, που θα τους έβρισκα στο δρόμο, σε σχολεία, σε φροντιστήρια κ.λπ. Αυτοί λοιπόν οι δέκα άνθρωποι σε κάθε σύσκεψη ακρόασης ενός καινούριου δίσκου ή ενός καινούργιου καλλιτέχνη θα είχαν λόγο, άποψη και γνώμη και θα έλεγαν, αυτός ο δίσκος να βγει, αυτός ο καλλιτέχνης να βγει, αυτός όμως να μην βγει. Δηλαδή θα έδινα βήμα στον κόσμο και πιστεύω πως έτσι θα γλιτώναμε πάρα πολλά σκουπίδια από αυτά που κατά καιρούς έχουμε υποστεί και επιπλέον ίσως θα είχαμε ανακαλύψει πάρα πολλούς καλλιτέχνες τους οποίους δεν έχουμε ανακαλύψει γιατί κάποιοι άνθρωποι που είναι σε καρέκλες εταιρειών δεν τους έχουνε δώσει την ευκαιρία, γιατί έχουν προτιμήσει στη θέση τους κάποιους άλλους. Έτσι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι που καλούνται να αγοράσουν και να πληρώσουν τους δίσκους θα είχαν και γνώμη.
…θα ‘θελα πάρα πολύ να τοποθετήσω σε κάθε δισκογραφική εταιρεία μια δεκαμελή ομάδα απλών ανθρώπων, που θα τους έβρισκα στο δρόμο, σε σχολεία, σε φροντιστήρια… θα είχαν λόγο, άποψη και γνώμη και θα έλεγαν, αυτός ο δίσκος να βγει, αυτός ο καλλιτέχνης να βγει, αυτός όμως να μην βγει!
Σε μια δύσκολη περίοδο για την ελληνική τηλεόραση και ενώ παρατηρούμε να μειώνονται οι εκπομπές γενικά, εσύ παρουσιάζεις δύο πολύ πετυχημένες εκπομπές. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό; Θεωρείς ότι κάνεις «το κλικ» στον κόσμο και «γουστάρει» να σε βλέπει;
Σε μια δύσκολη περίοδο όπως πολύ σωστά είπες η τηλεόραση περνάει κρίση. Οι εκπομπές και τα σήριαλ έχουν μειωθεί πιο πολύ βέβαια διότι είναι πολυδάπανα. Εγώ αυτή τη στιγμή παρουσιάζω δύο εκπομπές οι οποίες είναι πολύ χαμηλού κόστους για το κανάλι, δηλαδή ήμουν τυχερή ως προς αυτό. Εδώ και τρία χρόνια που παίζονται, η εταιρεία παραγωγής Plus κατάφερε πολύ έξυπνα και τις παρουσίασε στο κανάλι σε ένα πάρα πολύ χαμηλό budget, δηλαδή συμφέρει απόλυτα τον Alpha και το «Μες στη καλή χαρά» και το «Chart show» γιατί πρόκειται για δύο ψυχαγωγικές εκπομπές με χαμηλό κόστος!!
Τώρα όσον αφορά την επιτυχία τους θα σου πω ότι αισθάνομαι τρελά ευγνώμων απέναντι στον κόσμο. Νομίζω ότι έχει να κάνει με αυτό που λέμε «όσο πιο απλό τόσο πιο καλό», είναι πολύ απλές εκπομπές, με καθόλου φαμφάρες, δεν έχει δήθεν ή υπερβολική γκλαμουριά καμία από τις δύο εκπομπές. Έχουν πολύ χαρά, πολύ γέλιο και αβίαστη ψυχαγωγία γιατί αυτή τη στιγμή αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος! Δεν πιστεύω δηλαδή ότι κάνω κάτι συγκλονιστικό ή ότι έχω εφεύρει την «πυρίτιδα», εγώ είμαι το ίδιο πρόσωπο τα τελευταία χρόνια που κάνω τηλεόραση αλλά προσπαθώ να εξελίσσομαι, κάθε χρόνο μαθαίνω, κάθε χρόνο βελτιώνομαι.
Για μένα αυτό που θεωρώ κομπλιμέντο ειδικά όταν έρχονται και παιδιά στο chart που έχουμε κοινό ή όταν με συναντάνε στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ οπουδήποτε και μου λένε είσαι ίδια από κοντά όταν μιλάς, με αυτό που βλέπουμε στη τηλεόραση.
Είσαι όμως ο εαυτός σου όπως βγαίνει προς τα έξω, δεν προσποιείσαι κάτι άλλο όπως πολλοί έχουν κάνει κατά καιρούς. Μήπως λοιπόν αυτή η ειλικρίνεια και η αμεσότητα παίζει ρόλο;
Φαντάζομαι πως αυτό παίζει ρόλο και σου λέω πολύ ειλικρινά και με το χέρι στη καρδιά ότι εμένα το πιο σημαντικό κομπλιμέντο που μπορεί να μου κάνεις ένας τηλεθεατής ή ένας άνθρωπος που θα με δει είναι ότι… ξέρεις εμένα δε μου λένε ποτέ είσαι κουκλάρα ή είσαι πολύ όμορφη γιατί ποτέ δεν ανήκα στη κατηγορία αυτών που κόβουν την ανάσα και δεν ήταν και το ζητούμενο μου. Για μένα αυτό που θεωρώ κομπλιμέντο ειδικά όταν έρχονται και παιδιά στο chart που έχουμε κοινό ή όταν με συναντάνε στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ οπουδήποτε και μου λένε είσαι ίδια από κοντά όταν μιλάς, με αυτό που βλέπουμε στη τηλεόραση. Όταν λοιπόν μου λένε είσαι ίδια και από κοντά όπως και στη τηλεόραση, αυτό είναι το καλύτερο κομπλιμέντο. Γιατί αυτό είμαι, αυτό που βλέπουν ακριβώς. Τι να κάνω δηλαδή να κοροϊδέψω τον τηλεθεατή, και πόσο να διαρκέσει αυτό, ένα μήνα, ένα χρόνο; Παραπάνω με τίποτα.
….το «Watch my dance» του Λούκα είναι ένα άκουσμα που, από την Ελλάδα η Eurovision θα το ακούσει για πρώτη φορά.
Πως γίνεται όταν έχεις μεγαλώσει με όλα αυτά τα φώτα και όταν έχεις καταφέρει και η ίδια τόσα πράγματα να είσαι τόσο χαμηλών τόνων όταν κάποιοι γύρω μας κάνοντας μια μικρή επιτυχία το «παίζουν» σταρ;
Γι’ αυτό όμως αντιδρώ φυσικά, γιατί μεγάλωσα με έναν πατέρα με τον οποίο από όταν ήμουν τριών ετών με έπαιρνε μαζί του σε εκπομπές και μεγάλωσα σε ένα πλατό. Όμως ειδικά έχοντας αυτόν τον μπαμπά δεν θα μπορούσα με τίποτα να την ψωνίσω γιατί ήταν εκείνος ο άνθρωπος που ήταν τόσο ακομπλεξάριστος, τόσο απλός, τόσο μετρημένος τόσο σεμνός… Oυσιαστικά σεμνός όμως, όχι απλά να προσποιείται και αυτό πότισε στο πετσί μου ουσιαστικά, το να με μάθει από πολύ μικρή πόσο σημαντικό είναι να πατάς και με τα δύο σου πόδια, να με μάθει να είμαι πολύ απλή, πολύ ταπεινή και πάρα πολύ προσγειωμένη οπότε δεν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς με τον πατέρα που είχα. Είναι το DNA τέτοιο, αν είχα γίνει αλλιώς θα ήταν είτε βιολογικό λάθος ή κάποιο λάθος που θα είχαν κάνει οι γονείς μου στην ανατροφή μου.
…αν στα είκοσι παιδιά που συμμετέχουν σε talent show, τρεις καταφέρουν να ξεχωρίσουν, το ελληνικό τραγούδι θα βγει κερδισμένο με τρία ακόμα νέα ταλαντούχα παιδιά!
Έχεις συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους έλληνες καλλιτέχνες. Ποιος είναι ο τρόπος που επιλέγεις σε ποιον θα δώσεις ένα τραγούδι; Γράφεις πρώτα και μετά αποφασίζεις σε ποιον θα ταίριαζε ή το αντίθετο;
Λοιπόν, πάμε τώρα εσύ και εγώ να καταρρίψουμε ένα μύθο!! μου δίνεις μια πολύ καλή ευκαιρία και ένα πολύ καλό πάτημα να το ξεκαθαρίσω αυτό… με ποιο τρόπο επιλέγω;;; Η αλήθεια είναι ότι δεν τους επιλέγω εγώ, με επιλέγουν εκείνοι! Τα ποιο πολλά μου τραγούδια τα έχω γράψει γιατί οι καλλιτέχνες μου ζήτησαν το στίχο. Παράδειγμα, τα τραγούδια της Άννας Βίσση γράφτηκαν επειδή ο Καρβέλας μου είπε γράψε μου, το «Μόνο μη μου πεις πως μ’ αγαπάς» γράφτηκε γιατί ο Ρέμος μου ζήτησε το στίχο στη μουσική του Κυριάκου Παπαδόπουλου, το «Για σένανε φοβάμαι» γράφτηκε γιατί μου το ζήτησε ο Σφακιανάκης… Ουσιαστικά λοιπόν εκείνοι με επιλέγουν, όχι εγώ και μ’ αρέσει που με ρωτάς γιατί έχουν πει παράδειγμα η Ναταλία έγραψε στον Αντώνη Ρέμο αυτό το τραγούδι άρα ο Αντώνης της ενέπνευσε αυτό… δεν είναι όμως έτσι, εκείνοι με επιλέγουν άρα θα πρέπει να ρωτήσουμε εκείνους γιατί το κάνουν.
Με ποιον τρόπο όμως σε επιλέγουν για να γράψεις τραγούδια τους; Λόγω πολλών ετών γνωριμίας/φιλίας ή επειδή έχουν δει δείγματα της δουλειάς σου και σε εμπιστεύονται τυφλά;
Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την συγκυρία της στιγμής γιατί ουσιαστικά ας πούμε με ανθρώπους όπως είναι η Άννα ή ο Νότης ή ο Ρέμος και τόσοι άλλοι, συναντήθηκαν κάποια στιγμή οι ζωές μας αν θέλεις, συνεργαστήκαμε σε κάποιους δίσκους, μετά σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε για αρκετά χρόνια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε φίλοι. Για παράδειγμα με το Ρέμο συναντήθηκαν φέτος ξανά οι δρόμοι μας που του ξανάδωσα τραγούδι που θα κυκλοφορήσει λογικά το Σεπτέμβριο σε μουσική Κυριάκου Παπαδόπουλου… ενώ είχαμε όμως χαθεί για 4-5 χρόνια στιχουργικά, αυτό όμως δε σημαίνει κάτι, όλα είναι συγκυρίες. Δε σημαίνει ότι όταν συνεργαστείς με κάποιον θα γράφεις πάντα γι’ αυτόν. Το στιχουργικό για μένα δεν είναι ακριβώς σαν επάγγελμα, κάποιες εποχές έγραφα με λύσσα ακατάπαυστα, μετά το άφησα για δύο χρόνια γιατί είχα αφοσιωθεί πολύ στην τηλεόραση και τώρα το ξανάπιασα πάλι με λύσσα!!!
Πόσο συχνά σε πλησιάζουν νέοι καλλιτέχνες ή managers για να τους γράψεις τραγούδια ή για να παίξεις τραγούδια τους στην εκπομπή σου;
Αυτό γινόταν μέχρι την εποχή που μπήκε στη ζωή μας το μαγικό χαρτάκι που λέγεται «playlist», οπότε τώρα ευτυχώς το λούζονται οι διευθυντές των ραδιοφώνων αυτό, αφού πλέον οι managers πηγαίνουν κατευθείαν στο διευθυντή προγράμματος γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η Ναταλία θα τους παραπέμψει εκεί, οπότε πάνε κατευθείαν στον Valentino (γέλια).
Φέτος η ΕΡΤ αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία συμμετοχής στη Eurovision σε παιδιά που προέρχονται από talent shows. Πως το κρίνεις εσύ όλο αυτό;
Δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν έχω κανενός είδους πρόβλημα με τα παιδιά που προέρχονται από talent shows, άλλωστε έχω υπάρξει κριτής σε δύο talent shows και αν είχα θέμα δεν θα πήγαινα εξ αρχής. Εγώ πιστεύω ότι έχουν πολύ ταλέντο όλα τα παιδιά που συμμετέχουν φέτος σαν υποψήφια για το διαγωνισμό της Eurovision και πραγματικά η Eurovision είναι ίσως αν θέλεις ένας διαγωνισμός για νέα παιδιά χωρίς καθόλου βεβαίως να αποκλείω το γεγονός ότι θα μπορούσε να συμμετάσχει και ένας μεγαλύτερος σε ηλικία καλλιτέχνης με ένα δυνατό τραγούδι και να κάνει την έκπληξη. Το έχω ξαναπεί άλλωστε ότι είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού και όχι τραγουδιστή!
Πιστεύεις ότι τα παιδιά αυτά έχουν την εμπειρία και τις γνώσεις να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας, δεδομένου ότι βρίσκονται στο ξεκίνημα τους και μάλιστα σε μια περίοδο που το παραμικρό δημόσιο έξοδο κρίνεται ή ακόμα περισσότερο κατακρίνεται;
Αν το πάμε με αυτό το σκεπτικό καλό θα ήταν να το αποφύγουμε τελείως αυτό το έξοδο και να μην γίνει καθόλου Eurovision, έτσι όπως το θέτεις. Από τη στιγμή που η ΕΡΤ αποφάσισε ότι και φέτος η Ελλάδα θα συμμετέχει, ελπίζω να το κάνουν με το λιγότερο δυνατό κόστος για να μην μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι!! Δε νομίζω ότι είναι θέμα εμπειρίας, αυτό που νομίζω ότι χρειάζεται είναι λάμψη, ταλέντο και ένα καλό τραγούδι, το ξαναλέω!! Δεν πιστεύω ότι η Eurovision είναι θέμα εμπειρίας, και η Έλενα όταν συμμετείχε 24 χρονών ήταν, ιδιαίτερη εμπειρία δεν είχε, αλλά βγήκε πάνω και τους κατέπληξε όλους! Πάντα μπορεί να γίνει η έκπληξη αρκεί το τραγούδι να είναι καλό και εκείνη τη μέρα ο καλλιτέχνης να είναι σε καλή στιγμή, να λάμψει και να καταφέρει να δώσει το εκατό τις εκατό του εαυτού του… αυτό μετράει.
Πρόσφατα οι Τριημιτόνιο δήλωσαν ότι τα ίδια τα ΜΜΕ υποβαθμίζουν και κατινιάζουν την ίδια μας τη συμμετοχή στη Eurovision στη χώρα μας. Το πιστεύεις εσύ αυτό;
Κοίταξε κατά καιρούς τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν περάσει τη Eurovision από διάφορα κόσκινα, άλλες φορές την υμνούμε και την παρουσιάζουν σαν να είναι το εθνικό μας φεστιβάλ του Σαν Ρέμο όπως με την Παπαρίζου ή το Σάκη και άλλες φόρες μας πιάνουν τα νεύρα μας και λέμε τι αηδίες είναι αυτές, τι καρναβάλια είναι αυτά και τι χάλια που είναι οι συμμετέχοντες. Τα Ελληνικά ΜΜΕ είναι λίγο… πως θα ξυπνήσουν, σηκωθήκανε με το αριστερό πόδι οπότε όλα τους φταίνε… δεν έχουν και πολύ άδικο τα παιδιά γιατί είναι νέα παιδιά και από τη μέρα που βγήκε το κομμάτι τους έχουν ακούσει τα πάντα… ότι είναι κλεμμένο και πόσα άλλα… δεν έχουν και πολύ άδικο.
Θα ήθελα να μου πεις ποιο τραγούδι από τα έξι που συμμετέχουν ξεχωρίζεις εσύ και για ποιο λόγο;
Μου αρέσει πολύ το «Watch my dance» του Λούκα και μου αρέσει και της Νίκης Πόντε το κομμάτι το «I don’t wanna dance». Είναι δύο διαφορετικά τραγούδια αλλά και εγώ σαν άνθρωπος έχω και τα δύο διαφορετικά ακούσματα, δηλαδή μου αρέσουν και τα dance μου αρέσουν και τα ζεϊμπέκικα. Απλά είχα πει ότι το κομμάτι του Λούκα μου αρέσει λίγο περισσότερο και το ξανά λέω αυτό, γιατί είναι αρκετά διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα, ένα πολύ διαφορετικό άκουσμα, είναι πρωτότυπο, δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχουμε στείλει μέχρι τώρα, ένα άκουσμα που από την Ελλάδα η Eurovision θα το ακούσει για πρώτη φορά.
Αν σου γινόταν πρόταση να γράψεις ξανά για τη Eurovision θα το έκανες ή θεωρείς ότι είναι ρίσκο μετά την πρωτιά που πήρες με την Έλενα Παπαρίζου;
Είναι λίγο… δεν είναι; Δηλαδή όταν έχεις κάνει αυτό που αισθάνεσαι για την πατρίδα σου, το έχεις φέρει εις πέρας, είναι ρίσκο. Τις μεγάλες κουβέντες βέβαια τύπου «δεν θα το έκανα ποτέ» ή «θα το ξανά έκανα» εγώ τις αποφεύγω για να μη χρειαστεί να διαψεύσω τον εαυτό μου, αλλά δεν είναι κάτι που θα ήταν στις άμεσες προτεραιότητές μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί ταλαντούχοι στιχουργοί που μπορούν να το κάνουν αυτό για τα επόμενα χρόνια.
Έχεις παρουσιάσει και έχεις βρεθεί και στη θέση κριτή talent show. Τελικά μετά από τόσα χρόνια πιστεύεις ότι όλο αυτό έχει κάποιο αποτέλεσμα; Υπάρχει όντως η πιθανότητα να ανακαλύψουμε αξιόλογες φωνές μέσα από τέτοιους διαγωνισμούς;
Κάποιος είπε πρόσφατα ότι «τα talent shows είναι βιομηχανίες ονείρων». Δεν διαφωνώ, αλλά όμως από την άλλη πολλές φορές τα όνειρα βγαίνουν αληθινά, οπότε ακόμα και αν είναι έτσι, εγώ θα πω ότι τα talent shows δίνουν την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να βιώσουν το όνειρό τους και να το κάνουν πραγματικότητα και δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Σίγουρα κάποια παιδιά ξεκινούν με πάρα πολλές προσδοκίες και τελικά μένουν πίσω με τα φτερά κομμένα, που είναι κακό ναι, αλλά έτσι είναι και η ζωή εκεί έξω, ξεκινάς με πάρα πολλά όνειρα και στα μισά του δρόμου λες τελικά δεν βγήκε αληθινό το όνειρό μου. Για κάποιους άλλους όμως το όνειρο βγαίνει αληθινό, οπότε ακόμα και αν στα είκοσι παιδιά, τρεις καταφέρουν να ξεχωρίσουν, το ελληνικό τραγούδι θα βγει κερδισμένο με τρία ακόμα νέα ταλαντούχα παιδιά.
Πιστεύεις ότι τέτοιου είδους διαγωνισμοί «φουσκώνουν τα μυαλά» στα παιδιά κάνοντάς τα να πιστεύουν ότι θα κερδίσουν πολλά χρήματα από αυτό. Ο Πάνος Κιάμος μας δήλωσε ότι δεν θα ήταν ποτέ κριτής σε talent show γιατί δεν μπορεί να κόβει τα όνειρα ενός ανθρώπου, από την άλλη όμως πιστεύει ότι δεν είναι τα πράγματα τόσο ωραία όσο παρουσιάζονται στους διαγωνισμούς. Ποια η δική σου άποψη;
Δεν έχει άδικο και πολλές φορές τους γεμίζουμε και εμείς τα μυαλά, κάνοντας τους κομπλιμέντα και μετά βγαίνουν έξω και βλέπουν τη σκληρή πραγματικότητα… «άλλα μου λέγανε, άλλα μου τάζανε και τώρα βλέπω άλλα». Όμως θα σου πω κάτι… τώρα πια είναι υποψιασμένα πιστεύω, ξέρουν πολύ καλά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και παρόλα αυτά επιμένουν να δηλώνουν συμμετοχές που ξεπερνούν τις 8-10.000 κάθε χρόνο, άρα βλέπεις ότι επιμένουν και θέλουν, δεν τους βάζει κανείς το πιστόλι στον κρόταφο, άρα αυτό κάτι σημαίνει. Και από το γεγονός και μόνο ότι στο δεύτερο Dreamshow βγήκε νικητής ο Νίκος Οικονομόπουλος, που για εμένα είναι από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχει αυτή τη στιγμή η νέα γενιά, μόνο και μόνο από αυτό για εμένα υπάρχει ελπίδα.
Αν σου γινόταν πρόταση θα συμμετείχες ξανά ή πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα που διεξάγονται αυτές οι εκπομπές;
Αναλόγως! Αρκεί να μην είχα και το πρωινό και το «ΟΚ» και αυτό, δηλαδή να μην ήμουν ένας μαϊντανός που έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Επίσης αναλόγως την παρέα, αναλόγως το κανάλι, αναλόγως τι talent show θα ήταν κλπ, είναι πολλά τα «αναλόγως». Δεν θα ήμουν αρνητική σε καμία περίπτωση απλά είναι αρκετές οι προϋποθέσεις.
Στην πορεία σου έως σήμερα έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά με πολλά πράγματα. Στιχουργός, δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να δοκιμάσεις ή θεωρείς ότι έχεις καλυφθεί επαγγελματικά;
Πάντα υπάρχουν πράγματα που θες να δοκιμάσεις, ας πούμε εγώ αγαπώ πολύ το γράψιμο. Το γράψιμο είναι κάτι που το κάνω μέσα από τους στίχους και μέσα από τη στήλη μου στο «ΟΚ», αλλά θα ήθελα να το κάνω λίγο παραπάνω αν θέλεις, να γράφω λίγο περισσότερο.
Ποια είναι η σχέση σου με το διαδίκτυο; Θεωρείς ότι μπορεί να φανεί χρήσιμο σε πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες; Τους παρέχει τη δυνατότητα να προωθσουν φθηνά, εύκολα και γρήγορα τη δουλειά τους;
Εγώ γενικά είμαι πολύ «internet-άκιας» δηλαδή σερφάρω στο internet όποτε έχω χρόνο αρκετά, έχω και facebook, έχω και twitter λογαριασμό. Τώρα αν βοηθούν τους νέους καλλιτέχνες να προωθήσουν τη δουλειά τους, ναι, «αν» μπαίνουν στον κόπο να έχουν κανονική επαφή με τους followers/φίλους και δεν το δίνουν όλο αυτό σε κάποιον άλλο να το μανατζάρει (που συνήθως αυτό κάνουν γι’ αυτό με βλέπεις λίγο διστακτική)!! Αν και επιμένω ότι παρά το γεγονός ότι το internet έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, εγώ ανήκω στη ρομαντική σχολή και πιστεύω ότι ο βασικός τρόπος και το βασικό προσόν που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προωθήσει τη δουλειά του είναι να έχει ταλέντο. Αν δεν έχει ταλέντο… 8 προφίλ να έχει στο facebook και 38 λογαριασμούς στο twitter… προκοπή δεν θα δει (γέλια).
Δεδομένου ότι είσαι «internet-άκιας» όπως μας δήλωσες πιο πάνω ποια η γνώμη σου για το site μας το tralala.gr;
Μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Συχνά πυκνά το επισκέπτομαι και μου αρέσει πάρα πολύ. Επίσης κάνετε πάρα πολύ ωραίες συνεντεύξεις.
Συνέντευξη στη Σοφία Μπεκιάρη
