Οι URIAH HEEP μέχρι και δύο χρόνια πριν ήταν εδώ και μια δεκαετία ένα συγκρότημα χωρίς ουσιαστικό λόγω ύπαρξης (δισκογραφικά ανενεργοί βλέπεις). Όσες φορές παρευρέθηκα σε κάποιο live τους μέχρι τώρα ήταν για να φύγει ένα απωθημένο, για να δω μια πολύ καλή tribute μπάντα του εαυτού της. Μέχρι τώρα. Γιατί το 2008 κυκλοφόρησαν το φανταστικό “Wake The Sleeper”, έναν δίσκο όχι απλά αντάξιο της ιστορίας τους αλλά ένα δίσκο που γράφει ιστορία από μόνος του. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να τους ξαναδώ, και όχι ο εορτασμός των 40(!!) χρόνων ύπαρξης τους.
Ακριβώς στην ώρα τους εμφανίστηκαν στην σκηνή με το ομώνυμο κομμάτι-εισαγωγή του “Wake the Sleeper” και μας ξύπνησαν για τα καλά από το λήθαργο της αναμονής. Πολύ ωραία και η συνέχεια με ένα ικανοποιητικό set-list, αν και αρκετά αναμενόμενο. Ευτυχώς δεν παραγκώνισαν τα νέα τους κομμάτια αφού μάλλον αυτά ήταν που περίμενα με μεγαλύτερη λαχτάρα να ακούσω(“Book of Lies” και “Angels Walk With You”).
Περιττό να αναφέρω ότι σε κομμάτια όπως τα “Lady In Black”, “Easy Livin'”, “July Morning” και “Gypsy” έγινε χαμός και η φωνή του κοινού υπερκάλυπτε αυτή του Shaw, αφού μερικά τραγούδια είναι «μεγαλύτερα» από το ίδιο το συγκρότημα, και αυτό δείχνει πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι οι URIAH HEEP(πόσο οξύμωρο είναι αυτό?!?). Αυτό και το γεγονός ότι όσο καλή και να ήταν η επιλογή των κομματιών, όλοι, μα όλοι θα είχαν παράπονο για κάποια από τα προσωπικά τους αγαπημένα κομμάτια που έμειναν απ’ έξω.
Όλο το συγκρότημα έδειχνε να το διασκεδάζει εξίσου με το κοινό, και γιατί όχι αφού έχουν κάθε λόγο, με ένα καταπληκτικό νέο δίσκο, επέτειο 40 χρόνων και πάνω απ’ όλα ένα κοινό που γεμίζει το χώρο που εμφανίζονται σε κάθε επίσκεψή τους στη χώρα μας. Μορφή της συναυλίας ο Phil Lanzon, που όποιος αφιέρωνε λίγο χρόνο να κοιτάξει προς την μεριά των πλήκτρων, θα έβλεπε έναν τρελαμένο τύπο να φωνάζει και να χειρονομεί ασταμάτητα με μία τεράστια γκάμα από γκριμάτσες.
Εν τέλει, μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα τη συναυλία, αφού ούτε που κατάλαβα πότε τελείωσε(καλά, 1+30 ώρα δεν είναι και πολύ για επετειακή συναυλία…), αλλά πάντα μετά από κάθε συναυλία τους δεν μπορώ να μην φαντάζομαι πως θα ήταν να τους βλέπω στα πραγματικά καλά τους με Byron στη φωνή, όσο άδικο και χαζό και αν είναι αυτό, αφού και οι δουλειές με τον Shaw μου αρέσουν, και ο ίδιος έχει μία πολύ καλή φωνή, τα δίνει όλα live και φυσικά δεν θα μπορούσα καν να τον έχω συναντήσει όσο ήταν στους HEEP(τον Byron). Αλλά τι να κάνουμε θέλω QUEEN με Mercury, THIN LIZZY με Lynott και άπαχη σοκολάτα. Ας επιστρέψω στην φαντασία λοιπόν…
Διαβάστε επίσης
