Πάμε Θέατρο: “Το αμάρτημα της μητρός μου”!|Είδαμε τη παράσταση!

Τα κίνητρα για να παρακολουθήσει κανείς το συγκλονιστικό αυτό έργο του Γεωργίου Βιζυηνού είναι πολλά. Θα θέλαμε να σημειώσουμε οτι ανάμεσα στους θεατές βρίσκονταν και καθηγητές με τους μαθητές τους. Το καθαρά βιογραφικό αυτό διήγημα μας παρουσιάζει κάποιες πολύ σημαντικές πτυχές των παιδικών και νεανικών χρόνων του Βιζυηνού. Υπογραμμίζεται η παράξενη συμπεριφορά της μητέρας του προς τα παιδιά της. Έδειχνε να ευνοεί υπερβολικά την κόρη της και άλλα δύο κορίτσια που υιοθέτησε, ενώ παράλληλα παραμελούσε τους γιους της. Η συμπεριφορά της αυτή οφείλεται σε ένα τρομερό μυστικό που κρατούσε κρυμμένο για πολλά χρόνια. Στο διήγημα έχουν γίνει κάποιες μικρές προσθήκες, μια μικρή εισαγωγή δηλαδή, που εκτυλίσσεται στο ψυχιατρείο όπου είναι έγκλειστος ο συγγραφέας καθώς και ενίσχυση των διαλόγων προκειμένου να εξυπηρετηθεί η μεταφορά στο θέατρο. Ακόμη, ενώ στο αρχικό κείμενο ο μοναδικός αφηγητής είναι ο Βιζυηνός, ως ενήλικας πλέον, εδώ σε κάποια σημεία παίρνει τη σκυτάλη της αφήγησης και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Χρήστος. Αξίζει να σημειωθεί πως ακόμη και η προαναφερθείσα εισαγωγική σκηνή είναι στην καθαρεύουσα, όπως και όλα το υπόλοιπο κείμενο με εξαίρεση τους διαλόγους. Για κάποιον άνθρωπο που δεν είναι εξοικιωμένος με τη γλώσσα του Βιζυηνού, ίσως θα ήταν καλύτερο να διαβάσει πρώτα το κείμενο, ώστε να μην έχει κανένα πρόβλημα με την κατανόησή του.

Η μεταφορά του δραματικού διηγήματος στο θέατρο είναι άκρως συγκινητική και όλοι οι χαρακτήρες μας παρουσιάζονται άμεσοι και άκρως ρεαλιστικοί. Οι σκηνές στις οποίες πραγματικά ανατριχιάσαμε ήταν η κορύφωση της παράστασης, η εξομολόγηση του αμαρτήματος, αλλά και η προσευχή της μάνας στην εκκλησία και το ταξίδι της μικρής Αννιώς προς το θάνατο που αναδείχθηκε ιδιαίτερα από την απλή αλλά ευρηματική σκηνοθεσία! Το κύριο θέμα που θίγεται είναι η ενοχή και ο τρόπος που επηρεάζει τη συμπεριφορά μας…

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι καθηλωτικές! Ξεχωρίζουν βέβαια ο Ηλίας Λογοθέτης και η άψογη Μαρία Ζαχαρή, η οποία ενσαρκώνει την τραγική μάνα και δείχνει να βιώνει απόλυτα όλα της τα συναισθήματα, ενώ οι κινήσεις της συνοδεύονται από μία μεγάλη εκφραστικότητα. Ο Λογοθέτης κατά τη διάρκεια της παράστασης εναλλάσσεται από παιδί σε ενήλικα και το αντίστροφο. Εδώ ακριβώς εντοπίστηκε και ένα μικρό πρόβλημα, μιας και στην περίπτωση του παιδιού οι εκφράσεις και οι κινήσεις του είναι λίγο υπερβολικές. Επίσης σε κάποιες στιγμές μιλούσε λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι θα έπρεπε, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την δυσκολία που ήδη υπάρχει στη γλώσσα.  Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Δήμητρα Καρδιτσιώτη, Σάββας Σουρμελίδης και Λάμπρος Παπαγεωργίου)  είναι αδιαμφισβήτητα ταλαντούχοι και δείχνουν σεβασμό στο έργο. Τα συναισθήματα είναι δοσμένα με τόσο έντονο τρόπο που ο θεατής συμπάσχει ενώ γενικότερα, τα μέλη της ομάδας έχουν πολύ καλή χημεία… Η σκηνοθεσία του Ηλία Λογοθέτη είναι λιτή, δίνει παρ’ όλα αυτά σημασία στις λεπτομέρειες. Η μουσική του Μιχάλη Γλυνιαδάκη πολύ καλή, ο φωτισμός της Κατερίνας Μαραγκουδάκη είναι άψογος και τα λιτά σκηνικά της Μαρίας Ζαχαρή εξυπηρετούν το υπέροχο αποτέλεσμα, μιας και πρωταγωνιστής εδώ είναι το ίδιο το κείμενο και δεν υπήρχε ανάγκη για καταφυγή σε άλλα μέσα εντυπωσιασμού. Τα κοστούμια είναι ανάλογα της εποχής και της οικονομικής κατάστασης των χαρακτήρων ενώ το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι προσιτό.

Συνοψίζοντας, η παράσταση (στο θέατρο Τριανόν αυτή τη σεζόν) είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου και θα προτείναμε ανεπιφύλακτα σε όλους να μην τη χάσουν… Το αποτέλεσμα είναι άρτιο και όλοι οι συντελεστές ανταποκρίθηκαν επάξια στο δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς ενός από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Παίζουν: Ηλίας Λογοθέτης, Μαρία Ζαχαρή, Δήμητρα Καρδιτσιώτη, Σάββας Σουρμελίδης, Λάμπρος Παπαγεωργίου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ηλίας Λογοθέτης
Σκηνογραφία: Μαρία Ζαχαρή
Μουσική: Μιχάλης Γληνιαδάκης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη