Κάποτε παρευρέθηκα σε μια προβολή ενός βίντεο με θέμα τη γνωσιολογική αντίληψη της κίνησης. Στην οθόνη ήταν σκόρπιες καμία δεκαριά κουκκίδες φαινομενικά ατάκτως ερριμμένες σαν αστερισμός στο νυχτερινό ουρανό. Ξαφνικά αυτές οι κουκκίδες άρχισαν να κινούνται και ως δια μαγείας εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που περπατούσε, όχι με φωτογραφική πιστότητα μην φανταστείτε, απλά οι κουκκίδες ήταν τοποθετημένες σε τόσο στρατηγικά σημεία (κλειδώσεις , κεφάλι, άκρα) και η θέση τους εναλλασσόταν από σημείο προς σημείο του επιπέδου με τέτοιο ρυθμό που αδιάσειστα σχηματιζόταν μπροστά μας ένα αφαιρετικό ανθρωπάκι που κινούταν. Ορμώμενος απ’ αυτήν την εικόνα, για αυτήν την εβδομάδα έψαξα μορφές όπου ο ρυθμός αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής έχει «μεταγλωττιστεί» σε εικόνα. Ιδού τα ευρήματα μου.
Ζωοπραξισκόπια και παραλλαγές
Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι απ’ τα πρώιμα τραγανιστά και άξια συλλογής και αναζήτησης μαραφετάκια που οδήγησαν στο σημερινό γιγαντισμό εικονοποιίας, που λέγεται κινηματογραφική βιομηχανία. Αυτά οι προϊστορικοί καρτουνοποιοί μπορεί να κάνουν κάποιους να καγχάσουν για τη μινιμαλιστική προσφορά τους στο «ρεφενέ» του animation όμως απομονώνουν τέλεια στη χρήση τους το γνώρισμα που μας απασχολεί. Η αποτύπωση του ρυθμού είναι εξαιρετικά ευκρινής. Τα περισσότερα από δαύτα δε, έχουν Ελληνική ονομασία πάρτε για παράδειγμα το Ζωοπραξισκόπιο (Ζοοpraxiscope).
To Ζωοπραξισκόπιο εφευρέθηκε το 1879 απ’ τον Eadweard Muybridge έναν απ’τους πρωτοπόρους φωτογράφους της Ιστορίας. Αποτελείτο από δύο κύρια μέρη:την ξύλινη συσκευή προβολής που έμοιαζε με φανάρι περιείχε φακό, λάμπα, ρυθμιζόμενο κλείστρο, μηχανισμό περιστροφής- και τους γυάλινους δίσκους πάνω στους οποίους ζωγραφίζονταν κυκλικά παραστάσεις ανθρώπων ή ζώων με μικρές παραλλαγές στην κίνηση. Όταν οι γυάλινοι αυτοί δίσκοι περιστρέφονταν με μεγάλη ταχύτητα πάνω στη βάση του μηχανήματος η παράσταση αποκτούσε δράση και ρυθμό.
Ο Muybridge χρησιμοποίησε το Ζωοπραξισκόπιο για να παρατηρήσει καλύτερα την κίνηση των ζώων, θέμα που αποτελούσε και επαγγελματικό φετίχ του. Ένας ιστορικός «δίσκος» μάλιστα με αποτυπωμένο τον καλπασμό ενός αλόγου κούρσας χρησιμοποιήθηκε απ’ τον Μuybridge για να αποδείξει πως σε μια συγκεκριμένη στιγμή της κίνησης του ζώου και τα τέσσερα πόδια του βρίσκονται στον αέρα. Εδώ ένας δίσκος που απεικονίζει ένα ζευγάρι που χορεύει:
Σειρά τώρα έχει το φοβερό και τρομερό Φενακιστοσκόπιο (Ελληνικότατο μέχρι κεραίας και αυτό απ’ το «φενακίζειν» που σημαίνει εξαπατώ, πλανεύω). Το Απατηλοσκόπιο (Phenakistiscope) λοιπόν εφευρέθηκε ταυτόχρονα το 1832 από τον Βέλγο Joseph Plateau και τον Αυστριακό Simon von Stamper. Στη περίπτωση αυτή, η οφθαλμαπάτη λειτουργούσε ως εξής: Σε έναν-σε κάποιες περιπτώσεις και δύο- περιστρεφόμενο οριζόντιο δίσκο με ορθογώνιες εγκοπές ανά την περίμετρο του σχεδιάζονταν οι σιλουέτες , φιγούρες που θα έδιναν την ψευδαίσθηση της κίνησης με την αύξηση της ταχύτητας. Για να συμβεί αυτό ο κάτοχος του Απατηλοσκοπίου έπρεπε να κοιτάξει μέσα απ’ τις εγκοπές σε έναν καθρέφτη με αντεστραμμένο το παιχνίδι ως προς αυτόν την ώρα που το περιέστρεφε. Το μυστικό που επαναλαμβάνεται σε όλες τις μορφές αυτών των συσκευών είναι η «χειραγώγηση» της αντιληπτική λειτουργίας που ονομάζεται Persistence of Vision (επιμονή της όρασης) και έχει να κάνει με το φαινόμενο της παραμονής για κάποια milisec μια «μεταεικόνας» ,πέραν της αρχικής ,πάνω στον αμφιβληστροειδή του ματιού μας. Έτσι μετριάζοντας την ισχύ αυτής της ιδιότητας με τη συγκοπτόμενη ορατότητα που επιτυγχάνεται μέσω των εγκοπών, ο παρατηρητής παύει να βλέπει μια συγκεχυμένη εικόνα και εστιάζει σε μια αρμονικά αντιληπτή κίνηση των χαρακτήρων ψευδαισθησιακά ολιστική. Δυστυχώς χωρίς μουσική αλλά εντυπωσιακότατο:
Άφησα για το τέλος το Ζωοτρόπιο (Ζoetrope) το οποίο διέφερε απ’ το Φενακιστοσκόπιο στο γεγονός πως οι φιγούρες ήταν ζωγραφισμένες στη μέσα πλευρά ενός κυλίνδρου (σαν graffiti σε «Γύρο του Θανάτου»)που στριφογύριζε και έφερε εξωτερικά τις γνωστές λειτουργικές σχισμές παρατήρησης. Με αυτόν τον τρόπο ήταν δυνατή η όραση της οφθαλμαπάτης από πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα. Πρώτη μοντέρνα κατασκευή Ζωοτροπίου απ’ τον Βρετανό Μαθηματικό William George Horner το 1833 που το είχε ονομάσει αρχικά «Δαίδαλο» με ανεπιβεβαίωτες αν και εικάσιμες τις πηγές της ονοματοδοτικής του έμπνευσης.
Μια εκπληκτική σύγχρονη εφαρμογή του Ζωοτροπίου που «ζωντανεύει» μοναδικά τη ρυθμικότητα είναι αυτή της εταιρίας animation Pixar. Το Ζωοτρόπιο με θέμα την ταινία Τoy Story 2 σχεδιάστηκε από τους καλλιτέχνες της εταιρίας και σήμερα εκτίθεται στο Disney California Adventure Hotel.
Εκατοντάδες μικρά τρισδιάστατα μοντέλα τοποθετήθηκαν σε μια κυκλική πλατφόρμα σε διάφορες πόζες. Αυτό που είναι εξαιρετικής σύλληψης κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος είναι ο τρόπος που οι δημιουργοί κατόρθωσαν το κλασσικό τρικ της διακεκομμένης όρασης για να μπορέσει να απομονωθεί αντιληπτικά η δράση των φιγουρών όντας σε κίνηση. Χρησιμοποιούν ένα στρoβοσκοπικό φωτισμό (το γνωστό strobe light των club) που εναλλασσόμενος απ ’το σκότος στο εκτυφλωτικό φλας δημιούργησε μια δεύτερη ψευδαίσθηση αυτής μιας τρισδιάστατης κλειδαρότρυπας ή ενός φρενιασμένου γενικού διακόπτη που επιλέγει αυτοβούλως και με σταθερή συχνότητα το πότε θα «ανοίξει» για τον παρατηρητή, αντικαθιστώντας έτσι δηλαδή τις εγκοπές του παρελθόντος. Κοιτάξτε:
Αυτό που μένει σαν επισήμανση για τα προαναφερθέντα αντικείμενα και ελπίζω να μην αυθαιρετώ είναι πως το ηχητικό τους ανάλογο εμπίπτει σε μια μάλλον πολυρυθμική σύνθεση. Δηλαδή πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο που ήταν ο ρυθμός εναλλαγής των φιγούρων επιβαλλόταν ελεγκτικά ένας δεύτερος , αυτός των εγκοπών που αν και ήταν πανομοιότυπος σε συχνότητα και περίοδο – υπήρχαν ισάριθμες εγκοπές με όσες ήταν οι φιγούρες- ανέκοπτε τη συνεχή οπτική επαφή με το δρώμενο, με αποτέλεσμα η δράση που εισέπραττε συνειδητά το μάτι εκ νέου –πέραν του γεγονότος πως πλέον ήταν κάτι νοηματικά σαφές- να εμφανίζεται φαινομενικά και σε πιο αργό ρυθμό.
Tenori on
O multi-media καλλιτέχνης Toshio Iwai –o οποίος σημειωτέον έχει επηρεαστεί πάρα πολύ απ’ τα πρώιμα παιχνίδια κινούμενων εικόνων όπως το ζωοτρόπιο και σε πολλές εκθέσεις του έχει αποπειραθεί να συνδέσει τον τρόπο λειτουργία τους με τη μουσική -συνεργάστηκε με τη ΥΑΜΑΗΑ και δημιούργησε ένα ψηφιακό μουσικό όργανο που αποτελεί μια προσπάθεια να εκλαϊκευτεί η δομή της μουσικής σύνθεσης μέσα από την εικόνα.
Το όργανο που ονομάστηκε Tenori On είναι ένα pad ουσιαστικά που αποτελείται από ένα κάναβο 16Χ16 γεμάτο LED διακοπτάκια. Αυτά έχουν ποικίλες χρήσεις. Λειτουργούν τόσο ως μονοφωνικά πλήκτρα , αλλά αν πατηθούν επι μακρόν μπαίνουν σε επαναληπτικό mode και παίζουν ξανά και ξανά τον ήχο ή το σύνολο ήχων που ενεργοποιούν σαν loop πάντα διαπλέκομενο με τα τριγύρω settings που έχουν επωμιστεί τα υπόλοιπα διακοπτάκια, οδηγώντας σε εντυπωσιακές αναπτύξεις ρυθμολογιών και περιπετειώδεις τονικές διαδοχές. Αρκετοί είναι οι διάσημοι ηλεκτρονικοί καλλιτέχνες που λάτρεψαν το Tenori on και το ενέταξαν στα live τους όπως ο Kieran Hebden , ο Jim O’Rourke,οι Pole,οι the Books, ο Robert Lippock κ.α. Μπορώ να πω πως το βίντεο παρουσίασης με έκανε να καταλάβω κάπως καλύτερα περί τίνος πρόκειται , είναι σαν βίντεο παιχνίδι σύνθεσης. Ακούστε και κοίταξε πως εξοστρακίζονται τονικά τα ρυθμικά κύματα όταν χτυπάνε ένα καινούριο LEDακι σκόπελο, πως μεταμορφώνονται οι ήχοι ανάλογα με τη διάρκεια και τα φίλτρα σε ράγες, κύβους, ρόμβους, στρακαστρούκες, πυροτεχνήματα κ.α.
http://www.youtube.com/watch?v=_SGwDhKTrwU
Symphony of lights
Να που οι πόλεις μπορούν να γίνουν ένα πελώριο multimedia installation.Το «Symphony of lights» παρουσιάζεται στο Hong Kong κάθε βράδυ στις 8 προσκαλώντας τουρίστες και κατοίκους να αλλάξουν τη οπτική τους στο χώρο που τους περιβάλλει . Είναι ένα φαντασμαγορικό μείγμα μουσικής και φωτορυθμικών με περφόρμερς τους ουρανοξύστες του Hong Kong. Σκοπός του δρώμενου είναι να υμνήσει την ενέργεια, το πνεύμα και την ποικιλομορφία της πόλης. Χωρίζεται σε 5 μέρη – σκηνές.
Το πρώτο “Awakening” χρησιμοποιεί laser φωτορυθμίες και flashes ως συμβολισμό για την εκρηκτική γένεση και ιλιγγιώδη εξέλιξη της πόλης. Το δεύτερο μέρος, το “Energy”, χρησιμοποιεί χρωματικές διαβαθμίσεις από διαφορετικά είδη φωτισμών (δέσμες laser, προβολείς) που σαρώνουν τον νυχτερινό ουρανό πάνω απ’ τα κτήρια καταδεικνύοντας τη ζωτική ενέργεια του μέρους. Το τρίτο μέρος , «Heritage», θεματικά είναι αφιερωμένο στην πολιτισμική κληρονομία του Hong Kong. Σε αυτό, τα παραδοσιακά τυχερά χρώματα της Κίνας, το κόκκινο και το χρυσό επιδίδονται σε ουράνιες μονομαχίες και στις δυο πλευρές του λιμανιού, σηματοδοτώντας παράλληλα την έναρξη της μουσικής της παράστασης από παραδοσιακά Κινέζικα όργανα. Tο τέταρτο το “Partnership” είναι μια έκκληση για ομόνοια και αλληλεγγύη και περιλαμβάνει δεσμίδες laser και φώτα αναζήτησης (μάλλον κάτι σαν τα «κανόνια» των φυλακών) που απλώνονται διερευνητικά κατά μήκος του λιμανιού προσεγγίζοντας αμφότερα σημεία των δύο πλευρών του ,εν είδει συμβολισμού ενότητας. Το τελευταίο το «Celebration» είναι το οργασμικό αποκορύφωμα της βραδιάς, μια δυναμική ρυθμική επίδειξη περιδινούμενων καλειδοσκοπικών μοτίβων φωτός και μουσικής που ευαγγελίζεται ένα θριαμβευτικό μέλλον γεμάτο ομοψυχία και όραμα για την Ασιατική μητρόπολη.
Να επισημάνω πως το η παράσταση είναι δωρεάν. Η μουσική και η αφήγηση του δρωμένου αναμεταδίδεται από ηχητικά συστήματα τοποθετημένα σε συγκεκριμένο σημείο της προκυμαίας ενώ για όσους επιθυμούν ένα διαφορετικό μέρος παρατήρησης εκπέμπεται και ραδιοφωνικά κάθε βράδυ από τοπικό ραδιοσταθμούς σε διαφορετικές διαλέκτους και γλώσσες.
Rhythm is it
Η ταινία «Rhythm is it» του 2004 είναι ένα ντοκιμαντέρ που κατέγραψε όλη τη διαδικασία ενός εκπαιδευτικού προγράμματος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου να διδάξει το μπαλέτο «Le Sacre du Printempts»του Ιgor Stravinsky σε 250 νεαρούς μαθητές -οι περισσότεροι απ’ τους οποίους δεν είχαν ποτέ πριν καμία επαφή με τον χορό- σε διάρκεια λίγων μηνών. Στις 28 Ιανουαρίου 2003 υπό την διεύθυνση του Sir Simon Rattle και σε χορογραφία Royston Maldoom οι 250 νεαροί χόρεψαν μπροστά σε 2500 θεατές . Το επιλέγω γιατί θεωρώ πως η ακατέργαστη πρώτη ύλη των παιδιών αυτών με τον προφεσιοναλισμό και την κατάρτιση των δασκάλων τους έδωσε ένα μοναδικό αποτέλεσμα ρυθμικής αντίληψης. Δείτε το trailer.
Ήχος και φως
Και ας μην αμελήσουμε για το τέλος το πατριωτάκι ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ -που συντρόφευσε τους γονείς μας κυρίως σε πανσέληνες βραδιές κάτω απ’ την Ακρόπολη- και αν και όχι και τόσο ρυθμικά συναφές αξίζει να αναφερθεί. Στην Ελλάδα το Ήχος και Φως πρωτοεμφανίστηκε το 1959, οπότε και δημιουργήθηκε το πρώτο στο Λόφο της Πνύκας με θέμα το Βράχο της Ακρόπολης. Στη συνέχεια εγκαινιάσθηκαν άλλα δύο, στη Ρόδο και στην Κέρκυρα. Σήμερα παραμένει σε λειτουργία μόνο της Ρόδου, το οποίο λειτουργεί από το 1961.
Εντάσσεται στην λεγόμενη performing art (τέχνη αναπαράστασης) και συνδυάζει στοιχεία στερεοφωνικής ραδιοφωνικής παράστασης σε αγαστή σύμπνοια με το φως και το ιστορική γοητεία και δέος που ασκούν τα μνημεία στα οποία λαμβάνει χώρα. Σε κείμενο για το ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ της Ρόδου αναφέρεται η σημασία που δίνει η παράσταση στο να εγείρει τη φαντασιωσική συμμετοχή των θεατών μέσα απ’ όλα τα μέσα -μουσική, εφέ, φως, αφήγηση- που επιστρατεύονται ενώ αποτελεί και μια εντυπωσιακή μέθοδο διδασκαλίας Ιστορίας και μετάδοση πληροφορίας για παιδιά όσο και ενηλίκους
Εν προκειμένω για το ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ της Ρόδου «…οι θεατές, οι οποίοι βρίσκονται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο εντός του Δημοτικού κήπου Ρόδου, μεταφέρονται με την τεχνική του Ήχος και Φως στην εποχή του άνισου αγώνα των Ιπποτών – Σταυροφόρων του Αγίου Ιωάννου και του λαού της Ρόδου ενάντια στις επεκτατικές διαθέσεις του Τουρκικού Στρατού υπό την ηγεσία του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1522 μ.Χ.) Ανάλογα με την εξέλιξη της ιστορίας φωτίζονται η οδός των Ιπποτών, τα οικήματα των γλωσσών, το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου, ο πύργος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και ο κήπος. Το κείμενο, το οποίο βασίζεται σε ιστορικές πηγές και μελέτες για τους Ιππότες της Ρόδου που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη Μάλτα, είναι του Jean de Broglie…»
ΤΙΠΣ ΑΝΔ ΤΡΙΒΙΑ
Σκεφτόμουν καιρό να το γράψω έτσι μια φορά ,γιατί κάπου είχε πάρει το μάτι μου ένα δίσκο «κομμένο» στην Ελλάδα που είχε αποκτήσει συλλεκτική αξία επειδή το όνομα του δημιουργού ήταν γραμμένο με Ελληνικούς χαρακτήρες. Ως γνωστόν- σε όσους και για όσο-λοιπόν το tips & trivia section είναι το θεματικό πάρκο της αυθαιρεσίας και πολύ το χαίρομαι … γι’ αυτό σαν επιβράβευση για την πιστή του συμπόρευση θα το διευρύνω με μια ανθυπορουμπρίκα που θα λέγεται «ΤΙΤΛΟΘΗΚΗ». Στη Τιτλοθήκη ο αναγνώστης θα έχει τη χαρά να βιώνει μια μοναδική εμπειρία λεκτικής γαστριμαργίας αυθύπαρκτης ή νεολογισμικής, συναγμένης απ’ το λεξιλογικό χρονικό κάθε εβδομάδας ,που θα αφορά απ’ τους απανταχού απελπισμένους πένητες για όνομα νεοσύστατης μπάντας έως ανθρώπους που ψάχνουν πως να βαφτίσουν το κατοικίδιο τους. Ενδέχεται η Τιτλοθήκη να «χτυπάει» σε ουδέτερες μέρες που δεν υπάρχει συνέντευξη επίτιμου επιβαίνοντος στον κλωβό. Μην δώσουμε και λαβές κοτζάμ ασανσέρ , στα τρόλεϊ αυτά!! (κρυάδες)
Τιτλοθήκη
- Ζωόπραξισκόπιο
- Απατηλοσκόπιο
- Ανθρωποπραξισκόπιο (αυτό λέω να το κράτησω για να το γράψω για επάγγελμα στην ταυτότητα)
- Graffiti σε «γύρο του θανάτου»
- Μαυρίστε το μάτι της «μεταεικόνας»!
- Η συμφωνία των φώτων
Mάλλον δε θα μπορούσα να ενθέσω ένα βίντεο εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς για να γίνει ορατό το ταμπούρλο που κρύβει ο κάθε αναγνώστης μέσα στο θώρακα του και που το ισόβιο παίξιμο του γίνεται συχνά πυκνά αντιληπτό και σπανιότατα – και έτσι να μείνει – ορατό, αφού λυπάμαι τα ευαίσθητα στομάχια των όσων αναγνωστών διαθέτει αυτή η στήλη.
Έτσι ψάχνοντας βρήκα αυτό το trailer από ένα εντυπωσιακό μουσικό ντοκιμαντέρ που έκανε πρεμιέρα στην Αμερική την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου του 2009 στο Phoenix Art Museum με τίτλο «The heart is a drum machine» με θέμα το φαινόμενο της μουσικής και τη σχέση του με τον άνθρωπο. Στις αρχές αυτού του χρόνου θα βγει στις αίθουσες. Σκηνοθετήθηκε από τον Christopher Pomerenke και περιλαμβάνει συνεντεύξεις με μουσικούς , ηθοποιούς και επιστήμονες που καλούνται να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Συμμετέχουν καλλιτέχνες όπως ο Britt Daniel (Spoon),η Janet Weiss (Sleater-Kinney, Stephen Malkmus & the Jicks), Isaac Brock (Modest Mouse), Jimmy Tamborello (Postal Service, Dntel), John Doe (X), the Dandy Warhols, Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle), Los Lobos, Kimya Dawson, Trachtenburg Family Slideshow Players.Αυτοί είναι οι πιο άσημοι, οι γνωστοί φαίνονται στο video.Δείτε το trailer:
Ακόμα κι αυτόν τον ευτράπελο συνειρμό έκανα βλέποντας αυτό το βίντεο. Επιστημονικές θεωρίες υπάρχουν πολλές και είναι δύσκολο αν και ενδιαφέρον να περισυλλέξει κανείς τις περιστάσεις και τις στιγμές που γεννήθηκαν μέσα στα κεφάλια των διανοιών αυτού του κόσμου. Μια απ’τις πιο παλαβές όμως τελευταίας εσοδείας συνελήφθει κυριολεκτικά εν κινήσει σε ένα ακραιφνώς πολυρυθμικό συμβάν. Τρεις επιστήμονες σε ένα τρένο καθ οδόν για ένα επιστημονικό συμβούλιο -σε μια κουβέντα με brainstorming χαρακτήρα -συνέλαβαν την ίδεα πως το σύμπαν μπορεί να δημιουργήθηκε από σύγκρουση δύο παράλληλων συμπάντων- βρανών. Δεν έχει σημασία να εξηγήσω περαιτέρω λεπτομέρειες. Το ντοκιμαντέρ είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αναφέρεται στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Παραθέτω το σχετικό μέρος από τα 5 που μπορείτε να δείτε στο youtube. Με εντυπωσίασε όμως σαν φαινόμενο που πάνω απ’το σταθερό ρυθμό του τρένου, τρεις ιδιόρρυθμοι εγκέφαλοι σε αφηρημένο ping pong ελεύθερων συνειρμών έκαναν αυτήν τη σύλληψη. Εντάξει προφανώς είναι συμπτωματικό και αν ήταν έτσι όλοι οι φαντάροι για Κομοτηνή θα κατέβαιναν απ’ το τρένο πυρηνικοί φυσικοί αλλά ποιός πάλι μπορεί να ξέρει;
http://www.youtube.com/watch?v=N8L-tgpbluQ
Καλή εβδομάδα με αυτό το clip μιας μπάντας που λέγεται Chiwawa και έχει γράψει ένα κομμάτι με τίτλο, θέμα και video λες και το ‘κανε ειδικά για τη στήλη! Άντε κατεβείτε, πάρτε και τα κλειδιά αν είναι κλειδωμένα και αφήστε τα…στο ασανσέρ!
http://www.youtube.com/watch?v=a9WEhYmLSgY
ΠΗΓΕΣ
http://courses.ncssm.edu/gallery/collections/toys/html/exhibit07.htm
http://www.rhodes.ws/el/attractions-rhodes-greece/sound-and-light-in-rhodes
http://www.tourism.gov.hk/symphony/
