Είναι γνωστή ως ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος της δεκαετίας του εξήντα, των The Supremes. Η Wilson παρέμεινε ως μέλος του δημοφιλές γκρουπ ακόμη και μετά τις αποχωρήσεις της Diana Ross και της Florence Ballard μεχρι και διάλυσή του, το 1977.
Επόμενο βήμα της Wilson ήταν η κυκλοφορία δύο σόλο άλμπουμ και δύο αυτοβιογραφιών, με τίτλο “Dreamgirl: My Life As a Supreme” και “Supreme Faith: Someday We’ll Be Together”. Η τραγουδίστρια συνέχισε λοιπόν την καριέρα της στον χώρο, συμμετέχοντας σε πολλές συναυλίες, ως μουσική ακτιβίστρια, και διοργανώτρια σε διάφορα εκθέματα διάσημων ρούχων που φορούσαν στο συγκρότημα των Supremes. Η Wilson κέρδισε μια θέση, μαζί με την Ross και την Ballard, ως μέλος των Supremes, στο Rock and Roll Hall of Fame το 1988.
The Supremes (1959–1977)
Το 1958, η Mary Wilson γνώρισε την Florence Ballard, ενώ πήγαιναν ακόμη σχολείο. Γρήγορα έγιναν στενές φίλες, με αμοιβαίο το ενδιαφέρον για τη μουσική. Εκείνη την περίοδο ο Milton Jenkins, διευθυντής του ανδρικού συγκροτήματος των The Primes, αποφάσισε να σχηματίσει τη γυνεκεία έκδοση του συγκροτήματος, που θα την ονόμαζε The Primettes, και έτσι πρότεινε στην Ballard, η οποία με τη σειρά της πρότεινε στην Wilson. Στη συνέχεια, η Wilson θα προσθέσει στο γκρουπ την νέα φίλη της, Diane Ross, ενώ ο Jenkins πρόσθεσε και την Betty McGlown.
Μέχρι το 1961, οι The Primettes είχαν υπογράψει με την δισκογραφική Motown Records, και αντικατέστησαν την McGlown με την Barbara Martin, αλλάζοντας το όνομά τους σε The Supremes.
Το 1962, η Martin εγκαταλείπει το συγκρότημα λόγω εγκυμοσύνης.
Οι The Supremes αν και δυο χρόνια δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν μια θέση στο Top 40, τελικά το κατάφεραν το 1963, με την επιτυχία τους “When the Lovelight Starts Shining Through His Eyes”, που ακολούθησε το “Where Did Our Love Go”.
http://www.youtube.com/watch?v=izzKUoxL11E
Το 1967, μετά από τρία χρόνια πρωτοφανής επιτυχίας, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Motown, Berry Gordy, άλλαξε το όνομα του συγκροτήματος σε Diana Ross & the Supremes και μετά από μια περίοδο έντασης, η Florence Ballard εγκατελειψε το συγκρότημα τον Ιούλιο του 1967 και έτσι ο Gordy την αντικατέστησε με την Cindy Birdsong.
Αν και οι επιτυχίες τους μειώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, οι Diana Ross and the Supremes απόλαυσαν δύο επιτυχίες, με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, το 1968 (“Child Love”) και το 1969 (“Someday We’ll Be Together”), αντίστοιχα.
Η Ross εμφανίστηκε τελευταία φορά με το συγκρότημα στις 14 Ιανουαρίου 1970 στο ξενοδοχείο Frontier στο Λας Βέγκας. Στην τελική εμφάνιση, προχώρησαν στην αντικατάστασή της με την Jean Terrell. Σύμφωνα με την Wilson, μετά από αυτήν την εμφάνιση, ο Berry Gordy ήθελε να αντικαταστήσει τη Terrell με τη Syreeta Wright. Η Wilson όμως αρνήθηκε, με αποτέλεσμα ο Gordy να δηλώσει πως δεν ασχολείται ξανά με το δυγκρότημα. Η ομάδα σύντομα βαπτίσθηκε εκ νέου”The Supremes”. Περιλάμβανε την Wilson, την Terrell, και την Birdsong, και συνέχισε με επιτυχίες από το 1970 μέσω 1972, όπως το “Up the Ladder to the Roof”, “Stoned Love”, “River Deep – Mountain High” και “Touch”, “Floy Joy” και “Automatically Sunshine”.
Η Cindy Birdsong στη συνέχεια εγκατέλειψε προσωρινά το γκρουπ τον Απρίλιο του 1972 θέλοντας να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην προσωπική της ζωή και αντικαταστάθηκε από την Lynda Laurence, πρώην μέλος των Wonderlove του Stevie Wonder. Η συνεργασία αυτή δεν διήρκησε πολύ. Μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού “Bad Weather”, σε παραγωγή του Stevie Wonder, το οποίο δεν κατάφερε να πυροδοτήσει μεγάλο ενδιαφέρον το 1973, τόσο η Terrell όσο και η Laurence αποχώρησαν από το συγκρότημα.
Η Wilson έτσι, πρότεινε συνεργασία στη Scherrie Payne, τη νεώτερη αδελφή της Freda Payne, ενώ επέστρεψε το διάστημα αυτό και η Cindy Birdsong. Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για την Motown να υπογράψει ξανά συμβόλαιο με το συγκρότημα, διάστημα κατά το οποίο οι ίδιες επικεντρώθηκαν περισσότερο σε live εμφανίσεις και η Wilson παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Pedro Ferrer.
Η Wilson ανέλαβε την ευθύνη των Supremes και μοιραζόταν τα φωνητικά του γκρουπ με την Payne μέχρι το 1976, όταν η Birdsong αντικαταστάθηκε από την Susaye Greene, επίσης πρώην μέλος των Wonderlove. Με την Greene, οι Supremes ηχογράφησαν δύο ντίσκο άλμπουμ με επιτυχίες, όπως του “I’m Gonna Let My Heart Do the Walking”, το οποίο κατέκτησε την κορυφή των dance charts.
Το 1977, η Wilson αποφάσισε να εγκαταλείψει τις Supremes και να ξεκινήσει τη σόλο καριέρα της, εφόσον δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε μια κοινή μουσική κατεύθυνση των Supremes. Η τελευταία της εμφάνιση με το συγκρότημα ήταν στις 12 Ιουνίου στο Βασιλικό Θέατρο, το Drury Lane στο Λονδίνο, στην Αγγλία.
Σόλο Καριέρα
Το 1979, η Wilson ενεπλάκη σε μια παρατεταμένη νομική μάχη με την Motown για τη διαχείρισή των Supremes. Μετά από συμφωνία, η Motown υπέγραψε μαζί της το σόλο δισκογραφικό της συμβόλαιο. Ο Marvin Gaye ενέλαβε την παραγωγή του πρώτου της άλμπουμ, αν και τελικά λόγω προσωπικών προβλημάτων δεν τα κατάφερε και τη θέση του ανέλαβε ο Hal Davis.
Τον Αύγουστο του 1979, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ της, που είχε τίτλο Mary Wilson. Αποτελούσε ένα μείγμα R & B και ντίσκο ήχων. Το πρώτο single του δίσκου που κυκλοφόρησε είχε τίτλο “Red Hot” και έφτασε στη 95η θέση στο Billboard R&B.
Τον Μάρτιο του 1980, η Wilson κυκλοφόρησε το δεύτερο single του άλμπουμ, “Pick Up the Pieces”.
Στα μέσα του 1980, η Wilson είχε αρχίσει να εργάζεται για το δεύτερο άλμπουμ της με την Motown με τον Άγγλο παραγωγό Gus Dudgeon, ο οποίος υπέγραψε την παραγωγή για τα τραγούδια “Love Talk”, “Save Me”, “You Danced My Heart Around the Stars” και “Green River”για τον δίσκο.
http://www.youtube.com/watch?v=vpahj2QO2CM
Ωστόσο, η Wilson αργότερα έκοψε το συμβόλαιό της με την Motown.
Ακόμη, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άρχισε να επικεντρώνεται στο μουσικό θέατρο, έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε διάφορες παραγωγές για τα επόμενα περίπου 20 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των “Beehive”, “Dancing in the Streets”, “Leader of the Pack”, “Mother Hubbard, Mother Hubbard”, “Grandma Sylvia’s Funeral”, “Sister Idella’s Soul Shack” “Sophisticated Ladies”, “The Vagina Monologues” και “Supreme Soul”.
Το 1981, υπέγραψε με την Nightmare Records, μια δισκογραφική που είχε ως στόχο να ηχογραφήσει νέο υλικό με πρώην καλλιτέχνες της Motown, με την οποία κυκλοφόρησε πολλά singles, από τα οποία όμως κανένα δεν κατάφερε να κερδίσει μια θέση στα charts των ΗΠΑ.
Το 1984, μετά από μια επιτυχημένη επανασύνδεση των The Temptations, η Wilson προσεγγίστηκε από τη Motown για μια νέα επανασύνδεση των Supremes με τη Scherrie Payne και τη Cindy Birdsong, αλλά τελικά η Wilson αρνήθηκε.
Το 1986, κυκλοφόρησε τη πρώτη αυτοβιογραφία της, με τίτλο “Dreamgirl: My Life as a Supreme” με επίκεντρο την δεκαετία του εξήντα, τα πρώτα χρόνια και βήματα των Supremes. Το βιβλίο αποτέλεσε μια τεράστια επιτυχία, ενώ ήταν επίσης αμφιλεγόμενο κατά τη περιγραφή της σχέσης μεταξύ των μελών του γκρουπ. Την περίοδο που ακολούθθησε, η Wilson ξεκίνησε μια σειρά από εμφανίσεις στην τηλεόραση, σε talk shows και τηλεοπτικά αφιερώματα. Ξεκίνησε επίσης, τις τακτικές live εμφανίσεις της σε διάσημα Καζίνο και θέρετρα, μαζί με κωμικούς όπως ο Jay Leno και Joan Rivers.
Το 1987, η Wilson ηχογράφησε τα τραγούδια, “Sleeping in Separate Rooms”, “Stronger in a Broken Part” και “The One I Love” με την Atlantic Records. Τελικά όμως δεν κατάφεραν να κλείσουν συμφωνία με την δισκογραφική, με αποτέλεσμα τα τραγούδια παραμείνουν ανέκδοτα.
http://www.youtube.com/watch?v=54JVgkPXTO0
http://www.youtube.com/watch?v=b__7CSPRyIM
Το 1989, η Nightmare Records μετονομάστηκε σε Motorcity Records. Αν και ποτέ η Wilson δεν ηχογράφησε μια ολοκληρωμένη δουλειά με τη συγκεκριμένη δισκογραφική, ηχογράφησε μια διασκευή του “Oooh Child”.
Το 1990, κυκλοφόρησε μια συνέχεια της best-seller αυτοβιογραφίας της, με τίτλο “Supreme Faith: Someday We’ll Be Together”, το οποίο περιελάμβανε τη ζωή της ίδιας και την εξέλιξη του συγκροτήματος κατά τη δεκαετία του εβδομήντα.
Οι συναυλίες που πραγματοποιούσε την περίοδο αυτή αυξήθηκαν στις ΗΠΑ, αν και είχε νομικά προβλήματα με την Motown για τη κυριότητα του ονόματος των “Supremes” που συνήθιζε να ταυτίζεται κατά την την περιοδεία της με την ίδια. Ακόμη είχε ορισμένα προβλήματα και με την Kaaren Ragland, συνεργάτιδά της, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στα δικαστήρια, αν και στο τέλος το δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ της Ragland.
Το 1991, η Wilson άφησε τη Motorcity. Στη συνέχεια υπέγραψε με την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, CEO Records, και ξεκίνησε να ηχογραφεί το δεύτερο σόλο άλμπουμ της. Το 1992, κυκλοφόρησε το CD με τίτλο Walk the Line. Συμπεριελάμβανε τη διασκευή τραγουδιού των Five Stairsteps, “Ooh Child”, το οποίο κυκλοφόρησε αρχικά στο πλαίσιο της Nightmare Records. Ο δίσκος περιελάμβανε ακόμη μια διασκευή της Jennifer Holliday, το “I Am Changing”.
Το πρώτο single του δίσκου που κυκλοφόρησε είχε τίτλο “One Night With You”, ενώ ακολούθησε το “Walk the Line”, το οποίο ήταν το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ.
Εξαιτίας όμως οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε την περίοδο αυτή η δισκογραφική, ο δίσκος δεν κατάφερε να κερδίσει μια καλή θέση στα charts, εξαιτίας των σχετικά λίγων αντίτυπων, που παρ’ όλα αυτά ήταν sold out. Η Wilson υποστήριξε ότι δεν είχε καμία γνώση των οικονομικών προβλημάτων της δισκογραφικής και εξαπατήθηκε όταν υπέγραψε μαζί τους για την κυκλοφορία της δουλειάς της.
Παρά αυτήν την οπισθοδρόμηση, η Wilson συνέχισε τη διεθνή της καριέρα
Το 1995, η Wilson κυκλοφόρησε το τραγούδι “U” από την Contract Recording Company, που έγινε μεγάλη επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1996, το τραγούδι “Turn Around”, το οποίο κυκλοφόρησε από την Da Bridge Records.
http://www.youtube.com/watch?v=ukW-OD3q4YA
http://www.youtube.com/watch?v=vYbMChbjDeI
Το 2000, μια ενημερωμένη έκδοση των δύο αυτοβιογραφιών της κυκλοφόρησαν σε ενιαία μορφή, με τίτλο “Dreamgirl & Supreme Faith: My Life as a Supreme”. Επίσης, το 2000, η Duryea Entertainment κυκλοφόρησε ένα CD της με τίτλο “I Am Changing”, αν και δεν θεωρείται επίσημο στούντιο άλμπουμ της.
Τα χρόνια που ακολούθησαν…
Στα τέλη του 1999, η Diana Ross οργάνωσε μια reunion περιοδεία των Supremes, η οποία είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2000. Εξαιτίας προβλημάτων μεταξύ της Ross και της Wilson όμως, η Ross αποφάσισε να κάνει την περιοδεία τελικά με δύο τραγουδίστριες που είχαν ενταχθεί στις Supremes μετά την αποχώρησή της, την Lynda Laurence και τη Scherrie Payne. Πολλοί οπαδοί των αρχικών Supremes θεώρησαν ότι η περιοδεία δεν θα μπορούσε δικαίως να χαρακτηρισθεί ως “επανασύνδεση”. Έτσι, η περιοδεία ακυρώθηκε μετά την εκπλήρωση λιγότερου του ήμισυ των προγραμματισμένων εμφανίσεών τους.
Το 2001, η Wilson πρωταγωνίστησε στην εθνική περιοδεία του 1985 “Best Musical Tony Award nominee- Leader of The Pack — The Ellie Greenwich Story”. Το 2002, συμμετείχε σε ένα ντοκιμαντέρ για την αμερικανική soul μουσική, με τίτλο “Only the Strong Survive” και διορίστηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Colin Powell ως Πρέσβυρα Πολιτισμού για το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, με εμφανίσεις σε διεθνείς εκδηλώσεις που διοργανώνονται από τον οργανισμό αυτό. Στη 45η γενέθλια εκδήλωση της Motown το 2003, συμμετείχαν η Wilson και η Birdsong με την Kelly Rowland από τις Destiny’s Child.
Το 2006, η Wilson κυκλοφόρησε ένα DVD, Mary Wilson Live at the Sands, το οποίο διαθέτει πολλές από τις επιτυχίες των Supremes και μεγάλο μέρος από τη σόλο καριέρα της. Το DVD διανέμεται από την Universal Music Group, η τώρα-μητρική εταιρεία της Motown.
Η κυκλοφορία της ταινίας με τίτλο Dreamgirls το 2007, ένα έργο βασισμένο στην πραγματική ζωή και τα γεγονότα γύρω από τις Supremes, συναντά τη Wilson δίπλα στα αστέρια της ταινίας.
Τον Δεκέμβριο του 2007, κυκλοφόρησε ένα live CD με ήχους από τζαζ, με τίτλο Up Close: Live from San Francisco.
Τον Απρίλιο του 2008, το αυστραλιανό συγκρότημα των Human Nature κυκλοφόρησε ένα CD με την Wilson, η οποία συμμετείχε σε μια διασκευή του “River Deep – Mountain High” μαζί τους, μια διασκευή της επιτυχίας του 1970.
Τον Ιούνιο του 2010, η Wilson κυκλοφόρησε το Mary Wilson: Live from San Francisco . . . Up Close, μια περιορισμένη ζωντανή έκδοση του DVD του “Up Close” show της.
Δσκογραφία:
Δείτε την ολοκληρωμένη δισκογραφία της εδώ.
Πηγή:
en.wikipedia.org
Προσαρμογή- Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού
Διαβάστε επίσης
