Koza Mostra live: Εδώ είναι Βαλκάνια… | φωτορεπορτάζ + δηλώσεις

To Balkan/ska/αυτό-που-παίζουν-οι-Koza-Mostra-τελοσπάντων είναι από τη φύση της μια μουσική που αν σου αρέσει στο δίσκο μια φορά, στη συναυλία θα σου αρέσει δέκα. Όσοι βρέθηκαν το Κυριακάτικο εκείνο βράδυ στο Γκάζι είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι ο φετινός εκπρόσωπος της χώρας μας στη Eurovision έχει όση (και παραπάνω ίσως) τρέλα χρειάζεται για να κάνει το χώρο στον οποίο εμφανίζεται να εκραγεί από κέφι και να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά και να φύγει τραγουδώντας…

Η ‘τρικυμία’ ξεκίνησε πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και κόπασε 2 περίπου ώρες αργότερα.

Η πλειονότητα των τραγουδιών δεν ήταν γνωστή στο κοινό, ωστόσο οι εκρήξεις ενέργειας των μελών, τα οποία δεν έχαναν ευκαιρία να χοροπηδάνε (ειδικά στα από κοινού μπασίματα στις εισαγωγές των περισσότερων τραγουδιών και φυσικά στα πιο χορευτικά σημεία), να ανταλλάσσουν πειράγματα, να βγάζουν θετική ενέργεια και να παρασύρουν το κοινό να τραγουδήσει, να χορέψει, να συμμετέχει στη συναυλία και στην τελική να περάσει καλά. Ο Ηλίας Κόζας αποδείχτηκε εξαιρετικός frontman, καθώς αντάλλαζε συχνά ατάκες με τους παρευρισκόμενους μετατρέποντας άπαντες σε παρέα και δημιουργώντας πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Το setlist άλλωστε ήταν προσεκτικά επιλεγμένο με τραγούδια δυναμιτάκια κεφιού και μαζί με τη μόνιμη απορία για το αν φορούσαν εσώρουχο κάτω από τα κιλτ κρατούσαν το ενδιαφέρον σε πολύ υψηλά επίπεδα καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς…

Βλέποντας από κάποια απόσταση τη βραδιά κάνει εντύπωση σε μεγάλο βαθμό τα τραγούδια που έπαιξαν: μιλάμε για τραγούδια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους σε ύφος που έλαβαν ανάλογης ‘περιποίησης’ από την παρέα του Ηλία Κόζα και παρουσιάζονταν με περίσσια χάρη, σα να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο να περνάς από Balkanοσέρβικα σε Σαββόπουλο. Γενικά τα πάντα είχε ο μπαξές. Το πρόγραμμα όρισε τι σημαίνει πολυσυλλεκτικότητα έχοντας σαφώς μια προτίμηση στα ακούσματα της Βαλκανικής.

Goran Bregovic ακούσαμε (το ‘Gas-Gas’ – ‘Masecina’), Magnifico ακούσαμε ( το ‘Ubit cu te ja’), Brass Menažeri ακούσαμε (το ‘Opa Cupa’), τα ελληνικά μας τα ακούσαμε (‘Καραγκιόζης’ του Σαββόπουλου και ‘Δω στα Λιανοχορταρούδια’, κατά τη διάρκεια του οποίου ξεκίνησε τρενάκι στο μαγαζί, το οποίο ακολούθησε η πλειοψηφία των θαμώνων), μια γεύση τόσο από τα 90ies πήραμε με το ‘Jump Around’ των House of Pain, όσο και από Eurovision εξ’αιτίας του ‘For Real’ των (Τούρκων!) Athena. Οι Koza Mostra έπαιξαν τρια δικά τους τραγούδια, τα ‘Desire’, ‘Με τρέλα’ και φυσικά το ‘Alchohol is free’, που ξεσήκωσαν τον κόσμο στο μέγιστο. Το κλείσιμο ήταν ιδανικό με τα ‘Mala Vida’ (Mano Negra), ‘7 Deadly Sins’ (Floggin’ Molly) και ‘Disco Partizani’ (Shantel).

Όλα ήταν εξαιρετικά, εκτός από τον ήχο, ο οποίος είχε αρκετά προβλήματα, που όμως δεν έκαμψαν το κέφι στο ελάχιστο, αν και θα προτιμούσαμε να ακούμε τη φωνή χωρίς βαβούρα (πράγμα που κράτησε για όλη τη συναυλία) ή να ξεχωρίζουμε τις κιθάρες όταν παίζουν όλοι μαζί. Σαφώς όμως, αυτό φάνταζε λεπτομέρεια μιας και δεν υπέσκαψε την εμφάνιση. Το συγκρότημα κέρδισε πολλούς πόντους από το δέσιμο και την άνεση με την οποία παρουσιάστηκε στη σκηνή.

Στον πρόλογο αναφέρθηκε κάποιος πήχης και κάποια standards, τα οποία ξεπεράστηκαν κατά πολύ. Είναι ευχής έργον να βλέπεις τέτοια σχήματα στα ντουζένια τους. Για όσους δεν τους έχουν ήδη δει προτείνονται ανεπιφύλακτα…

…δεν είναι παίξε-γέλασε!

Μεταβατική περίοδος αν είσαι οι Koza Mostra: μόλις σε γνώρισε ο πολύς ο κόσμος, μόλις άρχισαν τα media να μπαίνουν στη ζωή σου, κάθε πράγμα που θα πεις να αναπαράγεται, να υπάρχει ενδιαφέρον για την προσωπική σου ζωή και να μπαίνεις δίπλα στο λήμμα Eurovision τόσο συχνά όσο ο Πάγκαλος στο ‘Μαζί τα φάγαμε’ (χωρίς τις μούτζες και τα σχόλια πάχους φυσικά). Για να δούμε και τι λένε οι ίδιοι για όλα αυτά…

-Κατ’ αρχάς που μπορούμε απο’ δω και πέρα να σας δούμε;

Ηλίας Κόζας: Έχουμε πολλά να κάνουμε! Τώρα μας πετυχαίνεις Αθήνα, θα κάνουμε κάποιες εμφανίσεις στο εξωτερικό, και κάποιες άλλες στην Κοζάνη, Καστοριά, Πτολεμαΐδα, Γρεβενά την επόμενη βδομάδα. Έχουμε πολύ πράγμα ακόμα… Α, και έχουμε και τη παρουσίαση δίσκου, του πρώτου μας στη Θεσσαλονίκη στις 22/3!

-Δίσκος; Πες μας δυο λόγια γι’αυτό;

Η.Κ. Θα είναι όπως είπα και πριν ο πρώτος μας δίσκος! Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι αρκετά ανατρεπτικός σε θέματα συνθέσεων αλλά και στίχων και θα είναι το κάτι καινούργιο στα αυτιά των ακροατών γενικά. Θα τον ακούσετε και θα μας πείτε τη γνώμη σας. Να αναφέρουμε εδώ ότι επιλέξαμε να προβούμε στην κυκλοφορία εξ’αιτίας της εμπιστοσύνης που μας εμπνέει η ‘Platinum Records’, γιατί η κατάσταση στη δισκογραφία τα τελευταία χρόνια είναι κάπως περίεργη. Κρίση βλέπεις…

-Η κρίση όμως οδηγεί σε αναγέννηση…

Αλέκης Άρχοντης: Βεβαίως! Η κρίση έχει νομίζω ήδη βοηθήσει να συσπειρωθούν ομάδες, είτε θεατρικές, είτε χορευτικές, είτε μουσικές, όλο αυτό πιστεύω θα βγει σε καλό. Στην τέχνη τουλάχιστον!

-Δεν σας έχω δει ζωντανά, αλλά όσοι το έχουν κάνει μου λένε για εσάς τα καλύτερα, κυρίως για το τρόπο που έχετε να δένετε άκυρα μεταξύ τους κομμάτια, όπως Bregovic και Motorhead, αρχικά, πως επιλέγετε τι θα παίξετε;

Η.Κ. Είναι τα τραγούδια που μας αρέσει να παίζουμε, τα ακούσματά μας, αυτά που γουστάρουμε να ακούμε από παιδιά και ακούμε χρόνια, αλλά όλα αυτά μεταξύ τους τα δένουμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο για να έχουν και κάτι κοινό μεταξύ τους, δεν θα μπορούσαμε να παίζουμε άσχετα μεταξύ τους κομμάτια χωρίς καμμιά ροή…

-Δεν υπάρχει κάποιο τρικ σε αυτό;

Η.Κ. Μπαααα, απλά παίζουμε αυτά που γουστάρουμε να παίξουμε, όταν σου αρέσει αυτό που κάνεις και αρέσεις πρώτα απ’όλα σε εσένα αυτό περνάει. Αυτό είναι το μυστικό, αν αυτό βέβαια το λες μυστικό…

-Από τότε που υπάρχετε σα μπάντα περιοδεύετε πολύ: Αυτό συμβαίνει μόνο για θέμα προώθησης της δουλειάς σας ή περνάτε καλά κάνοντάς το;

Η.Κ. Περνάμε καλά νομίζω, περνάμε καλά μαζί και αυτό αν θες είναι αυτό που ξεχωρίζει ο κόσμος, όχι τόσο το τι παίζουμε, αλλά το ότι είμαστε μια παρέα που περνάει καλά κάνοντας αυτό που της αρέσει και νομίζω ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να περάσει καλά…

-Όλο αυτό σας έχει ενώσει σα μπάντα και σαν ανθρώπους;

Α.Α. Εκεί νομίζω ότι φαίνεται το αν ταιριάζεις με τους άλλους ανθρώπους, με αυτούς που είστε στην ίδια μπάντα. Αν δεν ταιριάζεις πολύ σύντομα θα φας τα μούτρα σου.

Χρήστος Καλαϊτζόπουλος:  Αλλά εμείς δε το φοβόμαστε, είμαστε μια μεγάλη αγκαλιά, μια αγκαλιά 8 ατόμων…

-Καλές και οι περιοδείες, αλλά δεν σας έχει γίνει πρόταση για κάτι πιο ‘σταθερό’ σε κάποιο κέντρο ας πούμε;

Η.Κ. Αν είχαμε λέει… Είχαμε πολλές, ειδικά μετά την εμφάνισή μας στα βραβεία Mad, αλλά το θέμα είναι ότι πιστεύουμε ότι δεν μας αντιπροσωπεύει, δεν μας ταιριάζει κάτι τέτοιο γιατί κυρίως δεν μας ταιριάζει η ρουτίνα που επιφέρει όλο αυτό. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε για τα λεφτά, ειδικά τώρα σε μια περίοδο που όλοι περνάμε δύσκολα, αλλά δεν μας εκφράζει κάτι τέτοιο και προτιμάμε τον δύσκολο δρόμο…

-Πάντως, καλό θα ήταν να το σκεφτείτε γιατί θα έχετε και σχεδιαστή για τα κιλτ στα χνάρια Ρουβά-Μαζωνάκη και λοιπών φουστοφόρων…

Η.Κ. Τον σχεδιαστή μας δεν τον αλλάζουμε, είναι ο καλύτερος! Έτσι κι αλλιώς η φούστα είναι ένα αστείο, μια πλάκα, αλλά παρόλαυτα είναι και μια σύζευξη του ανατολίτικου που έχουμε στη μουσική μας με το δυτικό, τον καθαρά δυτικό πολιτισμό που συμβολίζεται από την τόσο χαρακτηριστική αυτή ενδυμασία…

-Ναι, αλλά όλο αυτό προκάλεσε και εντύπωση στον προκριματικό τελικό…

Η.Κ. Προκάλεσε εντύπωση μόνο σε όσους δεν μας ήξεραν. Εμείς γενικά από το πρώτο μας live βγαίναμε στη σκηνή φορώντας κιλτ, δεν ήταν κάτι που λανσάραμε για την Eurovision.

-Μιλώντας για τον τελικό: Πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σας από τότε που μπήκατε στο τρυπάκι της συμμετοχής;

Η.Κ. Η ζωή μας έχει αλλάξει μόνο όσον αφορά τις υποχρεώσεις και το πρόγραμμά μας. Είμαστε πολύ περισσότερο στο δρόμο, ο ελεύθερος μας χρόνος περικόπηκε και βλέπουμε πολύ λιγότερο τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μόνο αυτό άλλαξε…

-Το ‘Alchohol is free’ αν ρωτάς εμένα είναι ένα τραγούδι που διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήθελε κάποιος κάποια χρόνια τώρα από ελληνική συμμετοχή, ελληνικό στίχο, ρεμπέτικο, κάτι διαφορετικό δηλαδή από αυτά που συνήθως ακούγαμε. Και υπήρξε και μια δήλωσή σας για το θέμα ότι θέλετε να κάνετε κάτι διαφορετικό εφόσον σας δοθεί η ευκαιρία. Γενικά εσείς Eurovision παρακολουθείτε; Είπατε κάποια στιγμή ‘Θα το κάνω όπως πρέπει να γίνει’;

Η.Κ. Βασικά ναι, στα όρια του μετρίου βέβαια, όπως παρακολουθούσαν οι περισσότεροι φαντάζομαι. Σε κάποιες περιπτώσεις ναι, σε κάποιες άλλες όχι…

A.A. H εμπειρία μας για τη Eurovision είναι να μαζευόμαστε ένα Σαββατόβραδο με γονείς στο σπίτι και να βλέπουμε το διαγωνισμό, αυτό που κάνει η πλειοψηφία δηλαδή…

Χ.Κ. Δεν είχαμε και Ruslana για Ringtone!

-Ούτε κατεβήκατε στους δρόμους να πανηγυρίσετε τη νίκη της Παπαρίζου το ’05;

Χ.Κ. Κατεβήκαμε για το euro το ’04! Πιάνεται;

Η.Κ. Και εντάξει, είναι ένας μουσικός διαγωνισμός και τίποτα παραπάνω. Και που είπες ότι το κάναμε ‘όπως πρέπει’, αυτό δε συνέβη. Το κάναμε όπως θέλαμε, όπως γουστάραμε. Δεν καθίσαμε να γράψουμε κάτι για να πάει Eurovision. Το τραγούδι που στείλαμε το είχαμε γράψει πολύ πριν τη συμμετοχή για το δίσκο μας και απλά έκατσε να το γουστάρει ο κόσμος και τελικά να μας στείλει με τον Αγάθωνα στη Σουηδία…

-Δεν πρέπει όμως κάθε συμμετοχή να φέρει και αυτό που αρκετοί ονομάζουν ‘εθνική ταυτότητα’;

Η.Κ. Για εμένα νομίζω πως ναι! Δεν λέω ότι θα πρέπει κάθε χώρα να βγαίνει και να προβάλει 100% την παράδοσή της, αλλά να προσφέρει το κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις υπόλοιπες, όχι όμως και να ακούμε από κάθε χώρα ίδια τραγούδια. Δεν έχει νόημα ας πούμε να ντυθούμε τσολιάδες, όπως αρκετοί μας λένε να κάνουμε. Θα βγεις στο πατάρι, θα γράφει από κάτω Ελλάδα μέχρι εκεί, δε χρειάζεται να το δείξουμε με τόσο κραυγαλέο τρόπο…

-Τις τελευταίες μέρες υπάρχει περίπτωση να βάλετε κάτω τις χώρες που μπορεί να σας ψηφίσουν; Έχετε αγωνία γι’αυτό;

Η.Κ. Μπα, καμία απολύτως! Μας βλέπω να κάνουμε ό,τι κάναμε και στον Ελληνικό τελικό. Να κάτσουμε σε μια μεριά μόνοι μας να παίζουμε μουσική και να περνάμε καλά και μετά να βγούμε και να τα δώσουμε όλα, όπως κάναμε κι εδώ. Κανένα άγχος…

-Αυτό που αρκετοί ονομάζουν ‘Κατάρα της Eurovision’, κατά την οποία όσοι πάνε ψιλοχάνονται το φοβάστε καθόλου;

Η.Κ. Δεν έχουμε ακούσει καν αυτό που λες, αλλά προφανώς δεν έχει να κάνει καθόλου με την κακοτυχία που φέρνει ο διαγωνισμός, αλλά με το τι είναι σε θέση να προσφέρει ο κάθε καλλιτέχνης και κατά πόσο είναι ικανός να κρατηθεί στην επικαιρότητα. Σίγουρα υπήρξαν καλλιτέχνες που πήγαν με την καριέρα τους στην κατηφόρα και χάθηκαν, άλλοι με μεγάλη καριέρα που συνέχισαν να έχουν επιτυχία και άλλοι που προσπάθησαν να φτιάξουν το όνομά τους πηγαίνοντας. Δε νομίζω να έχει να κάνει αυτό που είπες με την Eurovision αυτή κάθε αυτή, αλλά με το κατά πόσο είναι κάποιος ικανός να προχωρήσει μετά απ’αυτό…