Όλγα Κουκλάκη live: Hollow Lives στην Ομόνοια… | φωτορεπορτάζ + video συνέντευξη

Την Όλγα την ήξερα ελάχιστα από τις λιγοστές της εμφανίσεις σε κάποια Ράδιο Αρβύλα ή σε κάποια μεταμεσονύχτια video clip στα μουσικά κανάλια. Και η εντύπωση που μου έκανε ήταν πάντα θετική, απλά λόγω συγκυριών ποτέ δεν έκατσα να εντρυφήσω. Όταν λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να την παρακολουθήσω σε live την άδραξα μεμιάς.

Θα μπορούσα αντί για τα παραπάνω, να κάνω μια εισαγωγή τύπου freepress (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις σε θίγουμε) και να πω για τις κλασσικές της σπουδές, για την καριέρα στη Γαλλία, για τη συνεργασία με Nouvelle Vague και να το παίξω hipster που ήξερε την Kouklaki «before she was cool». Έλα μου ντε όμως που δεν είμαι. Κάθισα κι εγώ σαν κάθε άσχετος, διάβασα το βιογραφικό της, εντυπωσιάστηκα, ενθουσιάστηκα, και κατόπιν έψαξα να βρω τη δουλειά της online. Ε κάπου εκεί ήταν που πραγματικά εντάθηκε η διάθεσή μου να την δω live.

H Όλγα παίζει μια μουσική πολύ πιο μπροστά από το μέσο ελληνικό αυτί. Όχι τόσο επειδή ο ντόπιος ακροατής δε μπορεί να την εκτιμήσει, αλλά περισσότερο επειδή δε μπορεί να την απολαύσει έτσι όπως πρέπει. Ήταν κάτι που παρατηρώ συχνά σε τέτοιου είδους live, τον κόσμο να κοιτάει αποσβολωμένος τον εκάστοτε καλλιτέχνη αντί να αφήνει τον εαυτό του να λικνιστεί και να παρασυρθεί από τα ηχοκύμματα που πηγάζουν από τα ηχεία.

Ο ήχος της Όλγας είναι χορευτικός, ανεβαστικός, ελεγειακός και συνάμα κλινικός και στείρος. Δένει άψογα απάθεια με συναίσθημα. Παντρεύοντας αυτό το ηχόχρωμα με την αισθαντική παρουσία (σε φωνή, μπάσο και εμφάνιση) της Liset Alea, το αποτέλεσμα θα κρινόταν εξαρχής επιτυχημένο. Όπως και ήταν. First things first όμως.

O χώρος Αναξαγόρα 3-5 είναι ένα από τα πιο ‘ιδιαίτερα’ venue που έχω δει ποτέ. Ουσιαστικά πρόκειται για το φουαγιέ (;) ενός παλιού τυπογραφείου (;). Απολαυστικά urban σκηνικό αστικού πάρτι που αισθητικά παρέπεμπε σε κινηματογραφικές εικόνες του εξωτερικού με ένα κοινό πολυσύνθετο και ποικιλόμορφο.

Η συναυλία ξεκίνησε χωρίς τυμπανοκρουσίες γύρω στις 23:10 με Olga και Liset να καταλαμβάνουν τη σκηνή μπροστά από έναν τοίχο στον οποίο δε σταμάτησε να παίζει video art. “Her own right”, “Call me a liar”, “Hollow Lives” και “Who Are U” έδωσαν το έναυσμα για το πάρτι (με την Liset να συνοδεύει την Olga στα φωνητικά στα 2 τελευταία).

Who are U:

Συνέχεια με “Antivirus”, “Crise” και “Stop” για το οποίο η Olga μας λέει ότι είναι πολύ υπερήφανη και χαρούμενη καθώς συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας Mobius (με Jean Dujardin και Tim Roth).

Stop:

Ακολουθεί μια special έκπληξη καθώς για το “sweetheart” ανεβαίνει στη σκηνή η Μάνια από τις ‘ΚΟΥΚΛΕΣ’ και τραγουδάει σε full drag αμφίεση τα κουπλέ.

Sweetheart:

“Gazstation”, “Get A Life” και “One Way” για συνέχεια, μέχρι να έρθουν δύο εκστατικές εκτελέσεις από τα κορίτσια που έχουν μαγέψει το κοινό. To Bauhausικό “Bella Lugosi’s Dead” και το δυναμικό “Ready” κλείνουν τη βραδιά ιδανικά.

Bella Lugosi’s dead:

Ο κόσμος, όμως, δεν έχει χορτάσει και με τις ιαχές του τις επαναφέρει στη σκηνή για μια ατμοσφαιρικότατη εκτέλεση του “Hollow Lives” (σε έκδοση remix) με Olga και Liset να εμφανίζονται με μάσκες. (καλή Σαρακοστή είπαμε;)

Hollow Lives:

Κάπου εκεί ήρθε και η ώρα για το οριστικό αντίο. Η συνολική διάρκεια του live άφηνε something to be desired καθώς 75 λεπτά δεν είναι αρκετά για να απολαύσει κανείς μια τόσο ιδιαίτερη εμπειρία. Από την άλλη «leave them wanting more» που έλεγε και ο Bobby Womack! Το μόνο σίγουρο είναι ότι στη συναυλία πήγα σαν ένας ενθουσιώδης περίεργος και αποχώρησα ως ένας ενθουσιασμένος οπαδός.

Video-συνέντευξη