Είναι ο πιό γνωστός για το τραγούδι του το 1988 “Don’t Worry, Be Happy”.
Του έχει απονεμηθεί Grammy Award δέκα φορές. Είναι διάσημος για τις μοναδικές του φωνητικές τεχνικές και το τραγούδι του.
Ο Bobby McFerrin γεννήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και είναι γιος του βαρύτονου Robert McFerrin της όπερας και της τραγουδίστριας Sara Copper. Φοίτησε στο California State University, του Sacramento.
Παντρεύτηκε την Debbie Green το 1975. Έχουν μαζί τρία παιδιά.
Το τραγούδι του McFerrin με τίτλο “Don’t Worry, Be Happy” ήταν Νο 1 στα pop charts των ΗΠΑ το 1988 και κέρδισε το βραβείο “Τραγούδι της χρονιάς” και “Δίσκος της χρονιάς”.
Ο McFerrin έχει συνεργαστεί με πολλά σημαντικά πρόσωπα της μουσικής σκηνής, όπως τους πιανίστες Chick Corea, Herbie Hancock, και Joe Zawinul, τον ντράμερ Tony Williams, και τον τσελίστα Yo-Yo Ma.
Το 1986, ο McFerrin ήταν η φωνή του Santa Bear στο First Christmas, και το 1987 ήταν η φωνή του Santa Bear/Bully Bear στη συνέχεια του, High Flying Adventure. Την ίδια χρονιά, ερμήνευσε το τραγούδι για το άνοιγμα της τετάρτης σεζόν της τηλεοπτικής σειράς The Cosby Show, καθώς και τη μουσική διαφημιστικού για μια σοκολάτα της εταιρείας Cadbury.
http://www.youtube.com/watch?v=r3qFYyclgVI
Το 1988, ηχογράφησε το “Don’t Worry, Be Happy”, το οποίο του χάρισε τεράστια αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, η επιτυχία του τραγουδιού “έδωσε τέλος στη μουσική ζωή του McFerrin, όπως της ήξερε μέχρι τώρα” και άρχισε να κυνηγά άλλες μουσικές δυνατότητες, πάνω στη σκηνή και σε στούντιο ηχογράφησης.
Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε το 1988 στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ για τον George H. W. Bush, για την επίσημη προεδρική εκστρατεία του, χωρίς την άδεια ή έγκριση του Bobby McFerrin. Ο Bobby McFerrin αντέδρασε άμεσα και διαμαρτυρήθηκε δημοσίως για τη συγκεκριμένη χρήση του τραγουδιού του, ενώ παράλληλα δήλωσε πως επρόκειτο να καταψηφίσει τον Bush, και διέγραψε εντελώς το τραγούδι από το ρεπερτόριο του.
Το 1989, συνέθεσε και εκτέλεσε τη μουσική για την ταινία μικρού μήκους της Pixar, Knack Knick. Επίσης, το 1989, ιδρύσε την “Voicestra”, που αποτελούνταν από δέκα άτομα, που συμμετείχε τόσο το 1990 στο άλμπουμ του Medicine Music, όσο και στο ντοκυμαντέρ του το 1989, με τίτλο Common Threads: Stories from the Quilt το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ.
Το τραγούδι “Common Threads” έχει εμφανιστεί συχνά σε πολλά διαφημιστικά για το AIDS.
http://www.youtube.com/watch?v=Ju69Ty6ndgs
Ο McFerrin, επίσης, έχει συμμετάσχει στη τζαζ Vocal Summit.
Ήδη από το 1992, κυκλοφόρησε η ψευδής φήμη πως ο τραγουδιστής είχε ισχυριστεί πως θα δώσει τέλος στη ζωή του. Οι φήμες σκόπευαν να εμπαίξουν τη σαφώς θετική φύση του διάσημου τραγουδιού του “Don’t Worry, Be Happy” με τον ισχυρισμό ότι ο McFerrin ειρωνικά θα δώσει ο ίδιος τέλος στη δική του ζωή.
Το 1993, τραγούδησε το “Pink Panther” του Henry Mancini από την ταινία Son of the Pink Panther.
Εκτός από τις φωνητικές επιδόσεις του κατά τη διάρκεια της πολυχρόνης καριέρας του, το 1994, ο McFerrin διορίστηκε υπεύθυνος στην Ορχήστρα Δωματίου του Saint Paul. Έκανε τακτικά περιοδείες ως προσκεκλημένος μαέστρος σε συμφωνικές ορχήστρες στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνικής Ορχήστρας του San Francisco (για τα 40ά γενέθλιά του), τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο, την Ορχήστρα του Κλήβελαντ, τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ, την Ορχήστρα της Φιλαδέλφεια, τη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες, τη Φιλαρμονική του Λονδίνου, τη Φιλαρμονική της Βιέννης και πολλές ακόμα.
Στις εμφανίσεις του, συνδυάζει κλασσικά κομμάτια με τους δικούς του μοναδικούς φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς, συχνά με τη συμμετοχή του κοινού και της ορχήστρας. Για παράδειγμα, οι συναυλίες συχνά κατέληγαν με την a cappella απόδοση του “William Tell Overture”, στο οποίο τα μέλη της ορχήστρας τραγουδούν μουσικά μέρη του McFerrin.
Για μερικά χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, περιόδευσε για συναυλίες υπό το όνομα Porgy and Bess, εν μέρει, προς τιμήν του πατέρα του, ο οποίος τραγούδησε για το ρόλο του Sidney Poitier στην ταινία του 1959, και εν μέρει για να διατηρήσει το τζαζ στυλ του.
O McFerrin συμμετέχει, επίσης, σε διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα μουσικής και κάνει εμφανίσεις ως εθελοντής δάσκαλος μουσικής και λέκτορας σε δημόσια σχολεία τις ΗΠΑ, ενώ έχει συνεργασθεί με το γιο του, Taylor, σε διάφορα μουσικά εγχειρήματα.
Το 2009, ο McFerrin και ο “μουσικός-επιστήμονας” Daniel Levitin υπηρέτησε ως συν-οικοδεσπότης του The Music Instinct, ένα δίωρο βραβευμένο ντοκιμαντέρ που παρήχθει από την PBS και βασίζεται στο best-seller βιβλίο του Levitin, This Is Your Brain On Music.
Αργότερα εκείνο το έτος, οι δύο μαζί εμφανίστηκαν σε ένα πάνελ στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Επιστήμης, όπου ο McFerrin απέδειξε τη συμμετοχή κοινού με την πανταχού παρούσα φύση της ανθρώπινης κατανόησης της πεντατονικής κλίμακας από το τραγούδι και το χορό, και με το κοινό να τραγουδάει ενώ ταυτόχρονα ακολουθούσε της κινήσεις του.
http://www.youtube.com/watch?v=5wqplKtzWpI
Δισκογραφία:
Bobby McFerrin (1982)
The Voice (1984)
Spontaneous Inventions (1987)
Elephant’s Child (1987)
Simple Pleasures (1988)
Don’t Worry, Be Happy (1988)
How the Rhino Got His Skin/How the Camel Got His Hump (1990)
Medicine Music (1990)
Play, with Chick Corea, 1990
Hush, with Yo-Yo Ma, 1992
Many Faces of Bird (1991)
“The Siamese Cat Song” on Simply Mad About the Mouse (1991)
Sorrow Is Not Forever (1994)
Paper Music (1995, Doick with the St. Paul Chamber orchestra)
Bang! Zoom (1995)
The Mozart Sessions, with Chick Corea, 1996
Circlesongs (1997)
Mouth Music (2001)
Beyond Words (2002) – featuring Chick Corea, Cyro Baptista and Richard Bona
Konzert für Europa -The Schönbrunn Concert (2004)
VOCAbuLarieS (2010)
Πηγή:
en.wikipedia.org
Προσαρμογή- Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού
Διαβάστε επίσης
