Άννα Βίσση για το ατύχημα: «Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα πως υπάρχω, αναπνέω…»

Η Άννα Βίσση δήλωσε ότι την βραδιά που έγινε το ατύχημα και έπεσε στο κενό στην σκηνή του LAB, ένιωθε μια αρνητική ενέργεια αλλά και μια θερμή αγάπη από τον κόσμο. Επίσης τονίζει ότι μέχρι την στιγμή που έγινε το ατύχημα αισθανόταν ότι δεν ήταν εκεί, ήταν κάτι περίεργο και διαφορετικό.

«Όταν έπεσα στο κενό ήταν για μένα déjà vu. Εκεί κάτω που ήμουν, όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήρθε στο μυαλό μου ο Γκρεγκ Λαντάνι, που είχε το ίδιο πέσιμο και φοβήθηκα. Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα πως δεν έχω αιμορραγία, υπάρχω, αναπνέω… Ήξερα, όμως, ότι έχω χτυπήσει στα πλευρά μου», είπε στον Τάσο Τρύφωνος και την εκπομπή του στο ΡΙΚ.

Στην συνέχεια, με δάκρυα στα μάτια μίλησε για τον χαμό του πατέρα της Νέστορα και τις δύσκολες μέρες που πέρασε τότε. Από τον πατέρα της η Άννα Βίσση έχει να θυμάται το χαμόγελο και την αισιοδοξία που είχε ως άνθρωπος. Τους έμαθε πολλά και στο άκουσμα του χαμού του λύγισε. Στάθηκαν όμως όλοι δίπλα στην μητέρα της γιατί θεώρησαν ότι αυτή χρειαζόταν την υποστήριξη και την αγάπη τους. Λέει χαρακτηριστικά:

«Nομίζω πρόλαβα να του πω ό,τι ήθελα να του πω. Μου λείπει περισσότερο από εκείνον η πλάκα του. Κλαίω γιατί τον θυμάμαι να γελάει! Μας έμαθε να τα περνάμε όλα με χιούμορ, ένα στοιχείο που στις χώρες μας δεν το βλέπεις. Είμαστε λαοί που πονάμε και το δείχνουμε, ενώ ο μπαμπάς μου τα ξεπερνούσε όλα με το γέλιο, με την πλάκα. Ενώ, η πιο σκληρή στιγμή για μένα δεν ήταν η κηδεία. Η κηδεία είναι μία ιεροτελεστία που είναι υπέροχη γιατί δοξάζεις και αποχαιρετάς τον άνθρωπό σου… πιο πολύ πόνεσε η στιγμή που μου το είπαν! Εκεί πονάει πιο πολύ, στην αναγγελία.»