Αλλά όχι…
H βραδιά ξεκίνησε με ένα πολύ ωραίο βίντεο, με εικόνες από τα μέρη που έζησε ο Μόρισσον, τα μπαρ, την παραλία στο Λος Άντζελες, τα σπίτια που έμεινε, μέχρι το κοιμητήριο της Πάμελα, της γυναίκας που ζούσε μαζί.
Το βίντεο δεν είχε υπότιτλους (έπρεπε να ξέρεις αγγλικά) και στη συνέχεια εκεί που είχαμε μελώσει ομαδικά και κοιτάζαμε τη σκηνή ακούστηκαν οι νότες από το «break on through» και βγήκε ο σωσίας του Jim Morrisson που έκανε πραγματικό σόου ήταν πάρα πολύ καλός.
Love me two times baby, people are strange με ψυχεδελικό βίντεο πίσω στο wall και μία απογοήτευση από εκείνους που πήγαν ν’ ακούσουν μουσική δεκαετίας του 60.
Ο κιθαρίστας (απίστευτος ποζεράς) έπαιζε με ενισχυτή marshall (όπως συνηθίζουν στο metal) και έκανε συνέχεια σόλα σε στυλ Βαν Άλεν….(δε μου θύμιζε κ πολύ Doors)…ο ντράμερ χτύπαγε όσο πιο δυνατά μπορούσε (αν δεν κάνω λάθος εκείνη την εποχή τα ντραμς δεν ήταν τόσο θορυβώδη και ο πιανίστας αν και δεν έπαιζε σε δίσκαλο όπως παλιά αλλά χρησιμοποιούσε midi controller ήταν καλός, έκανε σωστά αυτό που έπρεπε, αλλά δε ακουγόταν κ πολύ σε αντίθεση με το συγκρότημα των Doors στο οποίο τα πλήκτρα κυριαρχούσαν.
Moonlight drivers και ο τραγουδιστής παίζει πολύ με το κοινό, soul kitchen με το ντράμερ να βαράει (κουραστικό), touch this ο τραγουδιστής συνεχίζει το σόου (είναι πολύ καλός και κάνει ίδιο το Μόρισσον) ο κόσμος χορεύει, τραγουδάει. Μοιάζει όπως τα σόου του L.A. όπως εκείνα που κάνουν στα καζίνο της περιοχής.
Παρουσία από όλες τις ηλικίες, με νεαρά κορίτσια να κάνουν την αρχή στο χορό και αρκετό κόσμο μετά να ακολουθεί. Κόσμος που σηκώθηκε και χόρευε, ζευγάρια που ήταν στα φιλιά και τις αγκαλιές όπως στις συναυλίες, αυτό ήταν το όμορφο κλίμα που δημιουργήηθηκε.
Από τις ωραιότερες στιγμές το τραγούδι when the music is over, που είχε καθαρό το ατμοσφαιρικό στυλ που δημιουργούσε το συγκρότημα με το πιάνο, καταλαβαίνεται πιο λέω, εκείνο το βαρύ ψυχεδελικό, που σε κάνει να μπαίνεις σε ένα δικό σου κόσμο, πιο εσωτερικό, να χάνεσαι…εκείνο δε το ένοιωσα.
Ο τραγουδιστής μιλάει αρκετά και επικοινωνεί με το κοινό για το star system και διάφορα σχετικά με την εποχή μας κρατώντας το επαναστατικό που εκπροσωπούσαν οι ροκ μπάντες της εποχής εκείνης “we want the world and we want it now” φωνάζει και ο κόσμος από κάτω χειροκροτεί.
Riders on the storm και όλοι τραγουδούν, ήταν μια ακόμα καλή στιγμή όπου ο κόσμος άρχισε να σηκώνεται πια όρθιος και όταν ακούστηκε το L.A. woman ήταν πλέον ολόκληρο το Παλλάς όρθιο και χόρευε…
Το ότι τους παραχώρησαν το δικαίωμα είναι σημαντικό αλλά πότε έγινε αυτό; είναι οι ίδιοι από τότε; Τους έχουν δει να παίζουν; Συμφωνούν με τις αλλαγές που έχουν κάνει; (κιθαριστικά σόλα που δεν υπάρχουν στα τραγούδια κανονικά, άλλος ήχος) απορώ, εγώ ήξερα ότι όταν λέμε tribute εννοούμε φόρο τιμής δηλαδή ακούμε τη μουσική όπως ήταν με τον ίδιο τρόπο, ήχο, όργανα, απόδοση …ή μήπως όχι;
Διαβάστε επίσης
