Λεωνίδας Μπαλάφας live: Να βλέπω τη νύχτα να πέφτει και να ξημερώνει στο Σταυρό | φωτορεπορτάζ+videos

Οπότε τι πιο σωστό και λογικό από το να του παραχωρήσουν, για την επιστροφή του στο μαγαζί, τις Παρασκευές και να εξασφαλίσουν άλλο ένα υπερεπιτυχημένο residency.

Η αλήθεια είναι ότι πλέον λίγα πράγματα μπορώ να πω για τον Μπαλάφα, που δεν έχω πει ήδη. Να τονίζω ότι συνεχίζουν να ισχύουν; Μπα, βαρετό. Να επισημάνω τη καλλιτεχνική βαρύτητα και το εύρος του ρεπερτορίου; Been there, done that. Να επαινέσω το ‘παικτικό’ του φιλότιμο, που τον θέλει να μη κατεβαίνει από τη σκηνή αν δεν έχει κλείσει τουλάχιστον ένα πεντάωρο πάνω; Αυτό είναι εκ των ουκ άνευ. Έχει γίνει πλέον γνωστό πως όταν παίζει ο Μπαλάφας, ο Σταυρός γίνεται afterάκι. Όπως πριν από τρεις μήνες τελείωνε ο Παυλίδης στο main stage και ο κόσμος ερχόταν στο club, συμβαίνει το ίδιο τώρα με τον Μάλαμα.

Ακόμα και για τη μπάντα [Κώστας Στεργίου (Πλήκτρα, μελόντικα, κρουστά, μπάσο, αυγό, μαεστριλίκι), Σπύρος Βρυώνης (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, τσέλο, μελόντικα, μπουζούκι, κρουστά, ντραμς, «παίξε και κλαρίνο ρε μ@λ@κ@»), Βαγγέλης Καραπέτρος (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, μπουζούκι, τσαράνγκο, beatbox), Λευτέρης Βαρθάλης (Μπάσο, τρομπονίνι, κιθάρα, πλήκτρα ενίοτε, μόνιμο χαμόγελο), Νίκος Ρέτσος (Ντραμς, κιθάρα ενίοτε), Βαγγέλης Κατσαρέλης (Τρομπέτα) και Κώστας Φόρτσας (κλαρίνο, γκάιντα, τραγούδι και PR)]τα έχουμε ξαναπεί.

Είναι συγκλονιστικό να παρατηρείς αυτή την κολεκτίβα μουσικών να κάνουν επίδειξη βιρτουοζιτέ σε πολλαπλά όργανα ο καθένας, με τον αέρα του «δε τρέχει τίποτα μωρέ, απλά μπορώ να παίζω παπάδες σε ό,τι όργανο ακουμπήσω» (το ίδιο, ως γνωστό, ισχύει και για τον ίδιο τον Λεωνίδα). Πέρα όμως από ικανότητα, αυτό που δεν παύει να συγκλονίζει είναι το δέσιμο που έχουν όλοι στη σκηνή. Η συνεννόηση με κλειστά μάτια, οι αυτοσχεδιασμοί, τα σόλο και πάνω απ όλα, ότι όλα συμβαίνουν με μια φαινομενικά χαλαρότατη διάθεση.

Δεύτερη πρεμιέρα λοιπόν για αυτή τη σεζόν στο Σταυρό και τελευταία Παρασκευή της Αποκριάς. Το club είχε γεμίσει από νωρίς και η διάθεση ήταν ανεβασμένη πριν καν ανέβει η μπάντα στη σκηνή. Αυτό συνέβη λίγο πριν τις 23:30, με τα φώτα να χαμηλώνουν και ξεκίνημα με τραγούδια από το ‘Ας ρίχνει και χαλάζι’ (που πλέον δεν το χαρακτηρίζουμε «νέο» άλμπουμ αλλά «τελευταίο»). “Μια φυλακή”, “Άμα διώξεις λίγο θέλω” και “Μέλλον μου αβέβαιο”.

Πλέον ο Μπαλάφας μοιράζει το χρόνο σχεδόν εξίσου ανάμεσα σε κιθάρα και κλαρίνο και συνεχίζει με “2 ώρες μείνανε μόνο”, “Αγάπη μόνο αρκεί”, το ‘ραδιοφωνικό’ “Ας πάει στην ευχή”, και μια honky tonk εκτέλεση του “Κουτσομπολιό”.

2 ώρες μείνανε μόνο:

Τα νέα (ακυκλοφόρητα) τραγούδια ποτέ δε λείπουν από το set και το πρώτο της βραδιάς είναι ένα groovy funk άσμα, ο “Ψεύτης ντουνιάς” που το κλαρίνο και οι στίχοι τον δένουν τέλεια με τον “Πλάτανο” που ακολουθεί.

Ψεύτης Ντουνιάς:

Blast from the past μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους της βραδιάς, με “Ταξίδι για να σε βρω”, “Τρεις ευχές” και μια “Αδιαφορία” με ένα τσέλο (Βρυώνης) που την απογειώνει.

Πλάτανος:

Δεύτερο μέρος με “Μια συγνώμη”, “Θα ρθω να σε κλέψω μια βραδιά”, “Για το Ράδιο” και το funk ξεχαρβάλωμα που έχει μείνει γνωστό ως “Ζουλού”.

Κάπου εκεί φτάνει η ώρα… Παίρνουμε φόρα, πάμε μπαρ, φορτώνουμε σφηνάκια με αποσταγμένη αγαύη και πορτοκάλι και χορεύουμε. Ακολουθούν “Happy End” (με μια κλασσικά φιλοσοφημένη εισαγωγή από τον Λεωνίδα), και μια συγκλονιστική στιχουργική διασκευή στο “Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά” που πλέον γίνεται “Γοργά, όλοι για τα βουνά” και αποτελεί ύμνο αντίστασης στους νέους δυνάστες της Ελλάδας.

Γοργά όλοι για τα βουνά:

Ακολουθούν στιγμές κατάνυξης με “Ό,τι αισθάνεσαι να λες” και “Μάνα”, προτού στη σκηνή εμφανιστεί η απόλυτη cult φυσιογνωμία του Σταυρού (που πολλές φορές μας έχει σώσει από άσχημα hangover – Έχει το μαγειρείο στην πλατεία απέναντι από το Σταυρό), η Γωγώ, για την οποία ο Μπαλάφας έχει γράψει τον αντίστοιχο ύμνο.

Μηλιώκας και “Γκρεκο Μασκαρά” στη συνέχεια, ακολουθούμενο από ένα σπαραξικάρδιο “Ρημαδιό” και ένα παράδοξα ακουστικό “Θα πάρω κεφάλια”.

Γκρέκο Μασκαρά:

Κάπου εκεί στη σκηνή ανεβαίνει ο Θεόφιλος Μήτσης, με τον οποίο ο Μπαλάφας συνεργαζόταν στην Μπουάτ ‘Απανεμιά’ πριν από δέκα χρόνια. Μαζί παίζουν ένα medley από δημοτικά, λαϊκά και ρεμπέτικα κομμάτια, ενώ στη συνέχεια ο Λεωνίδας κάνει ένα μικρό διάλειμμα αφήνοντάς του τη σκηνή.

Λαϊκό medley:

Η επιστροφή στη σκηνή γίνεται με ένα ‘νέο-απαγορευμένο’ (δικός μου αδόκιμος όρος) του ίδιου του Λεωνίδα, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί από κάποιον από τους ‘μεγάλους’. «Ρίξε στο τσιγάρο μου μια πράσινη ιδέα» ξεκινάει, οπότε φαντάζεστε τι εννοεί όταν λέει “Δώστο παρακάτω”…

Δώστο παρακάτω:

Η “κοπέλα καραμέλα” στην ακουστική της μορφή γίνεται ακόμα πιο αισθαντική και το νόημά της (για όσους το καταλαβαίνουν) ακόμα πιο σαφές. “Κλαρίνα και χορό” αναλαμβάνουν να μας ρίξουν ενώ “Κάνε το καλό” και “Robin Hood” που ακολουθούν στο καπάκι μας ξανανεβάζουν απότομα, με το live να προχωράει ανεβοκατεβαίνοντας σαν roller coaster.

“Όλα”, “Κοτλέ Σακάκι”, “Αποσπερίτης” και “Σταματώ να γυρίζω το δίσκο” είναι τα κομμάτια με τα οποία μας αποχαιρετάει η μπάντα αφήνοντας τη σκηνή στον Λεωνίδα και τη κιθάρα του ο οποίος συνεχίζει μέχρι τις 5 παρά το ξημέρωμα.

Κοτλέ Σακάκι:

Όπως οι ‘Μπαλαφικές’ Πέμπτες μας πήγαν από Φθινόπωρο στο νέο έτος, έτσι και οι Παρασκευές αναμένεται να μας ταξιδέψουν από την Άνοιξη στο Καλοκαίρι. Καλό μας ταξίδι λοιπόν.

Ρεπορτάζ-Videos: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος

Φωτογραφίες: Δέσποινα Λιοπιάρη