Συνέντευξη | Γιάννης Πλούταρχος: «Όλη μου η δισκογραφική πορεία βασίστηκε σε νέους δημιουργούς!»

Ένας τόσο μεγάλος καλλιτέχνης χωρίς ίχνος σνομπισμού, απόλυτα προσιτός μας απέδειξε για ακόμη μια φορά πως άξια θεωρείται «Το καλύτερο παιδί» της ελληνικής δισκογραφίας. Αυτή την περίοδο ο Γιάννης Πλούταρχος βρίσκεται σε απόλυτα δημιουργική περίοδο, το άλμπουμ του έγινε διπλά πλατινένιο σε μόλις εφτά ημέρες κυκλοφορίας, εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί ενώ παράλληλα εκείνος προετοιμάζεται για την πρεμιέρα του στο «Θέα» την Παρασκευή 12 Απριλίου παρέα με την Πέγκυ Ζήνα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν για την επιτυχία… προς γνώση και συμμόρφωση των «υποτιθέμενων» εγχώριων star! Χωρίς να σας κουράζω όμως περισσότερο με τους προλόγους, αμέσως τώρα η συνέντευξη του Γιάννη Πλούταρχου στις οθόνες του υπολογιστή σας!!!

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που σας φιλοξενούμε στο Tralala.gr… σας συναντάμε σε μία πολύ δημιουργική φάση αυτή την περίοδο.

Η αλήθεια είναι αυτή. Έχω κάνει πρόσφατα ένα δίσκο, του οποίου κάποια τραγούδια έχουν κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες ως προπομπός, ενώ ο ολοκληρωμένος δίσκος κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Για καλή μου τύχη, τα πρώτα δείγματα είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικά. Ο δίσκος έγινε διπλά πλατινένιος, κάτι που είναι πραγματικά πολύ σπάνιο στις μέρες μας και ευχαριστώ πάρα πολύ τον κόσμο για όλη αυτή την αγάπη και την υποστήριξη. Είναι πολύ σπουδαίο αυτούς τους καιρούς να βλέπεις πωλήσεις της τάξεως των 20.000 που αυξάνονται συνεχώς.

Είμαι 42 χρονών και νιώθω πως έχω κάνει μία πολύ όμορφη διαδρομή, θα έλεγα πιο όμορφη απ’ ότι φανταζόμουν.

Πολλές επιτυχίες, πολλές απονομές σε όλη σας την πορεία. Πως αισθάνεστε που μέσα σε μόλις εφτά μέρες έγινε ο δίσκος σας διπλά πλατινένιος και συνεχίζει ανοδικά;

Είναι πολύ σπουδαίο, γιατί δείχνει ότι ο κόσμος, πέρα από την αγάπη του, σέβεται εμένα και την προσπάθειά μου και με ψάχνει ακόμα. Έχω τώρα 15 χρόνια περίπου ως επώνυμος τραγουδιστής, ενώ στον χώρο βρίσκομαι 24 χρόνια. Είμαι 42 χρονών και νιώθω πως έχω κάνει μία πολύ όμορφη διαδρομή, θα έλεγα πιο όμορφη απ’ ό,τι φανταζόμουν. Κατάφερα μέχρι στιγμής να ισορροπήσω τη δουλειά μου, την οικογένειά μου και τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα σε όλο αυτό που μου έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια και δοξάζω τους ανθρώπους και τον θεό γι’ αυτό. Συνεχίζω να αγωνίζομαι και προσπαθώ να διαχειριστώ όλο αυτό που με αγάπη μου έχει χαρίσει ο Θεός.

Πόσο εύκολο είναι να υπάρχει αυτή η ισορροπία που αναφέρατε με βάση όλο αυτό που έχετε ζήσει μέχρι σήμερα;

Αγωνιστές είμαστε όλοι μας. Αγωνιστής είναι και ο άνθρωπος που ψάχνει να βρει δουλειά κι έχει οικογένεια και μάλιστα αυτός είναι μεγαλύτερος αγωνιστής απ’ όλους. Αγωνιστές κι εμείς που έχουμε μεγάλη οικογένεια. Αγωνιστές είναι όλες οι μανάδες που κάθονται, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και δουλεύουν. Ο καθένας κάνει τον αγώνα του. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Σαφέστατα η δικιά μου δουλειά είναι δύσκολη όσον αφορά άλλα πράγματα, όχι σε θέμα κόπωσης, που και αυτό το έχει, αλλά είναι μία δουλειά που έρχεσαι σε επαφή με πάρα πολλούς ανθρώπους, έχεις να αντιμετωπίσεις πάρα πολλές διαφορετικές καταστάσεις και φυσικά πρέπει να έχεις πάντα τη καλή διάθεση να ψυχαγωγείς τον κόσμο. Όλοι οι άνθρωποι περνάμε δύσκολα κι έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τα δικά μας άγχη. Παρόλ’ αυτά θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε και να είμαστε χαρούμενοι στον κόσμο, γιατί αυτή είναι η υποχρέωση μας απέναντί του.

… είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μία πάρα πολύ καλή οικογένεια, φτωχοί άνθρωποι, αλλά πολύ ισχυρές προσωπικότητες και οι δυο τους.

Μου αναφέρατε τον Θεό. Πιστεύετε; Είναι ένα στήριγμα για τον τρόπο ζωής και της πορεία σας γενικότερα;

Για μένα ο άνθρωπος που δεν πιστεύει, είναι χαμένος, είναι αποπροσανατολισμένος. Ίσως πάλι να το λέω αυτό εγώ, γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω. Νομίζω ότι ο άνθρωπος εστιάζει όλη του την θετική ενέργεια, εστιάζει όλη του τη δύναμη στο να πετυχαίνει πράγματα. Όταν όμως δεν πιστεύεις σε κάτι νομίζω ότι είσαι σαν τον διαβάτη που δεν έχει πυξίδα και δεν μπορεί να προσανατολιστεί, πηγαίνει όπου τον πηγαίνουν τα μονοπάτια. Και είναι καλά όταν το μονοπάτι βγαίνει σε μία πλατιά θάλασσα, βρίσκεις μια άκρη, όταν το μονοπάτι, όμως, χάνεται μέσα σε πυκνό δάσος και αυτό δεν έχει τέλος, μπορεί να φέρνεις γύρω-γύρω τον εαυτό σου και να μην μπορείς να βρεις το δρόμο να βγεις από αυτό. Νομίζω ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου για να το αποφεύγει όλο αυτό.

Η στάση ζωής που διατηρείτε τόσα χρόνια και η εξέλιξή σας σαν άνθρωπος, οφείλετε στην οικογένειά σας, στους γονείς σας;

Νομίζω ότι τον βασικότερο ρόλο τον έπαιξαν οι γονείς μου και για μένα και για τον αδερφό μου διότι πιστεύω πως οι γονείς παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο στην ανατροφή ενός παιδιού, δίνουν τις βάσεις. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μία πάρα πολύ καλή οικογένεια, φτωχοί άνθρωποι, αλλά πολύ ισχυρές προσωπικότητες και οι δυο τους και πάνω απ’ όλα αγαπημένοι μεταξύ τους. Αυτός ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας στο να μεταφέρουν στα παιδιά τους όλη αυτή την οικογενειακή αύρα και σαφέστατα κι εγώ ο ίδιος να πάρω το θάρρος και να προχωρήσω και να κάνω μια μεγάλη οικογένεια, αφού βέβαια βρήκα τον σωστό άνθρωπο. Δεν είναι εύκολο πράγμα μια σύγχρονη γυναίκα να δεχτεί να κάνει πλέον πέντε παιδιά. Μπράβο δηλαδή στην γυναίκα μου, που αν και είναι μία νέα κοπέλα, θέλησε από μόνη της να κάνουμε μία τόσο μεγάλη οικογένεια.

Πόσο εύκολο ήταν ένα παιδί που έρχεται από την επαρχεία, να εξελιχθεί έτσι; Τι εμπόδια βρήκατε στην πορεία;

Όλα είναι δύσκολα, είναι σαν να είσαι μετανάστης στην ίδια σου την πατρίδα. Όταν ήρθα στην Αθήνα, παρότι την λάτρευα και την λατρεύω, ήταν όλα πραγματικά δύσκολα. Δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω. Έψαχνα τις αγγελίες να βρω δουλειές. Έκανα όλες τις δουλειές, από γκαρσόνι, σε λαχαναγορά, το οτιδήποτε. Έπρεπε να δουλέψω για να βγάλω κάποια χρήματα. Κάποια στιγμή σιγά σιγά μπήκα στον χώρο του τραγουδιού ψάχνοντας πάλι σε αγγελίες και σιγά σιγά έγινα επαγγελματίας τραγουδιστής.

Δεν είναι εύκολο πράγμα μια σύγχρονη γυναίκα να δεχτεί να κάνει πλέον πέντε παιδιά. Μπράβο στην γυναίκα μου που θέλησε από μόνη της να κάνουμε μία τόσο μεγάλη οικογένεια.

Οι πόρτες άνοιγαν εύκολα για έναν άνθρωπο που δεν είχε την μαμά, τον μπαμπά ή κάποιον πλούσιο συγγενή που θα τον βοηθούσε να μπει;

Δεν ανοίγουν εύκολα, αλλά έχω την αίσθηση ότι όσο πιο δύσκολα περνάει ο άνθρωπος, δύο πράγματα μπορεί να του συμβούν. Ή να κάνει μια ισχυρή προσωπικότητα ή να γίνει πολύ σκληρός άνθρωπος και να πάρει λάθος διαδρομή.

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να παρατήσετε το τραγούδι;

Ναι! Τρεις φορές συνέβη αυτό. Τα παράτησα τρεις φορές και ξαναήρθα πάλι. Δεν θυμάμαι συγκεκριμένους λόγους που γύρισα ξανά, πάντως τρεις φορές με ξανα-επανέφερα πάλι στο δρόμο του τραγουδιού.

Η σύζυγός σας ήταν στήριγμα σ’ αυτή την πορεία και στα «θέλω» του ανθρώπου που έχει δίπλα της;

Βέβαια!!! Με την Μαρία ξεκινήσαμε από τα 23 μου χρόνια, από την αρχή!!! Κάναμε διάφορες δουλειές και οι δυο μας και μάλιστα κάποια στιγμή μπήκε και η Μαρία στον χώρο του τραγουδιού. Άρχισε, όμως, πλέον και υπήρχε μία κόπωση και στην σχέση μας πάνω και γενικότερα. ‘Όταν δεν είσαι επώνυμος τραγουδιστής και προσπαθείς, είσαι σαν το καραβάνι, μία εδώ, μία εκεί, έτσι ήμασταν αλλού εγώ, αλλού η Μαρία. Κάποια στιγμή επειδή αγαπιόμασταν και αγαπιόμαστε, έπρεπε να γίνει μία εξήγηση για το αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και με ποιο τρόπο να γίνει αυτό. Τότε, λοιπόν, καθίσαμε κάτω, κουβεντιάσαμε και είπαμε ότι αυτό δεν μπορεί να βγει πέρα, διότι η σχέση μέσα από εκεί γεράζει. Όταν δεν βρίσκονται οι άνθρωποι, όταν ο ένας βρίσκεται σε άλλο τόπο από τον άλλον, γιατί δεν υπήρχαν πολλές δουλειές στην Αθήνα κι έπρεπε να πάμε επαρχεία, όλα αυτά, λοιπόν, δυσκολεύανε πάρα πολύ. Έτσι, λοιπόν, πήραμε την απόφαση, πάντα κάτω από συνεννόηση, γι’αυτό και κατέληξε πιστεύω τόσο όμορφα αυτή η σχέση και η Μαρία είπε: «Γιάννη, ξέρεις κάτι; Εσύ είσαι αυτός που έχει το ταλέντο το μεγάλο. Εγώ θα καθήσω πίσω, θα μεγαλώσω τα παιδιά μας, θα κάνουμε οικογένεια, να μπορέσουμε να τα φροντίζουμε και να προχωρήσεις εσύ μπροστά κι εγώ να σε στηρίξω». Έτσι έγινε λοιπόν κι έτσι προχωρήσαμε.

…αγαπώ πάρα πολύ τον κόσμο και τον σέβομαι και αυτό τον έχει επηρεάσει και μου έχει δώσει αυτό τον μέγιστο τίτλο του «Καλύτερου παιδιού».

Επειδή είστε από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που ήταν σταθερός στη σχέση του, με την οικογένειά του πάρα πολλά χρόνια, υπήρχαν καλοθελητές στον χώρο που μπορεί να είπαν: «Γιάννη, δεν είναι ωραίο να είσαι παντρεμένος και παράλληλα να κάνεις την καριέρα σου»;

Το αντιμετώπισα όταν πρωτοξεκίνησα με την πρώτη δισκογραφική δουλειά. Με το που υπέγραψα το συμβόλαιο με την τότε εταιρία, κάποια παιδιά από τις δημόσιες σχέσεις εκεί μου πρότειναν να το κρύψω και να μην φανερώσω ότι είμαι παντρεμένος, ότι έχω παιδί. Φυσικά δεν το δέχτηκα και είπα πως δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Δεν μπορεί να συμβεί γιατί το ψέμα ποτέ δεν κρατάει, κάποια στιγμή θα φανερωθεί. Άρα, λοιπόν, ότι πάμε να χτίσουμε, θα το χτίσουμε πάνω στο ψέμα. Έτσι, λοιπόν, επέλεξα να πούμε την αλήθεια, να είμαι ο εαυτός μου και όπου βγω. Ό,τι κάνω και έχει ο Θεός. Όντως, έτσι έγινε. Ο κόσμος το εκτίμησε όμως αυτό πάρα πολύ και όχι μόνο δεν ήταν αρνητικό, αλλά ήταν θετικό στην πορεία.

Το «καλύτερο παιδί» πως μπήκε στην συνείδηση του κόσμου τόσο έντονα; Πλέον, χωρίς να πούμε όνομα, λέμε το “καλύτερο παιδί” κι ξέρουμε ότι είναι Γιάννης Πλούταρχος.

Νομίζω πως είναι η στάση μου απέναντι στον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια. Επηρέασε το τραγούδι «Το καλύτερο παιδί», ένα πολύ όμορφο τραγούδι που το έχει γράψει ο Σπύρος Γεωργίου με την Ναταλί, αλλά έχω την αίσθηση ότι κανένα τραγούδι δεν μπορεί να σε κρατήσει, εάν πραγματικά δεν είσαι άξιος γι’ αυτόν τον τίτλο. Θεωρώ πως αγαπώ πάρα πολύ τον κόσμο και τον σέβομαι και αυτό τον έχει επηρεάσει και μου έχει δώσει αυτό τον μέγιστο τίτλο.

Θεωρείτε ότι πλέον ο κόσμος αντιλαμβάνεται το αυθεντικό και το καλό;

Όχι όλες τις φορές. Παραπλανάτε ο κόσμος πολλές φορές, αλλά μέσα του ενδόμυχα συνειδητοποιεί, ξέρει. ‘Όλοι μας ξέρουμε, απλά καμιά φορά μας παρασύρει το κύμα και όπου πάνε όλοι πάμε κι εμείς. Είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτό. Όλοι μας το κάνουμε. Απλά μέσα μας μια φωνούλα που λέγεται συνείδηση έρχεται και μας εξηγεί τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Οι επιτυχίες οι μεγάλες, για μένα, είναι τα τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο και όχι τα τραγούδια που ακούγονται συνέχεια για μια περίοδο.

Θέλω να επιστρέψουμε λίγο στο καινούριο album. Με ποιον τρόπο επιλέγεται τα τραγούδια κάθε φορά;

Ακούω τραγούδια, ψάχνω. Είναι μία πολύ όμορφη διαδικασία αλλά παράλληλα πολύ κουραστική που τρέχεις, ψάχνεις, βρίσκεις τραγούδια κάνεις demo. Αυτό είναι το δημιουργικό μέρος της παραγωγής. Είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία που εγώ γι’ αυτό ζω να σου πω την αλήθεια. Γι’ αυτή την δημιουργική στιγμή που μαζεύεις τραγούδια.

Πιστεύεται στους δημιουργούς με το μεγάλο όνομα;

Όχι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Σαφώς τους σέβεσαι τους μεγάλους δημιουργούς, γιατί έχουν δώσει, έχουν περάσει τις εξετάσεις τους οι άνθρωποι. Τα τραγούδια όμως μεταβάλλονται ανάλογα τη γενιά, ανάλογα τα χρόνια, διαμορφώνονται και πολλοί δημιουργοί και τραγουδιστές χάνουν την εποχή, είναι αυτό που λέμε «εκτός εποχής» καμιά φορά, γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν τα πράγματα όπως έχουν έρθει. Γι’ αυτό και υπάρχει ένας συνεχόμενος αγώνας στο να βρίσκεις καινούρια πράγματα, καινούρια παιδιά. Εμένα όλη μου η δισκογραφική πορεία βασίστηκε σε νέους δημιουργούς. Παιδιά, δηλαδή, νέα που μου έφεραν τις δουλειές τους. Σαφέστατα όμως δεν μπορείς να αμφισβητήσεις έναν μεγάλο δημιουργό που έχει γράψει σπουδαία πράγματα.

Έχετε ξεχωρίσει κάποιο από τα τραγούδια που έχετε στο album;

Χωρίς να θέλω να αδικήσω τα υπόλοιπα τραγούδια, θα πω ένα τραγούδι που μ’ αρέσει ιδιαίτερο, είναι το «Δεν με παίρνει». Μ’ αρέσει γιατί ο Γιώργος Σαμπάνης που έγραψε την μουσική και η Ελένη Γιαννατσούλια που έγραψε τον στίχο δώσανε μία σύγχρονη άποψη του λαϊκού τραγουδιού, μια σημερινή άποψη του λαϊκού τραγουδιού. Εγώ το πήρα το τραγούδι αυτό, γιατί ήταν τελείως διαφορετικά ειπωμένο στο demo κι έβαλα δυο τρία λαϊκότροπα σημεία στο τραγούδι για να μπορέσει να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Πέτυχε πραγματικά, δεν έτυχε, αυτή η συνεργασία και θεωρώ πως είναι ένα τραγούδι πάρα πολύ σπουδαίο για τον δικό μου κατάλογο τραγουδιών και την δική μου καρδιά.

Φυσικά και υπάρχει star system, όμως εγώ δεν ήμουν καθόλου μέρος αυτού. Δεν είχα ποτέ κανέναν manager, δεν είχα βοηθό. Το μόνο που χρησιμοποιούσα ήταν οι δημόσιες σχέσεις της εκάστοτε εταιρίας μου…

Σας συναντάμε και σαν δημιουργό…

Ναι έχω γράψει ένα πολύ τρυφερό τραγούδι, την «Μαριονέττα» που έχει μία μικρή ιστορία πίσω της. Ο Γιάννης, ο δημιουργός που έγραψε το τραγούδι αυτό, ένα νέο παιδί, ένας λεβέντης δύο μέτρα, πέρναγε μία κατάσταση, αυτό το ωραίο συναίσθημα του έρωτα που λέμε κι έρχεται μία μέρα στο καμαρίνι και αφήνει το χαρτί, το στίχο, μου αφήνει κι ένα γράμμα και μου λέει λίγο λυπημένα: «Γιάννη, αν θες κοίταξέ το. Αν θες πέταξέ το. Ότι θες κάνε» και σηκώθηκε κι έφυγε. Δεν τον άνοιξα τον φάκελο αμέσως, πήγα στο σπίτι κάποια στιγμή, διάβασα ένα προσωπικό γράμμα που μου είχε γράψει ο άνθρωπος, ένα πολύ συγκινητικό γράμμα και έπειτα διαβάζω τον στίχο. Με συνεπαίρνει ο στίχος, ήταν δώδεκα η ώρα θυμάμαι, είχαμε ρεπό την επόμενη ημέρα και σηκώνομαι από το κρεβάτι, παίρνω την κιθάρα και ξενύχτησα γύρω στις 4-5 η ώρα με πήρε και βγήκε αυτό το τραγούδι, το οποίο είναι ένα τρυφερό τραγούδι θεωρώ και κρύβει μέσα την νοσταλγία των καλών ημερών μιας σχέσης, την πίκρα, την χαρά, μα περισσότερο κρύβει μέσα την αναμονή, το «περίμενε» του γυρισμού.

Θεωρείτε ότι για να γίνει ένα τραγούδι επιτυχία παίζει μεγαλύτερο ρόλο, ο τραγουδιστής που θα το πει ή οι δημιουργοί;

Καταρχήν να πω πως αυτή είναι μια πραγματικά όμορφη ερώτηση, την οποία δεν μου έχουν ξανακάνει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Τα τραγούδια, κατά την δική μου άποψη, αλίμονο αν γινόντουσαν επιτυχίες επειδή τα είπε ο Πλούταρχος ή επειδή τα είπε η Αλεξίου ή ο Σφακιανάκης ή η Πρωτοψάλτη ή ο Ρέμος ή επειδή τα είπε ο οποιοσδήποτε αξιόλογος καλλιτέχνης και συνάδελφος. Η επιτυχία ενός τραγουδιού είναι μία μαγική στιγμή που το τραγούδι πάει και βρίσκει τον τραγουδιστή. Πάει και βρίσκει τον δημιουργό, τον συνθέτη, τον στιχουργό. Είναι μια μαγική στιγμή που ενώνονται και τα τρία αυτά στοιχεία. Είναι σαν τις τρεις διαστάσεις της γης. Δεν γίνεται να λείπει ένα από τα τρία. Όταν λείπει ένα από τα τρία κάτι δεν πάει καλά. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από τυχαίο. Είναι μαγεία το τραγούδι για μένα. Γεννιέται. Είναι μια ζωντανή ενέργεια, ένα «κάτι» που υπάρχει και πλανάτε στο δικό μας σύμπαν, γύρω μας. Απλά δεν το βρίσκουμε συχνά, αλλά όταν το συναντήσουμε με ένα μαγικό τρόπο ενώνονται και τα τρία μαζί και γίνεται κάτι πάρα πολύ σπουδαίο. Εγώ αυτή την ερμηνεία δίνω. Κανένας δεν μπορεί από μόνος του να κάνει τίποτα. Ούτε μόνος του ο δημιουργός, ούτε μόνος του ο συνθέτης ή ο στιχουργός, σαφέστατα ούτε μόνος του ο τραγουδιστής, όσο ωραία φωνή κι αν έχει, όταν δεν είναι η στιγμή αυτή που θα ενωθούν αυτά τα τρία στοιχεία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Θεωρώ ότι ένα τραγούδι που έρχεται σε μένα και δεν το βλέπω, μάλλον δεν είναι για να το πω, είναι για να πάει αλλού.

Πόσο εύκολο είναι να το συναντάμε αυτό συχνά;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν το συναντάς συχνά. Γι’ αυτό και οι επιτυχίες είναι ελάχιστες. Είναι πολύ λίγες.

Είναι λίγες οι επιτυχίες με βάση τα ραδιόφωνα και τον τρόπο που κάνει επιτυχία ένα τραγούδι;

Τα έχουμε πάρει λίγο στραβά. Λέμε σουξέ, λέμε επιτυχίες. Οι επιτυχίες οι μεγάλες, για μένα, είναι τα τραγούδια που αντέχουν στον χρόνο. Επιτυχία δεν είναι τα τραγούδια που ακούγονται συνέχεια, αλλά το τραγούδι που θα το ακούσεις μετά από πέντε χρόνια και θα πεις «Τι ωραίο τραγούδι ρε παιδί μου είναι αυτό». Αυτό, λοιπόν, είναι επιτυχία για μένα.

Ποιες είναι μεγαλύτερές δικές σας επιτυχίες;

Τι να σου πρωτοπώ; Ο κόσμος αγάπησε πολλά τραγούδια μου… Δεν είναι επιτυχία το «Φυσάει πολύ», το «Καλύτερο παιδί», το «Τι σταυρό κουβαλάω», το «Φοβάμαι πως ακόμα σ’ αγαπάω», το «Σε ξεπέρασα», το «Υπήρχαν όρκοι», πολλά τραγούδια. Το «Αχ κορίτσι μου»;;!!!

Είναι δύσκολο φορτίο αυτό για τα μετέπειτα βήματα, μέχρι δηλαδή να καταλήξετε στην επιλογή των επόμενων κομματιών;

Δεν θέλω να το βλέπω έτσι. Δεν μπαίνω σε αυτή την διαδικασία. Αν μπω και σκεφτώ τι είχα τότε και τώρα που θα βρω τέτοια τραγούδια, δεν νομίζω να κάνω τίποτα. Είναι σαν αυτό που λέγαμε στην αρχή, ένα τέλειος αποπροσανατολισμός, είναι σαν να μην πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό.

Οι «καλές δημόσιες» σχέσεις μπορούν να χτίσουν έναν καλλιτέχνη;

Βέβαια! Είναι κομμάτι του star system!

Ο Οικονομόπουλος νομίζω είναι μία σπουδαία φωνή, που θα είναι συνεχιστής του ερωτικού λαϊκού τραγουδιού.

Υπάρχει star system στην Ελλάδα και πόσο εσείς ήσασταν μέρος όλου αυτού;

Φυσικά και υπάρχει, όμως εγώ δεν ήμουν καθόλου μέρος αυτού. Δεν είχα κανέναν manager, δεν είχα βοηθό. Το μόνο που χρησιμοποιούσα ήταν οι δημόσιες σχέσεις της εκάστοτε εταιρίας μου, αυτοί οι άνθρωποι έκαναν την δουλειά τους, δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν, αλλά έδειχναν να το κάνουν καλά. Εγώ ποτέ μα ποτέ δεν είχα μια προσωπική σχέση που να πω πως βασίζομαι σε αυτό και αυτός ο άνθρωπος θα με βοηθήσει. Δεν υπήρχε ποτέ αυτό.

Μετανιώσατε ποτέ για λάθος επιλογές. Για κάποιο τραγούδι που είπατε ενώ δεν έπρεπε ή που δεν είπατε και δόθηκε κάπου αλλού;

Έχουν συμβεί αυτά, αλλά έτσι ήταν να γίνει. Μετανιώνω για λάθη που έχω κάνει κι έχω πειράξει ανθρώπους χωρίς να το θέλω. Γι’ αυτό μετανιώνω, γιατί αξίζει να μετανιώνεις για να μάθεις το λάθος σου. Γι’ αυτά τα θέματα που μου ανέφερες δεν μετανιώνω, γιατί έχω μια άλλη ερμηνεία. Θεωρώ ότι ένα τραγούδι που έρχεται σε μένα και δεν το βλέπω, μάλλον δεν είναι για να το πω, είναι για να πάει αλλού. Είναι αυτό που σου είπα πριν. Τα τραγούδια ψάχνουν και σε βρίσκουν. Δεν τα βρίσκεις εσύ. Δεν είναι ονειρικό αυτό που λέω, ούτε μεταφυσικό, είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πώς θα το χαρακτήριζε κάποιος. Νομίζουμε όλοι ότι τα τραγούδια είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα καλά τραγούδια έρχονται και σε βρίσκουν.

Σε λίγο καιρό θα σας συναντάμε με την Πέγκυ Ζήνα στο «Θέα». Θέλω να μου πείτε λίγα λόγια γι’ αυτή τη συνεργασία που έρχεται μιας και είχατε ξανασυνεργαστεί στα πρώτα σας βήματα. Πως αισθάνεστε και πως προέκυψε όλο αυτό, μιας και τα τελευταία χρόνια δεν συνηθίζαμε να βλέπουμε δύο μεγάλα ονόματα στην ίδια πίστα;

Υπάρχουν τα τελευταία χρόνια τέτοιες συνεργασίες, εγώ δεν το έχω κάνει. Υπάρχουν καλλιτέχνες που συνεργάζονται μεταξύ τους. Θεωρώ πως ήρθε η στιγμή μάλλον. Τόσα χρόνια οι δικοί μου, οι άνθρωποι που με στηρίζουν και με αγαπάνε πάρα πολύ και ακούνε την μουσική μου, είχαν πάντα δύο τρία ονόματα που μου προτείνανε. Όλοι μα όλοι μου έλεγαν για δύο συγκεκριμένα ονόματα. Το πρώτο όνομα, λοιπόν, ήταν η Πέγκυ και θεώρησα ότι τώρα είναι καλή στιγμή, να παρουσιάσουμε κάτι από κοινού μιας και πλέον οι ανάγκες είναι ακόμα μεγαλύτερες. Πρέπει, λοιπόν, να βρω έναν άνθρωπο να μπορούμε να συνεννοούμαστε, να ταιριάζουν οι φωνές μας, να έχουμε κοντινό ρεπερτόριο. Πιστεύω πως ή πρέπει να ταιριάζεις με κάποιον απόλυτα ή να είσαι τελείως αντίθετος, γιατί άμα υπάρχει μία μέση κατάσταση δεν νομίζω να ταιριάζει όλο αυτό το πράγμα. Αποφασίσαμε έτσι να κάνουμε αυτή την συνεργασία. Χαίρομαι πάρα πολύ ειλικρινά που θα βρίσκομε με την Πέγκυ στο ίδιο μαγαζί. Θα ξεκινήσουμε 12 Απριλίου πρώτα ο Θεός και η Παναγία.

Θα κάνουμε ότι καλύτερο και στις τιμές;

Αυτό είναι θέμα της επιχείρησης αλλά σαφώς και εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε. Νομίζω ότι θα είναι με διαβαθμίσεις, θα υπάρχουν τραπέζια πολύ φθηνά μέχρι και 140 ευρώ, θα υπάρχουν τραπέζια με 150 και θα υπάρχουν και τραπέζια με 160 απ’ ό,τι ξέρω.

Σας συναντάμε και στο Μέγαρο Μουσικής σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που σας έχουμε συνηθίσει…

Είναι κάτι πάρα πολύ σπουδαίο και όμορφο. Πρόκειται για μία παράσταση σε ένα έργο του Μενέλαο Λουντέμη, ένα παιδικό έργο πανέμορφο, το έχουμε διαβάσει όλοι μας. Είναι πάρα πολύ τιμητικό για εμένα, θα πω τέσσερα τραγούδια και είναι κάτι πραγματικά διαφορετικό, μια πολύ όμορφη εμπειρία και αξίζει ο κόσμος να έρθει να την δει.

Ήταν μια ανάγκη αυτή να κάνετε ακόμα ένα βήμα επιπλέον σε όλη αυτή την πορεία;

Όχι, δεν ήταν ανάγκη, απλά μου προτάθηκε αυτό και το είδα ως πολύ μεγάλη τιμή. Ούτε αυτοσκοπός ήταν. Είπα ναι με όλη μου την καρδιά να ‘ρθω. Αγαπάω πάρα πολύ την ιστορία του πρωταγωνιστή, έχω πέντε παιδιά, όλο αυτό το πράγμα με συγκινεί. Με συγκινεί η ιστορία της μάθησης, του να θες ένα παιδί να μορφωθεί σε εποχές δύσκολες τότε. Το να θέλει να είναι κάτι διαφορετικό, να θέλει να φύγει από αυτό το αδιέξοδο. Πίστευε σε κάτι. Είναι αυτό που λέγαμε πριν για την πίστη. Πίστευε στον εαυτό του αυτός ο άνθρωπος. Πίστευε ότι μπορούσε να κάνει μέσα από την μόρφωση σπουδαία πράγματα. Να φύγει από όλη αυτή την ταλαιπωρία, την πίκρα που πέρναγε στην προσωπική του ζωή, ο μικρός αυτός.

Έχετε πέντε παιδιά. Αν κάποιο από τα πέντε πει: «Θέλω να γίνω κι εγώ τραγουδιστής σαν τον μπαμπά μου», είστε θετικός σε αυτό;

Γιατί όχι; ό,τι τα φωτίσει ο Θεός. Σαφέστατα όταν μεγαλώνεις σε μία οικογένεια που παντού ακούς τραγούδι -όλοι τραγουδάνε στην οικογένεια- το παιδάκι που θα προσανατολιστεί; Πάντα αντιγράφει ένα παιδί. Του γιατρού τα παιδιά βγαίνουν γιατροί, του δικηγόρου, βγαίνουν δικηγόροι, του ποδοσφαιριστή θέλουν να είναι ποδοσφαιριστές, του τραγουδιστή θέλουν να είναι τραγουδιστές. Η κόρη μου η μεγάλη θέλει να ασχοληθεί με αυτό, ο Γιώργος ο δεύτερος δεν τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί, παρότι έχει μια υπέροχη φωνή, ασχολείται με το ποδόσφαιρο και με την μόρφωσή του. Η Ελεωνόρα μου, της αρέσει, τραγουδάει έχει μια υπέροχη φωνούλα, βέβαια είναι έξι χρονών ακόμα πολύ μικρή επίσης, ακόμα δεν έχει αποφασίσει. Ό,τι τα φωτίσει ο Θεός. Η ζωή είναι δική τους.

Από την νεότερη γενιά, ποιους τραγουδιστές ξεχωρίζετε εσείς;

Τον Νίκο Οικονομόπουλο. Ο Οικονομόπουλος νομίζω είναι μία σπουδαία φωνή, που θα είναι συνεχιστής του ερωτικού λαϊκού τραγουδιού.

Το λαϊκό τραγούδι το είχαμε λίγο στην άκρη τα τελευταία χρόνια;

Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Ήταν μία ανάγκη να εκσυγχρονιστεί το λαϊκό τραγούδι που δεν ξέρω αν τα καταφέραμε, μπορεί να το κάναμε και χειρότερο, γιατί όλοι συμβάλαμε σε αυτό, αλλά νομίζω έτσι είναι οι εποχές. Τα κακώς κείμενα υπάρχουν σε όλες τις εποχές και στις εποχές τις «χρυσές», την εποχή του 60, του 70, του 80, του 2000 και του 2013 που είμαστε σήμερα. Απλά μέσα από εκεί βγαίνουν και διαμάντια. Σαφέστατα βγαίνουν τραγούδια που ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά μέσα σε αυτά βγαίνουν και πραγματικά υπέροχα πράγματα.

Μιας και είμαστε σε περίοδο Eurovision, πως βλέπετε την φετινή συμμετοχή μας, με τους Koza Mostra και τον Αγάθωνα;

Πιστεύω πως είναι μια πολύ ωραία προσπάθεια, νέα παιδιά μαζί με τον Αγάθωνα που φαίνεται να είναι ωραίος. Μ’ αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Δεν το έχω παρακολουθήσει πάρα πολύ, συγχωρέστε με, αλλά είναι μία ωραία άποψη. Εγώ προσωπικά, τη βλέπω πολύ ενδιαφέρουσα.

Να δώσουμε και μία ωραία ευχή στους αναγνώστες μας, με βάση όλα αυτά που ζούμε και την κατάσταση που επικρατεί;

Ό,τι έρχεται, δεν έρχεται να μείνει για πάντα. Αυτό ισχύει και για το καλό και για το κακό. Γι’ αυτό, λοιπόν, υπομονή και πιστεύω να περάσει αυτή η μπόρα, έτσι κι αλλιώς, μπόρα είναι… Που θα πάει; Θα περάσει!!!

Συνέντευξη στη Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογραφίες: Μάκης Ραυτόπουλος

Θερμές ευχαριστίες στην Ηλέκτρα Λήμνιου για την απομαγνητοφωνηση της συνέντευξης