Συνέντευξη τύπου για την πολυσυζητημένη παράσταση του Δ. Παπαϊωάννου, «Μέσα»

Δεν έχει σημασία…

Σημασία στο καινούργιο αυτό εγχείρημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου έχει η κοινοποίηση, η συμμετοχή, η δημιουργία κοινωνίας.

«Μέσα» για τον καθένα σημαίνει διαφορετικά πράγματα, όπως φάνηκε κ στη συζήτηση μετά τα «μεζεδάκια» (ένα δείγμα δηλαδή) της παράστασης που μας κέρασε ο σκηνοθέτης και οι 30 τον αριθμό συντελεστές που κάθισαν στη σκηνή όλοι μαζί στο τέλος για να δουν πως μας φάνηκε.

Στο ιδιωτικό όλοι είμαστε το ίδιο, σε κάποιους αυτό φέρνει μελαγχολία, σε άλλους απελευθέρωση. Πάνω στη σκηνή άνθρωποι μπαίνουν βγαίνουν, βρίσκονται χωρίς ρούχα, κάνουν καθημερινές συνηθισμένες κινήσεις ότι κάνει ένας άνθρωπος όταν μπαίνει στη «φωλιά του»…

Αυτή η παράσταση είναι ένα όνειρο για το σκηνοθέτη που φέτος πραγματοποιείται. Άρχισε να το σκέφτεται μετά το 2004 στην ξεκούραση που έδωσε για ενάμιση χρόνο. Ύστερα έπρεπε να κλείσει παλιούς λογαριασμούς (Μήδεια 2), να κάνει κάποια άλλα όπως το «πουθενά» (που βάζει το κοινό στη σκηνή) για να φτάσει στο σημερινό εγχείρημα. Το κάστ που χρησιμοποιεί είναι από το δύο και από το πουθενά. Αλλαγής το πλαίσιο του θεάτρου, θα είναι ανοιχτό να μπορεί ο κόσμος να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει ή μπορεί, να βλέπει λίγο, να φεύγει, να γυρίζει…

Ένα έργο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Εδώ δεν υπάρχει κανονικός χρόνος. Μπαίνεις και βγαίνεις ότι ώρα θέλεις, βλέπεις όσο θέλεις…θα μπορούσε σκέφτηκα να είναι περφόρμανς σε ένα μουσείο αλλά όπως είπε κ ο Παπαϊωάννου έτσι θα έχανε αυτό που θέλει να δώσει, αυτό που τον απασχολεί, τη σχέση με το θέατρο.

Στο θέμα του χορού, της κίνησης, υπάρχει η φράση, τα δομικά γεγονότα, κάποιοι μπαλαντέρ και όλα αυτά σε ελεύθερη σειρά έτσι ώστε αν πας την ίδια ώρα αλλά άλλη μέρα δεν θα δεις το ίδιο σημείο…δίνει παιχνίδια φαντασίας , ύστερα σε γυρίζει σε ήρεμους χρόνους για να υπάρχει κίνηση, ενδιαφέρον.

Το θέμα της διαχείρισης του χρόνου και του ρυθμού ήταν αυτό που απασχόλησε περισσότερο το σκηνοθέτη.

Έτσι παρατηρούμε σκηνές που είναι αρκετοί συντελεστές πάνω στη σκηνή, άλλες είναι λιγότεροι, άλλες ένας… αυτές οι διακυμάνσεις κρατάνε το οικοδόμημα, χρειάζονται όλα και η ένταση και ο νεκρός χρόνος.

«συγκερασμός στοιχείων η τέχνη μας» είπε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου απλός, ήρεμος, χαμογελαστός, ομιλητικός, γεμάτος ενθουσιασμό και αγωνία για τα αποτελέσματα αυτής της νέας του δουλειάς που όπως επισήμανε η μισή παράσταση είναι πάνω στη σκηνή και η υπόλοιπη είναι κάτω στους θεατές…

Μπορούν να γίνουν πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις σε επίπεδα και διαστάσεις.. εμένα κάποιες στιγμές μου θύμισε τον κύκλο της ζωής, το νερό, το σεντόνι, ο ύπνος, το βύθισμα…αυτό είναι και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον κομμάτι της παράστασης που δε θέλει να περάσει κανένα απολύτως νόημα, θέλει απλά να παρουσιάσει τη στιγμή του ήρεμου ανθρώπου, μόνου του, χωρίς τα δεκανίκια που έχει ανάγκη για να μη νοιώθει μόνος όπως τηλεόραση, κινητό, ραδιόφωνο, υπολογιστή. Ένα πνευματικό σπα, ένας διαλογισμός σε προσωπικό επίπεδο «μέσα» από την παρακολούθηση της ζωής του διπλανού που μοιάζει με τη δική μας.

Σημείωση: υπάρχει μία θέση κενή στην παράσταση για όποιο θεατή θέλει να συμμετέχει. Θα κάνει μία ώρα πρόβα κ ύστερα μπορεί ν’ ανέβει στη σκηνή.

Η παράσταση ξεκινάει στις 13 Απριλίου και θα παίζεται για τρεις μέρες.

Στο σχετικό λινκ που δημιουργήθηκε για το έργο μπορείτε να πάρετε τις σχετικές πληροφορίες:

mesaproject.gr