Θέατρο | Συνέντευξη Γιώργος Ηλιόπουλος: “Το σεξ είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσει ένας διάλογος!”

Στο θέατρο “Eliart” όπου και ανεβαίνει η παράσταση, μεταξύ των ετοιμασιών της τελευταίας στιγμής και των υπόλοιπων υποχρεώσεών του, μου μίλησε για το σεξ το οποίο πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο έργο, τους μαθητές του για τους οποίους είναι υπερήφανος, όπως και για τις ενδιαφέρουσες απόψεις του για το θέατρο αλλά και την κοινωνία! Η εντύπωση που σίγουρα δίνει, είναι εκείνη του ανθρώπου που αγαπά τη δουλειά του και μέσα από τους δρόμους της υποκριτικής έχει τη δυνατότητα να ζει πολλές συναρπαστικές ζωές!

Είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ποιον από τους τρεις ρόλους προτιμάς, για ποιο λόγο και τι άγχη έχει ο καθένας;

Είμαι ηθοποιός πάνω απ’ όλα και είμαι ένας ηθοποιός που γράφει για ηθοποιούς και διδάσκει ηθοποιούς! Ό, τι κάνω, έχει σαν αφετηρία ότι είμαι ηθοποιός, ότι μου αρέσει να ζω ιστορίες και να αφηγούμαι ιστορίες…

Στη συγκεκριμένη παράσταση όμως δεν παίζεις. Για ποιο λόγο; Δεν ταυτίστηκες ίσως με κάποιον από τους χαρακτήρες;

Όχι, αυτό το έργο έχει γραφτεί πριν από δώδεκα χρόνια και έχει μια διαδρομή πολύ αξιόλογη. Στο πρώτο και το δεύτερο ανέβασμα έπαιζα και είχε γραφτεί πάλι για μια ομάδα. Για μένα ήταν μια άσκηση κατανόησης, επειδή όλο αυτό μιλάει για τη σεξουαλικότητα. Οπότε, είναι μια σειρά από εικοσιέξι μονολόγους και κάθε ένας από αυτούς προσπαθεί να αναλύσει και να κατανοήσει διαφορετικές εκδηλώσεις της σεξουαλικότητας. Τώρα έχω την τύχη και την τιμή να διδάσκω μαθητές μου! Για μένα είναι ό, τι πιο σημαντικό έχω κάνει… Νιώθω πολύ υπερήφανος, πολύ χαρούμενος που επιτέλους μπορώ! Αυτά τα παιδιά τα έχω από το πρώτο έτος. Τα βλέπω να ανεβαίνουν στη σκηνή, να γίνονται μέρος της δουλειάς και θεωρώ ότι είναι ίσως το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχω κάνει στην καριέρα μου! Είναι ιερή στιγμή για μένα… Είναι σαν να πήγαινα χέρι – χέρι με αυτά τα παιδιά και τώρα τους αφήνω το χέρι για να προχωρήσουν μόνοι τους. Έχει μια συγκίνηση όλο αυτό…

Μίλησέ μας λίγο για την ομάδα των μαθητών σου «Poisoned by the small fish».

Αυτή η ομάδα φτιάχτηκε πριν από τέσσερα χρόνια και είναι απόφοιτοι της δραματικής σχολής του “Ιάσμου” όπου είμαι καθηγητής. Είναι μια ομάδα από νέα αξιόλογα παιδιά που θεωρώ ότι με το ήθος και την αγάπη τους για το θέατρο και με την ανάγκη τους να βρουν πράγματα, στο μέλλον θα μας απασχολήσουν πάρα πολύ. Από την άλλη, είναι παιδιά τα οποία αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να «φτιάξουν» μια πόρτα αντί να τη χτυπήσουν! Το θεωρώ σημαντικό…

Η μεγαλύτερη αξία που σου δίνει η ενασχόληση με το θέατρο είναι ότι σε κάνει να θέλεις να κατανοήσεις, όχι να κρίνεις! Συνήθως στην καθημερινότητά μας κρίνουμε! Δεν μπαίνουμε στη θέση αυτού που ζει κάτι, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να τον κατανοήσουμε…

Γυρνώντας στο έργο, το κείμενο παρουσιάζει αρκετά ακραίους χαρακτήρες. Τι αντιπροσωπεύει για σένα ο καθένας από αυτούς;

Για μένα το θέατρο είναι μια κουβέντα για τον άνθρωπο. Μιλάει για τον άνθρωπο… Η μεγαλύτερη αξία που σου δίνει η ενασχόληση με το θέατρο είναι ότι σε κάνει να θέλεις να κατανοήσεις, όχι να κρίνεις… Συνήθως εμείς στην καθημερινότητά μας κρίνουμε! Δεν μπαίνουμε στη θέση αυτού που ζει κάτι, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να τον κατανοήσουμε… Οπότε για μένα ήταν πολύ μεγάλο το ενδιαφέρον να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι φέρονται έτσι, γιατί καταφεύγουν σ’ αυτές τις λύσεις. Ήταν μια σπουδή ανθρωπογνωσίας, αν μπορώ να το πω έτσι και με έκανε πιο ώριμο και αν θες, καλύτερο άνθρωπο. Πλέον άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει.

Η τέχνη ποτέ δεν διδάσκει, απλά εντοπίζει! Είναι όπως στο σεξ… Χρειάζονται δύο! Είναι ο δρόμος και είσαι κι εσύ που θα τον περπατήσεις. Αλλιώς αν σου δείχνουν το δρόμο ή σε επηρεάζουν είναι επικίνδυνο και φασιστικό…

Τι αποτέλεσε για σένα πηγή έμπνευσης ώστε να γράψεις το “Bedtime Stories”;

Το ταμπού. Αυτό που φοβόμαστε να πούμε, αυτό που εύκολα κατακρίνουμε, αυτό που εύκολα μπορούμε να το θεωρήσουμε ξένο ή αλλότριο. Αυτό που μπορεί να σκεφτόμαστε, αλλα δεν εκφράζουμε. Ο πόνος, η απομόνωση, η μοναξιά, το τραύμα που δεν το περιποιήθηκες σωστά και σάπισε, κακοφόρμισε μέσα σου… Γενικά, η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, να υπάρξει και να υπάρξει όπως είναι με το να γίνει αποδεκτός.

Γιατί επέλεξες το σεξ ως τον βασικό άξονα του κειμένου;

Επειδή είναι κάτι που όλοι μας το ξέρουμε …ή αν δεν το ξέρουμε θέλουμε να το μάθουμε! (γέλια). Είναι κοινή γλώσσα σε όλο τον κόσμο. Επίσης μπορείς εύκολα να κάνεις πλάκα με αυτό, επειδή είναι ανθρώπινη λειτουργία και μόνο με τα ανθρώπινα μπορείς να κάνεις χιούμορ!

Τελικά το σεξ είναι τόσο σημαντικό στη ζωή μας;

Το σεξ σε ολοκληρώνει. Όλοι έχουμε ανάγκη να ανήκουμε και να μοιραστούμε πράγματα. Να μοιραστούμε εμπειρίες, συναισθήματα, γνώσεις, όνειρα… Το σεξ είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσει ένας διάλογος!

Η ομάδα «Poisoned by the small fish» είναι απόφοιτοι της δραματικής σχολής του “Ιάσμου” όπου είμαι καθηγητής και πρόκειται για μια ομάδα από νέα αξιόλογα παιδιά τα οποία αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να «φτιάξουν» μια πόρτα αντί να τη χτυπήσουν!  

Η παράσταση είναι ήδη στην τρίτη της χρονιά. Ποιο θεωρείς ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας της;

Τα ίδια τα παιδιά που πρωταγωνιστούν! Η αγάπη τους για το αντικείμενο, η τάση να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά! Είμαστε ηθοποιοί και αγαπάμε αυτό που κάνουμε! Αγαπάμε τη δουλειά μας, αγαπάμε το θέατρο, αγαπάμε τον κόσμο που έρχεται να το δει και θέλουμε να πούμε ιστορίες! Στη φετινή παράσταση έχουμε βέβαια τη μεγάλη τύχη να εντάξουμε στην ομάδα μας τον Γιώργο Βολίκα, έναν μουσικό που έχει γράψει τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης και νομίζω ότι έχει δώσει ένα άλλο κλίμα και μια άλλη αίσθηση σε αυτό το εγχείρημα!

Πέρα από τη μουσική, έχουν γίνει με την πάροδο του χρόνου κάποιες αλλαγές ή κάποιες προσθήκες;

Όταν πρωτογράφτηκε ήταν πολύ πιο σκληρό! Τώρα έχει γίνει πιο αστείο… Κάθε παράσταση είναι διαφορετική! Άλλος ηθοποιός, άλλη παράσταση, άλλο ανέβασμα!  Κάθε χρόνο είναι διαφορετικό, επειδή κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια όλο τα ίδια και τα ίδια, θα ήταν κουραστικό! Ό,τι έχει να κάνει με μια ομάδα έχει μια αίσθηση πειραματισμού κι εμείς θέλουμε να ανανεωνόμαστε, να πηγαίνουμε μπροστά τη δουλειά μας, άρα σαφώς είναι καινούριο. Εκτός από αυτό, η μουσική το ανανέωσε και το έκανε καινούριο, και για εμάς ακόμα!

Η ζωντανή μουσική έχει δώσει μια άλλη διάσταση στο έργο;

Η μουσική πρωταγωνιστεί στην παράσταση. Ο μουσικός είναι άλλος ένας ηθοποιός που υπάρχει, ένας παρτενέρ στη σκηνή! Είναι άλλο ένα σχόλιο, είναι άλλη μια ιστορία…

Νιώθω πολύ υπερήφανος και πολύ χαρούμενος που επιτέλους μπορώ να διδάσκω μαθητές μου! Τους βλέπω να ανεβαίνουν στη σκηνή, να γίνονται μέρος της δουλειάς και θεωρώ ότι είναι ίσως το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχω κάνει στην καριέρα μου! Είναι σαν να πήγαινα χέρι – χέρι μαζί τους και τώρα τους αφήνω το χέρι για να προχωρήσουν μόνοι τους!

Υπάρχει κάποιος ρόλος που γράφτηκε συγκεκριμένα για κάποιον από τους ηθοποιούς;

Καμία σχέση! Όλες οι ιστορίες δημιουργήθηκαν από πρόσωπα που παρακολουθούσα στη στάση ή από αγνώστους ανθρώπους που παρατηρούσα. Δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία… Ούτε γράφω από προσωπικά μου βιώματα επειδή θεωρώ ότι δεν έχω ζωή. Αλλιώς θα ήμουν ο James Bond! (γέλια). Η ζωή μου είναι το θέατρο… Κάνω αυτή τη δουλειά επειδή θέλω να ζήσω και θέλω να δοκιμάσω πράγματα, κάτι που η καθημερινότητά μου δεν μου επιτρέπει. Άλλωστε και ο κόσμος γι’ αυτό πάει στο θέατρο! Επειδή  η καθημερινότητα και οι ρυθμοί της ζωής δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε, άρα ερχόμαστε να εισπράξουμε και να αφομοιώσουμε εμπειρίες…

Μέσα στην παράσταση υπάρχει προβληματισμός για την κοινωνία;

Σαφώς και υπάρχει προβληματισμός, ο οποίος δεν έρχεται στο πρόσωπό σου, δεν σου πετιέται στα μούτρα. Είναι στο χέρι του θεατή να πάρει αυτό που θέλει και να το προχωρήσει πιο πέρα… Σαφώς υπάρχουν τα σπέρματα, υπάρχουν οι ενδείξεις.  Σε κάποιους είναι πολύ ξεκάθαρο. Μπορείς να μένεις στο αστείο του πράγματος ή μπορείς αν θέλεις να το αφήσεις να περάσει μέσα σου και να σε προβληματίσει. Η τέχνη ποτέ δεν διδάσκει, ποτέ δεν προβοκάρει πράγματα! Απλά τα εντοπίζει… Είναι όπως στο σεξ!  Χρειάζονται δύο. Είναι ο δρόμος και είσαι κι εσύ που θα τον περπατήσεις. Αλλιώς είναι επικίνδυνο! Αν σου δείχνουν το δρόμο ή σε επηρεάζουν είναι επικίνδυνο. Εκμεταλλεύομαι τη θέση μου και την αδύναμη θέση σου και σου περνάω πράγματα χωρίς να το καταλάβεις. Είναι επικίνδυνο, είναι φασιστικό…

Πιστεύεις ότι το χιούμορ, ειδικά στην περίοδο που ζούμε, είναι ένα μέσο να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας;

Νομίζω ότι – ειδικά έτσι όπως είμαστε – είναι το μόνο μέσο! Ανέκαθεν ήταν το μέσο και ο δικός μας ο λαός το ξέρει! Το ξέρει πολύ καλά από τα αρχαία χρόνια…

Η μουσική πρωταγωνιστεί στην παράσταση! Ο μουσικός είναι άλλος ένας ηθοποιός που υπάρχει, ένας παρτενέρ στη σκηνή! Είναι άλλο ένα σχόλιο, είναι άλλη μια ιστορία…

Ποια είναι η γνώμη σου για το internet-ικό stand up comedy;

Έχει ενδιαφέρον και είναι ένα είδος που τώρα εξελίσσεται, αλλά το stand up comedy δεν είναι κάτι καινούριο στην Ελλάδα. Εμείς το λέγαμε νούμερο της επιθεώρησης, απλά τώρα λόγω της κρίσης δεν υπάρχει σκηνικό και επειδή είμαστε και λίγο ξενομανείς, τώρα πλέον το ονομάζουμε έτσι. Το ξέρουμε πολύ καλά, υπάρχουν πολλοί μεγάλοι δικοί μας κωμικοί που το κάνουν πολύ καλά εδώ και χρόνια! Βέβαια το internet δίνει μια τεράστια ελευθερία, αλλά νομίζω από κάθε άποψη πως το θέατρο απαιτεί κοινό. Θέλει τον καλλιτέχνη και το κοινό! Θέλει δύο… Είναι σαν το σεξ κι αυτό!

Μετά τη λήξη των παραστάσεων, υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια για σένα προσωπικά αλλά και για την ομάδα;

Έχω τελειώσει ένα καινούριο έργο και το ετοιμάζω! Θα ανέβει του χρόνου και τα παιδιά θα συνεχίσουν το καλοκαίρι κάνοντας περιοδεία…

Φωτογράφηση: Ελένη Μεζάνη

INFO:

*O Γιώργος Ηλιόπουλος σκηνοθετεί την παράσταση “Bedtime Stories” που παίζεται  μέχρι 28 Απριλίου στο Θέατρο Eliart κάθε Πέμπτη και Κυριακή  στις 21:15.