Γιάννης Αγγελάκας live: Μοσχοβολάει το Fuzz «μπαρούτι και χασίσι»… | φωτορεπορτάζ

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πρόλαβα το τελευταίο live με τις Τρύπες στο Ρόδον αλλά έκτοτε είναι ζήτημα να τον έχω δει μια δυο φορές. Γι αυτό και ίσως ο καταλληλότερος να γράψει το συγκεκριμένο live report να ήταν ο συνάδελφος Γιώργος (μαντέψτε που μπαίνει ο τόνος) Κόρέλής που έχει μια περισσότερη τριβή μαζί του!

Τα πράγματα ήρθαν έτσι όμως, που αυτός που βρέθηκε για λογαριασμό του tralala στο Fuzz το Σάββατο βράδυ ήμουν εγώ. Κατεβαίνοντας προς το Fuzz, δεν ήξερα τι να περιμένω. Το πρώτο πράγμα που με έκανε να σαστίσω ήταν η τεράστια ουρά που είδα τη στιγμή που έστριψα στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Και το σάστισμα έγινε μεγαλύτερο όταν διαπίστωσα ότι η ουρά δεν ήταν για να μπούνε μέσα αλλά για να αγοράσουν εισιτήρια για την επόμενη μέρα (το Σάββατο ήταν ήδη sold-out).

Η κατάσταση έξω από το venue με προετοίμασε για το τι θα είχα να αντιμετωπίσω μέσα. ΧΑΜΟΣ! Προσωπικά, πρώτη φορά πέτυχα το Fuzz τόσο γεμάτο. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών είχαν κατακλύσει το μαγαζί, άλλοι με μπουκαλάκια νερού (που μόνο νερό δεν είχαν μέσα), άλλοι με ‘τσιγάρα’, άλλοι σε παρέες, άλλοι μόνοι, ροκάδες και έντεχνοι, όλοι μαζί σε έναν χώρο για να βιώσουν αυτό που λέγεται ‘Γιάννης Αγγελάκας live’.

Το τρίο των Αγγελάκα, Σαδίκη (στο μπαγλαμά), Αραμπατζή (στη κιθάρα) με τον Χρήστο Χαρμπίλα στα ηλεκτρονικά να στέκει διακριτικά από πίσω, κατέλαβε τη σκηνή του Fuzz λίγο μετά τις 22:00. H ατμόσφαιρα στο κοινό, ένα μίγμα ενθουσιασμού, δέους και κατάνυξης.

“Θέλω να είμαι μουσική”, “Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός” και ανάμεσά τους Βαμβακάρης και “Όσοι γινούν πρωθυπουργοί”, σε συνδυασμό με την εικόνα των τριών μουσικών καθισμένων σε ψάθινες καρέκλες υπό χαμηλό μπλε φωτισμό, δίνουν μια αίσθηση cyberpunk ρεμπετάδικου στη σκηνή του Fuzz. (έτσι κι αλλιώς αυτό που παίζει πλέον ο Αγγελάκας θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αδόκιμα post-ρεμπέτικο).

Συνέχεια με “Μέσα μου ο αέρας που φυσά”, “Άγρια των άστρων μουσική”, “Από δω και πάνω” και πάλι Βαμβακάρης με “Αντιλαλούν οι φυλακές”. Εκεί ξεκινάει και το παιχνίδι με τον κόσμο καθώς το «ωω ωω ωω» του “Ακούω την αγάπη” που τραγουδάει το κοινό, κάνει τον Γιάννη να χαμογελάει. «Όχι ακόμα απαντάει» αλλά τα «ωω ωω» δε σταματάνε παρά μόνο όταν ξεκινάει το “ποτάμι”.

Άρωμα από τρύπες στη συνέχεια, με “Χάρτινο Τσίρκο” και τον Αγγελάκα να τραγουδάει όρθιος πια. Ακολουθεί ο “Τυχερός”, πριν έρθει η ώρα του Σαδίκη να μας πει ένα τραγουδάκι που “Δεν ήταν απαισιόδοξο” και μετά “Η αγάπη ορμάει μπροστά”.

Χάρτινο Τσίρκο:

“Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”, “Χωρίς κανόνα”, “Παροιμίες από τον Κρόνο” συντηρούν το διονυσιακό κλίμα, με την ατμόσφαιρα μπροστά στη σκηνή να θυμίζει Τζαμάικα από τα Ζωνιανά. Κάπου εκεί όμως τα πράγματα σοβαρεύουν και μεταφερόμαστε στο συλλογικό ροκ παρελθόν μας.

Δε χωράς πουθενά:

Το “Δε χωράς πουθενά” βρίσκει τον κόσμο να χοροπηδάει σαν να είμαστε στα mid-90’s ενώ στη συνέχεια ο Γιάννης δίνει το σύνθημα «ήρθε η ώρα σας!». «Ωωω ωωω ωωω» όλος ο κόσμος και «Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια». Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κάποιος το δέος που προκαλεί το “Ακούω την αγάπη” ζωντανά.

Ακούω την αγάπη:

Η τριάδα τραγουδιών από το παρελθόν ολοκληρώνεται με τη “Νύχτα των άλλων” για να κάνουμε ένα flash forward στο σήμερα και το καινούριο “Σαράβαλο” που έγινε ήδη κλασσικό και αγαπημένο.

Σαράβαλο:

Το “Σιγά μη κλάψω” δίνει τη θέση του στο ακυκλοφόρητο “Δικαιοσύνη” και μετά “Ανατέλλω” για να κλείσει το κυρίως μέρος της βραδιάς.

Σιγά μη κλάψω:

Η επιστροφή στη σκηνή γίνεται με «ένα τραγούδι μας μάθανε παλιά», “Ο Χαμένος τα παίρνει όλα” και ακολούθως ένα ακόμα τραγούδι από πολύ παλιά, με τον Σαδίκη να τραγουδάει Βαμβακάρη και “Μια όμορφη μελαχρινή” ενώ ο Αγγελάκας έχει αναλάβει τα ηλεκτρονικά δίπλα στον Χαρμπίλα.

Γιορτή:

Η βραδιά ολοκληρώνεται με την κατανυκτική “Γιορτή” και ο Αγγελάκας αποχωρεί από τη σκηνή υπό την μελωδία του “Όλα είναι δρόμος”, δίνοντας ραντεβού για την «επόμενη φορά». Αυτή δε θα αργήσει, και θα φροντίσουμε να είμαστε εκεί.

Ρεπορτάζ-videos: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος

Φωτογράφηση: Αρετή Σταυροπούλου