Depeche Mode live: «Pleasures remain at Terra Vibe» | φωτορεπορτάζ+videos

Το γιατί είναι ‘μεγάλο’ όνομα οι Depeche Mode, θεωρώ περιττό να το αναλύσω. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στο πόσο ‘επίκαιρο’ είναι. Έχοντας φρέσκο δίσκο (‘Delta Machine’) στις αποσκευές τους, και μάλιστα δίσκο που έτυχε πολύ θερμότερης αποδοχής από το συμπαθητικό ‘Sounds of the Universe’, ένα πρώτο single (το ‘Heaven’) που κοιτάει στα μάτια το (τελευταίο σπουδαίο, κατ εμέ, single τους) ‘Precious’, και μια χρονική απόσταση επτά ετών από τη τελευταία φορά που τους είδαμε στα μέρη μας (ένεκεν προβλημάτων υγείας το 2009), η τριάδα από το Essex θα βρεθεί μπροστά σε ένα ελληνικό κοινό διψασμένο για τους ήχους τους.

Αν σε αυτόν τον ενθουσιασμό προσθέσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα εδρεύει ένα από τα δυναμικότερα fan club του συγκροτήματος (Hysterica) και τις αναπάντεχα λογικές τιμές των εισιτηρίων (μπράβο στη διοργανώτρια που αντιλαμβάνεται τη κρίση), η επιτυχία της εμφάνισης φαντάζει εξασφαλισμένη.

Το live ανοίγουν οι Space Blanket, ένα ελληνικό electro συγκρότημα που επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο slot μετά από διαγωνισμό και οι οποίοι με τον, ταιριαστό στο ύφος της ημέρας, ηλεκτρονικό ήχο τους (με μπόλικες δόσεις βαβούρας και έθνικ στοιχείων) προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό, αλλά το γεγονός ότι έπαιζαν στη μικρή σκηνή δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Main support των Depeche Mode, οι συμπολίτες τους (από το Essex), FOX. Η female fronted τριάδα παίζει ένα electro-pop-punk υβρίδιο που βασίζει πολλά στην 80’s μελωδική ευαισθησία τους, καθώς και στην χαρισματική προσωπικότητα της τραγουδίστριάς τους, Mitzi Fox. Θα μπορούσε κάποιος να τους πει και ‘γκαζωμένους La Roux’. H ουσία είναι ότι έστρωσαν ιδανικά το έδαφος για το κυρίως πιάτο της βραδιάς που δεν άργησε να εμφανιστεί.

Precious:

Τα φώτα της σκηνής χαμήλωσαν γύρω στις 21:10 και μετά από ένα ατμοσφαιρικό intro, οι κύριοι Dave Gahan, Martin L Gore και Andrew Fletcher, έλαβαν τις θέσεις τους πάνω στη σκηνή και μας ‘καλωσόρισαν στον κόσμο τους’ με “Welcome to my world” και “Angel”.

Black Celebration:

Και βέβαια, καλό το ‘ορεκετικό’ από το Delta Machine, αλλά η συναυλία ξεκινάει να απογειώνεται με την ακόλουθη τετράδα. “Walking in my shoes”, “Precious”, “Black Celebration” (το ξέραμε ότι το παίζουν σε αυτή τη περιοδεία αλλά δε σημαίνει ότι ανατριχιάσαμε λιγότερο) και “Policy of truth” είναι ένα ικανό δείγμα που αποδεικνύει γιατί οι Depeche Mode είναι αυτοί που είναι και έχουν φτάσει εκεί που έχουν φτάσει.

Συνέχεια με “Should be higher” και “Barrel of a gun” για να ακούσουμε τον Martin να τραγουδάει “Happy Birthday” στον Dave (που είχε γενέθλια τη προηγούμενη μέρα) και στη συνέχεια να μένει μόνος στη σκηνή για “Higher Love” και “When the body speaks”.

Heaven:

Ακολουθούν τα δύο single του Delta Machine, “Heaven” και “Soothe my soul” που δείχνουν ικανά (τουλάχιστον το πρώτο) να πάρουν τη θέση τους στο πάνθεον των κλασσικών κομματιών του συγκροτήματος, ενώ τα λικνίσματα των γοφών του Dave προκαλούν ‘Ρουβίσιες’ τσιρίδες από τις πολυάριθμες θηλυκές fans (αν και εμένα προσωπικά πιο εντυπωσιακοί μου φαίνονται οι ‘δερβίσικοι’ στροβιλισμοί του. Απορώ πως δε ζαλίζεται!)

Enjoy the silence:

“A pain that I’m used to”, “Question of time” και “Secret to the end” λειτουργούν σαν build-up για το ελεγειακό τέλος του κυρίως μέρους της βραδιάς που αποτελείται από “Enjoy the silence” και “Personal Jesus” (με όλο το Terra Vibe να απλώνει τα χέρια ψηλά). Η μπάντα μας αποχαιρετά για λίγο με “Goodbye” αφήνοντας τη Μαλακάσα να σείεται από ιαχές «We want more».

Personal Jesus:

Η επιστροφή στη σκηνή γίνεται ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά, με “Home” (από τον Martin σε μια αισθαντική ακουστική εκτέλεση με ένα πιάνο) και “Halo”, για να αλλάξει εντελώς διάθεση στη συνέχεια με το παιχνιδιάρικο “Just Can’t get enough”.

Το οριστικό τέλος της βραδιάς σημαίνουν οι δύο ύμνοι που δεν είχαμε ακούσει μέχρι τότε. “I feel you” και “Never let me down again” αποτελούν το ιδανικό ‘εις το επανιδείν’ σε ένα Terra Vibe απόλυτα εκστασιασμένο.

Μπορεί οι Depeche Mode να μην ήταν απωθημένο εφάμιλλο των Peppers (πέρσι) ή των Bon Jovi (πρόπερσι), καθώς πολλοί εξ όσων βρίσκονταν στη Μαλακάσα τους έχουν απολαύσει τουλάχιστον μια ακόμα φορά, αλλά απέδειξαν ότι δεν είναι μια legacy band. Μετά από τόσες δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα, έχουν ακόμα πράγματα να πουν και να δώσουν και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί να τους παρακολουθούμε. Thank you guys!

Ρεπορτάζ-videos: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος

Φωτογράφηση: Βασίλης Παππάς