Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Ναταλίας Ρασούλη στους «Πρωταγωνιστές»

Ήταν πριν από 10 χρόνια και κάτι, θυμάται, όταν κάθονταν μαζί στο αγαπημένο του μέρος, σε ένα καφενεδάκι στο Παναθηναϊκό Στάδιο και της είχε μιλήσει για το πώς θα ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να φύγει μια ηλιόλουστη μέρα, καθώς κοιμόταν. Και πράγματι, κατά τη διάρκεια του ύπνου του έφυγε, όμως έλλειπε ο ήλιος.

Στη μυθολογία ο Θάνατος και ο Ύπνος ήταν αδέρφια, στη Ναταλία Ρασούλη όμως, δεν της άρεσε καθόλου η συνεννόηση που έκαναν αυτά τα δύο αδέρφια. Όπως εξομολογείται, ήταν πολύ ξαφνικό ό,τι έγινε και θεωρεί ότι ήταν ξαφνικό και για τον ίδιο τον πατέρα της. «Βρισκόταν σε μια πολύ δημιουργική περίοδο και άφησε πολλά πράγματα στη μέση», αναφέρει, «Έσκασε! Πολλά ήταν αυτά που τον στενοχώρησαν! Πολλά μαζί».

Για εκείνη ο πατέρας της ήταν όλη της η ζωή. Του είχε μεγάλη αδυναμία. Ό,τι κι αν έκανε, σκεπτόταν πάντα αν θα άρεσε σε εκείνον. «Ήταν όλο μου το είναι αυτός ο άνθρωπος», ομολογεί. Κάθε φορά που βρισκόταν μαζί του και εκείνος έκανε διάφορα τρελά πράγματα, εκείνη τον αγαπούσε όλο και πιο πολύ. Ήταν πολύ δεμένη μαζί του και όταν πληροφορήθηκε το θάνατό του διαλύθηκε ψυχικά. Ήταν πολύ ξαφνικό και ένιωσε σα να της έπεσε ένας βράχος επάνω στο κεφάλι. Είχε μιλήσει λίγες ημέρες πριν το θάνατό του μαζί του και τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα συνέβαινε.

Πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν για το γεγονός ότι ο Μανώλης Ρασούλης βρέθηκε 9 μέρες μετά το θάνατό του. Όλοι μιλούσαν για έναν άνθρωπο εγκαταλελειμμένο και μόνο. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως δεν είναι αλήθεια. Η Ναταλία Ρασούλη αποκάλυψε στο Σταύρο Θεοδωράκη ότι ο πατέρας της συνήθιζε να απομονώνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και κανένας δε μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί του. Επομένως, για εκείνη και για όσους τον ήξεραν δεν ήταν καθόλου περίεργο που είχαν να τον συναντήσουν καιρό. Παρ’ όλα αυτά, της στοίχησε που δεν κατάλαβε νωρίτερα το θάνατό του. Δε γνώριζε ότι οι φίλοι του τον έψαχναν, αλλά και να το ήξερε πάλι θα νόμιζε ότι απλά είχε απομονωθεί.

Τέλος, η Ναταλία Ρασούλη μίλησε για την επιλογή της να μεταφέρει τον πατέρα της κοντά στο Μάνο Λοΐζο. «Ήταν σαν αδέρφια», αναφέρει, «το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον φέρω δίπλα στον πολύ καλό του φίλο. Ποιος ξέρει τι λένε μεταξύ τους τώρα».

Από τη Νίκη Δέλλα