Τα ασανσέρ του κέντρου της Αθήνας αποκαλύπτουν!

Εντρυφούσα στα συναρπαστικά έργα και ημέραι ενός μικροτονικού συνθέτη απ’την Αστράλια του οποίου είχανε χρεώσει προσόν μεγάλο οι reviewers του, πως τον διέπει ολοσχερώς το Σαββοπουλικόν « μην πετάξεις τίποτα» και ως παράδειγμα παρέθεταν το μοιραίο συναπάντημα του με μια πετάμενη κασσέτα που είχε πέσει στις σόλες του αποφασισμένη να δώσει τέλος στο βασανιστικό κύκλο των  από χέρι σε χέρι  ατιμωτικών επανακροάσεων.

Έλα όμως που η βαριά κληρονομιά της ως φερέφωνου κάποιου επίτημου μέλους του Βοοmerang Cassette Club την έσωσε απ’τo Alzheimer της επανεγγραφής! Για το Boomerang Cassete Club, όσο κι αν το έψαξα δεν μπόρεσα να πάρω κουβέντα απ’τα ξορκισμένα search engines, πλην μιας προτασούλας που ξέφυγε και παρείσφρησε επίμονα σαν αγκάθι αχινού στο εν λόγω βιογραφικό και αναφέρει πως ήταν ένα κόλλήμα εποχής να ηχογράφουν οι Αυστραλοί αποσπάσματα απ’τις ζωές τους και τις ντάλα ηλιόλουστες καθημερινότητες τους κι έπειτα να τις ανταλλάζουν σαν τα κλειδιά στο μπολ της «Παγοθύελλας», σε μια  πιο σεμνή βερσιόν «to know us better» εκμυστηρεύσεων και κοινωνικής μαρτυρίας χρονολόγιου.

Αφού, λοιπόν, άρθρο δεν παζαρεύεις με τέτοιο ισχνό πρωτόλειο ούτε στη πρώτη προκαταρκτική του αρχαιοδιδασκαλείου των Λακωνιστών ,κλασσική εικονογραφημένη η λύση του do it yourself , κόψε ράψε, κάντο όπως ο Beckham  και λοιπές λαικές ρήσεις που προτρέπουν στην απενοχοποιημένη ιδιοτελή ραδιουργία. Τι κάναν οι Αστραλοί λοιπόν, στούμπωναν τους καημούς και τα μεράκια τους στις τότε hi tech μοδάτες τέιπισσες (έλεος) και τις αντάλλασσαν. Τώρα …ο καθένας προσέθετε κι από ένα σχόλιο στο υπόλοιπο χρόνο; ‘Ηταν όλες γραμμένες από ένα μέλος του club τη φορά  και απλά λειτουργούσε σαν σκυτάλη ιδέας;Με που τέλειωναν τις απέστειλαν σε αναγραφόμενη διεύθυνση; Δεν ξέρω ακριβώς πως δικαιωνόταν το boomerang σαν όρος. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω κάτι αντίστοιχο και να αφηγηθώ ένα απόγευμα της Αθηναικής μου καθημερινότητας  ηχογραφώντας. Τί όμως; Φωνή; Μια ποιος νοιάζεται να με ακούσει να μιλάω; Τους φίλτατους ανελκυστήρες του κέντρου ηχογράφησα με ένα ποταπό mp3 player σα χάλί για μια απογευματινή βόλτα στον- όσο ζω η λέξη downtown δεν θα χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει το κέντρο της συγκεκριμένης πόλης – πυρήνα των γεγονότων.

Κάθοδος απ’το φρούριο. Έχω υπολογίσει πως για να κατέβει ο κλωβός μέχρι κάτω χρειάζεται 25 δεύτερα. Αν αυτό γίνεται 5 φορές τη μέρα -αισιόδοξα σκεπτόμενος- για 70 χρόνια, μιλάμε για αρκετές εκατοντάδες ώρες που περνάει ο κάθε αστός μέσα στο ασανσέρ του. θα πρεπε κάπως να επισημοποιείται αυτή η παράνομη ερωτική σχέση μετάξυ ενοίκου και μεταφορέα. Ξέρω γω,να πέφτει με μηχανισμό διαφορετική ταπετσαρία σαν τα σκηνικά θεάτρου;Να αλλάζει ο φωτισμός;Να παίζει ανάλογα με τον όροφο που σταματάει ενα μικρό comp με εισαγωγές από tracks τελευταίας εσοδείας από τον αγαπημένο web σταθμό του κάθε διαμένοντος;Εδώ μιλάμε για σχέση ζωής.Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο κοινό και ιδιωτικό απ’το ασανσέρ του καθενός που κανείς έτερος δεν μπορεί να το σταθμεύει , πόσο μάλλον να ξεπορτίζει στο ιερό πλάτωμα του ορόφου μας χωρίς εξόχως σημαντικό λόγο.

Το ασανσέρ μου το είχα ηχογραφήσει και στο παρέλθον,είναι ένας κλωβός με μια ώχρα μεταλλική πόρτα και μια σχισμή με τζάμι στο χρώμα πράσινου μπουκαλιού μπύρας . Διανύει την τρίτη δεκαετία ζωής – κυριολεκτικά – και μάλλον την τρίτη ηλικία –μεταφορικά- αν κρίνω απ’τα αλλοπρόσαλα προβλήματα που παρουσιάζει όλο και συχνότερα. Πότε τα στηλώνει στον πρώτο και σου αφήνει ένα όροφο κατάβαση σαν ολοκληρωτικό καθεστώς που μεριμνεί για την καλή φυσική υγεία των πολιτών θέλόντας και μη. Άλλες φορές στην προσγείωση σε αφήνει σε  ενα χαντάκι μερικών εκατοστών κάτω απ’την ίσαλο του ισογείου –που το’χεις άνετα αλλά πάντα σε αλαφιάζει- και για απροσδιόριστο λόγο σε βγάζει στο δρόμο με μια νεοαποκτηθείσα ετοιμότητα και εγρήγορση. Είναι και εκλεκτικό ,πάνω από τρεις ποτέ, δεν είναι θέμα ηλικίας πάντα έτσι συμπεριφερόταν. Απολαύστε το λοιπόν παρά τα όποια κινητικά προβλήματα η πείρα της ζωής είναι χαραγμένη βαθειά σπιθαμή προς σπιθαμή στο κάθετο timeline του συρματόσχοινου:

{mp3}sound clip 1 – katavasi{/mp3}

Κατηφορίζοντας αντιλαμβάνομαι ένα εμπορικό κέντρο φάντασμα. Δεν υπάρχουν φύλακες, ελάχιστες επιχειρήσεις νοικιάζουν πια σ’αυτό. Αναρωτιέμαι αν θα λειτουργεί το ασανσέρ.Είναι απ’αυτά με την ξύλινη επένδυση σε σημεία καπλαμαδένιο αλλού σα πλεχτό . Ευχάριστη έκπληξη η ανάβαση ,οι τριγμοί απ’τα ξύλα που έχουν πια χαλαρώσει το κάνουν αμφίσημα αξιοπερίεργο. Η κατάβαση είναι η τυχερή για απαθανάτιση.Εκπληρώνει τις προσδοκίες στο μέγιστο και σε προσγειώνει πρόωρα στο γνώριμο drone των Αθηναικών δρόμων:

{mp3}sound clip 2 – prvto emporiko{/mp3}

Παρακάτω έρχομαι αντιμέτωπος με το φαινόμενο «ηχητικό βαράκι»! Δεύτερο εμπορικό δεκαετίας με ασανσέρ γυάλινο εξωτερικό λουσάτο.Είναι από αυτά που επιταχύνουν  και νιώθεις τις φτέρνες σου να έχουν φτάσει στους μηρούς σου, σαν μέθη δευτερολέπτων. Χους ην και εις χουν απελεύσητω. Απ’το hit των άφαντων ηχείων του ισογείου στη εκκωφαντική εορταστική υποδοχή της μουσικής του εστιατορίου της ταράτσας. Στο ενδιάμεσα μια ασύλληπτη νηνεμία σαν να έχεις βγει στο διάστημα, μόνο το ρευματοειδές γουργούρισμα του μηχανήματος και εσύ να κοιτάς κατοπτευτικά κεφάλια που μικραίνουν ολοένα. Μοιάζει με μυστικός τόπος  εξομολόγησης, κρυφό προσευχητήριο, pit stop ανασύνταξης ακουστικής ικανότητας που λιγοστεύει απειλητικά όσο πλησιάζεις τις  διονυσιακές συνθήκες που επικρατούν στο άνω στόμιο.Παραδομένος ολόκληρωτικά σε ένα τονικό μίσχο που σε γλυστράει ανοδικά σε μια ηχητική ανθοφορία. Πραγματικα αυτός ο ενδιάμεσος δίαυλος είναι ηχητικό βάλσαμο δεν το είχα προσέξει ποτέ. Εσείς;

{mp3}sound clip 3 – deytero emporiko{/mp3}

Ώρα να καβαλήσω σαν Minhauzen ένα απ’τα κίτρινα τροχοφόρα σαλιγκάρια με τις κεραίες που στοχεύουν πάντα κέντρο.Όποιος δανείστηκε ποτέ τον όρο downtown για να περιγράψει αυτό το χρόνιο Ραμαζάνι -Rath Yatra και άλλες συμπαρομπαρτούντες αλλοεθνείς αιτίες για μάζωψη και κους κους, έχει απύθμενο θράσος ή άλυτο πρόβλημα με τη χημική πλευρά της διασκέδασης. Είχα πάντα την πεποίθηση πώς αν φέρεις έναν τουρίστα απ’το Ελ.Βενιζέλος με δεμένα μάτια στην Ομόνοια και του τα λύσεις ξαφνικά ,η γνώμη του θα περιοριστεί στα εξής ευρήματα:πως βρίσκεται εν μέσω μιας κατατονικής επετείου αλλοεθνών σε αποδρομή, ότι οι Έλληνες δεν κωφεύουν αλλά ζουν αρμονικά μαζί με ντουζίνες ζομπι ηρωινομανών που κάνουν την κατάπλευση στα  πεζοδρόμια-περβάζια extreme sport για βετεράνους και τέλος ότι το μέταλ είναι η εθνική μας μουσική ( καλά έχετε μετρήσει πόσα metal δισκοπωλεία λυμαίνουν το κέντρο;). Επειδή αυτά όμως είναι η αλήθεια εκεί έξω που λίγο με αφορά όταν ένα σκάσιμο εισόδου ξενοδοχείου υπόσχεται μια μίνι βόλτα στα ψηλά αγκυροβολεία εκεί που μεταγγίζονται συνήθως σα τηλεσυχνότητα μέσω δορυφόρου τέτοιες hip αποψούλες. Αλλά το τολμώ , η θέα και η διαδρομή είναι πάντα εκτυφλωκτικά δελέατα.’Ακου downtown! Σε ξενοδοχείο λοιπόν ο επόμενος ηχοσταθμός. Υπέροχη η συρυστική οδοντωτή συνοδεία της τροχαλίας, κρίμα που δεν ακούγονται τα βουρτσάκια της περιστρεφόμενης πόρτας που με είχαν εντυπωσιάσει στην έξοδο:

{mp3}sound clip 4 – hotel{/mp3}

Τι μέλλει γενέσθαι; Γιγάντιο κατάστημα τέχνης και τεχνολογίας . Εδώ ένα urban legend εκπληρώνεται. Άνοδος σε ασανσέρ με τσιμεντοποιημένο executive. Βλέμμα καρφωμένο στο τοίχο  ώμο με ώμο , κουστούμι εναντίον jacket, σαν να έχουμε γίνει μυρμήγκια με αφύσικους αισθητήρες ανάλογους με τις ξενιτεμένες κεραίες των αντιπαθητικών ζωυφίων. Η απόλυτη σιγή. Μόνο δυο εκτοπλάσματα παράγουν τέτοιες συχνότητες. Σε κάθε όροφο μια γυναίκα σε αιώνιο limbo Ρίο Αντιριο έχει ακρωτηριάσει τη φωνή της μαρκάροντας ορόφους. Μπαίνουν δυο κοπέλες μιλάνε σαν να μην μας βλέπουν , μας βολεύει, το κέντρο προσόχης μετατοπίζεται. Μου ρχεται να βάλω τα γέλια γιατί το ξέρω ότι ξέρουν ότι είμαστε εκεί αλλά δεν ξέρουν ότι ξέρω πως αυτές θα είναι εδώ. Η Θεία Κωμωδία:

{mp3}sound clip 5 – art and technology{/mp3}

Σε βιβλιοπωλείο πολυόροφο, διαλέγω άλογα έναν όροφο χωρίς να κοιτάξω το περιεχόμενο.Ένα μεταλλικό τρίπτυχο σαν ακκορντεόν κλείνει με βρόντο. Κάπως έτσι θα πρέπει να ηχεί εκθετικά κάθε πόρτα που αφήνει τους ανθρώπους μόνους για καιρό. ( φυλακών, εραστών που χάνονται από τη διττή θαλπωρή των αυτοκινήτων με ένα μπαπ , πόρτες που κλείνουν μπροστά σε συνθηκολογημένα μάτια συγγενών έξω από  χειρουργεία , άβατα ασυλοποιημένων κόσμων που δεν  έχουν κλειδαριές  μόνο θυροτηλέφωνα και ανοίγουν μόνο  με την ιδιόχειρη συναίνεση των ιδιοκτητών.).

{mp3}sound clip 6 – varia porta{/mp3}

Στη κάθοδο ενός άλλου βιβλιοπωλείου του κέντρο θα γινόταν η καταγραφή αλλά είχαμε απρόοπτα. Τραβήχτηκε η πόρτα σαν παραβαν και μου αποκάλυψε μια συστάδα κεφάλια ετοιμοπόλεμα. Είχαν τους λόγους τους.  Πέφτει σαν τελεσίδικη ποινή η πόρτα. Σαν ερωτική απόρριψη χωρίς περιστροφές και επανατοποθετήσεις.Όπως πρέπει. (αμ δε που ήταν walkman!):

{mp3}sound clip 7 – vivliopolio{/mp3}

Αμεριμνησία και ατζαμοσύνη. Περιδιαβαίνω στο Σύνταγμα ψάχνοντας το ασανσέρ του μετρό. Δυστυχώς δεν βρίσκεται κοντά στο συντριβάνι, θα ‘ταν ωραία να ακούγεται και το νερό πριν τη καταβύθιση στις κλινικές συνθήκες της κατάβασης. Το βρίσκω αλλά το νομίζω για χαλασμένο. Με βγάζει ο δρόμος μπροστά σε αυτό στην Κοραή . Καταλαβαίνω με θυμηδία πως δεν είχε κανένα πρόβλημα ούτε το προηγούμενο, του κουμπί μου έμοιαζε απλά ανενεργό.Ανεβοκατεβαίνω χωρίς να βγω:

{mp3}sound clip 8 – metro{/mp3}

Σε μαγαζί με ηλεκτρονικές συσκευές , μου ‘χει χαλάσει πέντε φορές το pc απ’ αυτούς δεν τους ονοματίζω. Ο σεκιούριτι πάει να μου γνέψει, προσπερνάω.Ανεβαίνω τέρμα πάνω,αυτό πρέπει να ήταν το ασανσέρ doctor who δεν βάφτισα τα clip εν καιρώ. Κάνει ένα αλλόκοσμο θόρυβο σε ένα σημείο της διαδρομής που δεν παραβλέπεται ο συνειρμός με sci – fi σειρά.

{mp3}sound clip 9 -dr who{/mp3}

Πριν το τέλος στο super market. Είναι μεγάλα ευρύχωρα και απεριποίητα. Ουτε κόμβια και εξογκώματα τυφλών, ούτε ξύλινο παραπέτο στο πλάι, όυτε διακριτικό φωτισμό και μουσικούλα. Καθόλα χρηστικά δηλαδή, οι δουλειές να γίνονται.Μέχρι κάτω πάνε, έναν όροφο απόσταση, τι τα θες τα μπιχλιμπίδια:

{mp3}sound clip 10 -super market{/mp3}

Αυτό είναι αρκετά φρικιαστικό. Δεν επινοεί κανείς να εποπτεύσει ποτέ τόσο εξονυχιστικά καθημερινές λειτουργίες και μάλιστα τόσο ρουτίνας όσο ένα μπάσιμο στο σπιτικό του. Να το πεις πρωτάκουστο θα είσαι μέσα αλλά αυτό καταλήγει και πρωτοειδωμένο. Κάνω εγώ τόση ώρα να εγκολποθώ στα ενδότερα μου; Μοιάζει με μικρό έπος. Κι αυτό το κλειδί σαν να πάει να σκαντζάρει δεσμοφύλακας τον πρωινό ακούστηκε, θεόβαρυ και μεθοδικό. Τελικά δεν θέλω να έρθουν ποτέ τ’αυτιά στην εξουσία.Εδώ τελειώνει η περιπέτεια, από μια γνώριμη καθέλκυση σε μια πρωτόγνωρη ανέλκυση, πάντα όμως…απ’το ίδιο σημείο…απ’το ίδιο χέρι, σαν ρίψη boomerang…

{mp3}sound clip 11 – epistrofi{/mp3}

TIPS & TRIVIA

Πολύ ενδιαφέρον μου φάνηκε το project. Αν θέλετε και σεις να αναβιώσει το Boomerang Cassette Club σε Ελληνική έκδοση αυτή τη φορά ηχογραφήστε στιγμές της καθημερινότητάς σας ,φυσικούς ήχους, σχόλια, εκμυστηρεύσεις ότι σας έρθει μην σας πατρονάρω,στείλτε τα στο email [email protected] και τα πιο ενδιαφέροντα θα τα δημοσιεύσω σε ένα αυτόνομο άρθρο για την Ελληνική φωνολογική και ηχητική πραγματικότητα του σήμερα.

Τιτλοθήκη

Boomerang Cassette Club