Rockwave 2013 Day 1: “Στην κοιλάδα του Terra Vibe…” | φωτορεπορτάζ και videos

Εδώ, μας δίνεται η ευκαιρία να τους απολαύσουμε όλους την ίδια μέρα. Το εγχείρημα φαινόταν αρχικά να διακατέχεται από μια δυσκολία, μιας που η απόσταση από τη Μαλακάσα σε συνδυασμό με το ότι την ίδια μέρα διεξάγεται αντίστοιχα πλούσιο σε ελληνικά ονόματα φεστιβάλ, ίσως αποθάρρυναν επίδοξους επισκέπτες. Στο τέλος της βραδιάς, πάντως, φάνηκε ότι αυτή η δυσκολία ξεπεράστηκε με επιτυχία. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Στον χώρο του Terra Vibe φτάσαμε λίγο μετά τις 17:00 χωρίς κανένα πρόβλημα στο δρόμο και με άφθονο χώρο για να παρκάρουμε. Αρχικά μου φάνηκε δυσοίωνη η τόση άπλα, αλλά μέχρι το τέλος της ημέρας θα διαψευδόμουν πανηγυρικά. Πάντως ο κόσμος, όταν φτάσαμε ήταν ελάχιστος και είχε διασκορπιστεί σε όλα τα (αρκετά πολλά) σκιερά σημεία του terra vibe.

Τον άχαρο ρόλο του πρώτου act (όχι απλά της μέρας αλλά όλου του φεστιβάλ), επωμίστηκε με επιτυχία η Ειρήνη Σκυλακάκη, η οποία ανέβηκε στη μικρή σκηνή γύρω στις 17:20, με μια ελάχιστη καθυστέρηση (πεντάλεπτη) η οποία όμως στη συνέχεια θα αποδεικνυόταν σημαντική. Όσο τρακαρισμένη και σφιγμένη φαινόταν, από άποψη σκηνικής παρουσίας (που δικαιολογείται, αν υπολογίσουμε ότι έπαιζε μπροστά σε περίπου πενήντα άτομα, με τον ήλιο να τη χτυπάει), άλλο τόσο εντυπωσιακή ήταν από άποψη μουσικής απόδοσης. Εξαιρετικά αστεία η στιγμή που ενώ παίζει, ακούγονται οι δοκιμές από τη μεγάλη σκηνή και μας προτείνει αν θέλουμε να δούμε το soundcheck κάτω (καλοπροαίρετα πάντα)!

Ho Hey:

Η όμορφη γλυκιά φωνή που έχουμε ακούσει, λίγο πολύ όλοι, στο ραδιόφωνο, είναι ακόμα πιο θελκτική στο live. Το set της ισορρόπισε ανάμεσα σε διασκευές (‘Home’, ‘Hey Ho’, Guns of brixton) και κομμάτια από τη πρώτη της δουλειά (‘Wrong Direction’, ‘Break the Circle’ και άλλα). Υπό κανονικές συνθήκες θα ολοκλήρωνε τη παρουσία της με το αγαπημένο, πλέον, ‘In the night’ αλλά το χρονοδιάγραμμα του φεστιβάλ ήταν αυστηρό και δεν πρόλαβε να το παίξει (ένα σκηνικό που θα επαναλαμβανόταν αρκετές φορές μέσα στην ημέρα). Μετά το άχαρο αντίο της Irene, τρέχουμε στο main stage το οποίο εγκαινιάζει ο Λεωνίδας Μπαλάφας.

Guns of Brixton:

Η ώρα είναι 18:00 και στη μεγάλη σκηνή έχουν ήδη παραταχθεί ο Λεωνίδας Μπαλάφας και οι εξαιρετικοί μουσικοί που τον περιβάλλουν [Κώστας Στεργίου (Πλήκτρα, μελόντικα, κρουστά, μπάσο), Σπύρος Βρυώνης (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, τσέλο), Βαγγέλης Καραπέτρος (Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, μπουζούκι), Λευτέρης Βαρθάλης (Μπάσο, τρομπονίνι), Νίκος Ρέτσος (Ντραμς), Βαγγέλης Κατσαρέλης (Τρομπέτα) και Κώστας Φόρτσας (κλαρίνο)] αλλά ταλαιπωρούνται από προβλήματα στον ήχο που καθυστερούν την έναρξη.

Άνοιξη:

Τα μικροπροβλήματα, πάντως, δεν πτοούν το κέφι του Λεωνίδα, ούτε του κόσμου (που σιγά σιγά είχε αρχίσει να γίνεται αισθητός, χωρίς όμως να μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα πολύς). Ο Μπαλάφας εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη μία ώρα που είχε στη διάθεσή του, με μια επιλογή τραγουδιών που ακουμπούσαν όλα τα μουσικά είδη με τα οποία έχει καταπιαστεί (ρεμπέτικο, ρέγκε, ποπ, ροκ, funk, παραδοσιακό, λάτιν…) . Σίγουρα ήταν η πιο ‘πολύχρωμη’, ηχητικά, εμφάνιση της μέρας, με highlights την, ήδη αγαπημένη, καινούρια ‘Άνοιξη’ που δεν παρέλειψε να αφιερώσει «στην Σοφία», καθώς και το Michael Jackson χορευτικό, στην αρχή του ‘Billie Jean-ικού’ “Τα λόγια που μου χες πει”.

Πυροσβεστήρας:

Μπαλάφας και Σία μας αποχαιρετάν αυστηρά στις 19:00 με “Ζουλού”, και εμείς επιστρέφουμε στη μικρή σκηνή για Υπόγεια Ρεύματα και Θάνο Ανεστόπουλο.

Μέρες Αργίας:

Η σύμπραξη Υπόγεια Ρεύματα με Ανεστόπουλο, αρχικά με είχε προβληματίσει. Το ‘μεθυσμένο crooning’ του Θάνου δε μου ταίριαζε με τις πιο καθαρόαιμες ροκ καταβολές των ΥΡ. Βλέποντάς τους ζωντανά όμως, και κρίνοντας από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κόσμου, φαίνεται ότι το ‘πάντρεμα’ στέφθηκε με επιτυχία.

Μ αρέσει να μη λέω πολλά:

Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειψαν οι επιτυχίες των Κρίνων (στις “Μέρες Αργίας” έγινε χαμός) ενώ ο Θάνος έβγαλε και την είδηση ότι μπορούμε να περιμένουμε επαναδραστηριοποίηση της μπάντας από τον Σεπτέμβρη. Στo προκείμενο live πάντως, είδαμε για πρώτη φορά (μέσα στην ημέρα) να δημιουργείται ένα υποτυπώδες pit (o κόσμος είχε πληθύνει αρκετά, και, αν και αραιός, δεν άφηνε να φανούν κενά μπροστά στη μικρή σκηνή) ενώ ο αποχαιρετισμός είχε χρώμα από White Stripes καθώς τα Ρεύματα mashαραν την “Ασημένια Σφήκα” με το “Seven Nation Army”.

Ασημένια Σφήκα:

Πλέον από τη δυτική πύλη του Terra Vibe η εισροή του κόσμου αυξανόταν και έτσι, κατεβαίνοντας πάλι προς το main stage είδαμε ότι ο χώρος μπροστά στη σκηνή φαινόταν γεμάτος.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πήρε τη θέση του στη σκηνή (εν μέσω μια εντυπωσιακής συστοιχίας από έγχορδα) γύρω στις 20:15 και ενώ ξεκίνησε κάπως υποτονικά, σταδιακά ξεσήκωσε τον κόσμο (μεγάλο μέρος του οποίου, διαπίστωσα στη συνέχεια, είχε έρθει αποκλειστικά γι αυτόν.

Τρία Ρουμπαγιάτ:

Κατά τη διάρκεια του 90λεπτου set του (για το οποίο σχολίασε ότι τον ανάγκασε να αφήσει αρκετά τραγούδια εκτός προγράμματος, καθώς δεν είχε ξαναεμφανιστεί σε τέτοιου είδους φεστιβάλ) είδαμε αρκετές φορές να ανεβαίνει στη σκηνή η ‘σταθερή’ συνεργάτιδα Ματούλα Ζαμάνη ενώ το πάθος με το οποίο τον παρακολουθούσε το κοινό (του) ήταν ίσως το πιο έντονο της ημέρας.

Κάτω απ το μαξιλάρι:

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στις φιάλες κρασιού που ταξίδευαν από χέρι σε χέρι και έφερναν τον κόσμο σε μια γενικότερη ευφορία. Το γεγονός είναι ότι έβαλε δύσκολα στον Αγγελάκα που θα ακολουθούσε στη μικρή σκηνή.

Στο vibe stage λίγο μετά τις 22:00, οι Αγγελάκας, Σαδίκης, Αραμπατζής και Χαρμπίλας έλαβαν τις θέσεις τους σε παράταξη 1-3 και ξεκίνησαν το post-rebetiko ταξίδι με τον ‘Αέρα που φυσάει’ και ξεσηκώνει τον κόσμο.

Σαράβαλο:

Με κέφι και όρεξη ο Αγγελάκας, κάθισε ελάχιστα στη καρέκλα του, και απολάμβανε το γεγονός ότι τα τραγούδια από την τελευταία του δουλειά έχουν γίνει instant classics. Το “Σαράβαλο” και το “Ποτάμι” στέκουν ισάξια δίπλα στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας του, στιγμές που πάλεψαν να χωρέσουν στο ενενηντάλεπτο set, αλλά αρκετές εκ των οποίων τελικά έπεσαν θύμα του αυστηρού χρονοδιαγράμματος.

Ακούω την αγάπη:

Ουκ ολίγες φορές δημιουργήθηκε pit μπροστά στη σκηνή (“Δε χωράς πουθενά”, “Μέσα στη Νύχτα των Άλλων”) ενώ δεν έλειψε και το «ωωω ωω ωω» του “Ακούω την αγάπη” που διεύθυνε σαν μαέστρος ο Αγγελάκας. Τελικά γύρω στις 23:30, και μετά από πιέσεις, οι τέσσερις μουσικοί μας άφησαν με το παράπονο ότι δεν ακούσαμε τη “Γιορτή”, αλλά όπως λέει κι ένα παιχνίδι μου μας μάθαιναν παλιά, “Ο Χαμένος τα παίρνει όλα”.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο χώρος μπροστά στο Terra Stage είναι ικανοποιητικά γεμάτος. Σε σχέση με πριν από δύο χρόνια, ο κόσμος που μαζεύτηκε είναι πολλαπλάσιος και ιδιαίτερα ευδιάθετος. Ο Σωκράτης Μάλαμας έλαβε θέση πάνω στη σκηνή εν μέσω έντονου ενθουσιασμού και έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα το event, αν και εξέφρασε την παραίνεση στον κόσμο να «αραιώσει και αράξει καθιστός μιας που τους έβλεπε όλη μέρα να πηγαίνουν πάνω κάτω και να στριμώχνονται» .

Το Γράμμα:

Ο headliner της βραδιάς, τιμώντας τον τίτλο του, κάθισε ελάχιστα στο γνωστό του σκαμπό (μόνο όταν αναλάμβαναν καθήκοντα φωνητικών οι συνεργάτες του Μαρίνα Δακάναλη και Φώτης Σιώτας) και δημιούργησε ένα πολυσυλλεκτικό set με αγαπημένα τραγούδια αλλά και διασκευές. Μέσα στις ιδιαίτερες στιγμές της βραδιάς ήταν και η “Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου” που βρήκε όλο το πάρκο ντυμένο με ένα ατμοσφαιρικό κόκκινο φως.

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες:

Καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής του, δημιουργούνταν εστίες ομαδικού χορού σε διάφορα σημεία του Terra Vibe, ενώ προς τα πλαϊνά της σκηνής και αρκετά πίσω, η ατμόσφαιρα μύριζε έντονη ‘πρασινάδα’ και έστελνε πολύ κόσμο στα περίπτερα με τα ντόνατ και τα παγωτά.

Όλα ζουν αν τα θυμάσαι:

Η εμφάνιση του Μάλαμα ολοκληρώθηκε γύρω στις 2 με τον κόσμο να ζητάει κι άλλο, αλλά παραδόξως να μην βλέπουμε encore. Αυτό ίσως ήταν και το μόνο σοβαρό faux pas της βραδιάς. Από εκεί και πέρα, μικρά παράπονα υπάρχουν σίγουρα (για παράδειγμα η μη λειτουργία όλων των παιχνιδιών ή η μη σύμπραξη επί σκηνής των τριών πρώτων ονομάτων) αλλά γενικά η πρώτη μέρα του Rockwave κρίνεται πολύ επιτυχημένη και ελπίζουμε να συνεχίσει έτσι και στη συνέχεια.

Ρεπορτάζ-φωτογραφίες-videos: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος