«Καλησπέρα σας φίλοι μου» ήταν η πρώτη της φράση με την εμφάνισή της στη σκηνή, κάνοντας έτσι ακόμα πιο ευοίωνη την προσπάθειά της να μιλήσει στις ψυχές όσων θέλησαν να την ακούσουν από κοντά.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο σφυγμός του Badminton εναλλασσόταν από pop σε soul και jazz ρυθμούς, από γρήγορα, ξεσηκωτικά κομμάτια σε μεθυστικές, παριζιάνικες μπαλάντες: «Port cotton», «J’aime à nouveau», «Eblouie par la nuit», «Le long de la route», «Les Passants», «Prends garde à ta langue», «La fee», «Trop sensible», «Ni oui ni non»… Έτσι όμορφα κι ευχάριστα, ξετυλίχτηκαν και οι υπόλοιπες πτυχές του δίσκου της, καθιστώντας σαφές ότι αυτό το κορίτσι έχει να μας πει πολύ περισσότερα από ένα ανέλπιστο χιτάκι – όσο συμπαθητικό κι αν είναι αυτό. Η συνταγή της απλή: φρεσκάδα, ζωντάνια, αισθαντική φωνή, μία συνολικά ευγενική παρουσία.
Αξίζει να συμπεριλάβουμε στα μεγάλα plus της συναυλίας τον εξαιρετικό φωτισμό του χώρου, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχία αυτού του γαλλόφωνου, μουσικού ταξιδιού…Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι το κοινό σηκώθηκε όρθιο, μηδενός εξαιρουμένου, κάπου στη μέση της βραδιάς και δε ξανακάθισε ποτέ, δε θα δυσκολευτείτε να καταλάβετε γιατί η Γαλλία αρχίζει σιγά σιγά να φαντάζει λίγο πιο κοντά μας…κι όταν ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να εξομαλύνει τις αποστάσεις, τότε οφείλουμε αυτομάτως να αναγνωρίσουμε την αξία του.
Διαβάστε επίσης
