Στέλλα Χροναίου – Από τον Μητροπάνο στον Piazzolla

Κάποια άλλα όργανα όπως το μπάσο στηρίζουν την ορχήστρα. Κάθε μουσικός έχει όμως τη δική του προσωπικότητα. Με άλλον στην θέση του, θα άλλαζε όλο το αποτέλεσμα.

Ο τραγουδιστής που κάνει φωνητικά υποτάσσεται στην πρώτη φωνή. Πρέπει να την ακολουθεί στα γυρίσματα, στις καταλήξεις, να συντονιστεί στην αναπνοή, ακόμα και να «ρετουσάρει» τονικές αστάθειες. Έχει περισσότερο ρόλο μουσικού.

Υπάρχουν επαγγελματίες τραγουδιστές που αδυνατούν να κάνουν δεύτερες φωνές και άλλοι αναγνωρισμένοι (π.χ. Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα, Λίτσα Διαμάντη), που έχουν κάνει στην δισκογραφία αμέτρητα σεκόντα. Η Ρία Κούρτη είναι ίσως η μοναδική περίπτωση τραγουδίστριας που έγινε γνωστή κάνοντας σχεδόν αποκλειστικά φωνητικά.

Η Στέλλα Χροναίου στάθηκε δίπλα στα μεγαλύτερα  ονόματα του ελληνικού τραγουδιού: Χάρις Αλεξίου, Δημήτρη Μητροπάνο, Γιώργο Νταλάρα κάνοντας φωνητικά σε παραστάσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Συνεργάστηκε με Θάνο Μικρούτσικο, Δήμο Μούτση, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Μανώλη Μητσιά, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Πασχάλη Τερζή και πολλούς άλλους σε συναυλίες ή δισκογραφία.

Σαν πρώτη φωνή ηχογράφησε μόνο δυο τραγούδια.

• 1996: C.D.: Τα ανήσυχα χρόνια (Ομάδα Κόραξ)

«Η κοπελιά του οδηγού» (Αλέξης Ροζάκης, Στέλλα Χροναίου)

(στίχοι: Γιώργος Γυπαράκης, Ίων Πανόπουλος  Μουσική: Ίων Πανόπουλος)

• 1998: C.D.: Οι περασμένες μου χαρές (Συλλογή του Βασίλη Καραπατάκη)

«Είσαι η νοβοκαίνη»

(στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης, μουσική: Βασίλης Καραπατάκης)

http://www.youtube.com/watch?v=UlTnjwkeWeE

Από μικρό κοριτσάκι της άρεσε να τραγουδά και από οκτώ χρονών ήξερε πλέον ότι ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Την πρώτη εξάσκηση έκανε στο σχολικό μουσικό συγκρότημα. Κατάγεται από πολυμελή οικογένεια κληρικού και στα δεκατέσσερά της παίρνει το πτυχίο βυζαντινής μουσικής.  Ήταν μικρή όταν η ιεραποστολή στέλνει τον πατέρα της στην Αργεντινή και η οικογένεια ακολουθεί. Εκεί η Στέλλα βρίσκει την ευκαιρία να οργανώσει την ορθόδοξη χορωδία του Buenos Aires, ενώ η ίδια κάνει τον δεξιό ψάλτη. Τα χρόνια στην Αργεντινή τη σημάδεψαν. Τρέφει μια βαθιά αγάπη για αυτή τη χώρα, τη γλώσσα και την μουσική της. Μετά από κάποια χρόνια επιστρέφει στην Ελλάδα και προσπαθεί να βρει δουλειά.

Δεν την ενδιέφερε κάποιο συγκεκριμένο είδος αλλά το τραγούδι γενικά. Μέσω ατζέντη βρήκε την πρώτη της καλοκαιρινή δουλειά στην Σύρο. Από ‘κει ξεκινάει μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Έχει τραγουδήσει από ρεμπέτικο μέχρι ξένο ροκ από μπουάτ μέχρι και συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Ξεχωρίζει δύο συνεργασίες τελείως διαφορετικές: Η συναυλία «Πανόραμα Ελληνικού Τραγουδιού» του Νίκου Μαμαγκάκη και η συνεργασία με τον Τιμόθεο Γεωργίου στο συνοικιακό μπαράκι «Ανώνυμο» στο Χαϊδάρι, χωρίς μικρόφωνα με ρεπερτόριο από «Μια βοσκοπούλα αγάπησα» μέχρι Beatles.  Της αρέσουν ιδιαίτερα τα “Latin” τραγούδια και ειδικεύεται σε αυτά.

Το 1988 παίρνει και το πτυχίο ισπανικής γλώσσας από το πανεπιστήμιο Γρανάδας. Το 1995 προκύπτει η συνεργασία με την Χάρις Αλεξίου στη μουσική Σκηνή «Οδός Νεφέλης» και για τα επόμενα έξι χρόνια θα κάνει σχεδόν αποκλειστικά δεύτερες φωνές.Είναι γνωστή στο χώρο για την άνεσή της να κάνει φωνητικά σε οποιοδήποτε είδος τραγουδιού. Στις περισσότερες συνεργασίες της τραγουδούσε και σόλο ξέροντας να υποστηρίξει πολύ καλά οτιδήποτε της ζητούσαν να τραγουδήσει. Δεν είχε όμως την ελευθερία της επιλογής του ρεπερτορίου της.

«Το να δουλεύεις με μεγάλα ονόματα παρουσιάζει στην αρχή μεγάλο ενδιαφέρον. Κάνεις γνωριμίες, ταξιδεύεις, εμφανίζεσαι μπροστά σε μεγάλο κοινό. Πήγα Αυστραλία, Αμερική, Νότια Αφρική και σε όλη την Ευρώπη. Πολλές φορές ευχαριστιέσαι να βλέπεις πράματα. Άλλες φορές δεν προλαβαίνεις και δεν θυμάσαι τίποτα. Είναι επίσης δύσκολο να συνδυάσεις αυτό τον τρόπο ζωής με την οικογένειά σου. Η κόρη μου όταν πήγε πρώτη μέρα σχολείο έπρεπε να είμαι στην Θεσσαλονίκη με τον Μητροπάνο».  

Καθώς είναι για αυτήν σημαντική η μουσική παιδεία, από τα πολύ μικρά παιδικά της χρόνια θυμάται τον εαυτό της να παρακολουθεί μαθήματα και σεμινάρια πάνω στην τέχνη του τραγουδιού. Τελικά καταλήγει στο εθνικό ωδείο όπου παίρνει πτυχίο με άριστα και διάκριση το 2000. Το 2001 αποσύρεται από την σκηνή και στρέφεται αποκλειστικά στην διδασκαλεία φωνητικής. Έχει συνεργαστεί με το ωδείο του Γ. Φακανά, ήταν δασκάλα ερμηνείας στο τηλεοπτικό διαγωνισμό “Super Idol” και τώρα βρίσκεται στο «Εθνικό Ωδείο» και ειδικεύεται στην θεραπεία και αποκατάσταση φωνητικών χορδών. Το 2009 ξαναεμφανίζεται τραγουδώντας Tango.

«Δεν περιφρονώ κανένα από τα είδη που έχω τραγουδήσει. Σε όλα υπάρχουν διαμάντια.

Άλλα είχα κουραστεί να τραγουδάω τα ίδια και τα ίδια. Ήθελα να κάνω κάτι που έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για μένα. Πάντα ήθελα να τραγουδήσω Tango. Εκπληρώνω έτσι ένα όνειρό μου. Το Tango είναι ένα είδος με πολλά στοιχεία από την Jazz και την κλασσική μουσική. Για να ασχοληθεί κάποιος με αυτό το είδος χρειάζεται πολύ πάθος, πολύ μελέτη, αφοσίωση και επιμονή στις λεπτομέρειές.. Κρύβει μια ολόκληρη κουλτούρα που Θα την παρομοίαζα με το δικό μας ρεμπέτικο. Αν δεν την έχει βιώσει κάποιος θα πρέπει να την ανακαλύψει βήμα βήμα και να την νιώθει βαθειά μέσα του για να μπορέσει να ερμηνεύσει αυτό το τόσο ιδιαίτερο μουσικό είδος».  

Εμφανίζεται Παρασκευή και Σάββατο με τους:

Γιώργο Γουρζουλίδη- πιάνο

Ιορδάνη Χατζηιωάννου- κιθάρα, φωνή

Ηρακλή Βαβάτσικα- μπαντονεόν

στο “Pasional”, Καποδιστρίου 64, Φιλοθέη, Αθήνα 14235. Τηλ. 210 68 00 200 www.pasional.gr

Ένας χώρος φτιαγμένος σαν μουσικό εστιατόριο της εποχής του ’50 στο Buenos Aires.

«Μετά από κάποια χρόνια αποχή κατάλαβα ότι η δουλειά μας έχει αλλάξει. Τα μεροκάματα έχουν πέσει. Δύσκολα επιβιώνεις χωρίς άλλη απασχόληση. Τα μαγαζιά παλιά είχαν τον κόσμο τους. Τώρα πρέπει ο μουσικός να τον κερδίσει.

Πιστεύω ότι υπάρχει μια έλλειψη μουσικής παιδείας και φταίμε εμείς οι μουσικοί σε μεγάλο βαθμό για αυτό, κατακρεουργώντας τα τραγούδια σε ατέλειωτα ποτ πουρί. Ο κόσμος ξέχασε πια να ακούει ή να χειροκροτεί».