Σύμβολο, λοιπόν, μιας ‘χαμένης αθωότητας’ που πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας (και ενώ παλεύανε να φέρουνε τον ήχο τους στην νέα εποχή) το χτύπησε η μοίρα. Ο καρκίνος της Marie στον εγκέφαλο ανάγκασε το σχήμα να μπει στον πάγο. Όταν πια ξεπέρασε τη νόσο, η μουσική είχε πλέον ξεπεράσει το σχήμα. Ο εγκέφαλος του σχήματος Gessle επικεντρώθηκε στην Σουηδική αγορά κυκλοφορώντας σόλο άλμπουμ στα σουηδικά (το Mazarin), ενώ η ψυχή της μπάντας, Μarie, μας προσέφερε έναν ενδοσκοπικό δίσκο (το the Change) που αποτέλεσε ένα μουσικό ημερολόγιο της περιπέτειάς της. Καθώς τα 00’s μας αποχαιρετούν, όμως, το ντουέτο αποφασίζει ότι δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα. Επανένωση για περιορισμένες εμφανίσεις το 2009 και νέος δίσκος (Charm School) συνοδευόμενος από παγκόσμια περιοδεία το 2011. Σταθμός της περιοδείας και η Αθήνα όπου το κοινό έδειξε ότι παρά τα χρόνια που περάσανε, τα τσαλιμάκια του καιρού και το ακατάλληλο (για ποπ συναυλία αυτού του είδους) venue, οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται.
Το βροχερό απόγευμα, άνοιξε ο ορεξάτος Πάνος Μουζουράκης, ο οποίος απολαμβάνει μια οικουμενική συμπάθεια (από σκυλάδες μέχρι ροκάδες –το κοινό αποτελούταν και από τους μεν και από τους δε- , κανείς δεν έχει να πει κακή κουβέντα για τον ‘ψηλό’). Ταιριαστό το ρεπερτόριό του στον ήχο και τη διάθεση της βραδιάς, δεν άργησε να κερδίσει το κοινό που είχε μαζευτεί, πότε με την ερμηνεία του και πότε με το χιούμορ του.
Σίγουρος για τον εαυτό του και άνετος με το ρόλο του support, μας προσέφερε ένα set με τα γνωστότερα δικά του κομμάτια, “Μικρή μου Μάγισσα”, “Δρόμος” (με στοιχεία James Bond), “Το Σαλάμι”, “Δώσε σημασία”, “Σοφίτα” καθώς και διασκευή στο “Mad About You” (Hooverphonic) αλλά και μια υπέροχη ερμηνεία στο “Πιo γλυκό κομμάτι” (από τη διαφήμιση της Lacta). Το κλείσιμο ήρθε με το πιο γνωστό, ίσως, κομμάτι του ρεπερτορίου του, και αυτό δεν είναι άλλο από το “Φίλα με ακόμα”. Ο κόσμος πέρασε πολύ ωραία και είναι πραγματικά κρίμα που δεξιά και αριστερά άκουγα να αναφέρονται σε αυτόν ως «Ο τύπος από τη τηλεόραση» ή ο «Τζάμπα από τα singles». Ποπ καλλιτέχνης με τα όλα του ο Μουζουράκης, χαλαρός στη συναυλιακή σκηνή και παιχνιδιάρης με το κοινό ίσως να αξίζει περισσότερης αναγνώρισης, ειδικά σε μια χώρα που έχει αναδείξει τον «Χερια Ψηλά» σε εθνικό ποπ σταρ (παρά τω Σάκη).
Οι Roxette βγαίνουν στις 21:50 και η περιέργεια αντικαθίσταται από ενθουσιασμό. “Dressed for Success” και η Marie μας προσφέρει το ίδιο φωτεινό χαμόγελο που χαζεύαμε στα video clip του παρελθόντος. Το πρόσωπό της φανερά ταλαιπωρημένο, δεν παύει να μαρτυράει ότι η Marie κάποτε ήταν καλλονή. Τα μάτια της εξέπεμπαν έναν αγνό ενθουσιασμό ενώ το αγορίστικο πλατινέ μαλλί και η εφηβική, πλην όμως έντονα θηλυκή φωνή της, μας γυρίζουν 30 χρόνια πίσω! Ο Gessle μοιάζει λες και δεν έχει περάσει μέρα από πάνω του και δείχνει να το καταδιασκεδάζει οργώνοντας τη σκηνή. Συνέχεια με “Sleeping in my car” και η επί σκηνής απόδοση της ποπ ευφυΐας του σουηδού συναρπάζει. Άλλωστε ο Gessle είναι από τους λίγους, καθαρά ποπ, τραγουδοποιούς που συνθέτουν πάνω σε κιθάρα και όχι σε πλήκτρα. Γι αυτό και η μουσική τους, αν και «ζαχαρένια», αναδεικνύει αρκετές ροκ ευαισθησίες. Μόνο στενάχωρο είναι ότι η Marie, παρ όλη τη καλή διάθεση που έβγαζε, έδειχνε λίγο άνευρη όσον αφορά τη κινητικότητά της στη σκηνή (ειδικά στα uptempo κομμάτια που προϋποθέτουν πιο έντονη σκηνική παρουσία). Δεν ξέρω αν αυτό είναι αποτέλεσμα των όσων πέρασε ή απλά σωματική κούραση, αλλά δεν μπορώ να μην ανασύρω από τη μνήμη μου την εμφάνιση της Kylie Minogue, στο ίδιο venue πριν από 3 χρόνια όταν και η ίδια, έχοντας πρόσφατα αναρρώσει από αντίστοιχη ασθένεια (καρκίνο του μαστού), μας προσέφερε ένα απίστευτο show. Το “Big L.” ακολουθεί και η εισαγωγή της βραδιάς κλείνει με μια από τις πιο ταξιδιάρικες μπαλάντες τους, “Wish I could fly” με την Marie δίνει ρεσιτάλ αισθαντικότητας.
Συνέχεια με κομμάτια από τον νέο τους δίσκο. “Only when I dream” και “She’s Got Nothing On (But the Radio)” δένουν αβίαστα με τα παλιά τους (κάτι που σε μια κριτική δίσκου θα αναφερόταν ως μειονέκτημα, σε συναυλιακά πλαίσια προσφέρει μια ευπρόσδεκτη συνοχή). Ειδικά το πρώτο, μια power μπαλάντα που θα μπορούσε άνετα να ανήκει στις καλύτερες στιγμές του ‘Joyride’. Και μιας που αναφέραμε ‘Joyride’, η βραδιά συνεχίζεται με “Perfect Day” και “Things Will Never Be The Same” κάνοντας τον κόσμο από κάτω να νιώθει σαν να έχει μπει σε χρονοκάψουλα από τα 80’s.
Φτάνει επιτέλους η στιγμή που οι περισσότεροι casual ακροατές περίμεναν. Το τραγούδι που ήρθε και έδεσε τέλεια με την πιο επιτυχημένη rom-com όλων των εποχών και που σαν single έγινε τριπλά πλατινένιο στην Αμερική. “It must have been love” και όλες οι φωτογραφικές μηχανές-κινητά στον αέρα! Η προσγείωση έρχεται με δύο κομμάτια από την περίοδο προτού η μπάντα οδηγηθεί σε νάρκη. “Opportunity Nox” και “7Twenty7” δίνουν την ευκαιρία στον Gessle να καταλάβει τον έλεγχο σκηνής και κοινού με μια χαρούμενη uptempo πανδαισία που ειδικά στο δεύτερο κομμάτι εξελίχθηκε και σε κιθαριστικό ροκ ορυμαγδό. Η μπάντα που συνόδευε το ντουέτο ξέρει πολύ καλά πώς να ροκάρει!
Σκυτάλη ξανά στην Marie και νοσταλγική ανατριχίλα με “Fading Like a Flower”! Τα τραγούδια από το ‘Tourism’ που ακολουθούν (“Silver Blue” και “How Do You Do”), δίνουν ευκαιρία για ανασυγκρότηση πριν το πιο-80ίλα-δεν-γίνεται άσμα που λέγεται “Dangerous”. Ακολουθεί παρουσίαση των μουσικών, με τον χαρισματικό κιθαρίστα Christoffer Lundquist να αποδίδει φόρο τιμής στο ελληνικό κοινό με μια δυνατή και ηλεκτρισμένη απόδοση του Ζορμπά. «Hello you fool, I love you…” και το “Joyride” κλείνει δυναμικά το βασικό set του συγκροτήματος. Ιαχές του κοινού για περισσότερη μουσική και…
…Το encore ξεκινάει με μελαγχολία. “Watercolors in the Rain” και “Spending my Time” με τη Marie να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Ό,τι της έλειπε σε σκηνική παρουσία το αναπλήρωσε με την μαγευτική της φωνή, η οποία πραγματικά στο live αναδεικνύεται. Οι δύο μπαλάντες μπορεί να έχουν χρωματίσει ‘μπλε’ την ατμόσφαιρα, αλλά το «Nanana nana» που ακολουθεί μας ξαναβάζει στη πρίζα. “The Look” και κλείσιμο του encore. Αλλά ο κόσμος θέλει κι άλλο.
Η Marie κι ο Per βγαίνουν για δεύτερο encore με έναν ύμνο που λίγο πολύ τον περιμέναμε. Δεν νομίζω να υπήρχε κανείς που να πίστευε ότι η συναυλία θα τελείωνε χωρίς να ακουστεί το “Listen to your Heart”. Το κοινό τρελαίνεται! Το (οριστικό) κλείσιμο της βραδιάς έρχεται με το “Church of Your Heart”. Η μπάντα μας καληνυχτίζει και αφού προσπαθούμε να επανέρθουμε στο 2011 αποχωρούμε χαρούμενοι από τη Μαλακάσα. Μόνο προσωπικό παράπονο για ένα κατά τα άλλα άψογα ισορροπημένο set, η απουσία του “Crash!Boom!Bang!” που δεν ξέρω γιατί σε αυτήν την περιοδεία το έχουν εκτός setlist.
Ένα σχόλιο για την διοργάνωση. Απορούσα (και δεν είμαι μόνος, καθώς την ίδια απορία είχα δει να διατυπώνεται σε αρκετά μουσικά sites και blogs) γιατί αυτή η συναυλία να γίνει στο Terra Vibe; Ειδικά με τη καιρική συγκυρία που προέκυψε (μπόρες σε όλη την Αττική μέχρι και το απόγευμα) περίμενα προσέλευση χαμηλή (στα όρια του φιάσκο). Τελικά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Μπορεί στην Didi να μην καταλαβαίνουν ότι οι Roxette δεν απευθύνονται στο φεστιβαλικό κοινό, αλλά το κοινό των Roxette απέδειξε ότι η αγάπη για τη μπάντα υπερτερεί. Παρά την επιτυχία της συναυλίας, πάντως, το γεγονός παραμένει ότι ενώ το Terra Vibe είναι ιδανικός χώρος για ροκ συναυλίες, φεστιβάλ ή για events πολύ μεγάλα για να φιλοξενηθούν αλλού, η απόστασή του από την Αθήνα, το κάνει δυσπρόσιτο, κυρίως οικονομικά. Αν συνυπολογίσουμε χρόνο, βενζίνη και διόδια θα πρέπει ο καλλιτέχνης που πάμε να δούμε να αξίζει την έξτρα ταλαιπωρία. Ευτυχώς, για τον περισσότερο κόσμο οι Roxette την αξίζανε.
http://www.youtube.com/watch?v=CYx7lIIILn4
Διαβάστε επίσης
