Είναι ένα τραγούδι χαρακτήρα, δεν είμαι απαραίτητα εγώ που το τραγουδάω, υποδύομαι. Σε λίγο δεν θα υπάρχει και το Σάββατο, οπότε δεν θα υπάρχει και το τραγούδι μου…σε λίγο θα έχουμε επιστροφή στην απλότητα, πασατέμπο, περίπατο, κανένα κουλούρι…
Δε χρειάζεται να γίνει κάτι τόσο τρομερό για να σε εμπνεύσει. Τρομερά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας κάθε μέρα αλλά δεν τα παρατηρούμε. Υπάρχει ο ιδιωτικός βίος που έχει πολλά προβλήματα, δεν είναι η αέναη και ηλίθια αναζήτηση της ευτυχίας έτσι όπως την προβάλουν τα διάφορα στερεότυπα που έχουμε γύρω μας, κάθε μέρα. Ένα από αυτά που με ενοχλεί παρά πολύ, προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη μου, είναι αυτή η αηδία που βλέπω κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση. Θα μου πεις γιατί την ανοίγεις, ε γιατί είναι ένα δημόσιο αγαθό. Θέλω να την ανοίξω να δω κάτι και δε βλέπω βέβαια και την κλείνω. Ξέρω ότι την ίδια στιγμή όλο αυτό το βλέπει ο κόσμος. Καταλαβαίνεις τι ζημιά γίνεται, μιλάω για ένα στάτους κβο συγκεκριμένο, για μια κατάσταση που έχει κάνει τεράστια ζημιά στην εκφραστικότητα του κόσμου, έχει περιορίσει κατά πολύ το λεξιλόγιο, έχει υποβιβάσει πάρα πολύ την αίσθηση του χιούμορ, δεν υπάρχει καν χιούμορ, το γούστο είναι κάκιστο, έχει διαμορφώσει κοινό το οποίο έχει συγκεκριμένα κριτήρια αισθητικά όταν πάει να δει ή να ακούσει κάτι και κάνει τεράστια ζημιά, όλο αυτό το “lifestyliki”.
Γιώργος Δημητριάδης @ tralala.gr
