Απολαύσαμε τη Zaz στο Λυκαβηττό! | Πλούσιο φωτορεπορτάζ

Η περιέργεια που είχα για το συγκεκριμένο live, ανεβαίνοντας την ανηφόρα για το θέατρο του Λυκαβηττού εν μέσω φθινοπωρινού καύσωνα, ήταν διττή. Πρώτα αφορούσε καθαυτό το live, καθώς δεν είχα την τύχη να την δω πριν τρία χρόνια και οι μαρτυρίες φίλων και γνωστών συνηγορούσαν στο ότι έκανα έγκλημα, και δεύτερον είχε να κάνει με την υποδοχή από το, ιδιαίτερο ως προς την αντιμετώπιση καλλιτεχνών, ελληνικό κοινό.

Το ότι τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά spotάκια για τη συναυλία επέμεναν να χρησιμοποιούν το “Je veux”, το θεωρούσα κακό οιωνό. Πόσο να αρμέξουν άραγε αυτό το τραγούδι; (από την άλλη βέβαια, δεν παύουμε να είμαστε η χώρα που Scorpions, Placebo και Puressence κάνουν sold out για τη πλάκα τους χωρίς να έχουν βγάλει κάτι αξιόλογο εδώ και χρόνια)

Τελικά, αν και όταν πρωτομπήκαμε στο θέατρο το βρήκαμε μισοάδειο, μέχρι τις 21:00 είχε γεμίσει για τα καλά, που σημαίνει ότι τελικά το ελληνικό κοινό αναγνωρίζει ότι η Zaz είναι κάτι περισσότερο από ένα ‘One hit wonder’.

Την βραδιά άνοιξε η συμπαθέστατη Μαριέττα Φαφούτη, παρέα με την οποία (και την Μαρίζα Ρίζου) είχαμε υποδεχτεί το 2013 (σε πρωτοχρονιάτικο live στο Kyklos) και δεν κρύβω ότι με είχε εκπλήξει πολύ ευχάριστα (και κακώς δεν της είχα δώσει σημασία νωρίτερα).

Become the sun:

Ε, λοιπόν η εμφάνισή της και πάνω στη σκηνή του Λυκαβηττού ήταν αντίστοιχα εντυπωσιακή. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πολύ μελωδικό και πλούσιο ρεπερτόριό της, την δεμένη μπάντα της ή την ιδιαίτερη σκηνική της παρουσία, αλλά κυρίως με το γεγονός ότι εκπέμπει ένα παρεΐστικο κλίμα που χαλαρώνει και συνεπαίρνει το κοινό.

Don’t Stop:

Αστειευόμενη διαρκώς με τον κόσμο και επιζητώντας έντονα τη διάδραση, κατάφερε στα τρία τέταρτα που της αναλογούσαν να αφήσει το στίγμα της στη βραδιά με ένα ποτ πουρί από παλιές (“Kookoobadi”, “Stay”, “Become the Sun”), νέες (“Don’t stop”) αλλά και ‘soon to be’ (“Try”) επιτυχίες που όχι απλά ζέσταναν, αλλά ενθουσίασαν το κοινό.

Kookoobadi:

Λίγο μετά τις 21:30 η Zaz εμφανίστηκε στη σκηνή παρέα με την μπάντα της. Ανάλαφρη, δροσερή και καλοκαιρινή μας έβαλε με τη μία στο urban franco-jazz mood, με “On Ira”, “En reve” και “Gamine”.

On Ira:

Μπορεί η συμπαθέστατη Γαλλίδα να μη μιλάει γρι αγγλικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν προνόησε να λάβει μέτρα για τη συνεννόηση με το ελληνικό κοινό. Έχοντας ολόκληρα κατεβατά, σε σκονάκι μπροστά στο μόνιτόρ της, γλωσσοδέθηκε όσο δε πάει, αλλά κατάφερε να μας παρουσιάσει εισαγωγές για τα τραγούδια της και να κερδίσει τη συμπάθεια ακόμα και όσων αρχικά μειδίασαν ειρωνικά, στην απόπειρά της να μιλήσει ελληνικά.

En Reve:

Γενικά ήταν αναμενόμενο ότι το live θα επικεντρωνόταν στο φετινό ‘Recto Verso’, και έτσι και έγινε. “Toujours”, “Si je Perds” και “J ai tant escamonte” αποτέλεσαν μια τριάδα νέων τραγουδιών με τα οποία ο κόσμος έδειχνε να μην έχει τριβή, χωρίς όμως αυτό να τον εμποδίσει να χορεύει και να διασκεδάζει.

Το πρώτο μέρος του set έκλεισε με “Je Veux” και όλον τον κόσμο να χοροπηδάει και τη συνοδεύει στο τραγούδι.

Je Veux:

Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στο γαλλικό καμπαρέ, με την Zaz να μένει επι σκηνής μόνο με τέσσερις μουσικούς και το φόντο της σκηνής να γεμίζει αστέρια, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μπουάτ . Οι κεφάτες και ανάλαφρες jazz στιγμές περιλάμβαναν τα “Les Passants”, “Comme Ci, Comme Ca”, “Laissez moi” και διασκευές σε Piaf και Aznavour με “La vie en rose” και “Oublie Loulou” (προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την ευχέρειά της στο scat στο πρώτο).

La vie en Rose:

Για το τρίτο μέρος, η μπάντα επιστρέφει στη διάρκεια του “La Lune” (κομμάτι που δεν ήξερα και έγινε αμέσως αγαπημένο) εξελίσσοντάς το από μινόρε μπαλάντα σε σάλσα ορυμαγδό.

Στη συνέχεια ακούμε “Cette journee”, “La fee” και “T’ attends quoi” ενώ το κυρίως μέρος της βραδιάς κλείνει με “Deterre”.

La Retour du Soleil:

Για encore η μπάντα επιστρέφει πάλι με Piaf και “Dans ma rue” ενώ κατά τη διάρκεια του “La Retour du Soleil” που θα κλείσει οριστικά τη συναυλία, η Zaz μας συστήνει τη μπάντα και αφήνει στον κόσμο υποσχέσεις για σύντομη επιστροφή στην Ελλάδα.

Κατεβαίνοντας τον λόφο, αυτό που διακρίνονταν στα πρόσωπα όλων όσων βρίσκονταν στο θέατρο, ήταν ένα ειλικρινές χαμόγελο και μια σπιρτάδα στο μάτι. Τι άλλο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από την πρώτη μεγάλη συναυλία του Φθινοπώρου, άλλωστε; Ευχαριστούμε Zaz!

Ρεπορτάζ/videos: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος

Φωτογράφιση: Δέσποινα Λιοπάρη