Συνεντευξη: Μαριέττα Φαφούτη | «Θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω ελληνικά, αλλά γράφω διαφορετικές μελωδίες για ελληνικό στίχο…»

Στην πρώτη μεγάλη συναυλία του Φθινοπώρου, βρέθηκε να ανοίγει την άκρως επιτυχημένη συναυλία της Zaz στο Λυκαβηττό και μας αφιέρωσε λίγο χρόνο μετά το live για να μας μιλήσει για μουσική και όχι μόνο.

Έχεις αναφέρει ότι αγχώνεσαι πολύ πριν βγεις στη σκηνή. Τώρα σε συναντάμε μετά από ένα πολύ δυνατό live. Πώς αισθάνεσαι μετά από μια τέτοια εμφάνιση;

Αισθάνομαι πάρα πολύ καλά. Βέβαια νιώθω μια φοβερή κόπωση σε όλο μου το σώμα, αλλά κι αυτό θεωρώ ότι προέρχεται από το άγχος. Ήταν υπέροχα σήμερα. Έπεσε πολύ χτυποκάρδι πριν ανέβω, βλέποντας όλον αυτό τον κόσμο, αλλά τελικά πήγαν όλα πάρα πολύ όμορφα.

Στη διάρκεια του live μοιράζεσαι με το κοινό ό,τι ευτράπελο μπορεί να σου συμβεί. Όπως σήμερα που είχες κάποιο πρόβλημα με τα παπούτσια. Αυτή η αμεσότητα σου βγαίνει αυθόρμητα;

Εννοείται! Αφού αυτά όντως συμβαίνουν. Σήμερα έκανα soundcheck με τη παντόφλα, γι αυτό και στην αρχή προσπαθούσα να ανεβάσω το stand του μικροφώνου, αφού με τα τακούνια μου έπεφτε πολύ χαμηλά! Τελικά το σώσαμε όμως (γέλια)

Όταν έχεις περιορισμένο χρόνο εμφάνισης, όπως σήμερα που ήσουν opening act, πώς διαλέγεις ποια τραγούδια θα μπούνε στο set και ποια θα μείνουν απ έξω;

Ουσιαστικά προσπαθήσαμε να φτιάξουμε τις συνθήκες για ένα φωτεινό πάρτι. Από εκεί και πέρα διαλέξαμε και δύο πιο χαλαρά κομμάτια –τα δύο αγαπημένα μου, και μετά συγκεντρώσαμε όλο το φως που υπάρχει στους δύο δίσκους και φτιάξαμε αυτό το πρόγραμμα.

Αναφέρεις το φως, αλλά προσωπικά εντοπίζω μια νοσταλγική μελαγχολία στα τραγούδια σου.

Όχι σε όλα όμως. Κάποια είναι όντως μελαγχολικά, το Kookoobadi ας πούμε είναι βαθιά μελαγχολικό κομμάτι, όλοι όμως το θεωρούν χαζοχαρούμενο ενώ είναι ‘μινοριά’ τρελή! Έχει το ρυθμό, όμως, που κάνει τον κόσμο να το χορεύει πιο εύκολα.

Για να γράψεις ένα χαρούμενο ή ένα θλιμμένο τραγούδι, πρέπει να έχεις και την αντίστοιχη διάθεση;

Μπα, όχι. Οτιδήποτε μπορώ να γράψω, οποιαδήποτε στιγμή.

Σαν συνθέτης, είσαι ο τύπος που πρέπει να έχει πάντα ένα μουσικό όργανο κοντά;

Και χωρίς όργανο μπορώ, απλά σημειώνοντας τις μελωδίες στο κινητό.

Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τον αγγλόφωνο στίχο;

Δεν ασχολούμαι με το αγγλόφωνο επί τούτου. Ο λόγος που χρησιμοποιώ την αγγλική είναι καθαρά λειτουργικός. Επειδή σαν γλώσσα αποτελείται ως επί το πλείστον από μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις, προσαρμόζεται ιδανικά σε οποιαδήποτε μελωδία έχω στο νου μου. Και επειδή είμαι πρωτίστως μουσικός και μετά στιχουργός, οφείλω να σεβαστώ πρώτα το τι θέλει η μελωδία, γι αυτό και προσαρμόζω πάντα το στίχο στη μελωδία και όχι το αντίστροφο. Θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω ελληνικά, αλλά γράφω διαφορετικές μελωδίες για ελληνικό στίχο… θα δούμε.

Να φανταστώ ότι και ο επικείμενος τρίτος δίσκος θα είναι αγγλόφωνος;

Ναι είναι, αν και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, οπότε δεν αποκλείεται να έχει και κάτι ελληνικό. Εγώ το ελπίζω.

Δηλαδή το σκέφτεσαι σε κάποια φάση να το γυρίσεις τελείως στο ελληνικό;

Ναι, αλλά για την ώρα δε με πάει εκεί η μουσική. Δεν έχω φτάσει στο σημείο να ολοκληρώσω αυτό που θέλω μουσικά, ώστε να μπορώ να προσαρμόζω τη μουσική στο στίχο. Πρέπει πρώτα να σεβαστώ τις μουσικές μου ανάγκες.

Δουλεύεις με μεγάλη επιτυχία στη διαφήμιση. Νιώθεις καθόλου περίεργα όταν δίνει ένα τραγούδι σου για ένα διαφημιστικό;

Καθόλου, νιώθω μεγάλη χαρά. Κατ αρχήν επειδή μου δίνεται η δυνατότητα να ζώ με αυτόν τον τρόπο από τη μουσική. Με τη διαφήμιση ζούσα πολύ πριν ασχοληθώ με τη δισκογραφία. Είναι κάτι που κάνω με όλη μου τη καρδιά και μεγάλη αγάπη. Όταν μου λες να γράψω μουσική για μια διαφήμιση είναι σαν με βάζεις σε μια μεγάλη παιδική χαρά και μου λες να παίξω με όποιο παιχνίδι θέλω. Και από τη στιγμή που δε προσβάλει ούτε την αισθητική μου, ούτε οτιδήποτε άλλο, είναι μεγάλη μου χαρά να γράφω μουσική για διαφημίσεις.

Ανάμεσα στο να συνθέτεις μόνη σου, να είσαι στο στούντιο και να ηχογραφείς και το να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή και να παίζεις, τι προτιμάς;

Δε ξέρω… είναι λίγο περίεργα… Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, θα διάλεγα τη σύνθεση. Από την άλλη, στα live είμαι με τους φίλους μου και ‘παίζουμε’ πάνω στη σκηνή σαν παιδιά… Πάντως με το πιστόλι στο κρόταφο θα διάλεγα μάλλον τη σύνθεση.

Με τη μπάντα φαίνεστε πολύ δεμένοι. Πόσο καιρό είστε μαζί;

Κάποιοι είναι παλιοί φίλοι και με κάποιους ξεκινήσαμε πριν από τρία χρόνια όταν βγήκε ο πρώτος δίσκος.

Το γεγονός ότι ασχολήθηκες με τη μουσική σχετικά αργά, στα δεκαέξι σου, θεωρείς ότι αποτελεί έναν από τους λόγους που τώρα είσαι τόσο παραγωγική; Ότι ίσως δε πρόλαβες να κουραστείς;

Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει, γιατί δεν έγραφα μουσική όσο δούλευα σαν κειμενογράφος για επτά χρόνια. Ξεκίνησα να γράφω αφού απολύθηκα.

Επιρροές;

Πάρα πολλές! Αυτό που ξεχωρίζω περισσότερο είναι η pop του ’90 με Πασχάλη, Πωλίνα, Ρακιντζή που την άκουγα σαν τρελή και θεωρώ ότι έχει περάσει υποσυνείδητα στη μουσική μου. Φυσικά και λατρεύω Bowie, Freddie Mercry, Presley, Simon & Garfunkel, Serge Gainsbourg και όλους αυτούς, αλλά όσον αφορά επιρροές, τις τοποθετώ στην pop της εποχής.

Τα τραγούδια σου στέκουν ισάξια δίπλα σε αντίστοιχα ξένα, και από άποψη σύνθεσης και παραγωγής. Προφανώς θέμα με προφορά, δεν υπάρχει. Τι είναι αυτό που τα εμποδίζει να ταξιδέψουν έξω;

Νομίζω ο στίχος. Δε μπορώ να γράψω στίχους στα αγγλικά όπως θα έγραφε ένας άγγλος. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια αδυναμία. Και να επισημάνω πως το ότι ένα κομμάτι μπορεί να συγκριθεί με ένα τραγούδι του εξωτερικού, οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στους παραγωγούς μου που έχουν κάνει αριστουργηματική δουλειά και που στον πρώτο δίσκο ήταν ο Νίκος Αγγλούπας και στους επόμενους δύο ο Θοδωρής Ζευκιλής.

Με άλλα λόγια δεν εντοπίζεις το πρόβλημα στην προώθηση από τις δισκογραφικές.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω . Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να κάνω κάτι έξω.

Γιατί όμως;

Απλά δεν έχει τύχει. Δεν είμαι και τρελή και παλαβή με τη δισκογραφία ώστε να μου γίνει εμμονή. Εγώ απλά γουστάρω να γράφω μουσικές, αυτό είναι όλο. Είτε είναι για διαφήμιση, για ταινίες, για θέατρο… μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω για εικόνα. Μου αρέσει η δισκογραφία, αλλά δεν αυτοπροσδιορίζομαι από το πόσο πετυχημένη θα είναι η δισκογραφική μου πορεία.

Θα αυτοπροσδιοριζόσουν λοιπόν γενικά ως καλλιτέχνης;

Ούτε καν. Θεωρώ ότι προσδιορίζομαι από τους ανθρώπους που έχω γύρω μού και όχι από τη μουσική. Μου αρέσει πάρα πολύ να συνθέτω, αλλά δεν είναι το νόημα της ζωής μου η μουσική. Το νόημα της ζωής μου είναι οι άνθρωποί μου.

Τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Ο τρίτος δίσκος που θα βγει μάλλον στις αρχές του ’14 με το single να κυκλοφορεί σε κάνα μήνα και βλέπουμε… Παράλληλα ετοιμάζουμε και ένα τραγούδι με τη Μαρίζα Ρίζου το οποίο είναι υπέρ της αγάπης των ανθρώπων του ιδίου φύλλου, και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτή τη σχέση όπως το δικαίωμα να παντρευτούν, να αγαπιούνται δημοσίως και να μπορούν να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως ένας άντρας και μια γυναίκα, χωρίς διακρίσεις και ‘ρατσισμό’. Και τέλος, ξεκινάμε να σχεδιάζουμε τις νέες μας δράσεις με την «Αγάπη ρε+». Αυτά!

Θέλεις να κλείσεις εσύ με κάποιο μήνυμα;

Απλά να πω ότι θα συνεχίσουμε το «Αγάπη ρε+» να αγωνιζόμαστε υπέρ της αγάπης και ενάντια στο μίσος και το ρατσισμό επειδή πραγματικά πιστεύουμε ότι με την αγάπη μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Συνέντευξη/φωτογραφίες: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος