Πάμε Θέατρο: “Μελίνα, όπου κι αν ταξιδέψω, η Ελλάδα…” | Είδαμε την παράσταση

Μια από τις πιο αναμενόμενες θεατρικές παραστάσεις του καλοκαιριού, δικαίωσε και με το παραπάνω το θεατρόφιλο κοινό με τις δύο μοναδικές βραδιές που γέμισαν το Ηρώδειο (7 και 8 Σεπτεμβρίου). Αναφερόμαστε βεβαίως στο μουσικο-θεατρικό αφιέρωμα «Μελίνα: Όπου κι αν ταξιδέψω, η Ελλάδα…» με τη Μαρία Ναυπλιώτου να μεταφέρει τη φωνή της ψυχής υπό την σκηνοθετική αιγίδα της Σοφίας Σπυράτου. Ας μην χαρακτηρίσουμε το αφιερωματικό μονόπρακτο  «θεατρική παράσταση» γιατί σίγουρα δεν ήταν αυτή η πρόθεση της παραγωγής, αλλά να θυμηθούμε ως λαός το πάθος, την ενεργητικότητα, την τόλμη, το ταλέντο, το μεγαλείο της Μελίνας και να πάρουμε δύναμη και ενέργεια από την σπουδαία προσωπικότητα της.

Η ταλαντούχα Μαρία Ναυπλιώτου μετά την Οδύσσεια του Robert Wilson και ενώ προβάρει την Σάλυ Μπράουν του θρυλικού Cabaret που θα ανέβει για περιορισμένες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής από τον Οκτώβρη, ανέλαβε ένα βαρύ φορτίο, να μεταφέρει τη φωνή της Μελίνας, σκηνές από την καριέρα της, τις ταινίες της, τον έρωτα της για τον Ζιλ Ντασέν και την πολιτική της μαχητικότητα. Καμία γυναίκα δε θα μπορούσε να «γίνει Μελίνα», ούτε καν να προσπαθήσει να μιμηθεί τη Μελίνα, κι αυτό θα ήταν τουλάχιστον ατόπημα να το πιστέψει κανείς, αλλά η Ναυπλιώτου δούλεψε μεθοδευμένα και προσέγγισε με μεγάλη ειλικρίνεια την προσωπικότητα και το ταπεραμέντο της μεγάλης προσωπικότητας. Προς ευχάριστη έκπληξη μας, δεν είδαμε την ηθοποιό να μιμείται και να παριστάνει τη Μελίνα, να φοράει ξανθιά περούκα και να τολμήσει να πιστέψει πως είναι η Μελίνα, αλλά με δέος, υποκριτική «μαγκιά» και περισσό ταλέντο μίλησε στις καρδιές των θεατών με την ψυχή της Μελίνας και έδωσε για μια ώρα περίπου κάτι που αναζητούσαμε ως λαός με μεγάλη λαχτάρα την τελευταία πενταετία, δύναμη και περηφάνια

.

«Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα» είπε η Μελίνα –Ναυπλιώτου- και το κοινό ζητωκραυγάζει, κάνοντας το Ηρώδειο να κατακλυστεί από δάκρυα και να τονωθεί από την παρουσία της Μελίνας, γιατί ναι, είμαι σίγουρος πως η Μελίνα ήταν εχθές παρούσα, εκεί δίπλα από το Μουσείο της Ακρόπολης που εκείνη βοήθησε να γεννηθεί για να στεγαστούν τα κλεμμένα (Ελγίνεια) μάρμαρα. Είχαμε όλοι τους ενδοιασμούς μας πριν δούμε το εν λόγω αφιέρωμα, για το αν θα δούμε μια ανάλατη μίμηση της αμίμητης και ασύγκριτης Μελίνας, αλλά η Μαρία Ναυπλιώτου απέδειξε περίτρανα πως διαθέτει σπουδαίο υποκριτικό και ερμηνευτικό ταλέντο, και μας άγγιξε και με το παραπάνω. Αξίζουν λοιπόν πολλά συγχαρητήρια αφενός στην κυρία Ναυπλιώτου και την σκηνοθέτιδα του εγχειρήματος, Σοφία Σπυράτου και αφετέρου σε όλους τους συντελεστές του αφιερώματος.

Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος δόθηκε μια αφιερωματική συναυλία υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου και τις φωνές της Έλλης Πασπαλά και της Ηρώς Σαΐας με τραγούδια που είχε ερμηνεύσει η Μελίνα όπως «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Μεσόγειος», «Άσπρη Μέρα», «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» και «Αστέρι μου, Φεγγάρι μου».

«Η προσποίηση για μένα είναι κάτι χυδαίο. Απλά και μόνο, έζησα και μίλησα όπως ήθελα! Χωρίς να υπολογίσω τίποτα και κανέναν! Με όποιο κόστος!» είπε η Μελίνα κάποτε και νομίζω πως ακόμη κι αν παρεξηγήθηκε από πολλούς, δε δίστασε ποτέ να ζήσει και ακόμα ζει μέσα στις καρδιές μας κι ανάμεσα στους κίονες του Παρθενώνα. Αν πρέπει να κρατήσουμε μόνο ένα πράγμα από τη Μελίνα αυτό θα ήταν κατά τη γνώμη του γράφοντος να ζούμε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα και με όποιον τρόπο επιθυμούμε και να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες (χωρίς βέβαια να διακατεχόμαστε από εθνικιστικά φρονήματα).  Σε ευχαριστούμε Μελίνα!