Τουλάχιστον το φετινό μόνο έκπληξη δεν θα μπορεί να θεωρηθεί. Όλοι ξέραμε τα προβλήματα της βρετανίδας και λίγο πολύ όλοι περιμέναμε ή ακύρωση ή άθλια εμφάνιση. Τελικά προέκυψε το πρώτο. Είναι κρίμα γιατί η συγκεκριμένη θα ήταν η μοναδική μεγάλη (μη ροκ/μέταλ) εκδήλωση στην οποία θα εμφανιζόταν ένα πραγματικά επίκαιρο (έστω και για όλους τους λάθους λόγους) όνομα. Μπορεί λοιπόν η Detox να έπαιξε και να έχασε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα ονόματα του billing είναι ασήμαντες ποσότητες. Απλά όταν χάνεται ο headliner/κράχτης ενός φεστιβάλ, εξαφανίζεται και ο αρχικός ενθουσιασμός.
Θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ένα σωρό ελαφρυντικά στην διοργανώτρια εταιρία, όπως το ότι τόλμησε κάτι παράτολμο (ενώ ήξερε ότι ήταν πολύ πιθανό να καεί) και το ότι συνέθεσε ένα αξιολογότατο billing σε έναν ωραίο και φρέσκο χώρο. Αλλά όλα αυτά πήγαν στράφι, όταν τα αντανακλαστικά που επέδειξε μετά την ακύρωση της περιοδείας της Winehouse την παρουσίασαν να βρίσκεται σε πανικό κάνοντας πολλές λάθος κινήσεις. Πρώτα η απόφαση να προστεθεί ακόμα ένα όνομα στο lineup, και ειδικά όταν πρόκειται για ‘μικρή’ ελληνική μπάντα, κρίνεται αφελής. Χάνεις τον headliner και σαν απάντηση ‘κλείνεις’ μια μπάντα από την Πάτρα; Όχι πως έχω τίποτα με τα παιδιά, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό το φεστιβάλ θα τελείωνε γύρω στη 01:30 και ότι πραγματοποιούταν μεσοβδόμαδα, θα μπορούσαν απλά να διατηρήσουν το ίδιο χρονοδιάγραμμα (δίνοντας και αρκετή ώρα παραπάνω στον Moby) και να το λήξουν σε πιο ‘βατή’ (για εργαζόμενο άνθρωπο) ώρα. Δεύτερο φάουλ ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου που ήθελε να δει μόνο την Amy Winehouse.
10 ευρώ επιστροφή, αποκλειστικά από το ταμείο του φεστιβάλ. Και όταν τους ρωτάς γιατί, σου λένε ότι τα υπόλοιπα σχήματα θα εμφανιστούν κανονικά. Θεωρητικά έχουν δίκιο. Μόνο που και οι ίδιοι σε όλες τις αφίσες την φωτογραφία της Amy (και μόνο) είχαν, και μάλιστα με το όνομά της σε μεγαλύτερου μεγέθους γραμματοσειρά από αυτήν της ονομασίας του φεστιβάλ. Και πες, ρε παιδί μου, ότι δε βγαίνεις να κάνεις full refund γιατί η προπώληση μπορεί να ήταν χαμηλή και να μην κάλυπτε το υπόλοιπο φεστιβάλ. Γιατί δεν δίνεις την δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν τα ίδια εισιτήρια σε κάποια άλλη εκδήλωσή σου (εν ήδη πίστωσης ίσης με το αντίτιμο του εισιτηρίου); Και τα λεφτά θα παραμείνουν στο ταμείο σου και εξασφαλίζεις και αρκετό κόσμο για μελλοντικά σου events. Και τέλος, επειδή υπήρξαν αρκετοί που ξενέρωσαν με το σκηνικό της ακύρωσης και δεν έχουν καμιά όρεξη να δουν Moby, Blackfield ή Vaccines, αλλά θέλουν να γλιτώσουν έστω αυτό το δεκάευρο. Γιατί τους υποχρεώνεις να κατέβουν μέχρι το Φάληρο για να το πάρουν; Δώσε εντολή να γίνεται η επιστροφή των δέκα ευρώ στα ταμεία από τα οποία αγοράστηκαν τα εισιτήρια. Αυτό σίγουρα δεν είναι τόσο δύσκολο.
Με αυτές τις σκέψεις και με ιδιαίτερη περιέργεια για το τι κλίμα και πόσο κόσμο θα συναντήσω, κατηφόρισα στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο όπου και έφτασα λίγο μετά τις 18:00 με αποτέλεσμα να χάσω την εμφάνιση των Πατρινών Monovine οι οποίοι παίξανε μπροστά σε ελάχιστο κόσμο (κυριολεκτικά ήταν 65 άνθρωποι μπροστά στη σκηνή όταν τελείωνε η μπάντα) καθώς οι περισσότεροι (εκ των λίγων που έφτασαν νωρίς στο χώρο του φεστιβάλ) αναζήτησαν καταφύγιο από τον καυτό ήλιο, στο υπόστεγο που φιλοξενούσε τα ποτά και τα φαγητά, καθώς και στις τέντες των χορηγών.
Στις 18:30 βγαίνουν οι Baby Guru. To Αθηναϊκό trio ξεκίνησε δυναμικά το set του, και ο ενθουσιασμός του έθελξε αρκετό κόσμο να τους ακολουθήσει μπροστά στη σκηνή. H μουσική που παίζουνε είναι ψυχεδελικό keyboard-based garage punk χωρίς κιθάρες (η μπάντα αποτελείται από έναν πληκτρά/τραγουδιστή, έναν μπασίστα κι έναν ντράμερ) και με σαφείς Doors επιρροές. Η μουσική τους δεν μου είπε κάτι, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι εκτελεστικά ήταν άψογοι, παρά τα σποραδικά προβλήματα στον ήχο.
Σε κάποιο σημείο του προγράμματός τους παρουσιάσανε μια τριπαρισμένη εκδοχή του (δικού τους) “Bounce” που θα έκανε πολλούς psychedelic rock ήρωες να σαστίσουν, ενώ παίξανε και ένα κομμάτι από τον επερχόμενο σόλο δίσκο του ντράμερ τους (King Elephant). Συνολικά συμπαθής η εμφανίσή τους που αν και εμένα δεν με ενθουσίασε, τους βρήκε να αποχαιρετούν σαφώς μεγαλύτερο κοινό από αυτό που τους υποδέχτηκε. Ο ήλιος σιγά σιγά δύει και ο κόσμος συρρέει με μεγαλύτερο ρυθμό. Το μέγεθος του πλήθους πλέον, χωρίς να είναι κάτι το φοβερό, τουλάχιστον δεν προκαλεί αμηχανία.
Οι Vaccines εμφανίστηκαν στη σκηνή μισή ώρα αργότερα χρησιμοποιώντας το “Rehab” της Winehouse για intro και προκαλώντας (αμήχανα/χαιρέκακα) χαμόγελα στο κοινό. Ο κόσμος από κάτω είναι αρκετός και ενθουσιώδης. Προφανώς οι Λονδρέζοι πρόλαβαν να φτιάξουν μια γερή fan base, που ήξερε τα τραγούδια τους και είχε διάθεση να τους στηρίξει. Οι indie rockers παίζουν κάτι ανάμεσα σε Strokes και Kaiser Chiefs διαθέτοντας δυναμικό vibe και κεφάτες συνθέσεις. Το συγκρότημα ξεκινάει το set του με το δυναμικό “Blow It Up” και καπάκι συνεχίζει με το hit single τους, “Post Break-up Sex”. Το στοίχημα έχει κερδηθεί, αφού και οι αδιάφοροι παρευρισκόμενοι πλησιάζουν τη σκηνή και δείχνουν να ευχαριστιούνται τη μουσική των βρετανών.
Ο frontman της μπάντας, Justin Young, συμπαθέστατος και επικοινωνιακός και o κιθαρίστας, Freddie Cowan, αρκούντως ποζεράς πλην όμως άψογα καταρτισμένος. Στον πρόλογο για το fan favorite “If You Wanna”, ο Justin μας λέει ότι έρχεται κάθε καλοκαίρι για διακοπές στην Ελλάδα και ότι εδώ το έπαιξε πρώτη φορά. Η καλή διάθεση συντηρείται, ενώ και η power μπαλάντα της μπάντας, το “Family Friend”, βρίσκει τον κόσμο να σιγοτραγουδάει τους (όμορφους) στίχους. Συνέχεια με διασκευή σε Standells και “Good Guys (Don’t Wear White)” ενώ το set κλείνει με το “Norgaard” και τον Justin κατεβαίνει από τη σκηνή και να τραγουδάει στο κοινό. Ομολογώ ότι από Vaccines ήξερα μόνο τρία τραγούδια, και αυτά επειδή απολάμβαναν ραδιοφωνικού airplay. Με την εμφάνισή τους όμως με κερδίσανε και από τούδε και στο εξής θα τους παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον.
Είναι 21:00 και ο κόσμος συνεχίζει να εισρέει στο χώρο του φεστιβάλ και προς μερική μου έκπληξη, διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει η γκρίνια που περίμενα. Λες να είναι όλοι υποψιασμένοι; Να ξέρουν ότι η αναβάθμιση του Moby σε headliner ήταν ιδανική για μια όμορφη βραδιά; Ίσως και να ήρθαν επί τούτου, για να απολαύσουν τον καραφλό! Ό,τι και να ισχύει, το γεγονός είναι ότι στις 21:30 που βγήκαν οι Blackfield, συνάντησαν από κάτω πραγματικό κοινό φεστιβαλικών διαστάσεων. Το δίδυμο των Steven Wilson και Aviv Geffen απολαμβάνει στην Ελλάδα μια αναγνωρισιμότητα που προσωπικά την θεωρώ άδικη για το καλλιτεχνικό μέγεθος του βρετανού διοπτροφόρου.
Από όλα τα μουσικά οχήματα του Wilson (Porcupine Tree, Solo, No-Man, Bass Communion) οι Blackfield είναι ίσως το πιο ασφαλές και listener-friendly. Όπως και να ‘χει, οποιαδήποτε ευκαιρία να απολαύσουμε τον Λονδρέζο ζωντανά είναι πολύτιμη. Το pop-prog συγκρότημα βγαίνει υπό τους ήχους του “Blood” και καπάκι το στοιχειωτικό πιάνο του “Blackfield”, προκαλεί ενθουσιασμό. Η ταξιδιάρικη μελωδία και η ζεστή φωνή του Wilson δίνουν τη θέση τους στο “Go to Hell” που αφιερώνει ο Aviv στους γονείς του.
Το σταριλίκι που εκπέμπει ο Ισραηλινός, αν και δικαιολογείται λόγω της αναγνώρισης που απολαμβάνει στην πατρίδα του, νιώθω ότι λίγο ξένισε το ελληνικό κοινό. Από τη μία ο Wilson να μην κομπλάρει να κουρδίσει την κιθάρα του επί σκηνής και από την άλλη, ο Geffen να μην χάνει ευκαιρία να μας δείξει τους κοιλιακούς του. Σαν μπάντα, πάντως, όλοι τους είναι εξαιρετικοί τεχνίτες και απέδωσαν εξαιρετικά το υλικό τους. Το μονότονο, κατ εμέ, set των Blackfield, ολοκληρώθηκε με τα “End Of The World” (όπου ο Geffen τραγουδούσε με την μπλούζα πάνω στο κεφάλι του) και “Cloudy Now”. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσουμε να ξαναδούμε τον Steven, αλλά με τους Porcupine Tree αυτή τη φορά.
Η ώρα πλησιάζει. Ο κόσμος δεν σταμάτησε στιγμή να έρχεται και γύρω στις 22:30 μπορώ να υποθέσω εκ του ασφαλούς, κοιτώντας γύρω μου, ότι το φιάσκο που φοβόμουν δεν προέκυψε. Το ελληνικό κοινό ξέρει τον Moby, τον αγαπάει, και πολύ πιθανόν να θυμάται ότι σε καμία (από τις ομολογουμένως πολλές) εμφανίσεις του επί ελληνικού εδάφους δεν το απογοήτευσε. Γύρω στις 23:00 τα φώτα σβήνουν και ακούγονται οι πρώτες νότες του “God Moving Over the Face of the Waters”. Ο Moby και το συγκρότημά του (μια μπασίστρια, μια βιολίστρια, ένας ντράμερ, μια d.j. και η χαρισματική Joy Malcom στα φωνητικά) εφορμούν στη σκηνή με το ‘λυτρωτικό’ “In My Heart”.
Η μελωδία δονεί όλον τον κόσμο που αρχίζει να λικνίζεται στον ρυθμό της, ενώ παράλληλα ο ‘καραφλός’ οργώνει το σανίδι. Συνέχεια με την Joy να τραγουδάει «You tried to make go to rehab, but I said no no nooo» και το κοινό παραληρεί! Το “rehab” εξελίσεται σε “Raining Again” προτού δώσει τη θέση του στο κομμάτι που τα ξεκίνησε όλα, το “Go”. Ακολουθεί το “Why Does My Heart Feel So Bad?” και μια γλυκιά μελαγχολία απλώνεται από τη σκηνή μέχρι τη θάλασσα. O Moby μπορεί να μας λέει «efkaristo» μετά από κάθε τραγούδι, αλλά το πραγματικό ‘ευχαριστώ’ ήταν η ειδικά αφιερωμένη στο ελληνικό κοινό διασκευή στο “New Dawn Fades” των Joy Division που παίζει αποκλειστικά για εμάς.
Ο rocker εαυτός του Moby για μια στιγμή κοινωνεί το πνεύμα του Ian Curtis και εμείς έχουμε την τύχη να το μεταλάβουμε. Ακολουθεί χορευτικός ορυμαγδός με τα “We Are All Made Of Stars” (με φοβερό sing along από το κοινό) “Slipping Away” (κρίμα που δεν είχε και καμιά κοπέλα με αιθέρια φωνή για να πει τα μέρη της Mylene) και το ‘Benassi Mix’ του “Beautiful”. Όλα αυτά όμως δεν ήταν τίποτα μπροστά στο χοροπηδηχτό που έπεσε στο “Bodyrock”, με τον κόσμο να συμμετέχει μέχρι τέρμα πίσω. Συνέχεια με “Flowers”, “Lie Down In Darkness” και “In This World”, όπου η Joy μας προσέφερε μια υπέροχη ερμηνεία. Μεσολαβεί το “The Right Thing” προτού ηχήσουν οι γνώριμες σειρήνες που μας θυμίζουν Mat Damon. “Extreme Ways”, δηλαδή, με το κοινό να τραγουδάει κάθε στίχο και τον μανιακό χορτοφάγο να αλωνίζει με την κιθάρα του! Μεγάλες στιγμές, που συνεχίζονται ένα τραγούδι μετά, με το χορευτικό σεκλέτι του “Disco Lies”, που σχεδόν μας μεράκλωσε.
Το “Stars” μας ηρεμεί προς καιρού, για να έρθει μετά το “Natural Blues” και να μας φέρει σε ανοικτή επικοινωνία με τον Μεγαλοδύναμο. Και εκεί που έχουμε φτάσει στην πνευματική Νιρβάνα, μας κοτσάρει μια ‘αλήτικη’ διασκευή στο “Whole Lotta Love” και ασελγεί στην κιθάρα του σαν γνήσιος rock bluesman. To “Honey” γίνεται το disco ιντερλούδιο που θα οδηγήσει σε ένα σύντομο διάλλειμα για να ακολουθήσει το encore με άλλο ένα sing along ύμνο. “Lift Me Up” με τα χέρια όλου του κόσμου στον αέρα. Και για τελείωμα, τι άλλο. Η διονυσιακή techno του “Feeling So Real” μας δίνει μια τελευταία ευκαιρία να χορέψουμε και να ιδρώσουμε πριν πούμε καληνύχτα και «εις το επανειδείν» σε αυτόν το σπουδαίο μουσικό που για δύο ώρες μας κάνει να ξεχνάμε λύπες και δυσκολίες και απλά μας ταξιδεύει με τους ρυθμούς και τις μελωδίες του.
http://www.youtube.com/watch?v=CVe-li-66lM
Με το Ejekt 2011 να έχει πια ολοκληρωθεί, μπορούμε να πούμε ότι το πρόσημο είναι θετικό. Οι λάθος χειρισμοί που ανέφερα στην αρχή δεν παραγράφονται. Απλά, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο μικρός καραφλός ακτιβιστής κατάφερε να σώσει το ίδιο φεστιβάλ που και πάλι ο ίδιος θα κατέστρεφε αν τελικά κατάφερνε να έρθει η Amy. Όπως και με τους Placebo πριν από δύο χρόνια στο Rockwave, όταν είχε βγεί πριν από αυτούς και κατάφερε να τους εκμηδενίσει (και μιλάμε για μια εμφάνιση των Placebo δυναμική και άκρως ηλεκτρισμένη) έτσι και φέτος, αν τελικά τον ακολουθούσε η Amy, ακόμα και στην καλύτερή της φόρμα, δεν θα μπορούσε να τον συναγωνιστεί. Ο Moby είναι προσωποποιημένη πηγή θετικής ενέργειας που εκπέμπει σε μεγάλη ένταση και χαρακτηρίζεται από υψηλή μεταδοτικότητα. Μακάρι να συνεχίσει να φτιάχνει όμορφη μουσική και να έρχεται από τα μέρη μας για να οργανώνει τα πιο δυνατά πάρτι.
http://www.youtube.com/watch?v=njxvA_m_mCE
Κάτι τελευταίο που έχω να πω είναι για τον χώρο στον οποίο έλαβε μέρος το φεστιβάλ. Ωραίος, ανοικτός, εύκολα προσβάσιμος με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (που όμως καθημερινές δεν εξυπηρετούν μέχρι αργά) και με επαρκή χώρο στάθμευσης για αυτοκίνητα. Η οργάνωση πολύ καλή, με πολλούς χώρους εστίασης (απαραίτητοι ως σημεία αναφοράς για συναντήσεις) αλλά και περίπτερα με φαγητό και ποτό. Μακάρι να καταφέρει η Detox να έχει βρει κι αυτή τον χώρο της, ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί άνετα με την ουσία, που δεν είναι άλλη από το να εξασφαλίζει δυνατά και ποιοτικά ονόματα για τις εκδηλώσεις της.
Το αναλυτικό set list ήταν:
Intro (God Moving Over the Face of the Waters)
In My Heart
Raining Again/Rehab (medley με Amy Winehouse)
Go
Why Does My Heart Feel So Bad?
New Dawn Fades (Διασκευή Joy Division)
We Are All Made of Stars
Slipping Away
Beautiful (Benny Benassi Remix)
Bodyrock
Flowers
Lie Down in Darkness
Porcelain
In This World
The Right Thing
Extreme Ways
Shot in the Back of the Head
Disco Lies
The Stars
Natural Blues
Whole Lotta Love (διασκευή Led Zeppelin)
Honey
Encore:
Lift Me Up
Feeling So Real
Διαβάστε επίσης
