Πάμε Θέατρο: “Το Cabaret” του Ρήγου | Είδαμε την παράσταση!

Μια από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς για πολλούς και διάφορους λόγους, το Καμπαρέ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου έκανε μια φαντασμαγορική πρεμιέρα στην Αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου. Ο καθένας μας είχε μια διαφορετική θεώρηση για το Cabaret πριν δει την παράσταση που ανεβαίνει τη φετινή θεατρική σεζόν. Άλλοι μεγάλωσαν με την κλασική πλέον ταινία με τη Liza Minelli και τον Joel McGrey στους κεντρικούς ρόλους, άλλοι είχαν δει το μιούζικαλ με την αλησμόνητη Αλίκη Βουγιουκλάκη στο ρόλο της Σάλυ Μπόουλς, ενώ ορισμένοι είχαν την τύχη να δουν μια ξένη παραγωγή. Κακά τα ψέματα, όταν υπάρχει μια επιτυχημένη κινηματογραφική στη μνήμη του θεατή έχουμε σχηματίσει μια εικόνα που δε μετακινείται εύκολα. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε πως οι σπουδαιότερες μιούζικαλ ταινίες είναι βασισμένες σε ήδη επιτυχημένα broadway έργα.

Την πρεμιέρα παρακολούθησαν πολλοί εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού κόσμου όπως η Χάρις Αλεξίου, ο Σάκης Ρουβάς, Γιώργος Μαζωνάκης, Σμαράγδα Καρύδη, Βίκυ Βολιώτη, Θέμις Μαρσέλλου, Idra Kayne, Ανδέας Κωνσταντίνου, Ζέτα Μακρυπούλια, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μαρία Κίτσου, Δήμος Αναστασιάδης, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και Θοδωρής Αθερίδης.

Τα φώτα σβήνουν. Η Αίθουσα Τριάντη είναι κατάμεστη από κόσμο. Έχει κάτσει κι ο τελευταίος θεατής στη θέση του. Ο προβολέας φωτίζει μια θέση στην σκηνή. Η πόρτα ανοίγει κι εμφανίζεται ο οικοδεσπότης του Cabaret, ο «μεγάλος» Δημήτρης Λιγνάδης που μας τραγουδάει «Willkommen, Bienvenue, Γεια σας!». Η παράσταση είχε όλα εκείνα τα συστατικά που μπορούν να αφήσουν έναν θεατή ικανοποιημένο: έναν πεπειραμένο πρωταγωνιστή, μια πολυτάλαντη και δυνατή ερμηνεύτρια Σάλυ Μπόουλς, έναν σκηνοθέτη/χορογράφο που διακρίνεται για την αισθητική του ματιά, την Τάνια Τσανακλίδου ως Φροιλάιν Σνάιντερ, κοινωνική επικαιρότητα του έργου, καλοερμηνευμένα κομμάτια, εντυπωσιακή ενδυματολογία μα πάνω από όλα τη φήμη ενός θρυλικού μιούζικαλ.

Διαβάζοντας κριτικές δημοσιογράφων και μη, καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως η παράσταση ήταν σε γενικές γραμμές μια πολύ καλή δουλειά, αλλά πως το λαοφιλές πλην απαιτητικό είδος του μιούζικαλ κουβαλάει μαζί του και μια σειρά από κινδύνους που μπορεί να πέσει. Δεν μπορείς να κρίνεις την προκλητική ενδυματολογία σε μια παράσταση που τιτλοφορείται «Cabaret», να σχολιάζεις την επιλογή των τραγουδιών αν δεν γνωρίζεις το πρωτότυπο soundtrack του θεατρικού έργου παρά μόνο την κινηματογραφική του μεταφορά, να κατακρίνεις την σκηνοθετική προσέγγιση που τονίζει την επικαιρότητα του έργου αφού στο κάτω κάτω αυτό είναι που επιζητούμε ακόμη και υποσυνείδητα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όλοι μας ή να μην αναγνωρίσεις πως οι συντελεστές της παράστασης διαθέτουν περίσσο ταλέντο.

Η Μαρία Ναυπλιώτου εξελίσσεται μέσα από κάθε της δουλειά σε μια από τις σπουδαιότερες πρωταγωνίστριες της γενιάς της και το δίχως άλλο κερδίζει την προσοχή του θεατή ως Sally Bowles στο Cabaret του Ρήγου. Μετά την «Οδύσσεια» και τη «Μελίνα», το θεατρόφιλο κοινό ανυπομονούσε για το επόμενο θεατρικό της βήμα, ενώ η Μαρία τραγουδάει και επαγγελματικά με το συγκρότημα Tricky Pony με ένα δυνατό ρεπερτόριο. Έχοντας δει το Cabaret, μπορούμε να πούμε πως δε θα υπήρχε ιδανικότερη Sally από τη Μαρία Ναυπλιώτου καθώς διαθέτει όλα τα ταλέντα που χρειάζεται ένα μιούζικαλ και σίγουρα δεν πρέπει να μείνουν αναξιοποίητα. «Don’t Tell Mama», «Mein Herr» και «Cabaret» ερμηνεύει η Sally Ναυπλιώτου με αξιοζήλευτη γοητεία.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης διαθέτει τη μεγαλύτερη θεατρική εμπειρία από το καστ του Cabaret και αναμφίβολα είναι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της παράστασης. Νωπές είναι ακόμα οι έντονες κριτικές για την τραγωδία που ανέβασε το καλοκαίρι με τον  Σάκη Ρουβά ως θεό Διόνυσο, αλλά ο Λιγνάδης δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Άμεσος, πειστικός, πολυμήχανος, γεμάτος ενέργεια πρωτοστατεί στο Cabaret δίνοντας έναν κομπέρ που θα μείνει στη μνήμη του κοινού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ο χορός του Cabaret τον οποίο «διευθύνει» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δίνοντας μια αντιπροσωπευτική εικόνα ενός Cabaret που μεσουρανεί με φόντο το Βερολίνο λίγο πριν το ξέσπασμα του ναζισμού.

Η Τάνια Τσανακλίδου και ο Μιχάλης Μητρούσης αναλαμβάνουν δύο σημαντικούς ρόλους που δεν είναι τόσο δημοφιλείς στο θεατή που γνωρίζει μόνο την ταινία του 1972, την Φροιλάιν Σνάιντερ και τον Χερ Σουλτζ αντίστοιχα. Η Φροιλάιν Σνάιντερ είναι η νοικοκυρά φθηνών διαμερισμάτων στα οποία διαμένουν οι πρωταγωνιστές της παράστασης και αντιπροσωπεύει μια μέση γυναίκα που επιθυμεί το χρήμα, αντιμετωπίζει την πολιτική με μετριοπάθεια και αβουλία, διστάζει να ερωτευτεί, εθελοτυφλεί για το ότι συμβαίνει γύρω της και σχετίζεται με έναν Εβραίο. Ο Χερ Σουλτζ είναι ένα φιλήσυχος και ερωτευμένος ηλικιωμένος άντρας που πέφτει θύμα ρατσιστικών επεισοδίων γιατί είναι Εβραίος. Το θεατρικό δίδυμο αναλαμβάνει με μεγάλη επιτυχία τους ρόλους τους, τραγουδούν με γοητευτική νοσταλγία τον έρωτα τους και ερμηνεύουν με τον καλύτερο τρόπο την πρόζα τους. Το κοινό έδωσε το μεγαλύτερο χειροκρότημά του για την Τάνια Τσανακλίδου που επιστρέφει στην σκηνή μετά από 7 χρόνια απουσίας.

Η μεγαλύτερη  έκπληξη του καστ ήταν ίσως η Νάντια Μπουλέ που δοκιμάζεται για δεύτερη φορά σε μιούζικαλ μετά το περσινό Fame. Μπορεί το κοινό να μην υποδέχτηκε την Φροιλάιν Κοστ με τον αντίστοιχο ένθερμο τρόπο που υποδέχτηκε τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, αλλά από τη στιγμή που ερμήνευσε το πρώτο της κομμάτι άγγιξε ακόμη και τον πιο δύσπιστο θεατή. Προσωπικά, δε θα μου κάνει καθόλου έκπληξη αν σε μερικά χρόνια δούμε τη Νάντια Μπουλέ σε πρωταγωνιστικό ρόλο να γεμίζει θέατρα, καθώς διαθέτει μια προικισμένη φωνή και δείχνει αποφασισμένη να βελτιώσει και την υποκριτική της παρουσία στους ρόλους που έχει αναλάβει μέχρι τώρα.

Για τους κυρίους της παράστασης, τον Παναγιώτη Μπουγιούρη και τον Γιώργο Νανούρη μπορούμε να πούμε πως ανταποκρίθηκαν αξιοπρεπώς στους ρόλους τους, με μερικές συναισθηματικές εξάρσεις που προσέδωσαν στο έργο, αλλά λόγω της φύσης του ρόλου τους επισκιάζονται από τους κεντρικούς ρόλους και τα τραγούδια της παράστασης. Ενδεχομένως, ο Γιώργος Νανούρης επηρεάστηκε από το άγχος της πρεμιέρας και δεν τόνωσε την ερμηνεία του στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, αλλά διαθέτει το ταλέντο να ξεπεράσει τον εαυτό του και να ντύσει ακόμη καλύτερα τον ρόλο του Κλίφορντ στις επόμενες παραστάσεις του Cabaret.

Κοιτώντας συνολικά την παράσταση, ο Κωνσταντίνος Ρήγος κατάφερε να στήσει ένα Καμπαρέ στην πολυτάραχη ζωή της Αθήνας του 2013 κρατώντας τη γοητεία ενός άλλου Βερολίνου, αλλά με διακριτούς συνδετικούς κρίκους με την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα παρουσιάζοντας ταυτόχρονα ένα λαμπερό και κλασικό μιούζικαλ με εντυπωσιακό τρόπο. Εκπλήσσοντας το θεατρόφιλο κοινό, ο Ρήγος δεν περιορίστηκε στο να χορογραφήσει ηθοποιούς που τραγουδάνε, αλλά επένδυσε στον ίδιο βαθμό (αν όχι περισσότερο) στην υποκριτική, την εποχή και την επικαιροποίηση του έργου. Περίμενα να δω ένα ήδη καλό έργο σε μια εντυπωσιακή παράσταση, αλλά δεν περίμενα να δω μια συγκινητική παράσταση που ήταν τόσο κοντά στο σήμερα που μερικές στιγμές νόμιζες πως είσαι σε ένα Καμπαρέ στο Γκάζι όταν δεν ήταν οφθαλμοφανές πως η δράση εξελισσόταν στο Βερολίνο.

Συντελεστές:

Πρωτότυπο κείμενο: Joe Masteroff

Πρωτότυπη μουσική: John Kander

Πρωτότυποι στίχοι: Fred Ebb

Σκηνοθεσία-Χορογραφία-Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Μετάφραση: Έρι Κύργια

Απόδοση στίχων: Νίκος Μωραίτης

Μουσική διεύθυνση-ενορχήστρωση: Δημοσθένης Γρίβας

Φωνητική διδασκαλία: Λία Βίσση

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Μαίρη Τσαγκάρη

Ενδυματολόγος: Γιώργος Σεγρεδάκης

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Σχεδιασμός Ήχου: Βασίλης Κουλούρης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος, Ελένη Σκουλά

Βοηθοί χορογράφου: Νίκος Μαριάνος

Βοηθοί σκηνογράφου: Μανταλένα Μπαστακού, Βάσια Βοπαρίδου