Μητροπάνος-Κότσιρας-Μπάσης: Τρίπτυχο της επιτυχίας στο Λυκαβηττό

Φτάσαμε σχετικά νωρίς για να διαπιστώσουμε (με χαρά) πως ο κόσμος είχε φτάσει πολύ πριν από εμάς! Γεμάτες οι κερκίδες, γεμάτο το «πέταλο», ακόμα και τα σκαλάκια. “Sold out” μας είπαν στο ταμείο ήταν εδώ και μέρες. Διαλέξαμε μια ακρούλα μπροστά στη σκηνή κι αποφασίσαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, πως θα απολαύσουμε τη βραδιά έστω και όρθιοι! Πριν σβήσουν τα φώτα, όχι απλά «δεν έπεφτε καρφίτσα» πουθενά, ούτε τρίχα δε χωρούσε να περάσει ανάμεσα στο κοινό.

Το καλωσόρισμα ήταν θερμό! Οι τρεις καλλιτέχνες ανέβηκαν στη σκηνή ελάχιστα λεπτά μετά τις 9:30 μέσα σε δυνατό χειροκρότημα. Ο κόσμος έτοιμος να χαρεί τη βραδιά, την παρουσία τους και τις επιλογές τους στα τραγούδια. Εκείνοι μοιράστηκαν το «Σχήμα λόγου» κι εμείς συμφωνήσαμε πώς «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» κι ακολουθήσαμε τη μελωδία ως τέλεια συγχρονισμένη χορωδία. «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια…» «…και με τους φίλους τους παλιούς…» συνέχιζε ο κόσμος να γεμίζει το θέατρο, κι όταν πια το τρίτο τραγούδι ξεκίνησε, ξέραμε όλοι πως οι περισσότεροι εκεί μέσα είπαν «Κλείνω κι έρχομαι… έρχομαι φτάνω». Πράγματι, δεν έλειπε κανείς!

Εκεί, στην αρχή της βραδιάς μας σύστησαν τους μουσικούς. Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα – διεύθυνση – μαέστρος), Γιάννης Σινάνης (μπουζούκι), Άρης Κούκος (μπουζούκι), Γιώργος Κάτσικας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Άκης Κατσουπάκης (πλήκτρα), Χρήστος Περτσινίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Ανδρέας Τράπαλης (βιολί), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακκορντεόν). Μ’ αρέσει να αναφέρεται η ορχήστρα στην αρχή της συναυλίας. Όμορφο να γνωρίζεις από την αρχή ποιοι παραμένουν στη θέση τους πίσω από τα φώτα και στηρίζουν την παράσταση.

Αμέσως μετά μικρόφωνο παραχωρούν στον νεότερο της παρέας τον Δημήτρη Μπάση. Με διάθεση και κέφι μας παρότρυνε να τραγουδήσουμε μαζί του όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια του. Χάρηκα ιδιαίτερα το καινούργιο του τραγούδι «Και γεια χαρά» κι απόλαυσα για μια ακόμα φορά το «Σπασμένο Καράβι» που ζει μια δεύτερη ζωή διασκευασμένο, θαρρείς ολοκαίνουργιο! Όμορφη ήταν η δική του «Πριγκηπέσα» στη εκδοχή που μας παρουσίασε.

Το κοινό έχει ζεσταθεί κι ανταποκρίνεται θερμά στην εμφάνιση του Γιάννη Κότσιρα. Εκείνος, με την άνεση που τον χαρακτηρίζει χαμογελά στο κοινό και μας χαρίζει πολλά από τα δικά του τραγούδια, από όλη τη δισκογραφία του, αλλά και διάφορα άλλων. Από το «Έτσι κι αλλιώς» και το «Πώς μπορώ», μέχρι το «Σε θυμάμαι» και το «Και πάλι παιδί» τα ρεφρέν ανήκαν (δικαιωματικά) στον κόσμο.

Όταν ο… αρχηγός του σχήματος, Δημήτρης Μητροπάνος ανέβηκε στη σκηνή, το χειροκρότημα ήταν τόσο δυνατό, έντονο, διαρκές που νόμιζες πως ο Λυκαβηττός σείεται! «Καλοκαίρια και Χειμώνες… περιμένω να φανείς» μας είπε τραγουδιστά κι εγώ αναρωτιόμουν όσο τον παρακολουθούσα με θαυμασμό, πώς πέρασαν 35 τόσα χρόνια (!) που μας ταξιδεύει με τη φωνή του. Ένα ταξίδι ήταν πάλι. Προς ένα λιμάνι απάγκιο, γνωστό, φιλόξενο, γνώριμο. Πρώτη φορά τον συναντώ σε συναυλία. Απίστευτο μου φάνηκε να τον βλέπω εκεί, μπροστά μου, πάνω στη σκηνή, να ερμηνεύει παλιά και νέα του τραγούδια. Ναι, μας σύστησε τραγούδια από την ολοκαίνουργια συνεργασία του με τον Σταμάτη Κραουνάκη όπως το ευαίσθητο «Όταν έχω εσένα» και τη μαχητική «Κατσαρόλα». Γυρίζοντας λίγο πίσω, «Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη» τραγουδήσαμε μαζί του. Φυσικά τον ακολουθήσαμε στην «Σαλονίκη» αλλά κι όταν η «Ρόζα» στάθηκε δίπλα του στη σκηνή, ο κόσμος κρατούσε το ρυθμό τραγουδώντας από την αρχή ως το τέλος. Πόσες θύμησες ξύπνησε… Άγγιξε τις καρδιές όλων μας! Συγκινητικός, με το κύρος του, την καταπληκτική του αύρα, απλά… συγκλονιστικός!

Κι η βραδιά δεν έχει τέλος. Μητροπάνος, Κότσιρας, Μπάσης ξανά στην σκηνή, δίνοντας μια πιο λαϊκή νότα. Απολαύσαμε τα «Χαμοπούλια», θαυμάσαμε για μια ακόμα φορά τη φωνή του Μπάση, τραγουδήσαμε (χορεύοντας) τα «Σμυρνέϊκα Τραγούδια», συνοδεύσαμε στο ρεφρέν τα «Παραπονεμένα Λόγια» και φυσικά, χορέψαμε (τραγουδώντας) τους «Ψίθυρους καρδιάς».

Παράφωνα, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας όμως, τραγουδήσαμε «Έλα και κόψε με στα δυο», λικνιστήκαμε στη «Χάντρα Θαλασσιά» (ναι, προσέξαμε την νέα της ενορχήστρωση), κι έπειτα μοιραστήκαμε «Το μερτικό μου στη χαρά».

Α, τις «Τυφλές Ελπίδες» εμείς τις τραγουδήσαμε από την αρχή ως το τέλος, ενώ συνοδεύσαμε (όπως άρμοζε) στο «Αγριολούλουδο».

Χειροκρότημα χωρίς τέλος υποδέχτηκε τον Δημήτρη Μητροπάνο για δεύτερη φορά στη σκηνή κι εκείνος, με χαμόγελο ικανοποίησης, χωρίς να μας χαλάσει χατίρι, μας χάρισε μια αγκαλιά από τα πιο γνωστά, τα πιο αγαπημένα του τραγούδια. Έκλεισα τα μάτια κι ήταν σαν να τον ακούω από το τραντζιστοράκι της γιαγιάς. Τραγούδια που έχουν κερδίσει στο πέρασμα του χρόνου την αιωνιότητα!

Κλείνοντας, κι ενώ το ρολόι έτρεχε προς τα μεσάνυχτα, οι τρεις καλλιτέχνες αντάμα ξανά στη σκηνή, μοιράστηκαν μαζί μας έντεχνα και λαϊκά τραγούδια. Χωρίς αντίρρηση πλεύσαμε μαζί τους μέσα στην «Πιρόγα», βάψαμε τις κουρτίνες (ξανά) στο χρώμα που μισούσες (φυσικά) «Για να σ’ εκδικηθώ», ενώ το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» (που το χαρήκαμε από την πρώτη μέχρι τη τελευταία νότα του) μας θύμισε εκείνη τη (φοβερή) βροχή και την (απίστευτη) συναυλία στο Λυκαβηττό… χρόνια πριν.

Διακριτικά αποχώρησαν ο Γιάννης Κότσιρας και ο Δημήτρης Μπάσης αφήνοντας τον Δημήτρη Μητροπάνο να κάνει φινάλε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ένα μπουκέτο από τα ωραιότερα τραγούδια του αφιερωμένο σε εμάς, δοσμένο με όλη την αγάπη, την ψυχή, την καρδιά, την ενέργεια που διέθετε και διαθέτει.

Encore δεν υπήρξε. Ίσως φταίει το ότι έφυγαν βιαστικά οι μουσικοί, ίσως γιατί άναψαν γρήγορα τα φώτα, ίσως πάλι γιατί δεν φωνάξαμε εμείς όσο δυνατά έπρεπε αυτή τη φορά για να γυρίσουν. Τους θέλαμε μια ακόμα φορά στη σκηνή. Να ακούσουμε τα καινούργια ντουέτα τους με τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Παρόλα αυτά, ήταν και πάλι μαγικά! Μας ταξιδέψατε. Ευχαριστούμε!