Πάμε Θέατρο: “Ευτυχισμένες Μέρες” | Είδαμε την παράσταση!

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σάμουελ Μπέκετ έγραψε το γυναικείο μονόλογο «Ευτυχισμένες Μέρες» το 1961 με τη γνωστή αιχμηρή και συνάμα τρυφερή κι ανθρώπινη γραφή του. Η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί τη Ναταλία Τσαλίκη ως Γουίνι στο Θέατρο Τέχνης αναμετρούμενη με έναν από τους πιο σουρεαλιστικούς και πιο διαβασμένους θεατρικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα. Η υπόθεση θέλει μια πενηντάχρονη περίπου γυναίκα (Γουίννι) να είναι θαμμένη μέχρι το πρόσωπο και να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον εξηντάχρονο άντρα της (Γουίλλι) δίχως να το καταφέρνει.

Την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της παράστασης με λαμπερούς καλεσμένους από το χώρο του θεάτρου όπως το Γιάννη Μπέζο, τη Φαίδρα Δρούκα, τον Κωνσταντίνο Γαβαλά, τον Πρόδρομο Τοσουνίδη, τον Αλμπέρτο Φάις, τον Άγγελο Μπούρα και τη Βαλέρια Κουρούπη.

Το να ανεβάζεις Μπέκετ είναι αυτό που λέμε «ευχή και κατάρα»: ευχή γιατί είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες θεατρικούς συγγραφείς και το έργο διαποτίζεται από υπαρξιακή αγωνία και ανθρώπινη διάσταση, κατάρα γιατί παρουσιάζει πολλές δυσκολίες ως προς την σκηνοθετική του οπτική. Η Λίνα Ζαρκαδούλα αποδίδει σκηνοθετικά το «θάψιμο» της Γουίννι σε ένα ευρηματικό υφασμάτινο καμβά που παραπέμπει στον περιγραφόμενο αμμόλοφο, κρύβοντας από το οπτικό μας πεδίο τον Δημήτρη Κανέλλο (Γουίλλι) κατά την κειμενική έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στο αντρόγυνο. Πάνω στον λευκό καμβά βρίσκονται ακουμπισμένα διάφορα αντικείμενα απαραίτητα για την πλοκή, ενώ ο Γουίλλι εμφανίζεται στον θεατή μονάχα στο τέλος του έργου. Οι φωτισμοί και η μουσική βοηθούν στις μεταβάσεις της πλοκής με τρόπο γνώριμο για την σκηνοθέτιδα, ανάλογο προηγούμενων δουλειών της (Υπό το Μηδέν στο ΠΚ).

Η Ναταλία Τσαλίκη εμπιστευόμενη τις σκηνοθετικές υποδείξεις και με γνώμονα την πολυετή της θεατρική διαδρομή, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία μετά τον θεατρικό της θρίαμβο με τον Γυάλινο Κόσμο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Ο ρόλος της Γουίννι κινείται ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, την αγωνία και την αναγκαστική αναζήτηση της σιγουριάς, ξεκινά από παραδεδεγμένα ζητήματα της καθημερινότητας κι ενάγεται σε βαθύτερες υπαρξιακές σκέψεις. Ενδιαφέρον έχουν οι μεταβάσεις της ηθοποιού και η χρήση του προσώπου της ως μοναδικό μέσο ερμηνείας λόγω της φυσικής αδυναμίας κίνησης του σώματος της.

Κοιτώντας συνολικά την παράσταση, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην σκηνοθεσία του έργου παρά τις αναμενόμενες δυσκολίες. Ο χώρος του Θεάτρου Τέχνης αξιοποιείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε μια παράσταση που αποτυπώνεται αμέσως στα αισθητηριακά όργανα του θεατή.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα

Σκηνικό – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική : Θοδωρής Οικονόμου

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Βλάχου

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου

Συμπαραγωγή: «Θέατρο Τέχνης» – «ΗΡΩ»