Rockwave Festival Day 2: Έγινε πραγματικότητα το όραμα του Αγγελάκα για ένα alltogethernow party

Ας πάρουμε όμως το θέμα από την αρχή. Στο terra vibe φτάσαμε γύρω στις πέντε μετά από μια σύντομη διαδρομή χωρίς καθόλου κίνηση -πως κι έτσι-, κάτι που αποδείκνυε και τις δυσοίωνες προβλέψεις μου ότι θα είμαστε μόνο εμείς εκεί. Τελικά μπαίνοντας στον χώρο, ο κόσμος γύρω στα 300 άτομα, είχε πιάσει τις σκιές κάτω από τα δέντρα και χαλάρωνε ακούγοντας τις dub μελωδίες του Vlastur. Φυσικά υπήρχαν και οι πιο σκληροπυρηνικοί οι οποίοι αψηφώντας την ζέστη λικνίζονταν μπροστά στην σκηνή, εκστασιασμένοι.

Ο Vlastur, δεν είναι χθεσινός στον χώρο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως μπασίστας, στα τέλη των 80’s όπου πειραματίστηκε με κάμποσα σχήματα στην dub ethno lounge σκηνή, η οποία είναι ανύπαρκτη στην χώρα μας. Από το 2008 συνεργάζεται με την Λένα Πλάτωνος, συμμετέχοντας στην δισκογραφία της. Τελικά, και με όλα αυτά στο βιογραφικό του, ο Vlastur στο Rockwave κατάφερε να καθηλώσει τον κόσμο κάτω από τους ήχους παραδοσιακού βιολιού με dub μπασογραμμή και να προσφέρει μια πολύ όμορφη εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθούσε μετά.

Γύρω στις έξι παρά, και με τον ήλιο όχι και τόσο ντάλα πλέον, υποδεχθήκαμε τους Lost Bodies, οι οποίοι μπήκαν με ριζοσπαστική διάθεση και με το επίκαιρο κομμάτι “Αρκετά” του οποίου τους στίχους δεν θα αναφέρω εδώ για ευνόητους λόγους. Συνέχισαν με τραγούδια όπως το “Αμάγαλμα”,το “Πάτερ Ζωσιμά”, το εξαιρετικά αστείο “Σωλήνες”, Η διάθεση του συγκροτήματος υπήρξε κάποιες φορές επικριτική ως προς τα συμβάντα της εποχής και άλλες χαλάρωνε όντας περισσότερο, “τσαχπίνική” και παιχνιδιάρα με ψυχεδελικούς στίχους όπως “είμαι τρελός για σένα Πάτερ Ζωσιμά” . Η πλειοψηφία του κόσμου δεν έδειξε να χαλιέται από την απότομη μετάβαση στο πειραματικό post punk, αφού τον Αντώνη(τραγουδιστής) φαίνεται να πλαισιώνουν μια παρέα εξαιρετικών μουσικών που ξέρουν να ζυγίζουν και να μεταβάλουν το mood του κοινού.

Αφού διασκέδασαν, τον κόσμο οι Lost Bodies, ανέβηκαν στην σκηνή, οι “Λόζιος και Ανακατωσιά” μια μπάντα χάλκινων πνευστών, χωρίς φωνητικά από την Καστοριά. Οι συγκεκριμένοι από το 1996, όπου και ιδρύθηκαν, έχουν παίξει σε πολυάριθμα παραδοσιακά πανηγύρια με αποκορύφωμα της πορείας τους, την συμμέτοχη τους, στο ομώνυμο άλμπουμ με την ταινία “Ψυχή Βαθιά”, που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Αγγελάκας. Το αποτέλεσμα του Λόζιου και της Ανακατωσιάς του; με μια λέξη εκρηκτικό. Ξεκίνησαν με μια πιο χορευτική έκδοση του enderlezi, του Goran Bregovic και συνέχισαν με ήδη δοκιμασμένες επιτυχίες όπως το ¨Βενζινάδικο” της Πρωτοψάλτη. Η αντίδραση του κόσμου ήταν για άλλη μια φορά θετική καθώς η δεύτερη μέρα του Rockwave είχε εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο -ναι κι όμως-, και ταυτόχρονα παραδοσιακό ξεσάλωμα κάτω από τους ήχους των πνευστών του Λόζιου και της παρέας του. Αν το σκεφτείς είναι λογικό, οι άνθρωποι παίζουν σε πανηγύρια ξέρουν τι θα πει γλέντι και το μετέδωσαν στο κοινό με τις κυριολεκτικά “χωρίς ανάσα” διαβαλκανικές μελωδίες των πνευστών τους.

Στην συνέχεια και αφού ο ήλιος έδυε πια, και ο κόσμος σαφώς είχε πολλαπλασιαστεί αφού πλέον δεν βρίσκονταν μόνο κάτω από τα δέντρα αλλά ήταν απλωμένος σε ολόκληρο τον χώρο του Terra Stage, βγήκε στην σκηνή ο Ντίνος Σαδίκης and his Band όπως λέει και το φυλλάδιο. Εκεί γύρω στις οχτώ παρά είκοσι ήταν που έγινε και μια μικρή κοιλιά στο line-up του φεστιβάλ, αφού ο Ντίνος με διάθεση πιο punk προσπάθησε με νύχια και με δόντια να τσιτώσει το κοινό λέγοντας τραγούδια από το προσωπικό του άλμπουμ “Το γέλιο των πολλών”. Οι προσπάθειες πέρα από τους σκληροπυρηνικούς μπροστάρηδες δεν άγγιξαν πολλούς, που συνέχισαν να πίνουν τη μπύρα τους ή να βολτάρουν στον γύρω χώρο. Αποκορύφωμα του Ντίνου Σαδίκη, ήταν το τραγούδι “Αντιλαλούν δυο φυλακές” από τους Εν Πλω, των οποίων υπήρξε και ιδρυτικό μέλος.

Την πάσα μετά τον Ντίνο Σαδίκη πήρε ο Ψαρογιώργης κατά κόσμον Γιώργης Ξυλούρης, γιος του Ψαραντώνη, και δεξιοτέχνης του λαούτο. Ερμήνευσε κομμάτια του πατέρα του όπως το “Έσβησε ο αέρας το κερί” αλλά και δικά του τραγούδια όπως το “Ανωγειανές Κοντυλιές”, το “Χαρά μου” και το “Του μελιού, την γλύκα”. Με την μπάσα και λεβέντικη φωνή του αλλά και τις κρητικές μελωδίες του λαούτο του κατάφερε να μας κάνει να ασχοληθούμε πάλι με την σκηνή, καθώς εκεί φάνηκαν στην γιγαντοοθόνη οι πρώτοι παραδοσιακοί χοροί που είχαν στηθεί αυθόρμητα από τον κόσμο. Το γεγονός κάνει ακόμη περισσότερη εντύπωση αν σκεφτείς ότι στην Terra Stage υπήρχαν μόνο δύο λαούτα.

Μια ώρα περίπου μετά δηλαδή στις 20:35 και με μια μικρή καθυστέρηση εξαιτίας των μετατροπών επί της σκηνής, ανέβηκε ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Λύκοι, σχήμα που έχει συνθέσει με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη. Ο ήχος των λύκων θα χαρακτηρίζονταν ως πειραματικό folk-rock, τα μουσικά όργανα των λύκων είναι αρκετά περίεργα αφού αποτελούνται από ένα κοντραμπάσο, μια συλλογή ηλεκτρονικών ήχων, και ένα τροποποιημένο set drums που αντί για hi-hat έχει μία τσαγιέρα. Οι λύκοι έπαιξαν τραγούδια από τα δύο τους άλμπουμ, όπως το “Πότε θα φτάσουμε εδώ”, “Όπως ξυπνούν οι εραστές”, “Θα έρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα”. Στο τέλος κάθε τραγουδιού ακολουθούσε ένας αυτοσχεδιασμός των μουσικών, ένα μείγμα ήχων, ο οποίος διαρκούσε αρκετά, και κούραζε, καθώς ήταν αρκετά δύσπεπτος στα αυτιά του κοινού, που πριν λίγο διασκέδαζε κάτω από τις κρητικές μελωδίες.

Μια ώρα μετά και αφού χαιρετήθηκε επιτιμητικά από τον Αγγελάκα ανέβηκε στην σκηνή ο Ψαραντώνης aka Αντώνης Ξυλούρης. Το επιβλητικό της φωνής του παρέσυρε τον κόσμο, ο οποίος για άλλη μια φορά έδειξε να το διασκεδάζει με την ψυχή του. Είπε τραγούδια όπως “Η Τίγρης”, “Να κάμω θέλω ταραχή”. Ο συνδυασμός φωνής, παρουσίας και ενέργειας, τον έκαναν να μοιάζει με αρχαίο αντάρτη θεό.

Όμως πέρα από τα ποιητικά, υπήρξαν και τα ευτράπελα, αφού σε κάποια φάση λίγο πριν τελειώσει, ακούστηκε να λέει στο μικρόφωνο:”Αμάν, δέκα λεπτά ακόμα” προφανώς απευθυνόμενος σε κάποιον της παραγωγής που τον πίεζε για τον χρόνο. Για το τέλος, η μια ώρα που ήταν πάνω στην σκηνή, πέρασε νερό, αφού για άλλη μια φορά, το πανηγύρι είχε φουντώσει και πλέον οι πάντες ακόμα και οι πιο δύσπιστοι είχαν παραδοθεί στον ξέφρενο ρυθμό της λίρας του Ψαραντώνη.

Ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά, ο Ψαραντώνης είχε κάνα δεκάλεπτο που είχε φύγει από την σκηνή και είχαμε αρχίσει να δυσανασχετούμε, περιμένοντας τον Αγγελάκα, εμφανίστηκαν από το πουθενά οι “Λόζιος και Ανακατωσιά” μέσα στον κόσμο και άρχισαν και αυτοί από μεριάς τους να ταράζουν με μελωδίες την ησυχία που είχε απλωθεί. Με μια κίνηση ματ, οι άγνωστοι κύριοι από την Κοζάνη έκαναν την καλύτερη εισαγωγή που μπορούσαν στο επόμενο όνομα του line-up, Γιάννη Αγγελάκα, ξεσηκώνοντας για άλλη μια φορά το ανυποψίαστο κοινό. Φυσικά εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού όπως εμφανίστηκαν δηλαδή καθώς πλέον τα χρονικά όρια είχαν στενέψει και δέκα λεπτά μετά είχε έρθει η σειρά του Αγγελάκα.

Η εισαγωγή είχε ηπειρώτικη υπογραφή, αυτή την φορά, καθώς πρώτα και για ένα τραγούδι εμφανίστηκε το πολυφωνικό σχήμα Διώνη πέντε κοπέλες που είχαν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από το παραδοσιακό τραγούδι. Με ένα επίσης αιφνιδιαστικό ελιγμό, οι Αγγελάκας 3(Φωνητικά: Γιάννης Αγγελάκας, κιθάρα: Στάθης Αραμπατζής, μπαγλαμάς:Ντίνος Σαδίκης) ξεχύθηκαν στην σκηνή ανεβάζοντας την αδρεναλίνη, με τραγούδια από το “Από ‘δω και πάνω”,το “Σιγά μην κλάψω”, “Άγρια των άστρων μουσική” αλλά και από τις Τρύπες όπως το “Ακούω την Αγάπη”, “Θα ανατέλλω”.

Ο Αγγελάκας άφησε και κάποια πολιτικά υπονοούμενα να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα λέγοντας για το τραγούδι “Ο Χαμένος τα παίρνει όλα” την φράση “για όλους μας”. Ως αξιοσημείωτο επίσης μπορεί να αναφερθεί το γεγονός ότι όλα τα τραγούδια από τις Τρύπες είχαν συνοδεία την κιθάρα και τον μπαγλαμά κάτι που τα έκανε να μοιάζουν πολύ πιο φρέσκα και εξελιγμένα.

Το peak της παρουσίας του ήταν όταν τραγούδησε το “Θα ανατέλλω”, με τον κόσμο από κάτω να τραγουδάει αυθόρμητα, την μελωδία του “Ακούω την αγάπη”, κάτι που κολλούσε πάρα πολύ διασκεδάζοντας μουσικούς και θεατές και δίνοντας δείγμα της εξέλιξης που έχει ο Αγγελάκας τα τελευταία χρόνια. Ως σημείο που κακοφάνηκε, μπορεί να αναφερθεί το πρόβλημα της διοργάνωσης με τα χρονικά όρια, καθώς μια ώρα μετά την είσοδο του, στην Terra Stage, ο Αγγελάκας ανέφερε ότι δυστυχώς δεν μπορεί να παίξει για πολύ ακόμα, γιατί έχει αργήσει. Έτσι στις 23:50 και μετά το “Ο χαμένος τα παίρνει όλα” απεύθυνε χαιρετισμό στον κόσμο που είχε μαζευτεί λέγοντας “καλή αντάμωση, ευχαριστούμε για όλα, για όλα τα χρόνια αυτά”.

Συνοψίζοντας, τελικά το alltogethernow party, που οραματίστηκε ο Αγγελάκας, μετά το περσινό Rockwave, έπιασε τόπο χαρίζοντας μας, ήχους και χρώματα από πολλές γωνιές της Ελλάδας. Κατά την άποψη μου η διοργανώτρια θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το συγκεκριμένο event αφιερώνοντας μια μέρα κάθε χρόνο ούτως ώστε να προσελκύσει και ενδιαφερόμενους τουρίστες.

Ο κόσμος αν και δεν ήταν αρκετός, ωστόσο ήταν περισσότερος από το αναμενόμενο και αποτελούνταν από όλες τις ηλικίες, μικρούς μεγάλους κάτι που βοήθησε στην ποιότητα του θεάματος. Βέβαια όλα αυτά χωρίς την αλληλεπίδραση αυτών των εξαιρετικών μουσικών που παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας δεν θα ήταν τίποτα. Εμείς, ευχαριστούμε για όλα.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ROCKWAVE DAY 1

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ROCKWAVE DAY 3