Πάμε Θέατρο: “Όλα για την Μητέρα μου” | Είδαμε την παράσταση!

Ο Αλμοδόβαρ, ή που θα σου αρέσει πάρα πολύ, ή που δεν θα αντέχεις να παρακολουθήσεις ούτε μια σκηνή από τις σουρεαλιστικές και ευαίσθητες κινηματογραφικές του επιτυχίες. Ειδικά στην σοβαροφανή και απαίδευτη ελληνική μάζα, το θέμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο, και το έργο του φαντάζει όλο και πιο ξένο και απόκοσμο. Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο μερίδιο κοινού αλλά και κριτικών, που τον έχουνε αποθεώσει κατά καιρούς, ενώ είναι νομίζω πλέον δεδομένο ότι πρόκειται για έναν από τους πιο εμπνευσμένους κινηματογραφιστές, με εντελώς δικό του ”μάτι” και προσωπικότητα που πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν.

Όλα αυτά για να σας πω πως ότι στηρίζεται στο έργο του και ”μεταπηδάει” σε μια θεατρική εκδοχή, υπάρχουν ελαφρυντικά!

Δύσκολη απόδοση, δύσκολη πλοκή και δύσκολη η σκηνοθεσία που κλήθηκε λοιπόν να κάνει ο Πέτρος Ζούλιας για το ”Όλα για την Μητέρα μου” που ανέβηκε πριν μερικές μέρες στο Ακροπόλ. Η Μαρίνα Ψάλτη είναι η κεντρική ηρωίδα, που χάνει τον γιό της (Μιχάλης Λεβεντογιάννης) έπειτα από ατύχημα που είχε ο ίδιος την ώρα που κυνηγούσε μια διάσημη ηθοποιό (Νένα Μεντή) για να πάρει ένα αυτόγραφο. Η πλοκή ‘’αγριεύει’’ όταν στο Αλμοδοβαρικό σύμπαν περιπλέκεται μια τραβεστί (Κατερίνα Λέχου) που συχνά έχει τον ρόλο του κομπέρ στην παράσταση, αλλά και μια καλόγρια (Γωγώ Μπρέμπου) με την μητέρα της (Ειρήνη Ιγγλέση). Όλα βέβαια έχουνε περιέργως ως κοινό παρονομαστή την Λόλα (Κώστας Κάππας).

Η πλοκή λοιπόν απαιτεί συνεχόμενη εναλλαγή σκηνικού χώρου, που ο Ζούλιας επέλεξε να υποστηρίξει με ένα μινιμαλιστικό σκηνικό, που ίσως τελικά να μην είναι και τόσο χρηστικό. Εύκολα μπερδεύει, λόγο και των γρήγορων αλλαγών, και εύκολα κουράζει η κάπως ατσούμπαλη βοηθητική παρουσία μαυροφορεμένων κοριτσιών που μεταφέρουν έπιπλα ”τύπου θεατρικά”, φτιάχνοντας τελικά μια απόλυτα γραφική εικόνα που θυμίζει ερασιτεχνικό θίασο. Ωστόσο το κύριο ζήτημα που μάλλον ”χαλάει” την συνταγή, είναι ότι η τελική απόδοση είναι κάπως ”ανέραστη”. Χωρίς πολύ πάθος, χωρίς να υπάρχει συγκινησιακό υπόβαθρο, χωρίς να εξυπηρετούν οι δραματικές σκηνές, χωρίς το έργο να καταφέρνει να πει τελικά όσα ενδόμυχα λέει για την δύναμη της αγάπης και της ανθρώπινης συμφιλίωσης. Και ο Αλμοδόβαρ δεν υπήρξε ποτέ του μέτριος.

Ωστόσο είναι μια παράσταση που δεν σου αφήνει και πολλές αφορμές για κακά σχόλια και σίγουρα δεν σπαταλάει άσκοπα τον χρόνο σου. Είναι απλά θέμα δυσκολίας της προσαρμογής και της απόδοσης του κειμένου, όπως επίσης και των ελλήνων ηθοποιών που καλούνται να ανταπεξέλθουν σε ένα αναλογικά ”ξένο” έργο από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Πολύ καλή, αν σκεφτεί κανείς και την δυσκολία του ρόλου της, ήτανε η Κατερίνα Λέχου, που σίγουρα ξαφνιάζει με την διαφορετική ερμηνεία της σε έναν χαρακτήρα που είναι πολύ μακριά απ’ όσους έχει υποδυθεί ως τώρα. Πολύ καλές επίσης και οι Μπρέμπου, Μονογιού και Ψάλτη, όπως και ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης.

Το Ακροπόλ πάντως κατάφερε και φέτος να μονοπωλήσει αξιόλογα το ενδιαφέρον μια διαφορετικά προτάσεις σε όλες του τις φετινές παραγωγές, μετά την μεγάλη του εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που σημείωσε πέρυσι.

ΥΓ. Μακάρι να συνεχίσουν να ανεβαίνουν τέτοια πιο φρέσκα και ”άπαιχτα” έργα στην κατά τα άλλα ”πλούσια” θεατρικά Αθήνα μας!

”Όλα για την Μητέρα μου” του Pedro Almodovar

Συντελεστές:

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά- κοστούμια: Αναστασία Αρσένη

Μουσική: Alberto Iglesias

Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης

Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά):  Αγοραστή Αρβανίτη, Ηλίας Γιαννάκης, Αγγελίνα Ευθυμίου, Κώστας Κάππας, Κατερίνα Κρέπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κατερίνα Λέχου, Γεωργία Μαυρογεώργη, Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Άννα Μονογιού, Γωγώ Μπρέμπου, Τάνια Ρόκα, Μαριάννα Τουντασάκη, Μαρίνα Ψάλτη, και η Ειρήνη Ιγγλέση

Info:

Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ

Η παράσταση παίζεται σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ. Για περισσότερες πληροφορίες για τις ημέρες και τις ώρες των παραστάσεων επισκεφτείτε το www.acropoltheater.gr