Πάμε Θέατρο: Βραβεία Κοινού από το Αθηνόραμα | Η γνώμη των συντακτών μας

Τα Βραβεία Κοινού είναι ένας ζωντανός θεσμός που κάθε χρονιά λαμβάνει και περισσότερη προσοχή από το θεατρικό κι αναγνωστικό κοινό. Χωρίς προδιαθέσεις ειδικών και μη, το κοινό έχει τον πρώτο λόγο αποστέλλοντας ταχυδρομικά τα ονόματα των καλλιτεχνών που ξεχώρισε από την προηγούμενη θεατρική σεζόν κι έπειτα συμψηφίζονται οι γνώμες των θεατών κι αναδεικνύονται οι πιο αγαπημένες και συνήθως οι πιο αξιόλογες δουλειές. Ενδιαφέρον έχει όταν βλέπουμε υποψήφιους σε κατηγορίες που διαφέρουν πολύ κι αυτό δείχνει πως λειτουργεί το κοινό και το πώς μπορούν να επιβιώσουν καλλιτέχνες σήμερα μέσα από την διαφορετικότητα και τη γνησιότητά τους. Συνήθως, μετά την ανάδειξη των νικητών οι ήδη πετυχημένες παραστάσεις (καλλιτεχνικά κι εμπορικά) γίνονται ακόμα πιο προσφιλείς για το κοινό. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως οι παραγωγές «Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Γκόλφω» και «Ευρυδίκη» δίνουν συνεχώς sold out παραστάσεις στο δεύτερο κύκλο τους.

Ας σχολιάσουμε κι εμείς με τη σειρά μας τις υποψήφιες και τις νικητήριες παραστάσεις:

(Από τον Τάσο Μπιμπισίδη)

«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς

Είναι από τις παραστάσεις όπου όλα μετριούνται στον υπερθετικό! Εξαιρετική απόδοση, άπιαστη αισθητική, μοναδικά κοστούμια, υπέροχοι φωτισμοί και κυρίως ταλέντο, ρυθμός και άποψη, μέσα από την πραγματικά αριστουργηματική σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Χουβαρδά. Έγινε talk of the town, από στόμα σε στόμα, και μέσα σε λίγες μέρες ήταν sold out η μια παράσταση μετά την άλλη. Sold out και η παράταση που πήρε αλλά και η επανάληψή της αυτή την σεζόν. Πως λοιπόν να μην μιλάμε για την εμπορική και καλλιτεχνική αυτή επιτυχία που επισφράγισε με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του Χουβαρδά ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αποτελώντας το κύκνειο άσμα της συνεργασίας αυτής; Πώς να μην κερδίσει και τα περισσότερα βραβεία (έξι στο σύνολο) μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης. Η Κεντρική Σκηνή του Εθνικού πήρε το χειροκρότημα που της αξίζει, και το Πένθος που σίγουρα ταιριάζει στην Ηλέκτρα θα μείνει σίγουρα στην ιστορία, με μια εκδοχή από άλλη διάσταση.

«Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων»

ΑΚΡΟΠΟΛ | Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Εδώ ο Νίκος Μαστοράκης έκανε και πάλι το θαύμα του. Δυνατό έργο, δυνατή παράσταση! Μια παράσταση που αφυπνίζει με τον πιο αληθινό τρόπο και ικανοποίησε τις ‘’απαιτήσεις’’ του Μπρεχτ με τον καλύτερο τρόπο, στήνοντας κάτι αντιφατικό. Ένα λαμπερό show έξυπνα σκηνοθετημένο, για να μιλήσει για την σπατάλη, την απληστία, την σαθρότητα της Θρησκείας, τον Θεό, το μαύρο χρήμα και τον ισοπεδωτικό Καπιταλισμό, όντας απίστευτα επίκαιρος αλλά όχι γραφικός, λούμπα στην οποία πέφτουν δυστυχώς πολλοί σκηνοθέτες σήμερα προσπαθώντας να πουν κάτι που να αφορά την κρίση. Ο Μαστοράκης μίλησε επί της ουσίας και χωρίς να σε κάνει να δυσανασχετείς, δίνοντας βάση στα τολμηρά και ουσιαστικά σημεία του εξαιρετικού έργου. Παράλληλα βέβαια, βοήθησε τον Θεατρικό Οργανισμό του Ακροπόλ να περάσει σε μια νέα καλλιτεχνική περίοδο δημιουργίας και παραγωγής έργων, διαφορετικών από τα μέχρι πέρυσι δεδομένα του.

«Γκόλφω»

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος

Ερωτεύτηκα για άλλη μια φορά την Λυδία Φωτοπούλου. Επιβεβαίωσε τον τίτλο της αγαπημένης μου ηθοποιού που της έχω δώσει απλόχερα μέσα στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια. Ερωτεύτηκα όμως και την μαγική σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, που έδωσε στην «Γκόλφω» αυτό το καινούργιο και διαφορετικό που χρειαζότανε για να γίνει ίσως η πιο επιτυχημένη παράσταση της χρονιάς αλλά και η καλύτερη εκδοχή του έργου που έχουμε ποτέ δει. Ένα παλιό και λίγο κλισέ πια έργο, που μοιάζει τόσο φρέσκο, καινούργιο, συγκινητικό, αστείο, εύστοχο και ουσιώδες και που σε κάνει να το νιώθεις δικό σου, σαν κληρονομιά σου, πετυχαίνοντας στο τέλειο τον στόχο του Χουβαρδά τα χρόνια που έκανε ως διευθυντής του Εθνικού, να αναζητήσει μέσα από το Θέατρο τι είναι η Ελλάδα. Η φετινή «Γκόλφω» είναι σίγουρα απ’ τις καλύτερες παραστάσεις της χρόνιας, και από τις πιο αγαπημένες μου ever. Αξία και για τα βραβεία της, και για το δυνατό χειροκρότημα που κέρδισε στην Επίδαυρο τον Δεκαπενταύγουστος και για τα sold out παράταση στην παράταση! Πληροφοριακά: πήρε κι άλλη παράταση και συνεχίζει για δύο ακόμη εβδομάδες στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

«Chicago»

ΠΑΛΛΑΣ | Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής

Τα μιούζικαλ πια στην Αθήνα είναι κάτι σαν τα frozen yogurt. Είναι παντού! Δεν ξέρω αν το «Chicago» ήταν απλά ένα από αυτά ή ήταν το πιο επιτυχημένο απ’ όλα. Πάντως το καστ με επικεφαλής την Μαρινέλλα (και την Παναγιωτοπούλου στην επανάληψη) και η σκηνοθεσία του Φασουλή, βάζουν υπογραφές για μια απόλυτα εμπορική παράσταση που θα τηρεί και τους κανόνες της ποιότητας. Αξιόλογοι συντελεστές, ωραία κοστούμια και σκηνικά, καλοκουρδισμένη ορχήστρα και δυνατές χορογραφίες, με την Τρύπη, τον Λουδάρο και την Κοντογεώργη να ξεχωρίζουν εύκολα, δείχνοντας σαφέστατα πως ξέρουν τι σημαίνει μιούζικαλ. Όταν όμως οι υπόλοιποι δεν είναι και οι πιο κατάλληλοι για αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήτανε καλοί, τότε επιβεβαιώνεται η δυσπιστία ορισμένων που λένε ότι το είδος αυτό θέλει άλλα μέσα για να καταφέρει να μας εκτοξεύσει όπως πρέπει. Δεν αρκεί απλά η ‘’φωτεινή μαρκίζα’’. Χαρά μας βέβαια να βλέπουμε ωραίες ζωηρές παραγωγές και λαμπερά έργα στον αγώνα των εταιρειών παραγωγής να νιώσουν Broadway και να φέρουν στις θεατρικές του αίθουσες κάθε λογής θεατή.

(Από την Άννα Χαρμαντζή)

«Άντρες έτοιμοι για όλα»

ΛΑΜΠΕΤΗ | Σκηνοθεσία: Θ. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππας

βασισμένη στο σενάριο της ταινίας «Full Monty», που γυρίστηκε το 1997 είναι μια κωμωδία άνευ προηγουμένου. Με γνωστούς πρωταγωνιστές, που όμως δεν έμειναν στην ευκολία της στιγμής, χρησιμοποιώντας το σύνολο των εκφραστικών τους μέσων. Ήταν μια κωμωδία που έσπασε τα ταμεία και δικαιολογημένα, καθώς πρόσφερε απλόχερα το γέλιο που τόση ανάγκη έχει ο κόσμος αυτή τη στιγμή στις μέρες μας. Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια τυπική παράσταση του διδύμου Ρέππας – Παπαθανασίου, προσθέτοντας ωστόσο πινελιές που ξεχώρισαν την παράσταση όπως το κινησιολογικό-χορευτικό κομμάτι ή τη συνεχή εναλλαγή σκηνικών και τοποθεσίας στη διάρκεια της παράστασης. Δεν έλαβε λοιπόν τυχαία τις υποψηφιότητες για την Καλύτερη παράσταση της χρονιάς και την Καλύτερη Σκηνοθεσία, καθώς η εμπορικής επιτυχία ήταν αδιαμφισβήτητη, γεγονός που αποδεικνύεται και από την περιοδεία της κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά και την επανάληψη της και αυτή τη χρονιά στο Θέατρο Λαμπέτη.

«Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην»

ΆΝΕΣΙΣ | Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Μια γλυκιά αίσθηση ήταν αυτή που σου άφηνε μετά το τέλος της η συγκεκριμένη παράσταση. Η συνύπαρξη επί σκηνής του Γιώργου Μιχαλακόπουλου και του Τάσου Ιορδανίδη ήταν κάτι παραπάνω από μαγική. Το παλιό έδενε με το καινούργιο σε ένα έργο που κυριαρχούσε ως θέμα οι προβληματικές σχέσεις και των δύο πρωταγωνιστών με τις οικογένειες τους… Κατάφερε να θέσει ερωτήματα και να προβληματίσει το κοινό σχετικά με το αν πρέπει τελικά να αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους γι’ αυτό που είναι ή γι’ αυτό που θέλουμε εμείς να είναι… Η συγκίνηση που προσέφερε στο κοινό ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ισορροπούσε με την κυνικότητα του, αλλά και με τις συνήθειες ενός “γεροπαράξενου”, γεγονός που συνετέλεσε στο να κατακτήσει το 1ο βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στα Βραβεία του Κοινού. Όσο για την υποψηφιότητα του για την Καλύτερη Σκηνοθεσία, η εξαιρετική σκηνοθετική ματιά του συντόνισε με μαεστρία την παράσταση και την άξιζε πέρα ως πέρα!

«Ολεάννα»

ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ | Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Η παράσταση παίχτηκε πέρσυ με μεγάλη επιτυχία για να ανέβει φέτος για λίγες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και να συνεχίσει την επιτυχημένη της πορεία στην Αθήνα. Μια σχέση εξουσίας μεταξύ ενός καθηγητή και μιας φοιτήτριας που όμως μεταλλάσσεται κατά τη διάρκεια του έργου, με τους όρους να αντιστρέφονται και τον θύτη να γίνεται θύμα και το αντίστροφο. Ο Δημήτρης Καταλειφός έπεισε το κοινό για το χαρακτήρα του, δημιουργώντας ωστόσο βάσιμες αμφιβολίες σε κάποιους για το αν όντως είχε ξεπεράσει τα όρια με την φοιτήτρια του ή όχι. Στο πέρας του έργου η μετάλλαξη του, ο εκνευρισμός του και τελικά η έκρηξη του ακολούθησαν με φυσιολογική ροή, με σταδιακή κλιμάκωση συναισθημάτων που έδενε απόλυτα με το αποτέλεσμα που ήθελε να περάσει η παράσταση. Η Λουκία Μιχαλοπούλου από την άλλη, αποτέλεσε ίσως την έκπληξη για μένα, που την έβλεπα πρώτη φορά επί σκηνής, και κατάφερε να μεταλλαχθεί κι αυτή από την μαζεμένη, γεμάτη κόμπλεξ κοπέλα του πρώτου μέρους σε μια δυναμική φοιτήτρια που διεκδικεί τα δικαιώματα της, ξεπερνώντας ωστόσο κι αυτή τα όρια της… Ήταν από τις παραστάσεις που άξιζε κανείς να δει και σίγουρα άξιζαν και οι δύο υποψηφιότητες της για τον Αντρικό και τον Γυναικείο Ρόλο.

«Η Ρομαντική μου Ιστορία»

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ | Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια παίχτηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Αθήνα. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έχτισε ένα επιμελώς ατημέλητο σκηνικό, με τον κάθε ήρωα του έργου να λειτουργεί εντελώς ελεύθερα μέσα στο χώρο. Κεντρικό της θέμα ήταν η ιστορία του Τομ και της Έμιλυ, δυο συναδέλφων στο γραφείο που καταλήγουν μαζί μετά από μια βραδιά σε ένα μπαρ! Το πρωτότυπο της ιστορίας έγκειται στη διήγηση της, που στο πρώτο μέρος γίνεται από τον Τομ, στο δεύτερο μέρος από την πλευρά της Έμιλυ και στο τρίτο μια ζεύξη και των δύο… Ίσως ήταν αυτό το σκηνικό που έδωσε την ώθηση στον Μάκη Παπαδημητρίου που δεν τον είχα δει ποτέ ως τότε επί σκηνής να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα απόλυτα φυσικό στις αντιδράσεις του, χωρίς ίχνος υπερβολής, ερμηνεύοντας με απόλυτη επιτυχία το κλασσικό αρσενικό που έχουμε όλοι υπόψη μας και συγκινώντας το κοινό στο τελευταίο μέρος με το παίξιμο του… Και ήταν αυτός ο ρόλος που του έδωσε την υποψηφιότητα για το Βραβείο Αντρικού Ρόλου και την άξιζε χωρίς καμία αμφιβολία…

(Από τον Αναστάση Πινακουλάκη)

«Κόκκινα Φανάρια»

Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού είναι από τα πιο εμβληματικά έργα που έχουμε να αναδείξουμε ως Ελλάδα και δικαίως εντάχθηκε στο εξαιρετικό αφιέρωμα του Εθνικού Θεάτρου επί καλλιτεχνικής διεύθυνσης Χουβαρδά «Τι είναι η πατρίδα μας;». Για την μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού το έργο έχει την εικόνα της κινηματογραφικής του μεταφοράς η οποία ωστόσο είχε μια πιο ρομαντική κατάληξη. Η παράσταση του Ρήγου έγινε talk of the town ήδη από την παρουσίαση του ρεπερτορίου αλλά και φέτος που η παράσταση έχει περάσει στις εμπειρίες του θεατρόφιλου κοινού απασχολεί ακόμα. Η παράσταση κινήθηκε σκηνοθετικά κυρίως με τον ευρηματικό διάλογο θεάτρου και κινηματογράφου και την ατμόσφαιρα του εχτές μέσα από σημερινά αδιέξοδα. Στη διανομή είδαμε μερικές από τις πιο αγαπημένες πρωταγωνίστριες των τελευταίων χρόνων όπως την Μαρία Κίτσου, τη Θεοδώρα Τζήμου, την Άλκηστη Πουλοπούλου, την Ευγενία Δημητροπούλου αλλά και τις Ελένη Κοκκίδου και Κωνσταντίνα Μιχαήλ. Η παράσταση διακρίθηκε από το θεατρικό κοινό δικαίως για την μουσική σύνθεση του Δημοσθένη Γρίβα, μα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την σκηνοθεσία, την ενδυματολογία και ορισμένες ερμηνείες.

«Δήμιος του Έρωτα»

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης | Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Με έναν εναλλακτικό τρόπο χρηματοδότησης ανέβηκε τον περασμένο χειμώνα η παράσταση «Ο Δήμιος του Έρωτα» του Ίρβιν Γιάλομ σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Για να συγκεντρωθεί το ποσό της παραγωγής προκηρύχθηκε ένας διαδικτυακός μαραθώνιος που ολοκληρώθηκε με επιτυχία, ενώ η παράσταση ξεκίνησε τη διαδρομή της στις 22 Ιανουαρίου. Ο πολυτάλαντος Κώστας Γάκης σκηνοθετεί, γράφει μουσική, υποδύεται ρόλους μα η κυρίαρχη ιδιότητά του -κατά τη γνώμη του γράφοντος- είναι πως δημιουργεί και λειτουργεί μέσα από την ομάδα σαν μια αρμονική χορωδία που χορεύει ανάμεσα στο έργο και την εμπειρία. Το θεατρικό δίδυμο Ξένια Καλογεροπούλου-Μηνάς Χατζησάββας κέρδισαν τις εντυπώσεις και διακρίθηκαν από την αγάπη του κοινού με υποψηφιότητα στις αντίστοιχες κατηγορίες. Ως θεατής μου έμεινε η αίσθηση που έζησα εκείνο το βράδυ, η τρυφερή ιστορία, το μουσικό ταξίδι συναισθημάτων και πάνω από όλα η αλήθεια για την ανάγκη του έρωτα στη ζωή μας που δεν τελειώνει ποτέ και δεν λογαριάζει ηλικίες, φύλο, ιδιότητα κι άλλες συνθήκες που έχουμε θέσει κατά καιρούς στους εαυτούς μας και στις Τέχνες.

«Ευρυδίκη»

Θέατρο Πορεία | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Για το θεατρόφιλο κοινό, το Θέατρο Πορεία αποκτά σταδιακά μια περίοπτη θέση στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ο Δημήτρης Τάρλοου είναι ένας εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης με την «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη και την «Ευρυδίκη» της Sarah Ruhl να αποτελούν δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες εικαστικές/θεατρικές παρουσίες στον ελληνικό χώρο. Αυτό τον καιρό μαγειρεύονται οι «Blasted» της Sarah Kane με τη Λένα Παπαληγούρα και τον Ακύλλα Καραζήση, μια παράσταση που αναμένεται για πολλούς και διάφορους λόγους. Αξίζει να σημειωθεί πως η «Ευρυδίκη» του Τάρλοου έγινε μια αυθύπαρκτη παρουσία από μόνη της, χάρη στη μουσική της Κατερίνας Πολέμη, το δέσιμο της θεατρικής ομάδας, την σκηνοθετική άποψη, τη φωτογραφία και την κινηματογραφική της. Για τους γνώστες του έργου, ο Τάρλοου ανέδειξε ένα μέτριο θεατρικό έργο κι έδωσε πνοή στον αρχαίο μύθος της Ευρυδίκης και του Ορφέα. Η Κόρα Καρβούνη δικαίως αναδείχτηκε για την ερμηνεία της, κάτι που θα έπρεπε να είχε συμβεί και με τον Γιάννη Νταλιάνη για τον ρόλο του πατέρα της Ευρυδίκης.