Νατάσα Μποφίλιου: « Η ζωή μου έδωσε περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα»

Για το κοινό της που την ακολουθεί ευλαβικά λέει: «Αυτό χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες της γενιάς μου. Νιώθω την ανάγκη να θέτω το πλαίσιο της γενιάς στην οποία ανήκω. Για χρόνια αποκαλούσαν νέους, συναδέλφους με θητεία πολλών χρόνων στο χώρο».

Στη γενιά της συγκαταλέγονται ο Χαρούλης, η Ζουγανέλη, ο Μαραβέγιας και η Νατάσσα συνεχίζει: « Ο Μουζουράκης, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, η Μαρία Παπαγεωργίου, η Μόνικα, η Μάρθα Φαφούτη που μου αρέσει πολύ. Η γενιά μου τα πάει καλά, γιατί υπήρχε ανάγκη να βγει κάτι καινούργιο. Ο καθένας μας ασχολείται μ ένα διαφορετικό είδος, με αποτέλεσμα να είναι μοναδικός σ αυτό που κάνει».

Αισθάνεται ασφαλής με τους συνεργάτες της, αλλά αυτό δεν σηματοδοτεί πως είναι κλειστή σε νέες συνεργασίες: «Ωστόσο στους συνεργάτες μου χρωστάω αυτό που είμαι. Δεν θα ήμουν τίποτα χωρίς τα τραγούδια μου. Το ότι μπορώ να πω καλά ένα τραγούδι της Αλεξίου είναι μεν μεγάλη πρόκληση και ευθύνη, όμως εγώ είμαι το ρεπερτόριό που έχω τραγουδήσει. Και αυτό το ρεπερτόριο δεν θα είχε γεννηθεί και υποστηριχθεί χωρίς τη συμβολή τους».

Όταν έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του τραγουδιού, δεν τραγούδησε ως δεύτερο ή τρίτο όνομα, γιατί θεωρούσε πως θα αργούσε να δημιουργήσει καλλιτεχνική ταυτότητα: «Ήθελα να έχω συγκεκριμένη καλλιτεχνική σφραγίδα από την αρχή, κι ας παρεξηγήθηκε κάποιες φορές αυτή η επιλογή μου».

Για τη συνεργασία της με το Σταύρο Ξαρχάκο εξομολογείται: «Η ζωή μου έδωσε περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα. Αυτήν την συνεργασία δεν τολμούσα να την ονειρευτώ. Δεν είναι μόνο ότι ερμηνεύω τα τραγούδια του. Μάλιστα με τα Γιάννη Χαρούλη, τον τραγουδιστή της νέας γενιάς μου που αγαπώ και θαυμάζω περισσότερο. Τα σημαντικότερο είναι ότι συνάντησα έναν μύθο».

Τέλος ετοιμάζει τη νέα της δισκογραφική δουλειά μαζί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τον Θέμη Καραμουρατίδη: «Είναι διαφορετική δουλειά ερμηνευτικά, ηχητικά, στιχουργικά και μουσικά. Νομίζω ότι με αυτήν κλείνει ένας κύκλος με τραγούδια που έχουν εντονότερο το κοινωνικό στοιχείο».

Από την Αριάδνη Στεφανίδου