Με έναν τέτοιο δίσκο και φυσικά το θρυλικό show που τον συνοδεύει, λογικό ήταν να μαζευτεί στον ίδιο χώρο μια τόσο διαφορετική γκάμα ανθρώπων όλων των ηλικιών για να ακούσει τραγούδια που τα ξέρουν ακόμα και οι πέτρες, κομμάτια που στάθηκαν ικανά να προσελκύσουν ακόμα και «περαστικούς» από το ροκ, μια ιδιότητα που έχουν άλλωστε όλα τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα ανεξαρτήτως είδους.
Στο ΟΑΚΑ βρέθηκα την Παρασκευή και το Σάββατο. Δεδομένου της φύσης του show η μοναδική διαφορά που διαπίστωσα και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα ίσχυε και για την Τρίτη, ήταν το κοινό. Ελαφρώς περισσότερο το Σάββατο (καμία μέρα δεν έγινε sold-out παρά την παραπληροφόρηση της διοργανώτριας εταιρείας), αλλά κάπως πιο εκδηλωτικό την Παρασκευή. Παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή του κόσμου και τις δύο μέρες συνέβαλε σημαντικά στη μαγεία της βραδιάς. Όπως ίσως παρατηρήσατε πιο πάνω χρησιμοποίησα τη λέξη show και όχι συναυλία, αφού ακριβώς αυτό ήταν, με το οπτικό μέρος της παράστασης να παίζει εξίσου (καλά, σχεδόν) σημαντικό ρόλο με το μουσικό.
Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αναφορά σε θέματα απόδοσης είναι μάλλον περιττά αφού όλα ήταν ρυθμισμένα στην εντέλεια, όπως φυσικά και ο εξαιρετικός ήχος. Το να μιλήσουμε για highlights μάλλον θα μείωνε την σημασία ενός έργου που παίρνει πολύ μεγαλύτερη αξία όταν το δεις σαν σύνολο, παρά σαν επί μέρους κομμάτια.
Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον πανικό που δημιουργήθηκε όταν πάνω στο τοίχος κατά τη διάρκεια του “Mother” και μετά την κλασική ερώτηση “Mother, should I trust the Government?” είδαμε γραμμένη τη φράση «ΝΑ Γ@ΜΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ», και ήρθε να μας θυμίσει πόσο επίκαιρος (δυστυχώς) παραμένει αυτός ο δίσκος τρεις δεκαετίες μετά την δημιουργία του. Όσον αφορά τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακότερα από ποτέ, με τα άλματα της τεχνολογίας να φαίνονται μέσω συγκρίσεων με παλιότερες εκδοχές της παράστασης, χωρίς φυσικά να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της ή να χάνεται η αιχμηρότητά της.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιος να μην έμεινε πλήρως ευχαριστημένος (αν όχι εκστασιασμένος) από αυτό που παρακολούθησε. Στο κάτω κάτω για κάποιον που έχει έστω και επιφανειακή επαφή με το συγκρότημα θα έπρεπε να ξέρει πάνω κάτω τι θα παρακολουθήσει. Προσωπικά δεν είδα σχεδόν τίποτα που να μην έχω παρακολουθήσει προηγουμένως σε dvd ή βιντεοκασέτα, αυτό όμως αντί να μειώσει τον ενθουσιασμό μου, τον πολλαπλασίασε, συνοδευόμενο από τη γνώση ότι παρακολουθώ κάτι το τόσο ιδιαίτερο, καθώς και με τη μέχρι πριν λίγους μήνες πεποίθησή μου ότι ποτέ δεν θα είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο ζωντανά.
Θα μπορούσα να γκρινιάξω για 2-3 πραγματάκια αλλά πραγματικά μετά από μια τέτοια εμπειρία, τίποτα από αυτά δεν έμοιαζε ικανό να μου χαλάσει τη διάθεση (αλλά ρε γαμώτο, χωρίς Gilmour τελικά; Όχι ότι θα τον καταλάβαινα βέβαια από τέτοια απόσταση που παρακολουθούσα, αλλά είπαμε, η ιδέα και μόνο…). Δεν πιστεύω να θέλετε set-list…;
Διαβάστε επίσης
